Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Χαρούμενα Α-γενέθλια!

Πάλι τα γενέθλιά μου ήρθαν και πέρασαν. Πριν μια βδομάδα.
-Ευχές δεχομαι ακόμα ομως βρε!! Χαχαχαχ!!!

Περνάει ο καιρός, και αντί να πεις πως είμαι λίγο πιο ώριμη, λίγο πιο σοβαρή, λίγο πιο κάτι βρε παιδί μου, μένω στα ίδια (και χειρότερα)

Καμιά φορά θέλω να ζήσω σαν έφηβη.
Συγκεκριμένα την περίοδο λίγο μετά την τρίτη λυκείου, όταν νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, να γίνεις τα πάντα. Δεν λέω πάλι, γιατί όταν πραγματικά ήμουν ήμουν πολύ μαζεμένο παιδάκι, και δεν ζούσα, δεν τόλμαγα. Not γενικά.

Θα έκανα διαφορετικές επιλογές. Που ίσως επειδή πιστεύω πως οι εκάστοτε επιλογές μας κάνουν αυτό που είμαστε τώρα, να ελπίζω σε ένα καλύτερο τώρα :P

Anyway! Για να επιστρέψω στα γενέθλιά μου. Έχεις νιώσει ποτέ ότι ξυπνάς ένα πρωί, και για κάποιο μυστήριο λόγο νιώθεις πως έχεις ξυπνήσει σε ένα παράλληλο σύμπαν? Ε αυτό ακριβώς το feeling ειχα. Είχα ξύπνησει στο θέατρο του παραλόγου. Κουλα μηνύμητα, κουλές ατάκες, κουλές συζητησεις.
Περασα ωραία όμως. Μπορει -για άλλη μια φορά- να μη εκανα τπτ το extreme  όμως γέλασα πολύ.

Αυτό μου έμεινε. Ξενύχτι μέχρι τις 5 με γέλιο μέχρι δακρύων. Κλασσικά να πετάω τις ατάκες μου κι γω με τις καφρίλες μου και τις κακίες μου, και μια τελεια τουρτα/παστα σοκολατα-φυστικι! Γιαμμιιιι!


Οσο για το ποιοι στειλανε και ποιοι όχι?
Ενα εχω να πω. Αν δεν υπηρχε το fb κλάφτα μανούλα μου. Το τηλέφωνο χτυπησε μονο απο τον στενο οικογενοιακο μου κύκλο, και απο 2 φιλους. Που ειδικά ο ένας με εξέπλησε, καθώς δεν περιμένα καν να στειλει sms, αλλα θα εστελνε μέσω fb/μσν. Οπως έκαναν όλοι οι άλλοι.

Αν κρατάω κακία? Οχι. Οχι ιδιαιτερα.

Το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι οτι βλεπεις κάποια πραγματα σχετικά οχι με το ποιοι σε θυμηθηκανε, και ευχήθηκανε, ετσω και τυπικά, αλλα ποιοι δεν ειπαν κουβέντα, ενώ περίμενες το αντίθετο.

Παντως το feeling που λέγαμε ακόμα το έχω. Ακόμα νιώθω πως ζω στο θέατρο του παράλογου.
Δεν λέω είναι ωραια. Αλλα ειναι περιεργα. Δεν έχω καθορίσει ακόμα το "καλώς" ή "κακως" περιεργα. Απλώς περιεργα.

Δεν είναι οτι συμβαινουν και τιποτα μεγαλειώδεις κουλά γεγονοτα. Απλώς πολλά μικρά μικρα πράγματα. Απο αυτά που συνήθως προσπερνάς σαν να μην έγιναν ποτε.

Και κάποια συμπεράσματα. Που τα κρατάω μονο για μένα. Προσωπική κριτική και αυτοκριτική.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

To be or not to be?

Ξερεις τις τελευταιες μέρες έχω χάσει την μπάλα. Εχω χάσει το μετρημα των μαλακιών που κανω.
Ειμαι σε ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου, που η αποσταση απο το να με "κακοχαρακτηρίσουν"
-το λιγότερο- μεχρι κι να χάσω κάποιες φιλιες ειναι τόσο λεπτή και υπαρκτή οσο ενα λάθος πάτημα.

Το χειρότερο ειναι όχι μόνο το οτι φέρομαι σαν ανώριμη/ανευθυνη/παιδι/για να μη προχωρισω σε άλλους χαρακτηρισμόυς, αλλα το οτι δεν μετανιωνω.

Και με τρομάζει αυτό. Γιατί σημαινει πως σκοτώνω το κοριτσι που είχα γίνει.
Γινομαι πιο "αδισταχτη" με ότι αυτό σημαινει.

