Διασπαρτα...

Εχω να γραψω ενα μήνα και κατι
Σας έλειψα?

Ξερεις, η ζωή για αλλη μια φορα προχωρησε,
και αυτή τη φορά με παρεσυρε μαζι της.
Αλλα δεν εχω συνηθισει σε αυτό.
Κι τωρα προσπαθώ να προσδιορισω τι είναι αυτό που θελω πραγματικά...
Και δεν το κάνω για να το κάνω απλώς να γεμίσω τις στιγμές μου.


Συνειδητοποιω, πως δεν αφησα καθολου χρονου για μενα. Για να κατσω 5 λεπτα μονη μου.

Εγω που καποτε περνουσα ώρες ολοκληρες...

Συνειδητοποιώ, πως εξαντλώ τον εαυτο μου, με το βραδινό ξενύχτι, κι στα καπάκια πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά, αλλα δεν με ενοχλεί, γιατι οι ωρες περνάνε ευχάριστα χωρις καν να το καταλαβω

Ειναι οι μερες μου γεματες γλυκες στιγμες, τρυφεροτητα, κι ολα αυτα που  καταβαθος  ολοι ζηταμε
κι εμενα μου φαινονται τοσο ξενα....


Μου λέει οτι θα θελε να ναι μαζί μου απο χρόνια πριν, που ήμουν τοσο καιρο, πως με ερωτευτηκε, πως δεν θελει να με χασει. Κι εγω απλως στεκομαι εκει, Ανικανη να αφησω τον εαυτο μου να δεθει...

Εχω πληγωθεί πολύ. Πολυ περισσότερο απο οσο εχω αφήσει τον καθένα να καταλάβει.... Κι τωρα δεν μπορω απλως να μου δώσω μια ευκαιρία...

Χαρούμενα Α-γενέθλια!

Πάλι τα γενέθλιά μου ήρθαν και πέρασαν. Πριν μια βδομάδα.
-Ευχές δεχομαι ακόμα ομως βρε!! Χαχαχαχ!!!

Περνάει ο καιρός, και αντί να πεις πως είμαι λίγο πιο ώριμη, λίγο πιο σοβαρή, λίγο πιο κάτι βρε παιδί μου, μένω στα ίδια (και χειρότερα)

Καμιά φορά θέλω να ζήσω σαν έφηβη.
Συγκεκριμένα την περίοδο λίγο μετά την τρίτη λυκείου, όταν νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, να γίνεις τα πάντα. Δεν λέω πάλι, γιατί όταν πραγματικά ήμουν ήμουν πολύ μαζεμένο παιδάκι, και δεν ζούσα, δεν τόλμαγα. Not γενικά.

Θα έκανα διαφορετικές επιλογές. Που ίσως επειδή πιστεύω πως οι εκάστοτε επιλογές μας κάνουν αυτό που είμαστε τώρα, να ελπίζω σε ένα καλύτερο τώρα :P

Anyway! Για να επιστρέψω στα γενέθλιά μου. Έχεις νιώσει ποτέ ότι ξυπνάς ένα πρωί, και για κάποιο μυστήριο λόγο νιώθεις πως έχεις ξυπνήσει σε ένα παράλληλο σύμπαν? Ε αυτό ακριβώς το feeling ειχα. Είχα ξύπνησει στο θέατρο του παραλόγου. Κουλα μηνύμητα, κουλές ατάκες, κουλές συζητησεις.
Περασα ωραία όμως. Μπορει -για άλλη μια φορά- να μη εκανα τπτ το extreme  όμως γέλασα πολύ.

Αυτό μου έμεινε. Ξενύχτι μέχρι τις 5 με γέλιο μέχρι δακρύων. Κλασσικά να πετάω τις ατάκες μου κι γω με τις καφρίλες μου και τις κακίες μου, και μια τελεια τουρτα/παστα σοκολατα-φυστικι! Γιαμμιιιι!


Οσο για το ποιοι στειλανε και ποιοι όχι?
Ενα εχω να πω. Αν δεν υπηρχε το fb κλάφτα μανούλα μου. Το τηλέφωνο χτυπησε μονο απο τον στενο οικογενοιακο μου κύκλο, και απο 2 φιλους. Που ειδικά ο ένας με εξέπλησε, καθώς δεν περιμένα καν να στειλει sms, αλλα θα εστελνε μέσω fb/μσν. Οπως έκαναν όλοι οι άλλοι.

Αν κρατάω κακία? Οχι. Οχι ιδιαιτερα.

Το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι οτι βλεπεις κάποια πραγματα σχετικά οχι με το ποιοι σε θυμηθηκανε, και ευχήθηκανε, ετσω και τυπικά, αλλα ποιοι δεν ειπαν κουβέντα, ενώ περίμενες το αντίθετο.

Παντως το feeling που λέγαμε ακόμα το έχω. Ακόμα νιώθω πως ζω στο θέατρο του παράλογου.
Δεν λέω είναι ωραια. Αλλα ειναι περιεργα. Δεν έχω καθορίσει ακόμα το "καλώς" ή "κακως" περιεργα. Απλώς περιεργα.

Δεν είναι οτι συμβαινουν και τιποτα μεγαλειώδεις κουλά γεγονοτα. Απλώς πολλά μικρά μικρα πράγματα. Απο αυτά που συνήθως προσπερνάς σαν να μην έγιναν ποτε.

Και κάποια συμπεράσματα. Που τα κρατάω μονο για μένα. Προσωπική κριτική και αυτοκριτική.

To be or not to be?

Ξερεις τις τελευταιες μέρες έχω χάσει την μπάλα. Εχω χάσει το μετρημα των μαλακιών που κανω.
Ειμαι σε ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου, που η αποσταση απο το να με "κακοχαρακτηρίσουν"
-το λιγότερο- μεχρι κι να χάσω κάποιες φιλιες ειναι τόσο λεπτή και υπαρκτή οσο ενα λάθος πάτημα.

Το χειρότερο ειναι όχι μόνο το οτι φέρομαι σαν ανώριμη/ανευθυνη/παιδι/για να μη προχωρισω σε άλλους χαρακτηρισμόυς, αλλα το οτι δεν μετανιωνω.

Και με τρομάζει αυτό. Γιατί σημαινει πως σκοτώνω το κοριτσι που είχα γίνει.
Γινομαι πιο "αδισταχτη" με ότι αυτό σημαινει.

Καλώς ή κακώς εγω ξέρω καλύτερα απο όλους ποσο παλευω την κάθε μέρα.
Ποσο προσπαθώ να έχω εκεινο το χαμογελο στα χειλη, και να ελπίζω κάποιες στιγμές να είναι αληθινό.

Παλευω σκληρα σχεδον ενα χρόνο τώρα, για να φτάσω στο σημειο που είμαι.
Στο σημείο που πραγματικά δεν με νοιάζει τίποτα.

Τωρα που εφτασα δεν ξέρω αν το θέλω, ή αν οι αλλοι με θέλουν ετσι.

Ισως να το δοκιμάσω για λίγο, κι αν δω πως δεν μου πάει να γυρισω στο πριν.

Σε αυτό που προσπαθώ να ξεχάσω.
Στο να αγαπώ εσένα.
Γιατί πραγματικά με έκανε καλύτερο ανθρωπο, όσο κι αν με πονάει.

Καποιου Οκτωβρη Την Αυγη.

Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά

Πόσο σ' αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ' ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή

Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή

Σε μια αμμουδιά,σ' ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική

Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί

Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νοιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί

Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν' αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις

Ίσως έπρεπε ν' αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν' αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή

Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από 'κείνου του φεγγαριού το φως

Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ

Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή,η σπίθα,η φωτιά
η γιορτή,η πληγή και η χαρά
τα σ' αγαπώ στα σκοτεινά

Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά

Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά

Σ' είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα 'ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Στο παρελθόν
πόσο σ' αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ' ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή...


Αυτή η ανάρτηση επρεπε να γινει χτες, αλλα μιας και χτες ήμουν εκτος σπιτιου  και δεν προλαβα να τη μοιραστώ μαζί σας, αναρτάται με μια μέρα καθυστέρηση.
Κατ αρχήν χωρίζεται σε 2 μέρη.

Κατ αρχήν, σαν κι εχτές ηταν ενας χρόνος ακομα. Ενας χρόνος απο τότε που σου μίλησα λιγο πιο προσωπικά απο την στιγμή που με είχες προσέξει.
Δυσκολευτηκες πολύ να με προσεγγίξεις. Δε ήταν οτι το επαιζα δυσκολή.
Απλως ήμουν -παντα είμαι- επιφυλακτική.
Μου εδειχνες με κάθε τρόπο οτι σ αρεσα. κι το επαιρνα στην πλάκα.
Ετσι είχα μάθει αλλωστε.

Ομως τα κατάφερες. Με πλησιασες. Με αγγιξες. Σε ερωτευτηκα. Οσο κι εσύ.
Σε αγαπησα. Σ αγαπώ...
Κι ακόμα νιώθω σαν εκεινο το κοριτσάκι που της πρωτοείπες οτι σου αρέσει.

Ξέρω τι είμαι. Ποια είμαι.
Ξέρω πως δεν είμαι η αντικειμενικα σουπεργκομενα, που κερδιζει τα βλεμματα όλων.

Ομως κερδισα εσένα.
Και ήταν αρκετο.
Ηταν πάνω απο αρκετο.

Τωρα που εσύ εφυγες-αλλα είσαι ακόμα εδώ- προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου ξανά.
Το έχω καταφέρει. Κατα πολύ.
Αλλα κάτι έχει αλλάξει πια.
Εγινα πιο ευαισθητη. Πιο ευαλωτη.
Αυτό που παλια δεν με ενοιαζε, τώρα με νοιαζει.
Οταν παλιά ήμουν κυνική στα θέματα των σχέσεων, κι ελεγα και τι εγινε κι αμα ειμαι μονη μου κι αμα δεν ειμαι, ας περασουμε ενα-δυο βραδια καλα, κι  παμε για αλλα, τωρα με νοιαζει.

Θελω εκείνον που θα θέλει να μείνει μαζι μου, που θα ανεχεται την μανιοκαταθλιπτική μου συμπεριφορα, που θα φροντιζει να διώχνει τις ασχημες flashies απο το χαζο κεφαλάκι μου.
Θελω εκείνον που θα με κοιτάει στα μάτια, κι στα μάτια του θα βλέπω όχι μόνο όλον τον κόσμο, αλλα κι αυτό που μπορώ να γίνω. Αυτόν που όχι μόνο θα τον κάνω εγώ καλύτερο ανθρωπο, αλλα θα κάνει εκείνος εμενα. Αυτόν που θα με αφήνει να τον φροντίζω, που θα με κάνει να νιώθω όμορφα.
Θέλω όχι τον τέλειο πριγκηπα των παραμυθιών ή των ονείρων, αλλα εκείνον τον ανθρωπο που οι καλές μας στιγμές θα επισκιάζουν τις ελάχιστες κακές. Εκεινον, που ακόμα κι στις κακές θα είναι εδώ να μου κραταει το χερι.

Και δυστύχως, δεν μπορώ να γυρίσω σε αυτό που ήμουν πριν. Αν μπορουσα, τωρα πιθανόν να ήμουν με τον x,y,w τυπο κι απλως να "περνουσα" καλα. Αλλα είδα κι την άλλη όψη. Κι μου άρεσε...
Τελος παντων. Δεν βαριεσαι. Δεν είναι όλα για όλους.


Για να φύγω λοιπόν απο όλο αυτό το ψυχοπλακωτικό.
Χτες ήταν σημαντική μέρα για μένα για εναν ακόμα λόγο.
Εδινα ένα μάθημα, ενα όχι αντικειμένικα δυσκολο μάθημα, αλλα για μένα απο τα πιο δυσκολα.
Το έχω δώσει απειρες φορες, το εχω διαβασει ξανα κι ξανα, κι όμως πάντα με κόβει.
Και τώρα που πλησιάζω στο πτυχίο, το νιώθω όλο και πιο πιεστικό...

Ημουν πολυ αγχωμένη. Σε σημείο που πάλι δεν εφαγα τπτ δυο μέρες. -οποτε οταν χτες το βραδυ εφαγα ενα αμφιβόλλου ποιοτητος σουβλάκι μάλλον με πείραξε, γτ το εβγαλα. -

Το ευχάριστο της υπόθεσης, που μου έδωσε ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ χαρά ήταν το ότι το Λυκάκι μου μου εστειλε μηνυμα.

Του είχα στειλει 1α εγώ. Και για τα δύο άνω θεματα (12/10, εξέταση) και μπορεί να μην είπε τπτ για το 1ο θέμα, αλλα μου εστειλε καλή επιτυχια κι καλά αποτελεσματα. Κι αυτα τα πραγματα τα μικρά ειναι εκεινα που έχουν σημασία για μένα.



Καλή μου επιτυχία λοιπόν, κι ευχομαι να φυγει φετος απο πάνω μου ο βραχνας της ασοεε.


ps. Τι ομορφο φεγγαρι είχε χτες. Κι ήταν κι μια "καλή" βραδια για Φθινωπορο!

Day Dreaming

Ξέρεις, εγω ζω δυο ζωές.

