ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

2010 ΤΕΛΟΣ ΠΑΠΑΛΑ!


Ένα έτος που γίνανε πολλά. Καλά, άσχημα, (α)διάφορα....

Ένας χωρισμός που μου κόστισε πολύ.

Ένας γάμος, και μια γέννα της καλύτερης μου φίλης.
Κι όμως μετά από τόσα χρόνια φιλίας είμαστε ακόμα δεμένες. Κι ας έχει η καθεμία την ζωή της, κι ας έχουμε πάρει τόσο διαφορετικές αποφάσεις στην ζωή μας. Είμαστε πάντα εκεί η μια για την άλλη.

Φιλίες άλλες που τέλματώσανε, άλλες που τελειώσανε, άλλες που αναπτυχθήκαν μέσα στο χρόνο κι άλλες που μόλις γεννήθηκαν.

Πάτησα τον πάτο, όμως μπόρεσα και σηκώθηκα ξανα. Κι είμαι καλύτερα απο ποτέ. Το παλεύω δηλαδή.

Διάφορα φλερτ, που ναι μεν χίωσα, αλλά μείνανε ευχάριστες αναμνήσεις.

Δουλειά, εμπειρίες, σκέψεις, νέα χόμπι, ειναι όλα όσα αποκόμισα απο αυτή την χρονιά.

Ναι, δεν ήταν και η καλύτερη που έχω περάσει, αλλά έβαλε τις βάσεις για ένα όμορφο 2011!

Ας φύγει λοιπόν κι ας έρθει το καινούργιο!

Meerry X-mas

Καλα Χριστούγεννα.


Τα όνειρα όλων να γίνουν πραγματικότητα...
Ευχομαι σε όλους να συμβούν από κεινα τα θαύματα που όλοι μας έχουμε ανάγκη.

Φιλάκια!

22/12/2007

Τότε σου είχα δώσει μια ευκαιρία, μια ευκαιρία να με πλησιάσεις,
και τελικά κερδισες το μυαλό μου, την ψυχή μου και την καρδια μου.

Σ αγαπησα, όπως δεν είχα ξανααγαπήσει.
Ερωτεύτηκα και γέμισα αναμνήσεις, γεμισα πάθος, σασπένς, ζωη.

Τώρα εσύ λειπεις. Κι γω βρεθηκα να γεμίζω μόνη μου την ζωη μου με αναμνήσεις.
Στην αρχή δεν μ άρεσε, ύστερα το συνήθισα, πλέον το απολαμβάνω.

Σ αγαπάω ακόμα ναι. Αλλα δεν ζω μέσα απο σένα ή για σένα.
Αλλά δεν είσαι μόνο εσυ αυτό που ομορφαίνει την ζωη μου.
Αλλά υπάρχω, νιώθω ζωντανή. Νιώθω ο εαυτός μου.

Σ αγαπάω, αλλα έμαθα να στηρίζομαι στα πόδια μου, να απολαμβάνω τις μέρες μου, να είμαι γεμάτη απο μόνη μου, να ξυπνάω κάθε πρωί και να είμαι ευτυχισμένη και ερωτευμένη χωρις να θέλω κάτι σε αντάλλαγμα, και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο

Ίσως να μου δώσεις εσύ μια ευκαιρία τώρα, ίσως πάλι και όχι, αυτό είναι καθαρά δικό σου θέμα
εγώ όμως πάντα θα γιορτάζω τις μέρες μας. Γιατί μου δίνει χαρά. Γιατί δεν μετάνιωσα για τίποτα
και χαίρομαι για τις επιλογές μου.


Στο Λυκάκι μου, που χάρη σε αυτό έμαθα να είμαι ελευθερη! ;)

Πατώντας Στα Πόδια Μου.

Ξέρεις είναι ωραίο, που κάθε μέρα που περνάει συνεχίζω να σκέφτομαι θετικά.
Υποθέτω είναι αυτό και μόνο αυτό που με κρατάει στα πόδια μου, αφού γενικά όλα έχουν την τάση να πηγαίνουν κατά διαόλου :P Hahahahha!!