Καλώς ή κακώς εγω ξέρω καλύτερα απο όλους ποσο παλευω την κάθε μέρα.
Ποσο προσπαθώ να έχω εκεινο το χαμογελο στα χειλη, και να ελπίζω κάποιες στιγμές να είναι αληθινό.

Παλευω σκληρα σχεδον ενα χρόνο τώρα, για να φτάσω στο σημειο που είμαι.
Στο σημείο που πραγματικά δεν με νοιάζει τίποτα.

Τωρα που εφτασα δεν ξέρω αν το θέλω, ή αν οι αλλοι με θέλουν ετσι.

Ισως να το δοκιμάσω για λίγο, κι αν δω πως δεν μου πάει να γυρισω στο πριν.

Σε αυτό που προσπαθώ να ξεχάσω.
Στο να αγαπώ εσένα.
Γιατί πραγματικά με έκανε καλύτερο ανθρωπο, όσο κι αν με πονάει.


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Καποιου Οκτωβρη Την Αυγη.



Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά

Πόσο σ' αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ' ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή

Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή

Σε μια αμμουδιά,σ' ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική

Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί

Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νοιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί

Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν' αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις

Ίσως έπρεπε ν' αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν' αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή

Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από 'κείνου του φεγγαριού το φως

Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ

Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή,η σπίθα,η φωτιά
η γιορτή,η πληγή και η χαρά
τα σ' αγαπώ στα σκοτεινά

Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά

Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά

Σ' είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα 'ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Στο παρελθόν
πόσο σ' αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ' ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή...


Αυτή η ανάρτηση επρεπε να γινει χτες, αλλα μιας και χτες ήμουν εκτος σπιτιου  και δεν προλαβα να τη μοιραστώ μαζί σας, αναρτάται με μια μέρα καθυστέρηση.
Κατ αρχήν χωρίζεται σε 2 μέρη.

Κατ αρχήν, σαν κι εχτές ηταν ενας χρόνος ακομα. Ενας χρόνος απο τότε που σου μίλησα λιγο πιο προσωπικά απο την στιγμή που με είχες προσέξει.
Δυσκολευτηκες πολύ να με προσεγγίξεις. Δε ήταν οτι το επαιζα δυσκολή.
Απλως ήμουν -παντα είμαι- επιφυλακτική.
Μου εδειχνες με κάθε τρόπο οτι σ αρεσα. κι το επαιρνα στην πλάκα.
Ετσι είχα μάθει αλλωστε.

Ομως τα κατάφερες. Με πλησιασες. Με αγγιξες. Σε ερωτευτηκα. Οσο κι εσύ.
Σε αγαπησα. Σ αγαπώ...
Κι ακόμα νιώθω σαν εκεινο το κοριτσάκι που της πρωτοείπες οτι σου αρέσει.

Ξέρω τι είμαι. Ποια είμαι.
Ξέρω πως δεν είμαι η αντικειμενικα σουπεργκομενα, που κερδιζει τα βλεμματα όλων.

Ομως κερδισα εσένα.
Και ήταν αρκετο.
Ηταν πάνω απο αρκετο.

Τωρα που εσύ εφυγες-αλλα είσαι ακόμα εδώ- προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου ξανά.
Το έχω καταφέρει. Κατα πολύ.
Αλλα κάτι έχει αλλάξει πια.
Εγινα πιο ευαισθητη. Πιο ευαλωτη.
Αυτό που παλια δεν με ενοιαζε, τώρα με νοιαζει.
Οταν παλιά ήμουν κυνική στα θέματα των σχέσεων, κι ελεγα και τι εγινε κι αμα ειμαι μονη μου κι αμα δεν ειμαι, ας περασουμε ενα-δυο βραδια καλα, κι  παμε για αλλα, τωρα με νοιαζει.

Θελω εκείνον που θα θέλει να μείνει μαζι μου, που θα ανεχεται την μανιοκαταθλιπτική μου συμπεριφορα, που θα φροντιζει να διώχνει τις ασχημες flashies απο το χαζο κεφαλάκι μου.
Θελω εκείνον που θα με κοιτάει στα μάτια, κι στα μάτια του θα βλέπω όχι μόνο όλον τον κόσμο, αλλα κι αυτό που μπορώ να γίνω. Αυτόν που όχι μόνο θα τον κάνω εγώ καλύτερο ανθρωπο, αλλα θα κάνει εκείνος εμενα. Αυτόν που θα με αφήνει να τον φροντίζω, που θα με κάνει να νιώθω όμορφα.
Θέλω όχι τον τέλειο πριγκηπα των παραμυθιών ή των ονείρων, αλλα εκείνον τον ανθρωπο που οι καλές μας στιγμές θα επισκιάζουν τις ελάχιστες κακές. Εκεινον, που ακόμα κι στις κακές θα είναι εδώ να μου κραταει το χερι.