Μια αυτή που βλέπουν και οι αλλοι να ζω, που έχω τις απτές αποδείξεις οτι την βιώνω, αυτή που ξυπνάω, παω στη δουλειά, γκρινιάζω για την σχολή, μιλάω με ενα δυο άτομα, τσακωνομαι με τους δικους μου, χαζευω στο fb και όλα αυτά που κάνει κανεις στην ζωή του. Ξέρετε εσεις.

Αλλα ζω και άλλη μία. Που δεν είναι μονο μια ειναι πολλές!
Έιναι η ζωή που ζω μέσα απο τις λέξεις ή τις σκέψεις.
Η ζωή που ζώ στα περιθώρια της κανονικής μου ζωής. Στα διαλείμματα της!

Στην άλλη μου ζωή ειμαι μάγισσα και πλανευτρα. Είμαι εγω, αλλα και εσύ. Ειμαι ο ουρανός και η θάλασσα. Το πιο μικρο αστρο που τρεμοπαιζει μεχρι να σβήσει.

Στην άλλη μου ζωή εχω τολμήσει να πω τοσα σ αγαπώ που δεν θα λεγα ποτε.
Στην άλλη μου ζωή εχω πληγωσει και με εχουν πληγωσει.
Στην αλλη μου ζωή εχω γελάσει και κλάψει.

Αλλα τα πάντα ειναι πασπαλισμένα με την χρυσόσκονη των παιδικών μας -και όχι μόνο- παραμυθιων!


Καμια φόρα ξεχνιέμαι. Και ξεχνάω.
Δεν ξέρω τι ανηκει στην μια ζωή και στην άλλη.
Ομως και οι δυο ζωές ειμαι εγώ.

Ειναι οι πράξεις μου, τα ονειρα μου, οι ελπιδες μου, τα θέλω μου, οι αναγκες μου, τα μπορώ μου.


Θελω εκείνον που θα μπορεί να με ακολουθήσει και στις δυο ζωες!
Αραγε υπάρχει?

Καλο μήνα (καθυστερημενα)

Πλάνο sex-εξεταστική express begins...

Ωραία ήταν ενα μήνα αραλίκι και χαζεμα, και υπνος μέχρι το μεσημερι, γτ είχαμε καταληψη.

Τωρα αρχίζει το παλουκι!
Εξεταστική, οπου δίνω (thanks god, μονο δυο μαθήματα) ενα στις 12/10 κι ένα το σάββατο 29/10

Παααααααει και το τριήμερο μου.... -οχι δηλαδή πως υπήρχε περίπτωση να πάω πουθενα....-

Επιπλέον απο δευτερα πιάνω δουλεια. Μαλακίες. Αλλη όρεξη δεν είχαμε!

Και ειναι ο Οκτώβρης απο τους χειρότερους μου μήνες. Κι ας γεννήθηκα Οκτωβρη.

Δεν βαριεσαι.

Αισιοδόξια, χαμόγελο και πάμε!
Αυριο ειναι μια ακόμα ημέρα!

Αλλαγή.

Την παρασκευή ήμουν στο κομμωτηριο. 

Για αλλη μια φορά, μετα απο 2 χρόνια. 

Γενικά έχω το "φοβο" του ψαλιδιού. 

Λατρευω το μαλλι μου, και κολωνω να του κάνω οτιδηποτε.

Ομως αυτη τη φορα το ήθελα.

Ηθελα μια αλλαγή, να ανανεωθω. 

Να μη θυμιζω σε τίποτα οσα ήμουν ολον αυτον τον καιρο. 

Τελευταία φορα τα είχα κοψει/αλλάξει λίγο πριν χωρίσω με τον λύκο μου.

Ήθελα μια αλλαγή, να με κανει να νιώσω λίγο διαφορετικά.

Το χρωμα? 

Πυρόξανθο

το οποιο σκοπευω να ανοίξω κι άλλο.

Χαζή ξανθιά φάση.

Το κουρεμα?

Μακρυ πισω, φτανει στα μισά της πλάτης μου,

κι μπροστα κομμενα σε μυτες. 

Οχι πολυ εντονες, γιατι το βασικό ειναι οι αφελειες.

Λιγες, ασυμμετρες αφελειες προς τα δεξιά.

Κατι απλο. Αλλωστε δεν ειμαι και πολύ του hair styling,

και δεν θα μπορουσα να υποστηρίξω κατι πιο πολύπλοκο.

Το μαλλί, όπως πάντα, σε αλλους αρεσει πολύ, σε αλλους οχι,

κι αλλοι απλως δεν μπορουν να με συνηθίσουν.

Εγώ? 

Εγω νιωθω ίδια.

Παντα ερωτευμένη, παντα δική σου, πάντα εδώ.

Πιο χαρουμενη ναι, καλύτερη πιθανον, πιο "ενδιαφέρουσα" ισως.

Ομως η καρδιά δεν αλλαζει γνώμη ουτε ακουει την λογικη.

Something New.

OK.

Σκεφτόμουν να αρχίσω ένα νέο project στο blog μου.

Πιο πολύ θέλω να το κάνω μπας κι έρθει η χαμένη μου εμπνευση,

αλλά και λίγο να δώ πως πιθανά ανταποκριθειτε εσεις. 

Το κοινό μου. Αν θα σας αρέσει ή όχι.

Το concept θα έχει ως εξής. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα 

(ελπίζω να αυξάνονται με γρήγορο ρυθμό, και να μη το παρατήσω) 

θα γράφω μια ιστορία. 

Ισως είναι εντελώς φανταστική. Ισως είναι πραγματική απο την ζωη κάποιου άλλου.

Ισως είναι μια μίξη, ενα πραγματικό γεγονος πασπαλισμένο με σκόνη φαντασίας. 

Οτι μου βγαίνει κάθε  φορά.

Ισως κάποιες ιστορίες να είναι χαζές, προχειρογραμμένες, να σας θυμίζουν κάτι αλλο.

Είναι ευσπρόδεχτη κάθε κριτική στην πένα μου, 

που εχει ως σκοπό να με κάνει να βελτιωθω και να αναθεωρήσω ίσως τη γραφή μου.

Ομως το θέμα μου είναι να πιασω πάλι χαρτι και μολύβι 

και να αναζητησω την χαμένη μου εμπνευση.

Είναι εκεί. Το ξέρω.

Ψάχνει απλώς μια αφορμή,

ενα μικρό παραθυρο στην φαντασια.

Οτι είναι κάτω απο αυτό το project, θα βρίσκεται κάτω απο το tag Short Stories.

Hope to enjoy it! 

Πάω να σκεφτώ την πρώτη μου ιστορία! :P

 

Καλο μηνα αγάπες μου!

Αυτο για σας! Φιλια!

Harry Potter and οτι θυμαμαι χαιρομαι! :P

Dumbledore: "After all this time, Severus?"
Snape: "Always." 


Severus Snape's last words to Harry. 
"Look... at... me..."



Και κλαααααααααααααμα η δικια σου.... 

This is what I call LOVE.. 







p.s : Ναι μεγάλωσα κι γώ με τη σειρά του Ποτερ αφου αρχισα τα βιβλια μου στα 14 μου.  Και συνέχισα με τις ταινίες. Και πλέον στα 20 μου, εεεε 25 μου εκλεισε αυτός ο κυκλος.
Ολοι οι αγαπημενοι μου χαρακτηρες αυτης της σειρας παρέδωσαν πνευμα.

Voldie, Severus, Sirius, Albus, Loupin.

Τουλ επιβιωσε η οικογενεια Draco και η  McGonagall.

Αυγουστος

Λιγο καθυστερήμενα το τραγουδι για τον αυγουστο...
Ελειπα διακοπές άλλωστε και δεν έκανα οσα ποστ θα  ηθελα για διαφορα πραγματα...

 Για αρχη κατι ανεβαστικο!

Θέλω να τρέξω
Θέλεις να τρέξουμε μαζί
Κάπου εκεί πίσω υπάρχει ζωή
Θέλω να τρέξω
Πριν μετανιώσω, όπως όλοι αυτοί




Μέσα στα σοκάκια ξέφυγε η καρδιά,
εμείς θα μαστε εδώ για πάντα.
Πως ν' αντέξει ο θάνατος τέτοια μοιρασιά...
Πες μου, πόσο ακόμα,
το μελτέμι θα σπρώχνει κοντά σου.
Μέθυσε όλη η νύχτα
κι εγώ αλλάζω μορφή στα φιλιά σου...

Η επιστροφη!

Το νεσεσερ, με την μυρωδια αντιλιακών και η βαλιτσα με λιγη άμμο κολλημενη μέσα της, θυμίζουν τις διακοπες μου... Που πλέον ήρθαν στο τέλος τους...

Πηγα στην αγαπημένη μου Κρητη, στη Ρόδο, στη Πελλοπόνησο, και στη Ζάκυνθο. Κλασσικοι προορισμοι για μένα αφου πάω σχεδον κάθε χρόνο στον καθένα απο αυτους...

Θυμάμαι νυχτες στην Κρητη, που καθόμουν κι κοιταζα τον ουρανο, και ονειρευομουν με μάτια ανοιχτα, όλα αυτα που δεν τολμω να παραδεχτώ σε κανέναν!
Στη Ροδο, νυχτες στην παλιά πολή και ταλαιπωρία λόγω έλλειψη ταξί και ζητούσαμε να έρθουν να μας πάρουν, οι νυχτες που ρίχναμε τα χαρτια, με κατι ενοχλητικους πάνω απο το κεφαλι μας :P κι υστερα με άλλη παρέα, μπάνιο στις πηγές Καλλιθέας, κι ένα μεθυσι με μια μπόμπα, που μου ανακάτωσε το στομάχι..
Στη Πελοππόνησο, κουβεντες μέχρι αργα στην παραλία με μια φιλη, και γέλια, γελια που σκίζαν την ησυχία των κυμμάτων. Την απόφαση μου να κυνηγήσω το ονειρο μου, όποιο κόστος κι αν έχει. Οικονομικο, ψυχικο, σωματικο. Μια απόφαση που ελπίζω αν όλα πάνε καλα, να μπει σε εφαρμογή αν όχι φετος απο του χρόνου.
Και τελος η Ζακυνθος! Ζεστες μέρες, κρύες νυχτες! Αλκοολ, ξενυχτια, μπανια, βολτες, ατελειωτες συζητησεις! Καψιμο στο τάβλι, αυτοσχεδιες "μαντικες" τεχνες, και γελια! Κι ένα φεγγαρι... Η πανσεληνος του Αυγούστου που με εκανε πολυ συναισθηματική και στιγμαια μελαγχολική. Γιατί τελικά ειμαι πολύ πιο ευαισθητη απο όσο δειχνω και ακόμα χειροτερα, πολύ πιο ρομαντικη.

Οι επίσιμες διακοπες μου, έχουν πάρει πλεόν τέλος, αλλα το τραβάω όσο πάει με μερικές επισκεψεις στο Μαραθωνα, μεχρι το τελος της βδομαδας... Και μετα? Ε μετα βλεπουμε!

Ετοιμαζω ταξιδι...

μοναχα για παρτη μου....
Στα μεγαλα νησια του μυαλου και του χάρτη μου!

Μια μερα πριν τις διακοπές μου λοιπόν!

Αυριο μεσημεράκι  δίνω το τελευταιο μάθημα και ύστερα αργα το απογευμα πάω πειραια για το 1ο καραβι που θα με πάει στον προορισμο μου.

Ενα διάλλειμα, ελπιζω με ξεκουραση και ανεμελιά!

Το μόνο μαυρο σημειο ειναι οτι θα αφήσω πίσω τον λατρεμένο μου γάτο. Δυστυχώς δεν γίνεται να τον πάρω μαζί μου, κι ετσι θα μέινει μόνος του για λίγες μέρες πίσω στην Αθήνα, μέχρι τουλ να γυρίσουν οι δικοι μου.

Βεβαια δεν ειμαι τόσο ακαρδη, δεν θα τον παρατουσα ετσι! Εχω κανονίσει να έρχεται μια κοπελα να κάθεται λιγη ώρα για παρέα και να τον ταιζει.
Αλλα και πάλι... Είναι ο μονακριβος μου! Ο ερωτας μου!

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΕΔΩ!

Αλλα θα ταλαιπωρηθεί και δεν θέλω... Ασε που δεν δεχονται ζωακια στο ξενοδοχειο, και μετα θα με φιλοξενήσουν σε σπιτι. Και θα ειμαι περα δωθε συνεχεια... Ταλαιπωρια για το Θεμουλη μου.


Ελπιζω μόνο να μη μου κρατησει -μεγάλη- κακία!

Happy! Happy! Happy!

Και αυτό γιατί εκείνος πέρασε ενα δύσκολο μάθημα στη σχολή του
που τον επηρρέαζε ψύχολογικά και τον άγχωνε!

I am soooo proud and happy for him!

Χαιρομαι πραγματικά για σένα! Καλη επιτυχια και στα υπολοιπα μέσα απο την καρδια μου!

Μα πόσο δυσκολο ειναι να βρω ένα τίτλο!

Ηταν αυτες οι μερες full.

Γεματες βολτες, αλκοολ κι τσιγαρα.