Καλά οκ, δεν πάνε ακριβώς κατά διαόλου, απλώς δεν ακολουθούν ακριβώς τις επιθυμίες μου!
Όμως τι θα ήταν η ζωή αν όλα πήγαιναν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα ονειρευόμαστε, ή επιθυμούμε?
Πολύ βαρετή δεν νομίζεις?
Καλά για τα δικά μου όνειρα δεν παίρνω κι όρκο,
καθότι είναι αρκετά καμμένα και με σάσπενς από μόνα τους!

Hahhahahaahha!!

Όσοι είναι κοντά μου λοιπόν, και δεν απομακρύνθηκαν από την ζωή μου,
(παρά την δική μου θέληση σαφώς)
έχουν δει πραγματικά την αλλαγή αυτή που περιγράφω.

Γιατί δεν είναι ένα status, ή ένα τραγούδι, ή μια τυχαία κουβέντα, είναι ο γενικότερος τρόπος ζωής και θεώρησης των πραγμάτων. Άλλωστε δεν είμαι ένα ρομποτάκι που το ρύθμισαν ένα πρωι "mode on: treli xara mexri telikis ptwsews", ούτε σαφώς ένα πρεζάκι που πήρε πολύ LSD, ectasy, ή δεν ξέρω κι γώ τι άλλο, και παίρνει ένα κοκτέιλ κάααθε πρωί για να βγάλει την μέρα.
Είμαι απλώς ένας άνθρωπος, που χωρίς καμιά ψυχοθεραπεία, ή τπτ ψυχοφάρμακα, κατάφερα να βάλω τον εαυτό μου στον τοίχο, και να του περάσω μια διαφορετική νοοτροπία.

Αν είναι εύκολο? Όχι, φυσικά και όχι. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να μιζεριάζεις για όλα, να μην κάνεις κάτι να αλλάξεις τον κόσμο σου, να σου έρχονται θετικά πράγματα, και εσύ ή να τα προσπερνάς, ή να τα αγνοείς ως δεδομένα.

Είμαι άνθρωπος λοιπόν με συναισθήματα, και έχω την τάση να τα βιώνω όλα ακραία. Την χαρά μου, την λύπη μου, τον θυμό μου. Έχω την τάση να μην μπορώ να τα ελέγχω και θα κλάψω όταν τον νιώσω, θα γελάσω με την ψυχή μου όταν το νιώσω. Θα χαμογελάσω όταν γίνει κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων ή χαρούμενη. Θα θυμώσω αν νιώσω ότι αδικούμε και ούτω καθεξής!

Είμαι άνθρωπος με συναισθήματα και για αυτό έχω υποτροπές.
Αλλά ξέρεις κάτι? Αυτό με κάνει ακόμα πιο χαρούμενη.
Γιατί:
α) δείχνει ότι είμαι αυθεντική! Και δεν μου κάνανε καμία λοβοτομή για αλλάξω και καλά :P Δείχνει πως όταν χαίρομαι, χαίρομαι πραγματικά! Γιατί αυτή είμαι εγώ! Και προσπαθώ να χαίρομαι που είμαι εγώ! Να αγαπήσω και τα ελαττώματα μου (αν δεν μπορώ να τα διορθώσω) όσο αγάπησα και τα θετικά μου χαρακτηριστικά!
β) Στις στιγμές υποτροπιασμού μου οι φίλοι μου είναι εδώ και μου στέκονται. Προσπαθούν να με κάνουν να ανέβω πάλι. Γιατί όσο και να με πειράζουν ότι και καλά είμαι εκνευριστική που είμαι συνεχώς ευδιάθετη στην πραγματικότητα χαίρονται για μένα και θέλουν να με βλέπουν καλά.
Ευχαριστώ λοιπόν την Α, τον Β, την Μ και την άλλη Μ. Που είτε το γνωρίζουν, είτε όχι ομορφαίνουν την ζωή μου.
Μπορεί οι δύο από αυτούς να είναι από άλλη πόλη και να μη έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά, όμως με έχουν στηρίξει πολύ περισσότερο από άλλους, που τους υπολόγιζα για φίλους, είμαστε στην ίδια πόλη, αλλά ποτέ δεν έχουν ενδιαφερθεί πραγματικά για μένα.
Η άλλη είναι φίλη μου πολλά χρόνια, και πλέον έχει πάρει τον δικό της δρόμο στη ζωή, κάνοντας το δικό της σπίτι, όμως πάντα, χωρίς να το ξέρει καμιά φορά, όποτε την χρειάζομαι είναι εκεί. Να μείνω σπίτι της, να βγούμε, να παίξω λίγο με το γιο της και να ξεχαστώ.
Η τελευταία είναι η πιο νέα μου φίλη, και ελπίζω να μπορώ να την λέω φίλη γιατί έτσι την νιώθω. Με φιλοξένησε σπίτι της, ενώ καλά-καλά δεν με ήξερε, έχει έρθει κι αυτή στο δικό μου (μεγάλο πράγμα γιατί πολύ λίγα άτομα έχω καλέσει) τις έχω ανοίξει την καρδιά μου, και ήταν εκεί.

