E οχι? Ε οχι! Ε ναι!

Είναι περίεργο τελικά τι μπορεί να σου φτιάξει την διάθεση!

Κτος που είμαι τραγικά χαζή, και πηγα σχολή την μοναδική μερα της βδομάδας που ΔΕΝ έχω μάθημα
(ναι η σημερινή ήταν) ειχα στραβώσει γιατί με ξύπνησε η μάνα μου απο τις 7.30

-οκ ρε παιδιά, ένα ελάττωμα έχω και γω! (η κατα τ αλλα τέλεια κι καλα :P ΧΑ, ναι σιγά)
να κοιμάαααμαι με τις ώρες! Και τι ώρες! Τις λάθος ώρες! :P-

Εντωμεταξύ περιμενα το λεωφορείο μιση ωρα. Και σκεφτόμουν ΩΠΑ ρε φιλεεε δεν ξεκινήσαμε καλάαα.

Ε τελικά εξελίχθηκε πολύ καλύτερα!

Μου ρθε έμπνευση για ένα διήγημα για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που πάω. Μια άσκηση δηλαδή που μας έχει βάλει. Ακομα είμαι στην πολύ πολύ αρχή και θα το κάνουμε την πέμπτη! Γιατρέ μου προλαβαίνω? Ελπιζω πως ναι θα προλάβω, ελπίζω να μην βγει τεράστιο, και ελπίζω τέλος πως θα μου πει κι κανα καλο λόγο ο Μάρκος γιατί ολο με "μαλώνει¨ για τα λάθη μου. Κι γω που ήλπιζα πως έχω ταλέντοοο! :P


Μετά εκανα βόλτα στα μαγαζιά!

Τι καλύτερο απο μια κοπελιά σαν κι μένα να ψωνίζει.
Συνεχώς όμως. Παιζει να μαι κι shopaholic :P Σε άλλο θέμα αυτό όμως.
Οποτε χάζευα τις βιτρινες. (Thanks God, δεν κουβάλαγα πολλά λεφτα with me) και ερωτευτηκα τα μισα παπούτσια, τα 2/3 των τσαντών, οτι φουλαροειδές είδα, καθώς και μερικα μπλουζάκια/φορεματακια/παντελονακια/ρουχαλάκια. Φίρμα ή όχι. Δεν κολλάμε εκεί.
Τελικά κατέληξα, σε ενα απλο γκρι φορεματάκι, οχι πολυ μινι, ουτε πολυ μακρυ, που μου εκανε ενα συμπαθητικό ποδαρακι, σε συνδυασμό με τις μπότες μου, το οποίο είναι ότι πρέπει για τώρα την ανοιξη. Που ο καιρος είναι μια έτσι και μία γιουβέτσι. Ασε που το ουδέτερο του χρώμα είναι ιδανική παλέτα για ευφάνταστους συνδυασμούς!


Ε μετά πήγα για καφέ! :P

Ναι μόνη μου! Και τι με αυτό? Ανεξαρτησία παιδάκι μου. Δεν χρειαζόμαστε οπωσδήποτε κάποιον να περνάμε καλά. Δεν αντιλέγω και με την παρέα περνάς καλά, ίσως και καλύτερα, αλλα κάποιες φορές θες να κάνεις βόλτες μόνη σου. Εγώ δηλαδή! Πήρα που λες λοιπόν τον ζεστό καφέ μου, έκατσα στο ακριανό τραπεζάκι, διπλα στο τζάμι που ενωνε τον εξωτερικό χώρο, με τον εσωτερικο. Οπότε που λές κοίταζα τα περιστέρια που πηγαινανε πέρα δώθε, φευγανε για λίγο και έρχονταν ξανά, όταν ξαφνικα ειδα ένα ζευγαρακι, ασπρομαυρα πουλιά να πηγαινουν περα δωθε στον ουρανό και να κάθονται για λίγο σε ενα δεντρο (που δεν ξέρω πως λέγεται, με κατι λεπτα -ξερα ακόμη- φυλλα) και υστερα να πετανε πάλι, μια χώρια, μια διπλα διπλα, στον δικό τους προσωπικό χορο.
Δεν ξέρω γιατί αλλα μου καρφώθηκε οτι ήταν χελιδόνια.
Δεν έχω δει ποτέ μου χελιδόνι. Επίσης δεν είμαι καλή να ξεχωρίζω πουλιά. Θα μπορούσε να ναι καρακάξα,ή οτιδήποτε άλλο ασπρόμαυρο πουλί υπάρχει.

Παρόλα αυτά εγω το βρήκα καλό οιωνό. Ακόμα καλύτερο που ήταν ζευγαράκι.
Θα ονειρεύομαι οτι ήταν όντως χελιδόνια.

Γιατί μπορει ένα χελιδόνι να μην φέρνει την Άνοιξη, τα δύο όμως φέρνουν το χαμόγελο.



Και υστερα? Μυστικο.

Κατι ιδιαιτερο, κάτι ελπιδοφορο. Κάτι δικό μου.




Και όλα αυτά σήμερα.
Που ξέρεις τι μέρα είναι?
22.
Τυχαιο? Δεν νομιζω!

Χιχιχιχ!