Εγιναν πολλα.
Ενα καμμένο deskop, ενα λάπτοπ που παρέδωσε πνευμα. Αρχεια που έχασα και πασχίζω να τα επαναφέρω.

Ενα σπασμένο νυχι, μια γρατσουνια απο μια μάχη με το γάτο μου, συζητήσεις που πάλι μέινανε στην μέση.

Ονειρα πολλά. Απο εκείνα που ξέρεις καλά πως δεν θα αγγίξουν ποτέ την πραγματικότητα.
Αλλα αφήνουν πάντα ενα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.

Εφιάλτες, απο κεινους που σε κάνουν να ξυπνάς στη μέση της νυχτας, κι να αναζητάς καποιον δίπλα σου. Και υπαρχει πάντα εχει το γατί σου, που γουργουρίζει και σε ηρεμεί.

Και διάβασμα. Ετσω προσπάθεια διαβάσματος. Για ενα μάθημα που ελπίζεις να περάσεις,
Αλλα με την γκαντεμια που έχω ενω ήμουν προετοιμασμένη και ψυχολογικά ετοιμη πηρε αναβολη.

Το δίνω στις 12. Και ειλικρινα δεν εχω καν το κουραγιο να προσπαθήσω. Θελω τις διακοπες που δικαιούμαι. Και τις θέλω τώρα.

Ξερω πως δεν θα είναι για άλλη μια φορά οι ιδανικές. Μαζί σου δηλαδή. Αλλα δεν πειράζει.
Ελπίζω να πάω σε φίλους, ή και οικογενοιακά. Απλως να ξεφύγω λίγο.


Θελω ενα καινουργιο λάπτοπ, ρουχα, σπιτι, πολη, τα παντα. Θελω να αλλαξουν όλα.
Θελω να φύγω. Για το αγνωστο. Για κατι καλύτερο. 
Προσπαθώ να βρω όμως τι είναι αυτο που πραγματικά μου φταιει.
Και δεν το βρίσκω. Και το προβλημα ειναι πως όσο δεν το βρίσκω τόσο αδυνατώ να ξεφυγω απο αυτο.

Μηπως τελικά αυτό που δεν μ αρέσει ειναι για άλλη μια φορα ο ίδιος μου ο εαυτός?

Ιούλιος κι ο άνεμος...

Θα δανειστώ του ναύτη
τη ματιά
με δάκρυ αλμυρό θέλω
να κλάψω
και κει στου πάθους
τ' ανοιχτά
ό,τι με κούρασε θα το πετάξω
και κει στου πάθους
τ' ανοιχτά
τα σφαλματα σου θα πετάξω..





Πέφτουν στάλες η βροχή
κι είσαι πάλι μοναχή
στους ώμους τρέχει και πονά
στο άδειο σπίτι για να 'ρθεις ξανά...



Κι οιστιχοι απο ενα ακομα... που δεν βρηκα στο youtube...

Άσπρο τηλέφωνο,μαύρο τηλέφωνο
μικρό τηλέφωνο,χτυπάει τηλέφωνο
ειν΄ η μαμά μου.
Για να ποτίσω τα λουλούδια
και για να κλείσω τα παντζούρια
γιατί έχει ζέστη λέει που σε πληγώνει.
Είναι ο Ιούλης τώρα τελειώνει
στο άδειο σπίτι,μια παραλία
ο κόσμος λειώνει στα λεωφορεία.
Αναρωτιέμαι τι ξημερώνει;
Το καλοκαίρι πότε τελειώνει;
Να κατεβάσω τα σκουπίδια
και πως τα μέρη μπορεί να΄ ναι ίδια
μα πρέπει να φύγω λέει απ΄ την πόλη
να πάω ταξίδι γιατί πάνε όλοι.
Αναρωτιέμαι τι με θυμώνει;
Αυτή η ζέστη πότε τελειώνει;
Να αποφασίσω,να κρυφτώ ή να ψάξω.
Δεν ξέρω ακόμα να καώ ή να κάψω...




ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Παω να ποτισω τα λουλουδια τωρα :P

Οσο για τις διακοπες? Ειδωμεν...

Ατιτλο...

Ειναι κάποια βραδια, που στεκομαι εδώ χωρις να κανω τίποτα.
Δεν έχω όρεξη ούτε για καποια σειρά ή ταινια, ή  -ακομα χειρότερα- να διαβάσω.
Αφηνω το μυαλο μου να τρέξει μόνο του σε ένα δρόμο που με πληγώνει.
Νιώθω τα χείλη μου υγρά, και τα γλυφω. Αλμύρα.

Τοτε συνειδητοποιώ το δάκρυ.

Συνήθησα να στήνω τον εαυτό μου στο τοίχο. Να ειμαι επικριτική μαζί του.
Στο τέλος έκανα τον πόνο δρόμο διαφυγης που λέει ένα τραγουδι...
Προσπαθησα να ξεφύγω απο αυτο.
Ομως οι ουλές ειναι ακόμα εκεί να μου θυμίζουν το ποια είμαι.
Η ζυγαριά αιώνιος εχθρός και το καλοκαίρι ασπονδος φίλος.


Και ο καθρεφτης να θυμίζει πάντα αυτό που δεν θα γίνω ποτέ...

Το χαμόγελο απο συνήθεια σχηματίζεται στα χειλη.
Ενω τα μάτια προσπαθουν μα κρύψουν μια καθημερινή μαχη.
Με τον ιδιο μου τον εαυτο...

Θα αρχισω κατι καντηλια τωρα....

πωωω ελεος. ΓΤ γαμηθηκε το ποστ μου ξερει κανειιις?

pf!

%3Cdiv+dir%3D%22ltr%22+style%3D%22text-align%3A+left%3B%22+trbidi%3D%22on%22%3E%0D%0A%CE%97+%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%BC%CE%B5+%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B5%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B1+%CF%83%CE%B1%CF%82.+%CE%9E%CE%B5%CE%B5%CE%B5%CE%B5%CF%81%CF%89+%CF%83%CE%B1%CF%82+%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%80%CF%89+%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%21%0D%0A%CE%93%CE%B9%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9+%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82+%CE%B2%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%B1+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BF%CF%84%CE%B9+%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89+%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1+%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1.+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89+%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B5%CE%BD+%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1+%CF%8C%CF%87%CE%B9+%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1.%0D%0A%CE%9A%CE%B1%CE%B9+%CF%84%CE%BF+%CE%BE%CE%AD%CF%81%CF%89.+%CE%92%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%B1+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9+%CF%84%CE%BF+%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1.+%CE%91%CF%80%CE%BF+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%89+%CE%BD%CE%B1+%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%89+%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%2C+%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B1+%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1+%CF%8C%CE%BB%CE%B1+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BF%CE%BA.%0D%0A%0D%0A%CE%95%CE%B4%CF%89%CF%83%CE%B1+%CF%89%CF%82+%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1+%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.+%CE%95%CF%87%CF%89+%CE%BA%CE%B9+%CE%AD%CE%BD%CE%B1+4%CE%BF%2C+%CE%BA%CE%B9+%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1+%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82.+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AD%CF%82.%0D%0A%CE%94%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%BE%CE%AD%CF%81%CF%89+%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%B8%CE%B1+%CF%80%CE%AC%CF%89%2C+%CE%BC%CE%B5+%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%BD+%CE%B8%CE%B1+%CF%80%CE%AC%CF%89+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BF%CE%BB%CE%B1+%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B1.%0D%0A%CE%99%CF%83%CF%89%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%AC%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%89+%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC.+%CE%9C%CE%B5+%CE%B8%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CE%B9+%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C+%CE%BA%CE%AC%CF%80%CF%89%CF%82.%0D%0A%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B1+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%B1%CE%B9.+%CE%A4%CE%BF+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8E+%CE%B1%CF%80%CE%BF+%CF%84%CE%BF+%CE%BD%CE%B1+%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9+%CF%83%CE%B5+%CE%AD%CE%BD%CE%B1+%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1.%0D%0A%0D%0A%CE%A4%CE%BF+%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8E+%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF+%CF%83%CE%B1%CF%82+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BF%CF%84%CE%B9+%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%B4%CF%89+-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%AC-+%CF%84%CE%BF%CE%BD+Signmark%21%0D%0A%0D%0A%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82%3F%26nbsp%3B+%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82.+%CE%9F%CE%BC%CF%89%CF%82+%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9+%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C+%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BF%CF%84%CE%B9+%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BA%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%82.+%CE%95%CF%84%CF%83%CE%B9+%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82+%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%B9+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%84%CE%BF+nickname+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B5%CE%B9+%CE%B5%CE%BD+%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89-+%CE%BC%CE%B5+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.+%28Sign.%29+%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85.+%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B1+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%BF%CE%BD+Bradon+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9+%CF%84%CE%B1+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1+%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82%2C+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%BA%CE%B9+%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9+%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7.+%CE%9A%CE%B1%CE%B9+%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%BF%CE%BD+dj+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%BD%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B9+%CF%84%CE%B1+%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%BC%CE%B5+%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE.+%28%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%87%CE%BF%CE%B9+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9+%CE%B1%CF%80%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CE%BD+Signmark%21+%CE%A6%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%3F%29%0D%0A%CE%95%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B7+%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%2C+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CE%B5%CE%BD%CE%B1+%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF+%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B4%CF%85%CE%BC%CE%BF+%CE%B5%CF%80%CE%B9+%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B7%CF%82%2C+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+2+%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%BD%CE%B1+%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82+%CF%84%CE%B9%CF%82+%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%85%CF%80%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.%0D%0A%0D%0A%CE%97%CF%84%CE%B1%CE%BD+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1.%0D%0A%CE%99%CF%83%CF%89%CF%82+%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B5%CF%82+%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF+%CE%BD%CE%B1+%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B1+%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BD.%0D%0A%CE%A0%CF%89%CF%82+%CE%B8%CE%B1+%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B1+%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85%2C+%CE%B8%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B1+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF+%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF+%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%82+%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%BF+Bradon+%28hot+hot+hot%29%0D%0A%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%B8%CE%B1+%CE%B6%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B5+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B8%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B5%2C+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B5%CE%B3%CF%89+%CE%B8%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%2C+%CF%83%CE%B5+%CE%B5%CE%BD%CE%B1+%CE%B1%CF%80%CE%BF+%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1+%CF%84%CE%B1+%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B1%CF%82%2C+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%B8%CE%B1+%CF%80%CF%89%CF%82+%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5+%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF+%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%B9+%CE%B3%CF%89.+%CE%9D%CE%B1%CE%B9+%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1+%CE%BA%CE%B9+%CF%83%CE%B5+%CE%Bq%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1+%CF%83%CE%B5+3.000+%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1+%CE%B8%CE%B1+%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD+%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF+%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%B9+%CE%B3%CF%89.+%CE%98%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B5+%CE%BF%CF%84%CE%B9+%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9+%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AE+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9+%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9%2C+%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1+%CE%B8%CE%B1+%CE%BC%CE%B5+%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5+%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B8%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B5+%CF%80%CF%89%CF%82+%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%B9+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1+%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7.+%CE%9F%CF%80%CF%89%CF%82+%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF+%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5+%CE%BD%CE%B1+%CE%BC%CE%B5+%CE%B4%CE%B5%CE%B9+%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B9...%0D%0A%0D%0A%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%89+%CE%B1%CF%80%CE%BF+%CF%84%CE%BF+%CE%BC%CF%85%CE%B1%CE%BB%CF%8C+%CE%BC%CE%BF%CF%85%2C+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82+%CF%84%CE%B1+%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+Signmark+%CE%B4%CE%B5%CE%BD+%CE%B1%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%BD+%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82+%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82%21%21%21%0D%0A%0D%0A%CE%9D%CE%B1+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%89+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%2C+%CF%80%CF%89%CF%82+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1+%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD+%CF%89%CF%82+supportig+%CE%BF+%CE%9A.+%CE%92%CE%B7%CF%84%CE%B1+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%B8%CE%B5%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CF%89%CF%86%CF%8E%CE%BD.+%CE%9F%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CF%8E%CF%81%CE%B1+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%BF+%CE%9A.+%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CE%B5%2C+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%2C+%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%B5+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%84%CE%B1+%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B7+%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B1+%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5+%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1+%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1.+%CE%97+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1+%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B5+%CE%BC%CE%B5+%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B9+%CF%84%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%82.%0D%0A%0D%0A%0D%0A%CE%95+%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1+%CE%B7+%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%B7+%CE%B5%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B1+%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B5+%CE%BC%CE%B5+%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%2C+%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%2C+%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%2C+%CE%B1%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%82%2C+%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82...+%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF...%CE%91%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%B1%CE%B1+till+next+time%21%0D%0A%0D%0A%CE%A3%CE%B1%CF%82+%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8E%21%3C%2Fdiv%3E%0D%0A

I have a little headache still, but I'm a little more coherent today. With a full day's rest, I'll be fine by (Saturday's game).

