Μα πόσο δυσκολο ειναι να βρω ένα τίτλο!

Ηταν αυτες οι μερες full.

Γεματες βολτες, αλκοολ κι τσιγαρα.

Εγιναν πολλα.
Ενα καμμένο deskop, ενα λάπτοπ που παρέδωσε πνευμα. Αρχεια που έχασα και πασχίζω να τα επαναφέρω.

Ενα σπασμένο νυχι, μια γρατσουνια απο μια μάχη με το γάτο μου, συζητήσεις που πάλι μέινανε στην μέση.

Ονειρα πολλά. Απο εκείνα που ξέρεις καλά πως δεν θα αγγίξουν ποτέ την πραγματικότητα.
Αλλα αφήνουν πάντα ενα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.

Εφιάλτες, απο κεινους που σε κάνουν να ξυπνάς στη μέση της νυχτας, κι να αναζητάς καποιον δίπλα σου. Και υπαρχει πάντα εχει το γατί σου, που γουργουρίζει και σε ηρεμεί.

Και διάβασμα. Ετσω προσπάθεια διαβάσματος. Για ενα μάθημα που ελπίζεις να περάσεις,
Αλλα με την γκαντεμια που έχω ενω ήμουν προετοιμασμένη και ψυχολογικά ετοιμη πηρε αναβολη.

Το δίνω στις 12. Και ειλικρινα δεν εχω καν το κουραγιο να προσπαθήσω. Θελω τις διακοπες που δικαιούμαι. Και τις θέλω τώρα.

Ξερω πως δεν θα είναι για άλλη μια φορά οι ιδανικές. Μαζί σου δηλαδή. Αλλα δεν πειράζει.
Ελπίζω να πάω σε φίλους, ή και οικογενοιακά. Απλως να ξεφύγω λίγο.


Θελω ενα καινουργιο λάπτοπ, ρουχα, σπιτι, πολη, τα παντα. Θελω να αλλαξουν όλα.
Θελω να φύγω. Για το αγνωστο. Για κατι καλύτερο. 
Προσπαθώ να βρω όμως τι είναι αυτο που πραγματικά μου φταιει.
Και δεν το βρίσκω. Και το προβλημα ειναι πως όσο δεν το βρίσκω τόσο αδυνατώ να ξεφυγω απο αυτο.

Μηπως τελικά αυτό που δεν μ αρέσει ειναι για άλλη μια φορα ο ίδιος μου ο εαυτός?