Ξέρεις, νιώθω πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου τώρα, και νιώθω πως δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα. Δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν οτιδήποτε. Σε κανέναν.  Έχω περάσει πάρα πολλές άσχημες καταστάσεις στην μέχρι τώρα ζωή μου, όμως τις έχω ξεπεράσει και στέκομαι πάλι εδώ, πιο δυνατή και έτοιμη για τις νέες προκλήσεις που θα έρθουν. Και είμαι έτοιμη να τις καλωσορίσω όχι με στωικότητα, αλλά με υπομονή και χαμόγελο.

Είμαι καλα πρώτα απο όλα για την Άννα. Είμαι ερωτευμένη με τον Λύκο μου πρώτα απο όλα για μένα. Είμαι αυθόρμητη γιατί έτσι εκφράζομαι. Και αν κάποιος θέλει να αλλάξω λυπάμαι. Δεν γίνεται.
Έκανα για πολύ καιρό περικοπές προσπαθώντας να είμαι αρεστή στους άλλους.
Για αυτό και πλέον οι επιλογές μου είναι πρώτα δικές μου. Και κάποιοι δεν είναι σύμφωνοι, είναι πάντα ελευθεροι να πουν την αποψη τους, αλλα είναι και επιλογή μου να τους αγνοήσω αν ΕΓΩ θεωρώ πως έχουν λάθος.

Για αυτό θα ζω όπως θέλω, θα ονειρεύομαι όσο θέλω και θα αγαπάω όποιον θέλω.

Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει. Ούτε καν κι σύ Λυκάκι μου.
Ότι κι αν κάνεις ή πεις εγώ πάντα θα σε αγαπάω.
Δέν ζήταω πλέον τίποτα απο σένα μόνο να είσαι ευτυχισμένο
και να ζεις όπως εσύ θες.
Θα σεβαστώ όλες σου τις επιθυμίες, αν και εσύ σεβαστείς το δικαιωμά μου να σ αγαπαω. ;)
Δίκαιη ανταλλαγή δεν νομίζεις?

Ανανεώσεις!

Ε μετά την ανανέωση του εσωτερικού, ψυχικού μου κόσμου
και την ανανέωση της προέκτασης μου σε υλικό επίπεδο,
(για το ακουστικό μιλάω μην μπερδεύεστε!)
σιγά-σιγά έρχεται ο καιρός για άλλες ανανεώσεις.

Κάτι απλό για αρχή,
όπως είναι η αλλαγή του layout μου σε κάτι πιο κοντινό στο christmas spirit.

Ομορφούλι δεν είναι?

'Ομως αυτός ο αέρας ανανέωσεις δεν μένει μόνο εκεί.
Εχει αγγίζει τα χόμπι μου, τα ενδιαφέροντα μου, τον τρόπο σκέψης μου.
Έχει αγγίζει το στυλ ντυσίματος μου, (αν και αυτό έχει αλλάξει και πιο πριν)
που έχει γίνει πιο χρωματιστό, θηλυκό αλλά παραμένει άνετο.
Θέλω να αλλάξω πράγματα πάνω μου,
και εξωτερικά -στο πλαισιο που αυτό ειν δυνατό-
αλλά και εσωτερικά.

Το θετικό είναι -ελπίζω- πως αφού αυτός ο αέρας αλλαγής έχει ξεκινήσει απο τον προηγούμενο μήνα
δεν ανήκει στην κατηγορία
"Λίστες για το επόμενο έτος"

Ξέρετε απο κείνα τα πράγματα που όλοι μας λέμε οτι θα κάνουμε με το νέο έτος,
αλλα τελικα @@ μπλε κάνουμε!