Λίγο άσχετος ο τίτλος αλλα δν πειράζει.
Ισως ειναι και σχετικός κατα μια εννοια.
Ειναι και εκείνος ο πονοκεφαλος που με επιασε την Πεμπτη το απογευμα, τα ξημερώματα της Παρασκευης και μια μικρή ζαλάδα απο τον πονοκέφαλο και το διάβασμα που έχω ως τώρα.
Ξέρεις, είναι ενα απο τα θέματα μου κι αυτό. Απο καιρό σε καιρό, χωρις κάποια λογική ή ιατρική εξήγηση, ξυπνάω την ώρα που κοιμάμαι, με ενα φριχτό φριχτο πονοκέφαλο. Σαν να με σφίγγει σφιχτά μια μεγγένη και πάει να σπάσει το κεφάλι μου.
Πιο πολύ είναι εκεινη η αδυναμία. Η αδυναμία να σκεφτώ ακόμα κι το πιο πρακτικο πραγμά όπως να σηκωθώ να βρω το depon, ενα ποτηρι νερό, να κάνω κατι για αυτό.
Απλώς ειμαι εκεί, πιανω το κεφαλι μου, κουλουριάζομαι και κλαιω.
Και περιμένω να σηκωθει κάποιος να μου φέρει depon. Και υστερα απο μισή/μια ώρα αφού το πάρω σιγά σιγά συνέρχομαι και ηρεμώ. Και ο ύπνος με παίρνει ξανα. Κι όταν ξυπνάω τίποτα δεν θυμίζει τον πόνο της προηγουμενης νυχτας.

Τωρα όμως...
Τώρα, έχω αυτό τον ¨γλυκό¨ -αν μπορείς να τον πεις έτσι- πονοκέφαλο όλη την ώρα.
Δεν είναι δυνατός, αντίθετα είναι σχεδόν ανεπαίσθητος.
Κι ενώ δεν με εμποδίζει απο το διαβασμα μου, ή ότι άλλο πρεπει να κάνω είναι εδώ.
Να μου θυμίζει διάφορα.

Να μου θυμίσει πως εσυ ελειπες....

miluji tě...

Εχω μέρες να αναρτήσω κάτι.
Και δεν είναι οτι δεν συμβαίνει τίποτα.

Θα μπορούσα να γράψω για την Σαββατιάτικη βολτα μου,
με τα δυό-τρία της κουλά, και τις ευχάριστες ενδιάμεσες ώρες με την Μ.

Θα ήταν μια αστεία ανάρτηση αφου θα είχα να αναφέρω ενα πέσιμο απο έναν παππού, ο οποιος με αποκάλεσε ΜΠΕΜΠΑ! Ελεος, εχουν να με πουν μπέμπα απο τις πρωτες τάξεις του λυκείου!
Επίσης κατάφερα να κλειδωθω στις τουαλέτες του μαγαζιου (μη γελάτε) και επαθα εξαιτίας αυτού μια κριση πανικού. Εντωμεταξύ μια κοπελιά που περίμενε στις τουαλέτες, κατάλαβε οτι κλειδώθηκα και έφερε τον υπευθυνο, ο οποιος μου έλεγε να ηρεμησω και να γυρισω το κλειδί αργα και σταθερα. Να τον βρίσω ήθελα. Πως σκατα λες σε καποιον που έχει πανικοβληθεί να ηρεμήσει? Να μην αναφέρω πως τελικά πάλι ρεζιλι έγινα!(μη γελατε λέω!!! :P)
Και η βραδιά τελειωσε με εναν τυπο, που ήρθε σε κατι κολωνες για να μη παρκάρεις στο μοναστηράκι που καθόμασταν με την φίλη μου για να κάνω ένα τσιγαρο, με κοιταει καλα καλά και γυριζει και φευγει! Είμαι σίγουρη πως κάτι έχασα σε αυτή τη σκηνή αλλα δεν ξέρω τι ακριβώς!

Θα μπορουσα να αναφέρω τα βαπτίσια που πήγα τη Κυριακή με τα διάφορα χαριτωμένα της παρατράγουδα.

Θα μπορουσα να βρισκω κάθε μέρα απο κάτι να πω, γιατί τραβάω πάνω μου σα μαγνήτης τις μαλακίες, τα κουλα, τα ατυχήματα. Ομως απλώς δε έχω όρεξη...

Διαβάζω για την σχολή, και όταν κάνω break, δεν έχω καν την εμπνευση να γράψω κάτι εδώ.

Πέρα τουτου, νιώθω και πως είμαι πληκτική, μη σας κάνω να βαριεστε!
Μεχρι την επομενη φορά σας χαιρετώ!

Καλοκαιράκι...

σου λέει μετα...

Ενα το κρατουμενο.
Με βροχούλα μας ήρθε.
Αναμενόμενο θα μου πεις, αφου αυτές τις μέρες ουτε ραντεβού να είχαμε τα μεσημερια με την βροχή.

Δεν πειράζει όμως, καλή είναι η βροχή. Εγω την αγαπώ.
Προτιμώ άλλωστε τους πιο κρύους μήνες απο το καλοκαίρι.
Ανέκαθεν θα έλεγα.

Δευτερο κρατούμενο.
Αρχισε η αντιστροφη μετρηση.
Τα λογια είναι περιττα.

Τρίτο κρατουμενο.
Διακοπες. Πονεμένη ιστορία.
Ααααιντε να δουμε φετος πως (σοζ που ηθελα να πω)
θα την βγαλουμε....



Ας μη γρινιάσω όμως σήμερα! Δυο τραγουδακια για σας!

Η πανσέληνος του Ιούνη - Razastarr(Οδυσσέας)



Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
είναι η σπίθα που σου λέει απ' το βούρκο σου ξεκόλλα,
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα....


Τον έκτο μήνα τον καλό-Παντελής Θαλασσινός

Ισολογισμός Χρησης.

Ενας μήνας ακόμα εφυγε.
Καλοκαίρι αυριο λεει. Ιούνιος πια.

Ενας Μαιος που κλείνει με βροχές
και με την βραδυνή ψύχρα να παγώνει τα δακτυλα των ποδιών μου.

Ενας Μαιος που κλεινει με αγχος, γκρινια, απολογισμους.

Κι όμως όσο κι αν προσθετω και όσο και αν αφαιρώ κατι δεν μου βγαίνει σωστά στον ισολογισμό της ζωής μου.

Θα μου πεις απο τώρα? Κατα το δεκεμβρη είναι η ώρα, για αυτό δεν σου βγαίνουν.
Ομως πάντα θεωρούσα το καλοκαιρι νεκρή περιοδος.

-κι πάντα οτι αμα είναι να αρχίσεις κατι θα το κανεις κατα τον οκτώβρη.  Ο σεπτεμβρης είναι απλώς προσαρμογή-

Αυτό όμως δεν έχει σχέση με όσα έχω στο μυαλό μου.

Που λες λοιπόν κάτι λείπει απο τον ισολογισμό μου και με αναγκάζει να εχω λογαριασμους ανοιχτους.

Λογαριασμους με την σχολή, λογαριασμους με το παρελθον, λογαριασμούς με τα όνειρα μου, με τα θέλω μου. Υπάρχουν παντού κενά και ελλείψεις. Απο τις πιο μεγάλες ως τις πιο μικρές.

Και είναι ψυχοφθορο το να προσπαθείς να κλεισεις λογαριασμους που δεν μπορεις, δεν θελεις, δυσκολευεσαι (ο καθένας έχει και το ρήμα του) να κλείσεις.

Ομως αν δεν τους κλείσεις ποσο ευκολο είναι να ανοίξεις νέους λογαριασμούς, χωρις να εχουν τον κινδυνο να πιστωθουν πιο πολύ απο όσο αντέχεις?

Ποσο παρακινδυνευμένο είναι να βρεθείς σε μια κατάσταση πτώχευσης όταν παίζεις τυχερά παιχνίδια με την ίδια σου την ζωή? Οτι τύχει, αν τυχει.

Αλλα απο την άλλη στην προσωπική ζωή δεν χωράνε σχέδια και προβλέψεις. Χωράνε?

Το Τελος  της χρήσης δεν ήρθε ακόμα, αλλα μήπως το προλαμβανειν ειναι κατι που πρεπει να εφαρμοστει εδώ? Κοινως αν θέλω στο τέλος της χρησης να έχω να πω κάτι πρέπει οι ενεργειες μου, να στοχευσουν πριν είναι αργά για την επίτευξη του στόχου?



Επίσης μήπως η σχολή έχει αρχισει να με επηρρεάζει και στο τρόπο που σκέφτομαι? :P

Εισαι αυτο που μ αρεσει.....

Μια κρεπα σοκολαταααα!!



Με εχουν πιάσει τελευταία κάτι μεταμεσονύχτιες λιγουρες.

Που σημαίνει οτι κατα τις μια με δύο το βράδυ θέλω κατι γλυκό, τώρα το θέλω!

Απ τα καλύτερα πραγματα στη ζωή λοιπόν είναι να έχεις μια κρεπουλα απο χτες,
γιατί ήταν τεραστια, να την ζεσταινεις λιγο πάλι, ίσα να λιώσει η νυτελλα και να την τρως!

Δεν είναι σαν να την πήρες μόλις, αλλα ειναι ιδανικό για να ξεγαλάσεις τον ισοφάγο σου!


Κρεπουλα λοιπόν! Και τα κιλά θα τα κλάψω σε άλλη αναρτηση πάλι.





ps. Μη ξεχνιομαστε, αλλο ένα ραντεβου που "εδωσα πονο" μπηκε στη λίστα.

Νext στοχος, να γίνονται πιο συχνα!

Μιρλας συνέχεια.

Ο blogger κανει τσαλιμάκια,
η εξεταστικη ερχεται,
τα μυαλά φευγουν,
τα κιλα εδραιώνονται.



ΖΩ ΜΙΑ ΦΡΙΚΗ.

Αγχος. Μίρλα. Αγχος. Μίρλα. Αγχος....

Θελω διακοπές. Θέλω να βρεθώ πάλι μαζί σου.

Εχω ανάγκη να μου πεις πως θα τα πάω μια χαρά.

Εχω ανάγκη να με κοιτάξεις στα μάτια να με πεις μωρό σου.

Ερχεται η εξεταστική μου και οι αντοχές μου πέφτουν.
Κάθε προσπαθεια εκλογίκευσης καταρρέει.
Καθώς όλη μου η δυναμη και το πεισμα πρεπει να στραφεί στο διαβασμα μου
ξαφνικα βρισκομαι ακάλυπτη συναισθηματικά.

Εχω κουραστεί να βρίσκω οτι "προβλεπω" μπροστά μου.
Και αραγε τα βλέπω επειδή τα εχω προβλέψει, οπότε τελικά τα προβάλλω στο συμπαν
και το συμπαν μη σωσει και χασει καμια φοβια μου, αμέσως να την πραγματοποιησει. Τοοοοσες επιθυμιες στο ντουκου. Κωφευει! Αντε μην αρχίσω τώρα και με αυτο!
Η μήπως τελικά εχω αυτό που λέμε ενστικτο με το καμπανάκι κινδυνου που επειδικτηκα το αγνοω. Γιατί ετσι ειμαι μαζοχα και θελω να τρωω τα μουτρα μου, γιατι έτσι αλλη μια εμπειρια, γιατί ετσι, φαινεται μια χαρά τι στραβό θα μπορουσε να πάει τωρα... Αμ δεεε... Αν ειναι να παει στραβα θα φροντισει το χαζοσυμπαν για αυτο.

Κατσε να δεις πως το χε πει ο Κοελο (καλός μαλακας κι αυτός αλλα ας μη αρχίσω είπαμε)
"Όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα".
Αρχιδια και @@ Μπλε φιλαρακι.
Πφφφφφφ!!!!! Και μην ερθει κανεις και πει πως τα θελω και τα τραβαω γιατί θα του έρθει μια αναστροφη.

Γιατί πτυχίο θέλω, πτυχίο δεν βλέπω. Ανεκδοτο κατάντησε! Για να μην αναφέρω τώρα οοοολα τα υπολοιπα.


4 μαθηματα λοιπον.


Τωρα θα μου πεις για 4 μαθηματα μας τα έχεις πρήξει? Στρωσε τον κώλο σου και διαβασε.


Ε αγαπη μου γλυκιά αμα ήταν έτσι θα το χα το πτυχιο. Γιατι δεν ειναι  κάτσε διαβασε.
Ειναι να παρακαλας να πεσει κατι που ξές, να μην ειναι παπαρας ο καθηγητης, να μην εισαι ψυχολογικα σκατα την αποφραδα ημερα της εξετασης και ενα σωρο αλλα.


Οκ παω να συνεχισω την μικρο μου. Ευχαριστώ πολύ.

Ψυχή μου. Γιορταζες οποτε κι απο δω χρονια πολλά.

Καμια φορά αναρωτιέμαι πως μπορεί να γίνει πιο ευκολο για μένα.
Και μου ρχονται οι στιχοι της Ταξιδιάρας Ψυχής.
Ισως όμως να μην είμαι έτοιμη ακόμα.
Αν θα είμαι κάποτε? Δεν το ξέρω.
Γιατι σ αγαπησα κι ακόμα σ αγαπώ,
κι εχω αγάπη αρκετή και για τους δυο μας.



p.s Ασχετο με το παραπάνω κομμάτι της αναρτησης. Νιώθω σαν να με εχουν μουντζώσει. Ελεος. Αμα κατι πάει κατα πως το θέλω θα γκρεμιστεί κανάς φουρνος. Δν είναι ζωή αυτή.

ps.2 Μου είπαν εχω μείνει το 1/3. Ελεος μου την δίνουν αυτές οι υπερβολές. Δέχομαι να μου πουν οτι έχω χάσει σε σχέση με 1-2 χρόνια πριν, αλλα όχι και 1/3. Δεν είμαι τυφλή, βλέπω στους καθρέφτες τα χάλια μου. Οριστε μας.

