Ο ήχος της σιωπής.

By: Arnold de Beer 

 Ξέρεις είναι ένα πράγμα που επηρεάζει την διάθεση μου σε τεράστιο βαθμό.

Μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση μου σε χρόνο dt

αλλά μπορεί να με εκνευρίσει, να με μιζεριάσει,
να με κάνει να κλαίω με λυγμούς
λες και έγινε το πιο καταστροφικό πράγμα στο κόσμο.
Μπορεί στα καλά καθούμενα να γίνει κάτι, και εκεί που δεν το περιμένει κανείς
-γιατί που να καταλαβουν οι αλλοι τι γίνεται στο κεφαλάκι μου-

να γίνω απο το σαρκαστικό, χαρωπό (ΧΑ) κορίτσι που όλοι ξέρετε (χαχαχαχαχχα)

σε ένα ράθυμο αντικοινωνικό κοριτσι που δεν του περνεις κουβέντα.
Μουτρα μέχρι εκει χαμω!

Μπορείς να το βρεις?

Όχι δεν είμαι τρελή (πολύ), ούτε κυκλοθυμική.(πολύ λέω)

Oχι δεν εννοώ να γινει μπλέξιμο με τα κερατώματα
του Δ. κ της Α. με το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Δεν είμαι τόοοοοσο bitch πια. Αν και Ν. γέλασα πραγματικά! :P

Τι είπες? Το sex?
Μμμμ ναι, δεν αντιλέγω, είχε και αυτό το ρόλο του,
αλλα είναι η εποχή τώρα που το έχουμε θέσει στο stand by,
οπότε όχι δεν είχα αυτό στο μυαλό μου!

Ντάξει ένα φλερτάκι απο μια όμορφη αδυνατη, sexy, εξυπνη
και ενδιαφέρουσα ύπαρξη
σίγουρα θα ήταν ενα ups στην ψυχολογία μου,
αλλα ρέ εδω σου λέω για τρελό συναισθηματικό σκαμπανέβασμα.

Για ποιον λες? Α τον γνωστό? Ναι σιγά που θα λεγα πάλι για αυτόν. 

Είπαμε. Μη το πάρει κι πάνω του στο τέλος. Ααααμα πια!

Επειδή δεν θα το βρεις, όσο κι αν ψάξεις θα στο πω.

Είναι ο ήχος της σιωπής.

Όχι δεν εννοω να μη μου μιλάει καποιος ( που θα ήθελα ή που δεν θα ήθελα)
ή την μοναξιά εν γένει όπως και αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Εννοώ κυριολεκτικά τον ήχο της σιωπής.

Ξέρετε όλοι λίγο πολύ -άλλωστε το έχω ξανααναφέρει
πως είμαι περήφανη στα αυτιά.


Ξέρω πως αρκετοί απο τους ακοούοντες πολλές φορές αναζητανε στιγμές απόλυτης ησυχίας.
Στιγμές που να μην ακούν ούτε καν την ίδια τους την ανάσα. (τρόπος του λέγειν)
Ενα μικρό διάστημα αναπαυλας στη καθημερινή ρουτίνα των ήχων.

Απο την άλλη νομίζω πως αρκετοί βαρήκοοι ή κωφοί,
δεν έχουν ιδιαίτερο προσωπικό προβλημα με την έλλειψη ήχου.
Και με αυτό εννοώ, ότι πέρα από την ανάγκη για επικοινωνία,
δεν έχουν τόσο πολύ έντονη την ανάγκη να ακούν τα πάντα κάθε λεπτό.
Ειτε γιατί η  ελλειψη ακοή τους είναι τέτοια
που δεν μπορεί να διορθωθεί (ή καθόλου ή σε μεγάλο βαθμο)
με κάποια μηχανική υποστήριξη
οπότε έχουν συνηθίσει στον σιωπηλό τους κόσμο,
είτε γιατί παρόλο που με μηχανική υποστήριξη-ακουστικά ακούνε κάπως,
προτιμούν να επικοινωνούν με την δική τους ομιλία,
(που θέλω πολύ κάποια στιγμή να μάθω κι γω)
και έτσι για τον α, β λόγο βγαζουν τα ακουστικά τους
και προτιμάνε να μένουν χωρίς ακουστικά
όταν θεωρούν πως δεν είναι απαραίτητο να τα φοράνε.
πχ είχα γνωρίσει νεαρό ατομο, που φορούσε ακουστικά ΜΟΝΟ οταν μιλουσε με κάποιον ακοουοντα.
Στον δρόμο ή στα ΜΜΜ ή σε αλλες περιπτώσεις το έβγαζε!