Θέλω να κάνω πράγματα, να μάθω, να ταξιδέψω στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, στην φαντασία και στην πραγματικότητα, να μυρίσω αρώματα και μπαχαρικά, να γευτώ γεύσεις, συναισθήματα, εμπειρίες.

Από αναβολή σε αναβολή δεν γίνετε δουλειά. Μια δεν έχω την "αγαπη", μια δεν έχω την παρέα, μια δεν εχω τα λεφτά, μια δεν εχω τα χρήματα, μια δεν έχω τον χρόνο.

Ας αρχίσω με τα μικρά. Τα άμεσα. Τα κοντινά. Και θα έρθουν και τα μακρινά.
Είμαι αισιόδοξη για το αυριο, το κάθε αυριο που έρχεται.

Δεν ξέρω ακόμα πως, αλλα θα καταφέρω να συνδιάσω τα πρέπει της ζωης μου (Σχολή, Δουλειά)
με όοοοολα ή τουλαχιστον κάποια απο εκείνα τα θέλω.

Και είναι απόφαση αυτή. Οχι ετήσια, η οτιδήποτε. Αλλα απόφαση απο εκείνες που καθόρίζουν το πλαίσιο στο οποίο επιλέγεις να κινηθείς τα επομενα χρόνια.

Ευχομαι και ελπίζω να έχω πολλές καλές στιγμές, πολλά οφέλη, και πάντα κάπου -και όχι μόνο μέσα μου- θα είναι το Λυκάκι μου!

Σου μιλαω καλε! Δεν ακους?

Όπως γνωρίζουν οι δικοί μου άνθρωποι

-και μερικοί άσχετοι περίεργοι αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας-

γεννήθηκα περήφανη!

Και εκτός από την περηφάνια που έχω -κάλο στον εγκέφαλο- είμαι περήφανη ΚΑΙ στα αυτιά!

Κοινώς δεν ακούω. 

Ή όπως είχε πει η μάνα μου αλλά και ο Λύκος μου,

ακούω όταν θέλω, ότι θέλω, άμα θέλω.

Αλλιώς δεν ακούω τίποτα! :P

Οπότε είναι αυτονόητο, -για μένα δηλαδή- 

ότι φοράω ακουστικό από τα μικράτα μου μέχρι και τώρα.

Είναι ο μοναδικός τρόπος να αγγίξω λίγο την αίσθηση της ακοής,

αν και αναπόφευκτα λίγο αλλοιωμένη μηχανικά

και κατά κάποιον τρόπο να νιώθω πως ακούω! :P

Βέβαια επειδή είμαι και "ψωνάρα" πάντοτε είχα μεγάλο πρόβλημα με το γεγονός ότι το μαραφέτι φαινότανε! -προφανώς βέβαια δεν είχα τόσο μεγάλο θέμα ώστε να επισκιάσει τα οφέλη που είχα από αυτό και έτσι ποτέ δεν το πέταξα.-

Οποτε προσπαθούσα πάντα να το κρύβω επιμελώς, με κοκαλάκια,καπελάκια,μαλλάκια, και λοιπά :P

Το όνειρο μου ήταν πάντα να μπορέσω να συνδυάσω τα μεν οφέλη του, αλλά χωρίς να φαίνεται!

Θυμάμαι όταν είχε γίνει η πρώτη εγχείρηση για "ακουστικό μέσα στο αυτί" νόμιζα πως δεν θα φαινοταν τίποτα, και ήθελα να πάω να το κάνω.

Αμ δεεε! Θα θελα! Σου βάζανε ένα ακόμα χειρότερο μαραφέτι...

Δεν σφάξαν λέω! 

Έτσι πάντα ήθελα ένα από κείνα τα ακουστικά τα λεγόμενα ενδοωτιαια!