Χτες εγραψα ένα κομμάτι απο μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου, και
οκ, στο μυαλό μου ηταν πολυ πολυ καλύτερο αλλα έχει μια ιδιαιτερη σημασία για μένα.

Όχι με την εννοια οτι εξαντλησα τη σκέψη μου και τις ιδέες μου για να το γράψω,
ούτε με την έννοια ότι είναι απο τα καλύτερα που έχω γράψει.
Γιατί δεν είναι.

Απλώς κατα έναν περίεργο τρόπο είναι λίγο αυτοβιογραφικό αν και μάλλον ανήκει στη σφαίρα του
fantasy, και παρόλο που βασίζεται σε άλλες ιστορίες κατα κάποιον τρόπο δείχνει την πιθανα διαστρεβλωμένη άποψη μου μέσα απο τα μάτια των ηρώων. Θελει ακόμα αλλαγές όμως.

Πολλές.

Γιατι θέλω να δώσω ίσως αν τα καταφέρω μια πιο βαθιά εικόνα. Αλλα απο την άλλη ειναι τόσο βαρύ συναισθηματικά. Για μένα τουλάχιστον, απο την σκοπιά που το βλέπω, που ισως να μην χρειάζεται τιποτα άλλο.

Δεν ξέρω.

19 Μαιου.

Μου εδωσες όλο τον κόσμο.

Τοσες υποσχεσεις. Τοσα ονειρα.

Ηθελα να κρατήσει για πάντα.

Ομως ο λυκος μου μεγάλωσε. Και έπαψε να κάνει όνειρα.
Επρεπε να τα θυσιάσει. Για εκεινον. Για να επιζήσει.

Και τα ξέχασε.

Τα ξέχασε όμως?

Δεν ξέρω, δεν προκειται να μου πει.
Ισως να μη θελει καν πια να με ξέρει.

Ημουν... Ειμαι... Απλώς ένας μπελάς.

Ενας μπελάς που πάντα θα ονειρευεται οτι τρεχει πάλι διπλα στον λύκο της.

Χρονια πολλα. 19.5. 07

Δεν θα ξεχασω ποτέ αυτό που μου είπες εκείνη τη μέρα.
Τον αυθορμητισμό σου. Τα μάτια σου να λάμπουν.

Λυκε μου, οσο κι αν με αποφευγεις, δεν μπορεις να τρέξεις μακρυα απο όσα νιώθω.

Σ αγαπώ. Ακομα κι αν εσύ ξεχάσεις, κι μ' αρνηθείς.

Παντα θα σ αγαπω.

Σκεψεις.

Πεφτω. Πεφτω χαμηλά και βουλιάζω.

Γιατί μόνο έτσι θα μπορεσω να σηκωθώ ξανά.

Μια αγάπη και ένας γάτος.

12. Πάντα θα προσπαθώ να σε πλησιάσω και το ξέρεις.

Ισως τελικά να φοβάσαι.
Η ίσως να θέλω να πιστεψω πως είναι ο φόβος που σε κρατάει μακρυα.



Μέχρι να έρθει η μέρα που ελπίζω θα έρθει το Alzheimer :P -αστειάααακι!-

Μεχρι τότε όμως θα κοιμάμαι με τον γάτο μου αγκαλιά, ως ότου κάποιος ξανα να μου πει
πως ζηλευει το μικρο μου το γατι!

p.s. Το αν θα τον αφήσω στη ζήλια του, η θα τους αλλάξω στο κρεββατι μου είναι μια άλλη ιστορια!




Μαλλον το πρώτο, γιατι έτσι. Εχω ορεξούλες για κακίες!

The means red and others stuffs

Poor old cat. Poor slob. Poor slob without a name. l don't have the right to give him one.
We don't own each other. We just met one day. 
 l won't own anything until l find a place where me and things go together.
l'm not sure where that is, but l know what it's like.
lt's like Tiffany's.
Tiffany's? You mean the jewellery store?
That's right. l'm crazy about Tiffany's.
...

You know those days when you get the mean reds?

The mean reds. You mean like the blues?

No. The blues are because you're getting fat, and maybe it's been raining too long. You're just sad, that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid, and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?

Sure.

Well, when I get it the only thing that does any good is to jump in a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it; nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place that'd make me feel like Tiffany's, then - then I'd buy some furniture and give the cat a name!

Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που έχω αυτές τις μέρες. Πέρα απο τις μπλέ φυσικά γιατι κάθε μέρα νιώθω  fat fat FAT. Φοβάμαι αλλα δεν ξέρω τι. 
Ισως να  φοβάμαι την αλλαγή. Τις μισώ βασικά. Απο την άλλη πλήττω και στα ίδια. 
Ισως όλο αυτό να είναι μια κρίση πανικού, ξέρεις απο κείνες που ξαφνικά φοβασαι τα πάντα, ή και κατι πολύ πολυ συγκεκριμένο, που όμως οι άλλοι θα βρουν αστειο. Ετσι πιστευεις δηλαδή. Και οταν βρεθεις αντιμέτωπος με αυτό, αντιδράς με σπασμώδικες κινήσεις, προσπαθώντας να το αποφυγεις, ή να το αποτρέψεις.
Ισως να φοβάμαι να αφεθώ. Το έκανα και σε τι ωφέλησε? 
Ισως να φταίει το οτι δεν έχω ένα μέρος να το νιώθω δικό μου. Μόνο δικό μου. Και ασφαλές. Να νιώθω πως τίποτα άσχημο δεν πρόκειται να συμβει εκει...Πως όλα τα ασχημα- ασχημες σκέψεις, θλιβερες αναμνήσεις, δυσάρεστα γεγονότα μπορώ να τα κλειδωνω απέξω..

Ισως όπως λέει και η  Holly να είναι ένα μέρος σαν το Tiffany's. 
Και ίσως τότε να νιωθω πως έχω κάτι δικό μου. Πραγματικά δικό μου.
Βέβαια εγώ τον γάτο μου τον ονόμασα, κι όχι cat βεβαια, αλλα αυτό ειναι μια δική μου αυθαιρεσία!



Ισως όμως να φοβάμαι να ερωτευτώ ξανά, να φοβαμαι να με αγαπήσουν. Γιατί  μόνο όταν ανοιγεις εντελώς την καρδια σου είσαι τόσο ευάλωτος στο παραμικρό. Γιατί οταν αφήνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου του ανήκεις. Εχει την δύναμη πάνω σου. Και δεν έχει σημασία πόσο εγωιστης ήσουν πρίν, ή ποσο ανεξάρτητος. Εκείνος/εκείνη μπορεί να σε επηρεάσει τόσο που απο τίγρης να γίνεις γατούλα..  Κι αν αυτός αφήσει την καρδιά σου τοτε μέχρι να την πάρεις πίσω είσαι απλως μία "pour slob" ψυχή. Καποιες στιγμές σκέφτομαι πως είναι καιρός να γίνω α truly bitch. Τον κυνισμό και τον (αυτο)σαρκασμό τα έχω. Αρκεί λοιπόν να στοχεύσουν στα σωστά άτομα. (Δηλαδή όχι στον εαυτό μου.) Και απο την άλλη? Καπου βαθιά μέσα μου ελπίζω να ερθει κάποιος  και να μου πει...

- l won't let you do this.

- You won't?

- Holly, l'm in love with you.

- So what?

- So what? So plenty!

l love you. You belong to me.

-No. People don't belong to people.

-Of course they do.

- Nobody's putting me in a cage.

- l want to love you.

-lt's the same thing.

-No, it's not! Holly!

-l'm not Holly. l'm not Lula Mae, either.

l don't know who l am! l'm like cat, a no-name slob.

We belong to nobody. We don't even belong to each other.

Να έρθει και να με "εμποδίσει" απο αυτό. Να μου πεί πως μ αγαπάει στ αλήθεια, και πως θέλει να είμαι δικιά του. Να επιμείνει οταν αρνηθώ. Να είναι εκειγιατι δεν είμαι κι ο πιο ευκολος άνθρωπος.

Ισως να είμαι απλως μια δειλή, όπως της λέει ο Paul.

You know what's wrong with you, Miss Whoever-You-Are?
You're chicken. You've got no guts.
You're afraid to say, ''OK, life's a fact.''
People do fall in love. People do belong to each other,
because that's the only chance anybody's got for happiness.
You call yourself a free spirit, a wild thing.
You're terrified somebody's going to stick you in a cage.
Well, baby, you're already in that cage.
You built it yourself.
And it's not bounded by Tulip, Texas, or Somaliland.
lt's wherever you go.
Because no matter where you run, you end up running into yourself.

Ισως τελικά αυτό να είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα. Οτι τρέχω να ξεφύγω απο ότι πιστευω οτι θα με περιορίσει, αλλα τελικά το μονο που εν τέλει με περιορίζει είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Πάντα εκείνος. Θα με κρίνει αυστηρότερα απο όλους, θα με ρίξει στο περιθώριο, ή θα με αναδείξει στην "ψυχή" βραδιάς. Αναλόγως τα κέφια μου (και μετάξύ μας, πόσα ποτηράκια έχω πιει.) 

Τωρα θα μου πείτε γιατί σας έπρηξα με το Breakfast at Tiffany's. Η αλήθεια είναι πως βλέπω αυτό το όνειρο τελευταία. Την τελευταια σκηνη.

Εγώ στην θέση της Hollys, να ψάχνω το γάτο μου μέσα στην βροχή (και είπαμε του μοιάζει κιολας) και οταν τον βρισκω -τον γάτο- και γυρνάω προς το μέρος που στεκεται εκείνος....

υπάρχουν δυο εκδοχες. Μια καλή και μια κακή. Μαντέψτε ποια ειν ποια.

α)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται, και στην θέση του Paul είναι ο Κ. μου. Αλλα εκεί που πάει να με φιλήσει, και να έχουμε το happily ever after τέλος μας, ξυπνάω.

β)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται ή καλύτερα εκει που θα πρεπε να στεκεται, αλλα εχει φυγει. Και είμαι μόνη μου στην βροχή, να κλαίω και να έχω αγκαλιά ενα γατί βρεγμενο μεχρι το κοκκαλο...

Καλό μήνα με τραγούδια!

Καλό μήνα αγαπες μου! Για πότε μπήκε ο Μάης ούτε που το καταλαβα! Η αντιστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, τόσο για τις πανελλαδικές όσο και για την εξεταστική. Και μετά τι? Μετά καλοκαιρι. Μετα φθινόπωρο, Χειμώνας, και ξανά απο την αρχή.

Πφ. Περνάει ο καιρός μάτια μου, περνάει. Το μόνο που μένει ίδιο είναι αυτό που έχω στην καρδια μου. Δεν πειράζει. Το ήξερα άλλωστε! Αρκετά με μένα όμως!

Τρια τραγουδάκια για σάς ψυχούλες μου!


Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας



Ο Μάης έχει μυστικά-Παντελής Θαλασσινός

Ο Μάης είναι μια φωτιά, μια φλόγα μαγεμένη
έχει τη μέρα αγκαλιά, τη νύχτα ερωμένη
έχει και ήλιο κυνηγό που ξέρει από σημάδι
να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι!!




Και μετα απο τις τραγουδάρες, οι στιχοι απο ένα χαζοτράγουδο που δεν το ποσταρω!

Όποιος με κοιτά πιστεύει απλά
Πως είμαι τόσο τυχερή
Που δεν θα έπρεπε ποτέ
Να νιώσω λύπη

Μα όσοι με κοιτούν
Απλά κοιτούν
Στην επιφάνεια κολλούν
Και αγνοούν
Αυτό που αληθινά μου λείπει

Πως χωρίς εσένα είν’ η ζωή μου βαρετή
Μοιάζει με Έργο που δε βρίσκει θεατή
Και η μοναξιά μοιάζει με θάνατο αργό
Να ΄ξερες πόσο ανάγκη έχω να σε δω

Για αυτό...

Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Στολισμένη απ΄ τα Χριστούγεννα βιτρίνα
Έμεινα για σένα μέχρι Μάη μήνα

Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Ντύθηκα, στολίστηκα γιατί πιστεύω
Θα ΄ρθεις και θα μου χτυπήσεις να κατέβω

Πίσω απ΄ το χαμόγελό μου
Εγώ μονάχα ξέρω και ο Θεός
Το τι περνώ και το σταυρό
Που κουβαλάω...

Διλληματα

Πρεπει να ακούμε τις ανάγκες μας, το τι ζητάει το σώμα μας ή τις επιθυμίες μας, δηλαδή την καρδιά μας/ψυχή μας?

Το θέτω γενικά για αρχή, ώστε ο καθένας να τοποθετηθεί πρώτα όπως αυτός το νιώθει πιο κοντα στους δικούς του προβληματισμους.