Και δυστύχως, δεν μπορώ να γυρίσω σε αυτό που ήμουν πριν. Αν μπορουσα, τωρα πιθανόν να ήμουν με τον x,y,w τυπο κι απλως να "περνουσα" καλα. Αλλα είδα κι την άλλη όψη. Κι μου άρεσε...
Τελος παντων. Δεν βαριεσαι. Δεν είναι όλα για όλους.


Για να φύγω λοιπόν απο όλο αυτό το ψυχοπλακωτικό.
Χτες ήταν σημαντική μέρα για μένα για εναν ακόμα λόγο.
Εδινα ένα μάθημα, ενα όχι αντικειμένικα δυσκολο μάθημα, αλλα για μένα απο τα πιο δυσκολα.
Το έχω δώσει απειρες φορες, το εχω διαβασει ξανα κι ξανα, κι όμως πάντα με κόβει.
Και τώρα που πλησιάζω στο πτυχίο, το νιώθω όλο και πιο πιεστικό...

Ημουν πολυ αγχωμένη. Σε σημείο που πάλι δεν εφαγα τπτ δυο μέρες. -οποτε οταν χτες το βραδυ εφαγα ενα αμφιβόλλου ποιοτητος σουβλάκι μάλλον με πείραξε, γτ το εβγαλα. -

Το ευχάριστο της υπόθεσης, που μου έδωσε ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ χαρά ήταν το ότι το Λυκάκι μου μου εστειλε μηνυμα.

Του είχα στειλει 1α εγώ. Και για τα δύο άνω θεματα (12/10, εξέταση) και μπορεί να μην είπε τπτ για το 1ο θέμα, αλλα μου εστειλε καλή επιτυχια κι καλά αποτελεσματα. Κι αυτα τα πραγματα τα μικρά ειναι εκεινα που έχουν σημασία για μένα.



Καλή μου επιτυχία λοιπόν, κι ευχομαι να φυγει φετος απο πάνω μου ο βραχνας της ασοεε.


ps. Τι ομορφο φεγγαρι είχε χτες. Κι ήταν κι μια "καλή" βραδια για Φθινωπορο!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Day Dreaming

Ξέρεις, εγω ζω δυο ζωές.

Μια αυτή που βλέπουν και οι αλλοι να ζω, που έχω τις απτές αποδείξεις οτι την βιώνω, αυτή που ξυπνάω, παω στη δουλειά, γκρινιάζω για την σχολή, μιλάω με ενα δυο άτομα, τσακωνομαι με τους δικους μου, χαζευω στο fb και όλα αυτά που κάνει κανεις στην ζωή του. Ξέρετε εσεις.

Αλλα ζω και άλλη μία. Που δεν είναι μονο μια ειναι πολλές!
Έιναι η ζωή που ζω μέσα απο τις λέξεις ή τις σκέψεις.
Η ζωή που ζώ στα περιθώρια της κανονικής μου ζωής. Στα διαλείμματα της!

Στην άλλη μου ζωή ειμαι μάγισσα και πλανευτρα. Είμαι εγω, αλλα και εσύ. Ειμαι ο ουρανός και η θάλασσα. Το πιο μικρο αστρο που τρεμοπαιζει μεχρι να σβήσει.

Στην άλλη μου ζωή εχω τολμήσει να πω τοσα σ αγαπώ που δεν θα λεγα ποτε.
Στην άλλη μου ζωή εχω πληγωσει και με εχουν πληγωσει.
Στην αλλη μου ζωή εχω γελάσει και κλάψει.

Αλλα τα πάντα ειναι πασπαλισμένα με την χρυσόσκονη των παιδικών μας -και όχι μόνο- παραμυθιων!


Καμια φόρα ξεχνιέμαι. Και ξεχνάω.
Δεν ξέρω τι ανηκει στην μια ζωή και στην άλλη.
Ομως και οι δυο ζωές ειμαι εγώ.

Ειναι οι πράξεις μου, τα ονειρα μου, οι ελπιδες μου, τα θέλω μου, οι αναγκες μου, τα μπορώ μου.


Θελω εκείνον που θα μπορεί να με ακολουθήσει και στις δυο ζωες!
Αραγε υπάρχει?



Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Καλο μήνα (καθυστερημενα)