Για διάφορους λόγους όμως δεν μου είχαν πάρει, αφενός οικονομικού (άμα το χάσεις που θα σου πάρουμε νέο), αφετέρου γιατί τότε δεν θεωρούνταν το ίδιο δυνατά με τα "κλασσικού τύπου"

Έτσι όταν πριν 7 χρόνια είχαν πρώτο-βγει τα ψηφιακά ακουστικά, μου πήραν πάλι του "κλασσικού τύπου".  Εκείνη την εποχή, θεωρούνταν τελευταίας τεχνολογίας!

Ακουστικό που είχα μέχρι και πριν λίγες μέρες!

Ομως φέτος στα γενέθλιά μου, είχα πάει σε έναν γνωστό μου -απο παλιά- ακοουομετρητή

και είχαμε συζητήσει για την αγορά ενός νέου ακουστικού. Και την δυνατότητα να αγοραστεί ενδοωτιαίο. Και πάντα μιλάμε για την τελευταία τεχνολογία.

Αφού μας πρότεινε κάποια, και απορρίψαμε τα 2 λόγω του ότι ήταν περίπου της ίδιας δυναμικής με το παρόν ακουστικό καταλήξαμε σε ένα του οποίου η τιμή γίνεται βασική αιτία υπογλώσσιων!

Μετά από συζητήσεις με τους σπόνσορες (βλ. μαμά, μπαμπά, μεγάλη αδερφή)

συμφωνήσαμε ομόφωνα να το πάρουμε!

Και ναι! 

Προχτές 10/12 ημέρα πέμπτη

Το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα!

Οκ, δεν έγινε εντελώς αόρατο,

αλλά άμα δεν έχεις την μανία να κοιτάς μέσα στο αυτί μου δύσκολα θα το προσέξεις! 

Φοράω το πρώτο μου ενδοωτιαιο ακουστικό! Ψηφιακό, 20κάναλο, με δυνατότητα αύξησης των οκτάβων που δεν έπιανε το προηγούμενο ακουστικό

Είμαι τόοοσο κεφάτη! Και χαρούμενη για αυτό το λόγο.

Βέβαια δεν ξέρω αν μπορούν οι ακούοντες φίλοι μου να καταλάβουν πόσο σημαντικό ήταν για μένα αυτό το μικρο -και πανάκριβο- πραγματάκι.

Πάντως είχε πλάκα η αυθόρμητη ατάκα μου,  την ώρα που ρυθμίζαμε το ακουστικό.

Το ακουστικό έχει την δυνατότητα μέσω ενός προγράμματος στον υπολογιστή να ρυθμιστή απόλυτα στις ανάγκες σου. Δηλαδή να απομονώσεις κάποιους ήχους και να τους αυξήσεις όπως πχ τον ήχο της ομιλίας ή να τους μειώσεις όπως τον ήχο των αυτοκινήτων.  Αλλά καθώς ο στόχος μας είναι να πλησιάζει η ακοή μου όσο δυνατόν την πραγματική ακοή δεν κάνουμε ακραίες ρυθμίσεις.

Όμως κάναμε ένα πρώτο πείραμα, και μου άνοιξε το παράθυρο και από κάτω ήταν η πανεπιστημιου σε ώρα ακμής. Ε την άκουσα σε όλο της το μεγαλείο και πόνεσε το αυτί μου. Σε ενοχλητικό βαθμό!

Οπότε του λέω:

Τόσο την ακούτε εσείς?

Και μου λέει:

Πάνω κάτω ναι.

Και του απανταω:

Χάλια που περνάαατε!

Τώρα προσπαθώ να το συνηθίσω.

Αλλά μεταξύ μας ξέρετε κάτι? 

Ήταν ωραία που δεν άκουγα τα πάντα. Είχα κάπου-κάπου την ησυχία μου

Τώρα ακούω πολλά πολλά περισσότερα και έχω ΖΑΛΙΣΤΕΙ!

ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΗΧΟΥΣ :P

Αλλά είμαι χαρουμενηηη!! Γιατί εκτός από αυτό το προβληματάκι,

που στο κάτω κάτω αυτό ήθελα,Να ακούω!

Το νέο μου ακουστικό είναι αυτό που πάντα ήθελα!

Το καλύτερο δώρο! Γενεθλίων ελπίζω! Για την γιορτή θέλω κινητό! :P

ΕΓΩ, ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΤΑ ΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ!

Σήμερα το πρωί, ξύπνησα (εεεεεεεελα) και ντύθηκα (σωωωπα) να πάω δουλειά!