Και σε δευτερο επιπεδο, θέτω την βάση, τη ουσία αν θέλετε του δικού μου χμμμ προβληματισμού (για να μη πώ τπτ άλλο)

Οπως το σκεφτόμουν εγώ λοιπον και ξεκίνησε αυτο το ωραιοτατο θέμα για φιλοσοφία.

Ειναι καλύτερο να ακούς τις ανάγκες του σωματος σου για την σεξουαλικότητα, που κακα τα ψέματα είναι σημαντικός παραγοντας ή τα συναισθηματα σου?
Λεγοντας συναισθηματα, εννοω πως θες κατι απολύτως συγκεκριμένο, το οποιο για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν το έχεις.

Τι είναι καλύτερο? Να ικανοποιησεις τις σεξουαλικες σου αναγκες "με τον πρωτο τυχόντα" άκόμα κι αν πιθανότατα μετά νιωσεις συναισθηματικά σκατα, γιατι ουσιαστικά θες και συντροφικοτητα μαζι γιατί δεν σε καλυπτει η στείρα σεξουαλική επαφή?

Η να αγνοεις τις αναγκες, και να επικεντρωθείς στην αναζητηση της συντροφικότητας, που οντας έχοντας, αυτό το συγκεκριμενο στο μυαλό σου, δεν αφήνεσαι να έχεις την ευκαιρία να το έχεις, οποτε μένεις χωρις τίποτα?


Και αν επιλέξεις το πρωτο, για ποσο καιρο μπορεις να είσαι έτσι πριν τελικά μισησεις τον εαυτό σου για αυτό που επέλεξες να κάνεις?

Και αν επιλέξεις το δευτερο, ποσο καιρο μπορεις να αντέξεις πριν το ίδιο σου το σώμα κάνει επανασταση, γιατι του στερεις κάτι τελειως φυσικό, όπως την ανθρωπινη επαφη?


Και τελικά παρόλο που δεν υπάρχει σωστό/λάθος σε μια τέτοια επιλογή, μήπως και τα δυο σε κρατάνε πίσω?
Και μήπως δεδομένου πως τελικά αυτό που αναζητάς είναι η συντροφικότητα, η οποια είναι εξ ορισμού δύσκολη (εως σχεδον ακατόρθωτη) να βρεθει, και με τις δυο επιλογες βρισκεσαι τελικά σε αδιέξοδο?

Στην πρωτη μεν γιατι επιλεγοντας μια τετοια τακτική, οι άλλοι δεν θεωρουν πως αναζητας κάτι σοβαρο, δεν σε περνουν στα σοβαρά, και μπαινεις σε ένα φαυλο κύκλο που θα σαι τυχερός αν βγεις.

Ενω στη δευτερη τα πραγματα περιπλέκονται κι αλλο.
Ισως έρθει κι δεν το δεις. Ισως έρθει και το δεις, και το αγνοήσεις γιατί εισαι αλλου. Ισως δεν έρθει ποτέ γιατί το γραφεις με μελανι στο κουτελο σου (οπως αλλοι γραφουν μαλακας εντος!) (στην τελευταια κατηγορια ειμαι εγω!)



p.s Προσωπικά στο παρελθόν εχω επιλέξει και τους δυο δρομους. Σε δύο διαφορετικες φασεις στην ζωη μου, για διαφορετικα προσωπα/λογους/καταστασεις. Μεχρι στιγμής δεν "μετανιωσα" για την επιλογή του δρόμου, όσο κι αν στην 1η περιπτωση, μετανιωσα για κάποιες επιμέρους αποφάσεις που θα μπορούσα να αποφύγω.

Δν ψάχνω μια προσωπική απαντηση. Την δική μου την ξέρω.
Θέλω αυτό το συγκρεκριμένο κι ας μονάσω!
Θέλω αυτό το μοναδικό για μένα όποιο κι αν είναι το τίμημα.


Περιμένω όμως τις δικές σας τοποθετήσεις επι του θέματος! Τόσο στο γενικό όσο και στο ειδικό!


Και μια ερωτηση.
Πιστευει κανείς πως υπαρχει κι άλλη λύση (μια μέση δηλαδή) και πως εγώ είμαι τον άκρων? Θέλω να την ακούσω.



ps. Το άνω ποστ μου, θα το βρείτε και στο forum. Απλώς έκανα ένα copy paste με ελάχιστες αλλαγές...

Και ρωτω: Τώρα τι?

Πάει η μεγάλη Βδομάδα, και τα τελειώσαν τα πάθη.
Του Χριστου βεβαιώς, γιατί τα ανθρωπινα τελειωμό δεν έχουν! (για να μη πώ τα δικά μου και με πειτε και εγωκεντρική γιατι το ακουσα κι αυτο βεβαιως βεβαιως!)

Νηστέψαμε με hot-dog, σουβλάκια, σοκολατες, και αυγα! (παρασύραμε και άλλους πραγματικους νηστευσαντες αλλα δεν βαριεεεσαι)

Είδαμε τον Ν. φιλο που σπουδάζει αλλού, και ήρθε για τις διακοπές. (Βεβαια μου αξίζει βρισιμο γιατί τον είδα μόνο μια φορα.)


Πηγαμε στην Ανάσταση! (Με το ζόρι και με κατι ρουχα που χα να βαλω απο όταν ήμουν στην dark φαση μου- για να δειτε σε τι καλη διαθεση ήμουν) αλλα δεν είχα λαμπάδα. Ο νουνός δεν μου πήρε φέτος. Το λέω γιατί μέχρι πέρσι μια χαρα είχα την λαμπαδιτσα μου! Δεν είχε βεβαια barbie πανω. Ακόμα χειροτερα ουτε κανέναν action man! (το bad boy των barbie μου όταν ήμουν μικρή! Σιγα μη τους είχα τον μονοχνωτο τον Ken!)αλλα ήταν μια λαμπαδα!

Κουκλια δεν είναι? Τεσπα όμως! Γιατί δεν ήταν εκεί το θέμα μας!  (Οχι πως ξέρω πιο είναι αλλα τέλος πάντων!) Οποτε απο την ανασταση και μετά αρχισε το φαι... Το τι φάγαμε δεν λέγεται. Για το τραπέζι το βραδυ της αναστασης να πω? Που στις 2 η ωρα τη νυχτα φάγαμε τον αμπακο, και μετά ξαγρύπνησα γτ που να κατέβει κάτω? Για το τραπέζι την κυριακη του Πασχα στο εξοχικο? Για το τραπεζι την Δευτερα,καθότι εχουμε πήξει στις Γεωργιες? Η για το οτι ακομα και τωρα τρωμε αρνι/κατσικι και να δουμε ποτε θα τελειώσουνε, γιατι μας στειλανε ενα αρνι κι ενα κατσικι απο το χωριο και τρεχα γυρευε. Κατάλαβες. Και να φανταστεις οτι εγω ΠΑΛΙ τρωω το λιγοτερο απο ολους.

Αυτό το πραγμα ρε παιδι μου δεν το καταλαβαινω. Πως τρωνε μερικοι τοοοοσο πολυ, αναγουλιάζω μόνο στην σκεψη! (γτ εγω όταν λέω έφαγα πολυ, εννοω έφαγα ενα νορμαλ γεμάτο πιατο απο τα μεγαλα. Γιατι υπο κ.σ  (κανονικες συνθηκες) τρωω σε πιατο φρουτου. -αλλα κιλά δεν λέω να χάσω πφ!-

Τι άλλο ήθελα να πω? Α ναι. Που λέτε έφαγα μια κριση -κρισαρα- περι αχρηστοσυνης μου, και περι (μη) σπουδαιοτητας-χα- της υπαρξης μου. Ηττα 1-0. Κωλοζωη. Αφου λοιπον εφαγα την κριση μου, και μετα δεν μπορουσα να αναπνευσω, και μετα εμπηξα τα κλαμματα σα 10χρονο, εκλαψα για όλα όσα ήθελα να κλαψω τόσο καιρο και αγωνιζόμουν να μην.

Η αλήθεια είναι οτι προσπαθω να δειχνω τουλ στην φαμιλια μου οτι είμαι οκ. Ειμαι καλα κι τα σχετικα.
Αρκετά εχουν περάσει εξαιτίας μου, για να τους δωσω κι άλλα να ανησυχουν.

Βεβαια αυτό ακριβώς είναι κι αυτό που εν τέλη κουράζει.

Α ξέχασα να αναφέρω πως μέσα σε όλες αυτές της μέρες είχα κι ένα fail  ραντεβου, που καλύτερα να μην είχα. Πφ! Και μετά σου λεει ο άλλος (απο το σοι εννοω, όχι το ραντεβου) οτι μπορεις να έχεις όποιον θες. Ναι ουυυ το βλέπουμε πεστου.

Χμμμμ, α ναι τελείωσα και κάτι, που θέλω να σας δείξω σε επόμενη ανάρτηση. Δηλαδή το είχα τελειώσει εδώ και πολύ  καιρό απλώς βρήκα την ευκαιρία να το κορνιζάρω και να το ετοιμάσω εντελώς!

Τι αλλο... τι άλλο.  Ναι. Σωστά. Κατέληξα πολλάκις στο συμπερασμα οτι είμαι χοντρη.-κι ολο αυτό το φαι που ανέφερα δεν βοηθάει την κατασταση.- Γαμω τα κιλα μου γαμω. Σταθερά 50. Αντε να πάνε 51 ή 49 . Αλλα στα 40 (καλα οκ, έτσω 45)  δεν πάνε με τπτ.
 Χμφφφ!! Και πριν πει κανεις οτι ειμαι υπερβολική να τονίσω πως είμαι ένα κι ένα μίλκο.  Ε δν ειναι κατασταση αυτη! Ουφ!
Και το πιο τραγικό απο όλα ειναι πως όποτε στεναχωριεμαι για τα κιλα μου -καλη ώρα- ή επειδη εχω βγαλει ακμή τώρα στα γεράματα, πάω και το ρίχνω στην Νουτελα. Τραγικοοοο??


Αυτάαα τα ολιγα for now!

Αγάπη

Σ αγαπάω. 
Οι στιγμές περνάνε, η μία μετά την άλλη.
Και οι μερες γίνανε μήνες, χρόνια.

Αλλα στο είχα πει. Θα είμαι εδώ.
Ότι κι αν κάνεις.
Ακόμα κι αν κόψεις κάθε ελπίδα, δεν μπορείς να τεμαχίσεις τα όνειρα μου.
Αυτά βρίσκονται στη καρδιά μου.
Και όσο σε αγαπάω είναι ασφαλή.

Χρόνια μας  πολλά λοιπόν. Αλλος ένας μήνας.
Σαν να μη περασε μια μέρα.

Πόση άραγε αγάπη μπορεί να χωρέσει σε μια ψυχή?

Να είσαι καλά μόνο.
Αυτό θέλω.
Ακόμα και αν σημαίνει πως θα βρεις την ευτυχία στα μάτια κάποιας άλλης.


Φιλι γλυκό στο μουτράκι σου Λυκάκι μου!

Xronia Polla!

Να τον χαιρεσαι ψυχη μου. Τις καλύτερες μου ευχές για τον μικρό σου αδέρφο.

Αμφιβάλλω αν το δεις... Αλλα  whatever...

Η καλη η μέρα...

Αμα είναι κάτι να σε συγχύσει θα γίνει με το που ανοίξεις τομάτι σου...


Ξυπναω και γω και με πρήζουν οι δικοιμου....


Οριστε... Κατι τετοιες μέρες το μόνο που θες είναι να τραβήξεις το πάπλωμα πάνω απο τοκεφάλι σου, να αλλάξεις πλευρό, και να ελπίσεις σε ένα καλό ονειρο!

(οπως καταλάβατε, μισώ το πρήξιμο!)

Χεχ!

Αγαπάω ένα αγόρι.
Μ αγαπάει κι εκείνος, το ξέρω.

Κι ας μη μου το έχει πει.

Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που κάνει.

Γκρινιάζει όταν τον αφήνω μόνο του για ώρες, μου κρατάει μούτρα, αλλα δεν κρατάνε πολύ.
Μετα απο λίγο το ξεχνάει,και είναι σαν να μην τον είχα αφήσει ποτε.

Δεν του αρέσουν οι αγκαλιες, το παίζει ανεξαρτησία, αλλα όταν έχω κρίση ζουζουνιας, δεν γκρινιάζει ποτε. Μ αφηνει να τον ζουπάω και να τον φιλάω για ώρες, μέχρι να τον αφήσω ήσυχο.

Δεν του αρέσει να τον δαγκώνω, αλλα δεν μου έχει επιτεθεί ποτέ. Καμιά φορά μου τραβάει τα μαλλιά, ή με δαγκώνει παιχνιδιάρικα,αλλα μόνο αν το κάνω την ώρα που κοιμάται.

Οταν πεφτω εγώ για υπνο, στέκεται εκεί,κοντά μου, περιμένοντας να με παρει ο υπνος. Σαν ένας φύλακας άγγελος, και τα πρωινά με χαϊδεύει,η παίζει με τα μαλλιά μου μέχρι να ξυπνήσω. Ενα γλυκό ξύπνημα!