Άλλωστε ακόμα και τα ακουστικά θέλουν εκπαίδευση κυρίως οταν μιλάμε για εκ γενετής κωφωση/βαρηκοια, γιατί ο ήχος που τελικά δίνουν καμιά φορά μπορεί να γίνει ενοχλητικός.
(φαινόμενο βέβαια που από όσο μπορώ να ξέρω και να εκφέρω γνώμη έχει μειωθεί με τα ψηφιακού τύπου ακουστικά)

Ο καθένας είναι διαφορετικός σαν άτομο και προσωπικότητα και κάνει τις δικές του ξεχωριστές επιλογές.  Αλλωστε η σχέση που έχει ο καθένας με την ακοή του διαφέρει απο άτομο σε άτομο

(Παρένθεση. Θα ήθελα, αν το διαβάσει αυτό το κείμενο, άλλος με προβλήματα ακοής, ή που να έχει επαφές με άτομα με προβλήματα ακοής να μου πει και την δική του οπτική γωνία επί του θέματος γιατί μπορεί αυτά που προείπα να είναι λάθος και να μην έχω μια σωστή ολοκληρωμένη εικόνα.
Και μόνο συζητώντας, μαθαίνεις.)

Και επανέρχομαι σε μένα τώρα. Εγώ λοιπόν όταν δεν ακούω τρελαίνομαι.
Αν πχ μείνω από μπαταρία, η βουλώσει το αυτί μου, ή απλώς σκαλώσει στιγμαία το ακουστικό μου
παθαίνω ΚΡΙΣΗ. Κρισάρα όμως.
Οσοι με έχουν δει σε φάση αλλαγής μπαταρίας, βλέπουν ενα μικρό δειγμα της άμεσης μεταβλητότητας της διάθεσης μου!

Πόσο μάλλον την παρασκευη, που επι 1 μέρα έμεινα χωρις ακουστικό
γιατί δεν το εβρισκα, γιατι δεν ήταν εκεί που το αφησα.
(το γεγονός οτι το άλλο πρωί το βρήκα ακριβώς εκεί που έπρεπε να είναι το αφήνω ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ)
ειχα φτασει σε σημειο να κλαίω με λυγμούς.
Οχι μόνο γιατι είναι και πανάκριβο τρόμαρα του και φοβήθηκα μην χάθηκε
και θα την "ακουγα" απο τους δικούς μου
αλλα και γιατί δεν αντέχω την έλλειψη ακοής.
Ακόμα κι αν ειμαι εντελώς μόνη μου στο σπίτι, χωρίς περίπτωση να μίλησω με κάποιον
ή όρεξη να βάλω μουσική θέλω να ακούω.
Την ανάσα μου, τον ήχο του αυτοκινήτου απέξω, το συρσιμο της καρέκλας του αποπάνω
(ηχομόνωση σε αυτό στο σπίτι σούπερ, δεν το συζήταω)
ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Πολλές φορές μάλιστα κοιμάμαι με το ακουστικό όλη νύχτα.
Εκτός κι αν για κάποιο λόγο γίνεται πολύ φασαρία και δεν μπορω να κοιμηθω!

Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός οτι μεγάλωσα σε περιβάλλον ακουόντων
(οικογένεια, σχολείο, φιλοι, τα παντα)
ή στην μανία μου να μη φαίνεται οτι υστερώ καπου, αφου έχω μια τάση να παλευω για το καλύτερο δυνατό που μπορώ να κάνω και να το πετυχαίνω!
Εδώ άλλωστε κολλάει και το γεγονός, οτι σπάνια αναφέρω απο μόνη μου
το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου σε άτομα που δεν χρειάζεται να το μαθουν.
Οχι γιατί ντρέπομαι για αυτό, όπως ίσως πολλοί νομίσουν,
αλλά γιατί είναι ένας τρόπος για μένα να τσεκάρω την "χαμαιλαιοντική" μου φύση και να δώ πόσο ευκολα ή όχι προσαρμόζομαι στο περιβάλλον μου.
Και κατα πόσο μπορώ να το "ξεγελάσω" οτι δεν έχω κανένα προβλημα.
Δεν το καταφέρνω απόλυτα, αν και εκεί που τελικά χανω πόντους δεν είναι η ακοή αλλα η ομιλια!

Τιιι να πει κανειιιιις! :P

Εχω λοιπόν παλέψει πάρα πολύ στην ζωή μου,
και εγώ και η στενή μου οικογένεια(μαμα, γιαγια, παππους, sisters) για να μάθω να επικοινωνω με τον κόσμο και το περιβαλλον μου και εχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασια για μένα να μη χανω την επαφη με αυτο.

Ετσι, ακόμα και το παραμικρό ενόχλημα μπορει να μου φέρει δυσφορία,
μέχρι να μου χαλάσει εντελώς η διάθεση :P

Περίεργος που είναι ο κόσμος ε? :P