 (οποία πρωτοτυπία)

Για κάποιον λόγο όμως που δεν πήρα χαμπάρι, παρόλο που ξύπνησα την συνηθισμένη μου ώρα

κατέληξα να φύγω από το σπίτι 10 παρά! Ενώ κανονικά φεύγω 9, κι φτάνω στο γραφείο 10. Ε σήμερα μ αυτά κι μ αυτά έφτασα 11, κι πραγματικά δεν ξέρω που χάθηκε αυτή η ώρα 

(μεταξύ μας μάλλον γιατί μου ήρθε το πρωί και έπαιζα με τον Θέμο!)

Whatever όμως γιατί επειδή είχα την τιμητική μου, δεν μου είπαν κάτι.

Γενικά σήμερα είχα τα μυαλά μου πάνω από το κεφάλι μου!

Όλη την ώρα με το κινητό, το facebook, χάζεμα γενικώς!

Πήγα δεν πήγα δουλειά το ίδιο!

Ξέχασα και το φλασσάκι μου εκεί! Αν είναι δυνατόν!

Μετά λόγω οτι είναι πέμπτη, είχα προγραμματίσει να πάω με μια φίλη μου και κάτι δικές της φίλες, σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής που παρακολουθούμε όλες μαζί.

Έλα όμως που μισή ώρα πριν ξεκινήσω, μου λέει η φίλη μου ότι πάάάλι ακυρώθηκε το μάθημα!

Πφ! Ξενέραααα!!! Με εκνευρίζει κιόλας να μου αλλάζουν το πρόγραμμα!

Δεν πτοήθηκα όμως! Είπα στην φίλη να βρεθούμε 2 μας να πάμε για κανα καφέ.

Όλα ωραία και καλά!

(αν και παραλίγο να ξέχναγα τα ρέστα)

Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού....! (λυγμ λυγμ, κλαψ κλαψ :P)

Εξαιτίας του ότι εγώ γυρνάω με μετρό σπίτι μου, και εκεί που πήγαμε δεν έχει κοντά μετρό 

(γιατί τα έχουν κάνει γάμισέτα με τα έργα)

είπα να πάρω ένα τρόλεϊ για να πάω σε μια βολική (τρομάρα μου) 

στάση μετρό!

Ήρθε, Μπήκα μέσα, αφηρημένη παλουκώθηκα σε μια θέση, 

και μετά βαριόμουνα να σηκωθώ για να χτυπήσω το εισιτήριο μου!

Οπότε εκεί που καθόμουν και χάζευα έξω από το τζάμι,

  τρώω φλασιά και σκέφτομαι:

"Έχει γούστο να μπει τώρα ελεγκτής! Ε, κι άμα μπει, θα του πω ότι γιορτάζω και να μου την χαρίσει!!!"

Και σκεφτόμουν να πάω να το χτυπήσω, 

αλλά τελικά βαρέθηκα να κουνήσω το κώλο μου για άλλη μια φορά!

Μετά από δύο στάσεις λοιπόν μπαίνει ένας τύπος.

Με τον που τον βλέπω λέω μέσα μου:

"Αυτός είναι ελεγκτής!!"

Πράγματι με το που ξεκινάει το τρόλεϊ ακούγεται να λέει:

"Εισιτήρια-Κάρτες"

Όποτε με πιάνει ένα τρελόό γέλιο! :P

Έρχεται προς το μέρος μου και εγώ ακόμα γελούσα!

Οπότε ακολούθησε η παρακάτω στιχομυθία με εμένα να είμαι εντελώς κεφάτη και cool!

Παρακαλώ το εισιτήριο σας

Δεν έχω, ξέχασα να το χτυπήσω!

(έκανε κίνηση να βγάλει το μπλοκάκι με τις κλήσεις)

Πόσο είναι το πρόστιμο?

60 (€ προφανώς)

Ρέστα έχετε να μου δώσετε έτσι?

Ναι

(θυμηθείτε πως ήταν να πάω στο σεμινάριο

και σήμερα θα πλήρωνα κιόλας, όποτε είχα μαζί μου ένα χαρτονόμισμα από τα μεγάλα :P)

Το βγάζω και του το δίνω.