Του αρέσει να τρώει μαζί μου, και ενίοτε να τσιμπολογάει απο το πιάτο μου.  Δεν εγκρίνει καθόλου όταν τρώω σοκολατοειδη, και με κοιτάει με ένα απαξιωτικό υφος!Προσέχει την διατροφή μου!

Όποτε του μιλάω, και μιλάω και πολύ, με κοιτάει. Με τα μεγάλα του μάτια καρφωμένα πάνω μου,να διαβάζει την ψυχή μου. Μένει εκεί να τελειώσω τους μονολόγους μου, χωρίς να φεύγει ή να με διακόπτει.

Του αρέσει να παιζει μαζί μου στην μπανιέρα, αν και μισει το να τραγουδάω. Είμαι παράφωνη, και αυτό δεν αλλάζει,όσο κι αν μ αγαπάει, αλλα παιζει με το νερό και τις σαπουνάδες απο το αφρόλουτρο, και μου δίνει φιλιά στην βρεγμενη μύτη μου!

Ζηλευει οταν καθομαι στο λαπτοπ μου και ερχεται και κάθεται δίπλα μου, ή ξαπλώνει, περιμένοντας να του δωσω σημασία. Οταν εκνευρίζεται πολύ πατάει το κουμπι που το κλείνει, και απαιτεί προσοχή!

Δεν δέχεται χάδια ή αγάπες απο καμία άλλη, και όταν πάνε να του τα επιβάλλουν με το ζόρι δειχνει ξεκάθαρα την δυσαρέσκεια του!



Δεν είναι ένας γλύκας? Το όνομα του Θέμος.

Είναι όμορφος και το ξέρει. Τον λατρεύω και το ξέρει. Του έχω αδυναμία και το ξέρει.
Για αυτό και κάνει σκανταλιές και αταξίες σα μικρό παιδί. Γιατι ξέρει οτι δεν μπορώ ούτε εγώ να του κρατήσω μούτρα. Αλλωστε κάνει όλα τα παραπάνω και με τουμπάρει!





ps.  Πρόκειται για τον γάτο μου!

Δε σου χα πει οτι

1. Σε είχα ερωτευτει πολύ πριν έρθεις Αθήνα να με δεις. Απλώς ήθελα να το αναβάλω. Φοβόμουν.
Φοβομουν πως αν με εβλεπες απο κοντά θα άλλαζες γνώμη και θα έχανα το ενδιαφέρον σου. Αν όμως ξενέρωνες πριν δείξω εγώ τα συναισθήματα μου θα ήμουν καλυμμένη. Θα το επαιζα αδιάφορη. Δεν θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορα.


2. Ομως τελικά σμίξαμε. Και εδώ ερχεται κατι άλλο που ποτέ δεν στο πα. Πολλές φορές σκεφτόμουν να φύγω. Να φύγω πριν πληγωθω. Ομως ήθελα να το ζήσω. Η μόνη φορα που αντιστάθηκα στις τάσεις φυγής μου. Επέλεξα να μείνω. Για μένα ησουν φωτιά.  Φωτιά αναζωογονητική, έδωσες ζωή, ζεστασιά στην ζωή μου, όμως τελικά κάηκα. Γλυκό το κάψιμο όμως. Δεν το μετανιώνω.


3. Αλλωστε ήσουν περίπου όπως σε είχα πλάσει στα όνειρα μου. Με ελάχιστες αποκλίσεις. Πριν καν σε γνωρίσω. Δεν ξέρω αν είχες δει μια ταινία Practical Magic που είχε μια σκηνή όπου το κοριτσάκι έκανε ένα ξόρκι σχετικά με τον άντρα των ονείρων της... Βέβαια εκείνη επέλεξε χαρακτηριστικά που πίστευε οτι δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα μόνο άτομο, αλλα δεν είναι εκεί το θέμα μας.

4. Ξέρεις καλώς η κακώς επηρεάζεις πολύ την καθημερινότητα μου. Εννοώ χωρίς καν να το επιδιώκω! Έχω ανακαλύψει μικρούς προσωπικούς θησαυρούς, έχοντας εσένα στο μυαλό μου. Με τον όρο θησαυρούς εννοώ πράγματα, ιστοσελίδες, τα όρια μου, ακόμα και μια προσωπική αναζήτηση. Προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη, να αντιμετωπίσω πραγματικά τα ελαττώματα μου, μπας και πάψω να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου. Και είναι αυτό ακριβώς που δείχνει όχι την έμμονη μου, όπως θα έλεγες εσύ, αλλά την σημασία που έχεις στην ζωή μου. Γιατί για μένα είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και μοναδικό που ακόμα και δια της απουσίας σου, με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Ακόμα κι αν έχω που κ που τα μικρά πισωγυρίσματα μου.

5. Έχω πολλά πράγματα, μικρά χαζά δωράκια για σένα. Ξέρεις αυθόρμητες αγορές της στιγμής, ή και πράγματα που είχα φτιάξει πριν, αλλά ποτέ δεν στα έδωσα. Ξέρεις ότι μ αρέσει να δίνω τα δωράκια από κοντά, να βλέπω αντιδράσεις, αλλά μετά όλα γίνανε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα. Δεν προλάβαμε άλλωστε να ζήσουμε τόσα ακόμα που θέλαμε. Πίσω στα πράγματα τώρα, θέλω πολύ να στα δώσω. Έστω και τώρα. Άλλωστε είναι δικά σου. Όμως δεν θέλω να το βρεις πιεστικό. Το ιδανικό θα ήταν να το βρεις γλυκό, τρυφερό και να σ αρέσουν. Αλλά ας μη ζητάω πολλά!

6. Είναι και αυτο το άλλο, που πότε δεν στο είπα ξεκάθαρα αλλα το ήξερες ανέκαθεν. Οτι είμαι πολύ πολύ πολύ πιο ευαίσθητη απο όσο θέλω να δείχνω. Και ρομαντική. Λατρευα τις μικρες κινήσεις σου, μια αγκαλιά ενώ βλέπαμε ταινία, ενα φιλί στα μαλλια, ένα χαμόγελο, κι το βλέμμα σου. Ενα βλέμμα που με αγκάλιαζε ολόκληρη! Ενα μπουκέτο λουλουδια, ένα cd με τραγούδια. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?

7. Σου εχω γράψει γράμματα. Γραμματα που ποτέ δεν στα έστειλα, κι ούτε θα στα στείλω άλλωστε. Εγραφα μέσα όσα ήθελα να σου πω και δεν σου έλεγα γιατί σε κούραζα, γιατί απο ένα σημειο και μετά δεν ήθελες να ακους. Κι έτσι τα έγραφα. Απλώς για μένα. Δεν έχει όμως νόημα να στα στείλω πιο πολύ είναι δικές μου σκέψεις, όνειρα, χαζομάρες. Απλά για να μην ξεχάσω!







(συνεχίζεται)

Dreams..

Ονειρευομαι ταξίδια.
Ταξίδια δίχως τέλος σε μέρη εξωτικά, ή και απλά.
Να μυρίσω αρώματα στην Πόλη,
να γευτώ γευσεις απο την Απώ Ανατολή,
να δω τα χρώματα του Σέλας στο Βόρειο Πόλο.
να ακούσω την ορμή του Νιαγάρα
να αγγίξω τον ουρανό στο Νεπάλ...



Ονειρεύομαι στιγμές...
στην ήσυχία του πουθενά στα  Falklands Islands
στον γρήγορο ρυθμό της Νέας Υόρκης
ένα κολύμπι στη γνωστή-άγνωστη Devil's pool στον καταρράκτη Βικτώρια στην Ζιμπάμπουε,
ή σε μια φάρμα με άλογα στην κεντρική Ευρώπη.


Ονειρευομαι....
Μια συνεχή φυγή απο όλα.
Οσα φοβάμαι, μισώ, αλλα ακόμα και απο όσα αγαπώ.

Ονειρευομαι γιατί αυτή η πόλη δεν με χωράει πια.
Δεν με αντέχει. Ούτε εγώ αυτή.

Και ξαφνικά στο ονειρο  μου έρχεσαι εσύ.
Σύντροφος στο φανταστικό ταξίδι μου.
Και τότε συνδητοποιώ πως εσύ δεν είσαι εδώ.
Και γώ ξυπνάω.

Καποια μέρα όμως πρέπει να φύγω. Μου το χρωστάω...

Βλακειες και @@ Μπλε!

Δεν μ αρέσει να γκρινιάζω συνέχεια.
Στ αλήθεια δεν μ αρέσει.

Πάντα ότι έχω (παράπονα, νευρα, ή κάποιο πρόβλημα) συνηθίζω να το παλευω μόνη μου.
Για πολλους λόγους.
Λίγο επειδή είμαι κλειστή, λίγο επειδη δεν θέλω να στεναχωρώ τους δικούς μου με τα δικα μου "ευτελή" προβλήματα, λίγο επειδή το βρισκω λάθος τρόπο να τραβάς την προσοχή, και λίγο απο άλλους λόγους πιο προσωπικους. Ισως ακόμα και για να προστατευσω οσους αγαπάω.

Αυτές τις μέρες όμως όλος μου ο οργανισμός βάρεσε διαλυση.
Πονάω παντου. Νιωθω κάθε σημειο του σωματος μου να πονάει. Το κεφάλι μου, τα μάτια μου, το ιγμόριο, ο σβέρκος (εξωτερικά), ο λαιμός(εσωτερικα), κάθε μυς και σπονδυλος της πλάτης πονάει, τον νιώθω. Μου κόβονται τα πόδια, σε σημείο που να μη μπορώ να σταθώ όρθια και μια δυο φορές χρειάστηκε, ή να καθήσω άρον-αρον ή να πιαστώ απο κάπου, να ρίξω στα χέρια το βάρος. Αυτες τις μέρες δεν είχα την δυναμη ουτε καν να πάρω αγκαλιά στα "ορθια" το γάτο μου, αλλα αντίθετα είχα κάτσει στον καναπέ και τον κανακευα εκεί.  Αν παω να σηκώσω κάποιο βάρος. πχ την λεκάνη με τα ρούχα για άπλωμα πονάνε τα χέρια μου, οι καρποί και οι μυς στα μπραστα. Και είναι και το μουδιασμα στα ακρα. Ξέρετε εκείνο το μηρμηγκιασμα. Που μετά δεν μπορεις να κουνήσεις/πατησεις το πόδι σου κάτω.

Ανα διαστήματα ανακατεύομαι, κι με πιανει το στομάχι μου, αλλα το αγνοω, και περνάει.
Το ξεχνάω δηλαδή. Οκ ξέρω πως δεν είναι κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης αλλα τι να κάνω.
Δεν φαίνεται να είμαι άρρωστη. Και ουτε θέλω απο μόνη μου να πω κάτι τέτοιο. Αφήνω τους άλλους αν μπορούν να το δουν.  Πιο πολύ όμως το βλέπουν ως δικαιολογία για να μην κάνω αυτά που πρέπει να κάνω. Σ αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι το έχω παρακάνει στον ύπνο. Αν δεν ξυπνούσανε με το ζόρι θα μπορουσα να κλείνω 15ωρα και 20αωρα σερί. Απλως ύπνος. Αντε και να σηκωθώ μέσα στον υπνο μου μια φορά να πάω wc και πάλι πίσω στο κρεββάτι. Ενας υπνος είτε χωρις όνειρα, χωρις καν την αισθηση του οτι ξεκουράζεσαι , είτε με εφιάλτες.

Χτες είχα επιπλέον τρέμουλο και υποθερμία. Με το ζόρι εφτασα στους 36. Κρύωνα απίστευτα. Κι μόνο χτες μ αφήσανε ήσυχη. Σήμερα ήμουν οκ. Άρα ήμουν καλα. Αρα πρέπει να επανέλθω.

Σήμερα στο δρόμο προς την σχολή μου την έδινε ο καθένας που κοιταζε, ή που νομιζα πως κοιταζε προς το μέρος μου. Ακόμα κι αν απλώς τυχαινε γιατί ήμουν απέναντι του, εκνευριζόμουν. Ενιωθα πως δεν ήθελα να υπάρχει άνθρωπος στα 5 μέτρα γύρω μου. Δεν άντεχα να νιωθω αλλες παρουσιες κοντά μου, να ακουω τις φωνές τους. Τίποτα. Ηθελα να μην υπάρχουν. Ακατόρθωτο δηλαδη. Στην Αθήνα ζω, τι περιμένες? Περιττό να αναφερω πως η κατάσταση στο τρολει ήταν ακόμα χειροτερα και ειχα κατσει στην πορτα, για να νιώθω πως ανα πάσα στιγμή μπορω να το σταματήσω και να κατέβω, ενώ ταυτόχρονα κοιτουσα έξω και απλώς προσπαθούσα να μη σκεφτομαι. Οκ, είναι γνωστό πως που κ που με πιανουν κρίσεις αλλα όχι έτσι. Προσπαθώ να τις κοντρολάρω, να μην επηρρεάζουν την ζωή μου και την καθημερινότητα μου. Ομως σήμερα το μόνο που ήθελα ήταν να γυρισω σπίτι. Να μείνω μόνη μου.

