Στόχος ή Στόκος :P

Ξέρεις ποιό είναι το προβλημά μου?
Οτι ξέρω οτι δεν μ αρέσουν κάποια πράγματα στην ζωή μου.
Ξέρω οτι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή.
Ομως δεν ξέρω τι θέλω συγκεκριμένα.
Το "θέλω να μαι ευτυχισμένη" ειναι μια γενικολογία 1ης τάξεως οπότε δεν πιάνεται.
Κατα συνέπεια αυτου, δεν μπορώ να θέσω στόχους.

Κι ΟΛΑ τα κείμενα αυτοβοήθειας/αυτοβελτειωσης/αυτό-κατι γενικά
ως πρώτο βήμα (ή δευτερο) έχουν την θέσπιση των στόχων.

Ομως εγώ δεν μπορώ θέσω κάτι ως στόχο.
Μιλάω κυρίως απο επαγγελματικής άποψης, αλλα και γενικότερα του τί θέλω να κάνω στην ζωή μου.

Αποτέλεσμα αυτής της ανικανότητας μου, κατέληξα να είμαι έρμαιο των θέλω, των επιθυμιών και των αντιλήψεων των άλλων σχετικά με το τι ειναι καλό/σωστο/εξυπνο/whatever.

Με άλλα λογια έμπλεξα σε μια σχολή που είμαι 7 χρόνια τώρα (διαρκει 4) και παλεύω να την τελειωσω. Μια σχολή που έχω μισήσει, αντιπαθήσει, και όλα τα σχετικά. Μια σχολή που βλαστημάω την ώρα και την στιγμή που μπήκα. Μια σχολή, οπου "πήρα" απο τύχη και επειδή κινήσε κι η μαμα λίγο τα νήματα μια θέση που θα μπορούσε να πάρει ένα άλλο άτομο που θα αγαπούσε αυτό το αντικείμενο.

Και η ζωή μου έχει ήδη δρομολογηθεί. Θα τελειωσω τις σπουδές(αργά η γρήγορα) και ύστερα θα πάω στο οικογενειακό γραφείο. Στην εταιρεία του πατέρα μου. Δεν έιναι καμιά μεγάλη/γνωστή εταιρία. Απλώς ξέρετε. Σ αυτές τις περιπτώσεις τα τέκνα ακολουθουν τα χνάρια των γονιών. Και επειδή καλώς ή κακώς οι αδερφες μου και τα ξαδέρφια μου σπουδάσαν ΚΑΙ αυτα σχετικό αντικείμενο με την εταιρία (και ας είναι άλλο αντικείμενο με το δικό μου) έχει δρομολογηθεί λίγο πολύ το μέλλον όλων μας. Να μπούμε λίγο/πολύ στην εταιρία. Μόνο που οι άλλοι σπουδάσαν αυτό που σπουδάσαν επειδή τους άρεσε.

Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να σηκώσω μπαιράκι. Γιατί για να σηκώσω μπαιράκι πρεπει να χω ρεαλιστικους, πραγματοποιήσιμους στόχους. Επιχειρήματα. Πάθος να τα υποστηρίξω. Το "δεν με γέμιζει και είμαι δυστυχισμένη" δεν αρκει.

Η μια μου αδερφή σήκωσε, προσπαθεί να το γυρισει στην εκπαιδευση. Ο πατέρας μου αντέδρασε. Η μάνα μου πήρε το μέρος της γιατί της μοιάζει. Αλλώστε και η μάνα μου το ίδιο είχε κάνει. Το χε γυρίσει στην εκπαίδευση εννοω. Αλλα η αδερφή μου ξέρει τι θέλει. Να ναι με παιδιά, να δημιουργεί μαζι τους, να ναι ανέμελη, τουλάχιστον πιο ανέμελη απο το σκληρό περιβάλλον του χώρου στο οποίο κινείται το γραφείο. Και γενικά όπως να χει η αδερφη μου απο πιτσιρικι ήταν το αντιδραστικο παιδί, ενω εγώ "ακουγα" τους γονείς μου.

Και τώρα τί?
Είμαι στα 25 -άκλιτα- και δεν έχω κάνει τ'ιποτα. Ένα 1ο πτυχίο, μία ξένη γλώσσα. Κάτι. Βιογραφικό μηδέν. Καπουτ. Μια λευκή σελίδα.

Και εντάξει δεν είμαι αχάριστη, κατανοώ πως πολλοί θα θέλανε να ναι στην θέση μου γιατί δεν υπάρχει δουλειά (με τα κυάλια) ή ασφάλεια με τους εργοδότες που μπλα μπλα μπλα, γιατί εγώ έχω έτοιμη δουλειά που άλλοι ψάχνουν μήνες, και είναι και η κρίση τώρα και τουλάχιστον είμαι ασφαλισμένη και όοοολα αυτα. Κατανοώ πως είμαι απείρως τυχερή και πραγματικά ΜΑΚΑΡΙ να έβρισκα κάτι που να μου άρεσε σε αυτό που κάνω. Αλλα απλώς δεν το έχω. Δεν μπορώ να είμαι πάνω απο αριθμούς, οικονομικές έννοιες, να γνωρίζω την μία και την άλλη οικονομική επίπτωση των επιλογών, να κρατάω ισοζυγία εσοδων-εξόδων (εδώ δεν έιμαι ικανή να υπολογίσω τα δικά μου, τα προσωπικά έσοδα, μιας ολόκληρης εταιρίας μου έλειπε.)
Ασε που επειδή είμαι άτομο που άμα του πουν κάτι έχω την τάση να αγχώνομαι πάαααααααρα πολυ και να παίρνω όλη την ευθύνη, και η φύση της εργασίας είναι τέτοια που άν κάνω κάτι λάθος, ζήτω που καήκαμε. Και όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι στην εταιρία.. Και δεν έχω καμία διάθεση να αγχώνομαι για κάτι που δεν μ αρέσει κιόλας.

Γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και σ αρέσει η ανάληψη ευθυνων είναι ένα καλό κομμάτι, δείχνουν οτι σε εμπιστεύονται, οτι σε χρειάζονται, και όσο να ναι το παιρνεις κάπως καλύτερα.

Δεν ξέρω ίσως να μαι λάθος και επιπόλαιη. H στόκος που λέω και στον τίτλο.
Ίσως να μαι απλώς πολύ ονειροπόλα. Και ο κόσμος είναι σκληρός. Δεν έχει θέσή για ονειροπόλους.
Πάντα μιλάω για τον επαγγελματικό τομέα έτσι.

Οι άλλοι τόμεις είναι άλλο ανέκδοτο απο μόνοι τους!

Οσο για το τί θα μου άρεσε?

Είναι πολλά.
Κι είναι όλα ουτοπικά.
Αν προσπαθήσω να το δώ ρεαλιστικά καταρρίπτονται όλα.
Μήπως όμως τελικά τα καταρριπτω πριν καν τα δοκιμάσω απο τον φόβο της αποτυχίας?
-άλλο μεγάλο θέμα αυτό-

Την Ιατρική, ένα δικό μου μαγαζι, να γίνω συγγραφέας.

Γιατί σαν να μή φτάναν όλα τα άλλα θέλω να χει και τις χρηματικές απολαβές για να μπορέσω να μαι επιτέλους οικονομικά ανεξάρτητη και να μπορώ να προσφερω στον εαυτό μου τις ανέσεις που έχω τώρα απο τους γονείς μου, αλλα και γιατί όχι, αν αυτό είναι δυνατόν να χω και περισσότερες...