Με κοιτάει καλά καλά, κοιτάει και το χαρτονόμισμα

και μου λέει

Καλά ρε κορίτσι μου, έχεις τέτοια πάνω σου και δεν μπορείς να χτυπήσεις ένα εισιτήριο?

(υποθέτω θα νόμιζε ότι το έκανα για να γλιτώσω ή κάτι τέτοιο)

και του λέω την κορυφαία ατάκα:

Απλώς ήμουν πραγματικά αφηρημένη! Αλλά σας περίμενα ότι θα έρθετε και θα μπείτε σε αυτό στο τρόλεϊ!

Με κοιτάει καλά καλά άλλη μια φορά, μου δίνει τα ρέστα και φεύγει!

Παίζει να με πέρασε για ΕΝΤΕΛΩΣ τρελή και παλαβή?

Και να έχω λιώωωσει στο γέλιο μόνη μου....

Κατεβαίνω στη στάση μου, στο μετρό, ακόμη γελώντας..

Μπαίνω στο μετρό, και αφηρημένη πάλι παραλιγο να μη κατέβω στην στάση μου!

Είχε σταματήσει, ειχαν ανοίξει οι πόρτες, και εγω στην κοσμάρα μου!

Βγήκα λίγο πριν κλείσουν ξανά οι πορτες βιαστικά και παλι θα με πήραν για παλαβή οι αλλοι επιβάτες!

Μετά μου ήρθε η ιδέα να πάω να πάρω το λεωφορείο απο την αφετηρία του. 

Και πάω την ώρα που φεύγει!

Του κανα νόημα, σταμάτησε, και μου λέει ότι δεν μπορεί να ανοίξει τις πορτες!!!!!!!!

και να πάω στην επόμενη στάση!

(Η αφετηρία με την επόμενη στάση δεν απέχουν πολύ και έχει κι κατι φαναρια)

και του λεω μα δεν θα προλαβω!

Και μου λεει, αμα δεν προλαβεις θα σε περιμενω στην αλλη στάση!

Τι λογική είχε αυτό δεν κατάλαβα. 

Πάντως όντως περίμενε λίγο στην άλλη για να προλάβω να μπω! :P

Και μετά φτάνω σπίτι με τα πολλά πολλά

Και ενώ μου λεγε η μάνα μου 

"Νωρίς ήρθες! Πως πέρασες?"

έρχεται εκεινη την ώρα ο Θέμος στα πόδια μου να μου τριφτεί 

και εγώ τον πιάνω αγκαλιά και τον φιλάω

 και μου λέει η μάνα μου

"Ξέρεις τι δώρο σου έκανε ο γάτος σήμερα?"

"Τι"

"Έλα να δείς"

Με πάει στην βεράντα και μου δείχνει κάτι

"Τι είναι αυτό?" της λέω

"Αρουραίος"

"Ψόφιος?" 

"Ε τι? Ζωντανος? "

"Και που τον βρήκες?"

"Στο χολ! Πίσω από το καναπέ"

ΝΙΩΘΩ ΤΟΟΟΣΟ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΤΟ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ! ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!!

Γενικά ωραιαααα που περάσαμε και σήμερα! Το ΚΑΤΑΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ!

Part A.

                   Κι ενώ οι φίλοι μου στοιχηματίζουν πόσο θα διαρκέσει η καλή μου διάθεση, -κάαααααανε φίλους να δεις καλό σου λέει μετά!- ή τουλάχιστον έτσι νομίζω αφού δεν μου έχουν πει τπτ τέτοιο κατάμουτρα - απλώς η μια ζηλεύει και λέει πες μας τι πίνεις εσύ και δεν μας δίνεις, ο άλλος περιμένει τη πτώση μου γιατί είναι too good to be true, και ο τρίτος λέει ότι ασχολούμαι με αμπελοφιλοσοφίες- ενώ λοιπόν λέω γίνονται όλα αυτά η δική μου διάθεση καλά κρατεί! 

                  Καθημερινά βρίσκω λόγους και πράγματα να χαίρομαι!