Θα περάσει. Είμαι σίγουρη οτι θα περάσει. Πρέπει να περάσει άλλωστε.
Απλώς υπομονή. Και άλλη μια μέρα θα ξημερώσει αυριο!



update: Η μέρα μου χτες εκλεισε βγάζοντας τα εντερα μου και ξερνώντας οτι ελαχιστο είχα φάει σημερα... Τοθλ μ αφησανε το πρωι ήσυχη να κοιμηθώ...

Ψεματα... Ή αλήθεια?

Πρωταπριλια σημερά! Είπατε κανα ψεμματάκι?

Καμιά φαρσουλα? Ετσι για το έθιμο βρε παιδι μου!

Εγώ δεν είμαι πολύ του ψεμματος.. Καλώς ή κακώς.

(Προτιμώ τον όρο απόκρυψη της αλήθειας :P)

Καλό μήνα λοιπόν και δύο τραγούδάκια για σας!

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το Σ'Αγαπώ,
Πώς να πιστέψεις....

Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα....

p.s Μεταξύ μας. Τα μεγαλύτερα ψέματα τα λέω εγώ στον εαυτό μου.
Αλλα αυτά δεν πληγώνουν κανέναν.

Τέλη Μαρτίου

όπως είναι και ο τίτλος του blog ενός φίλου και συνμπλόγκερ.

Ή αλλιώς ο εναλλακτικός τίτλος, οι σειρές, το poltergeist, και τα άσχετα.

Τελειώνει ο Μάρτιος λοιπόν. Χάθηκα απο το νετ για λίγο αλλα οπως η Eλλαδα που ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. 
Ετσι και γω επανήλθα στη blogoσφαιρα! 

Χα! Χαρήηηηκατε πως έφυγα? Κουνια που σας κούναγε. :P
Απλώς το χω ρίξει στον House M.D και στις Charmed. 

Προκειται για τις δύο πιο αγαπημένες μου σειρές. Οκ κατα καιρούς πορώνομαι με διάφορες και τις βλέπω ή απλως γεμίζουν τις ώρες μου όταν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω αλλα με αυτές τις δυο κυριολεκτικά φευγω. Ξεχνιέμαι. Το ένα επεισόδιο φευγει μετά το άλλο, και δεν καταλαβαίνω καν πως περνάει η ώρα. Εννοω πως κυριολεκτικά έλιωνα. Σε φάση να πηγαίνει 2 η ώρα και να νομίζω πως μόλις είχε πάει 10! 

Βέβαια κάνω κι άλλα πράγματα :P 

Κοιμάμαι, πάω σχολή, 2 μέρες στο γραφείο, οικογενοιακές υποχρεωσεις, καμιά ταινια κανονική και φυσικά περιμένω να κατέβει ο επομενος κύκλος! Για αυτό και ακόμα δεν τα έχω δει όλα. Για την ακρίβεια όυτε τα μισά δεν έχω δει.


Εντωμεταξύ ποσο πιθανον είναι να έχω το poltegeist του τηλεφωνου σπίτι μου? Κτος απο το γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο κλείνει το montem  μονο του, ενω δεν το πειράζει κανείς (τσεκαρισμένο αυτό γιατί συμβαινει κι οταν είμαι μόνη μου σπίτι.) σήμερα δεν είχαμε ουτε τηλεφωνο!


Και μου λεει η μάνα μου οτι δν έχει τηλεφωνο, και να δω τι φταιει, και τελικα, ηταν βγαλμενο ενα καλωδιακι, πισω απο την πρίζα του τηλεφωνου στον τοιχο.

Δηλαδη εβγαλα την πριζα με το βισμα απο τον τοιχο.
Αυτό στην είκονα για όσους δεν καταλαβανε
Ξαναενωσα το καλώδιο απο πίσω και voila! Ειχαμε πάλι τηλέφωνο!


ΑΤΣΑ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥΥΥΥ!!! -κορίτσι για σπίτι όχι αστεια-


Να το έβγαλε ο γατος δεν παιζει, γιατι σιγα μην εβγαλε ο γατος μονος του την τάπα κι την ξαναέβαλε και στη θέση του. Ουτε η μάνα μου γιατι εκείνη μου γκρινιαζε οτι εγώ τα χάλασα που είμαι με τις ώρες στο νετ, και τώρα δεν έχει να πάρει τηλέφωνο, ουτε εγώ σαφώς, γτ εγώ είχα αφησει το νετ να κατεβάσω τον κυκλο, κι τσαντίστικα που διεκόπη το κατέβασμα μου. GKRRRRR 


 Οτι κουλό και περίεργο... Σε μένα μη σώσει!


Κατα τ αλλα είμαι οκ.
Μερες ήρεμες, με καφέ, πολλά χάδια με το γάτο μου, λίγες σκανδαλιές/ζημιες και αυτά. 

Ξέρετε εσείς! 

Σκέψεις και φλασσιές διάφορες, αλλα όλα αυτά αποτελούν ξεχωριστές αναρτήσεις απο μόνα τους!!




ps.  Μη ξεχάσω μεθαυριο να βγάλω το μάρτη μου!

E οχι? Ε οχι! Ε ναι!

Είναι περίεργο τελικά τι μπορεί να σου φτιάξει την διάθεση!

Κτος που είμαι τραγικά χαζή, και πηγα σχολή την μοναδική μερα της βδομάδας που ΔΕΝ έχω μάθημα
(ναι η σημερινή ήταν) ειχα στραβώσει γιατί με ξύπνησε η μάνα μου απο τις 7.30

-οκ ρε παιδιά, ένα ελάττωμα έχω και γω! (η κατα τ αλλα τέλεια κι καλα :P ΧΑ, ναι σιγά)
να κοιμάαααμαι με τις ώρες! Και τι ώρες! Τις λάθος ώρες! :P-

Εντωμεταξύ περιμενα το λεωφορείο μιση ωρα. Και σκεφτόμουν ΩΠΑ ρε φιλεεε δεν ξεκινήσαμε καλάαα.

Ε τελικά εξελίχθηκε πολύ καλύτερα!

Μου ρθε έμπνευση για ένα διήγημα για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που πάω. Μια άσκηση δηλαδή που μας έχει βάλει. Ακομα είμαι στην πολύ πολύ αρχή και θα το κάνουμε την πέμπτη! Γιατρέ μου προλαβαίνω? Ελπιζω πως ναι θα προλάβω, ελπίζω να μην βγει τεράστιο, και ελπίζω τέλος πως θα μου πει κι κανα καλο λόγο ο Μάρκος γιατί ολο με "μαλώνει¨ για τα λάθη μου. Κι γω που ήλπιζα πως έχω ταλέντοοο! :P


Μετά εκανα βόλτα στα μαγαζιά!

Τι καλύτερο απο μια κοπελιά σαν κι μένα να ψωνίζει.
Συνεχώς όμως. Παιζει να μαι κι shopaholic :P Σε άλλο θέμα αυτό όμως.
Οποτε χάζευα τις βιτρινες. (Thanks God, δεν κουβάλαγα πολλά λεφτα with me) και ερωτευτηκα τα μισα παπούτσια, τα 2/3 των τσαντών, οτι φουλαροειδές είδα, καθώς και μερικα μπλουζάκια/φορεματακια/παντελονακια/ρουχαλάκια. Φίρμα ή όχι. Δεν κολλάμε εκεί.
Τελικά κατέληξα, σε ενα απλο γκρι φορεματάκι, οχι πολυ μινι, ουτε πολυ μακρυ, που μου εκανε ενα συμπαθητικό ποδαρακι, σε συνδυασμό με τις μπότες μου, το οποίο είναι ότι πρέπει για τώρα την ανοιξη. Που ο καιρος είναι μια έτσι και μία γιουβέτσι. Ασε που το ουδέτερο του χρώμα είναι ιδανική παλέτα για ευφάνταστους συνδυασμούς!


Ε μετά πήγα για καφέ! :P

Ναι μόνη μου! Και τι με αυτό? Ανεξαρτησία παιδάκι μου. Δεν χρειαζόμαστε οπωσδήποτε κάποιον να περνάμε καλά. Δεν αντιλέγω και με την παρέα περνάς καλά, ίσως και καλύτερα, αλλα κάποιες φορές θες να κάνεις βόλτες μόνη σου. Εγώ δηλαδή! Πήρα που λες λοιπόν τον ζεστό καφέ μου, έκατσα στο ακριανό τραπεζάκι, διπλα στο τζάμι που ενωνε τον εξωτερικό χώρο, με τον εσωτερικο. Οπότε που λές κοίταζα τα περιστέρια που πηγαινανε πέρα δώθε, φευγανε για λίγο και έρχονταν ξανά, όταν ξαφνικα ειδα ένα ζευγαρακι, ασπρομαυρα πουλιά να πηγαινουν περα δωθε στον ουρανό και να κάθονται για λίγο σε ενα δεντρο (που δεν ξέρω πως λέγεται, με κατι λεπτα -ξερα ακόμη- φυλλα) και υστερα να πετανε πάλι, μια χώρια, μια διπλα διπλα, στον δικό τους προσωπικό χορο.
Δεν ξέρω γιατί αλλα μου καρφώθηκε οτι ήταν χελιδόνια.
Δεν έχω δει ποτέ μου χελιδόνι. Επίσης δεν είμαι καλή να ξεχωρίζω πουλιά. Θα μπορούσε να ναι καρακάξα,ή οτιδήποτε άλλο ασπρόμαυρο πουλί υπάρχει.

Παρόλα αυτά εγω το βρήκα καλό οιωνό. Ακόμα καλύτερο που ήταν ζευγαράκι.
Θα ονειρεύομαι οτι ήταν όντως χελιδόνια.

Γιατί μπορει ένα χελιδόνι να μην φέρνει την Άνοιξη, τα δύο όμως φέρνουν το χαμόγελο.



Και υστερα? Μυστικο.

Κατι ιδιαιτερο, κάτι ελπιδοφορο. Κάτι δικό μου.




Και όλα αυτά σήμερα.
Που ξέρεις τι μέρα είναι?
22.
Τυχαιο? Δεν νομιζω!

Χιχιχιχ!

Ανθισμένη μου Μυγδαλιά...

                                                      Vincent Van Gogh

 Λίγο ακόμα θα ιδούμε(χ2)
τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν(χ3)

Λίγο ακόμα θα ιδούμε(χ2)
τα μάρμαρα να λάμπουν
να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα!

Η δική μου άργησε να ανθίσει, αλλά τα κατάφερε.

Έχω δυο μικρές αμυγδαλιές, στο μπαλκόνι μου 

(δηλαδή στο έδαφος είναι φυτευμένες, 

αλλά τα κλαδιά τους φτάνουν μέχρι το μπαλκόνι μου. 
Κάποτε το άγγιζαν κιόλας και τα κλαδιά τους μπλέκονταν με τα κάγκελα. 
Αλλα τα κόψαμε εκείνα τα κλαδιά, 
γιατι έρχονταν αρουράιοι και μπουκάρανε στο δωματιο μου... )

Ξυπνησα λοιπόν και βγήκα στο μπαλκόνι.
1 εικόνα = 1000 λέξεις λένε.
Ηθελα να μοιραστώ μερικές εικόνες μαζί σας. 

Η μια μου αμυγδαλιά τώρα βγάζει τα μπουμπουκάκια της...

Με φόντο τον δρόμο...

Και με φόντο το γρασίδι....

Η άλλη μου αμυγδαλια όμως...

ΑΝΘΙΣΕ!

Στον εεεμ... ημιακάλυπτο??

Και ένα ζουμαρισμένο πλάνο!

Λένε πως είναι μήνυμα αισιοδοξίας η ανθισμένη αμυγδαλιά.
Αισιοδοξώ λοιπόν 
πως θα ακουσώ ξανά το σ αγαπώ 
ενώ χάνομαι στο βλέμμα σου.
Δεν ξέρω, ίσως τα πάντα να είναι λάθος. 
Όσα νιώθω για σένα, όσα σκεφτομαι, το οτι ακόμα ελπίζω.
Το οτι ακόμα ονειρευομαι...


Αλλα δες αυτους τους στιχους. 
του Νίκου Καριπίδη.

"Μπλε αμυγδαλιές".

Κάποτε σκέφθηκα πως υπάρχουν
μπλε αμυγδαλιές
και τις υποσχέθηκα
στον εαυτό μου.
 
Μετά έμαθα πως δεν υπάρχουν
μπλε αμυγδαλιές.
Ώσπου να το μάθω
σπατάλησα μια ζωή.

Αν είχα κι άλλες δέκα ζωές
θα τις σπαταλούσα
για τις μπλε αμυγδαλιές,
για τις μπλε αμυγδαλιές
που δεν υπάρχουν.

Κι αν στη ζωή σου δεν ονειρεύεσαι
μπλε αμυγδαλιές,
άσχετα αν υπάρχουν ή όχι,
τότε η ζωή σου δεν θα αξίζει
τόσο όσο πιστεύεις ότι αξίζει.

Και υστερα έλα πες μου πως είναι λάθος 
να ονειρευομαι εσένα.

Την δική μου μπλε αμυγδαλιά.

Οτι και να κάνεις εγώ πάντα θα σε αγαπω. 

Συγχώρα με.

Δεν μπορώ να αλλάξω.

P.S. I LOVE YOU

19 σήμερα. Θυμάσαι?

Εγω ναι.

Πάντα θα θυμάμαι.