Μπορεί να είναι από το πιο μικρό πράγμα, 

όπως ότι βρίσκω θέση να κάτσω στα ΜΜΜ όταν είμαι κουρασμένη (μεγααααααααλο πράγμα αυτό)

ή όταν τυχαίνει ενώ είμαι λίγο αδιάθετη/αρρωστούλα να βρίσκετε κάποιος συγγενής/φιλος/γνωστός με αμάξι που μπορεί να με πετάξει λίγο πιο κοντά στο σπίτι (μεεεεεεεεεγααααααλο πράγμα κι αυτό!)

ή όταν οι αναμονές στις διαφορές ουρές διαρκούν λιγότερο από ότι θα περίμενα (αυτό κι αν είναι καλό, ειδικά για όποιον ζει Αθήνα το εκτιμάει ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ!)

Χαίρομαι για πράγματα αυτονόητα, τόσο αυτονόητα που έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να τα απολαμβάνουμε και να χαιρόμαστε που τα έχουμε, και τα θεωρούμε αυτονόητα.

Όπως ότι έχω 2 πόδια, 2 χέρια, 2 μάτια, 1 στόμα,  και εν γένει όλα τα όργανα του σώματος εξωτερικά και εσωτερικά και όλα βαίνουν καλώς.

Οκ σίγουρα έχω μικρο-προβλήματα, αλλα so what?  Φαντάσου να ήμουν σε κατάσταση που δεν θα μπορούσα να φροντίσω μόνη μου τον εαυτό μου. 

Ξυπνώντας με αυτή την λογική φυσικό δεν είναι να είμαι ευδιάθετη?

Χαίρομαι γιατί έχω πρώτα από όλα την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ μου η οποία με αγαπάει και με στηρίζει.

Φυσικά και έχουμε τους διαπληκτισμούς μας, όπως όλοι, 

αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μ αγαπάνε λιγότερο!

Χαίρομαι όμως και για πιο προσωπικά πράγματα. 

Για παράδειγμα όταν απολαμβάνω ένα γλυκό ή ένα φαγητό που μ αρέσει! (εννοείτε χωρίς τύψεις για τις θερμίδες, γτ εκεί ειναι η πραγματική απόλαυση, να μην αγχώνεσαι για τα κιλά που ίσως πάρεις. Άλλωστε τόσα χρόνια παρά το γεγονός ότι τρώω άτσαλα και ότι να ναι όπως να ναι, όταν να ναι, διατηρούμε πάντα σε φυσιολογικά επίπεδα)

ή όταν ο Θέμος, ο γάτος μου ντει, έρχεται και μυρίζει και κάθεται πάνω μου, στα πόδια μου, στο κεφάλι μου, στο στήθος μου, στην κοιλιά μου, γενικώς όπου του ρθει και κοιμάται μαζί μου, 

ή όταν αργώ να ξυπνήσω έρχεται και με δαγκώνει, ή με πλησιάζει στο πρόσωπο σαν να τσεκάρει ότι αναπνέω ακόμα :P 

(έχω ένα θεματάκι με τον ύπνο! Τον λατρεεεευυυω!!! Κι μ αρέσει να κοιμάμαι ατελείωτες ώρες) 

ή όταν έρχεται στην πόρτα και με "υποδέχεται" όταν γυρνάω σπίτι! Ακόμα περισσότερο, όταν σε άσχετες στιγμές έρχεται κοντά μου και μου κάνει pur-pur-pur!

Σε ακόμα πιο προσωπικό και εσωτερικό επίπεδο χαίρομαι γιατί είμαι ΔΥΝΑΤΗ και κατάφερα να σηκωθώ για άλλη μια φορά. Γιατί φίλε/φίλη εκεί είναι η μαγκιά στην ζωή! 

Όχι να μη πέφτεις, αλλά να μπορείς να σηκώνεσαι ξανά και ξανά.

Πόσες φορές? Σαν την ρήση που λέει

ΝΙΚΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΠΟΤΕ... ΝΙΚΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ 9 ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΗΚΕ 10 !!!

 

Χαίρομαι για τόσα πράγματα, και αληθινά αν το θέλεις μπορείς να βρεις πολλά πράγματα για να χαρείς, που το κέφι μένει.

Και όλο αυτό συμπληρώνεται ευχάριστα με τις συζητήσεις με τους φίλους μου! (τις καμένο/χιουμοριστικές)

Χαίρομαι γιατί ψάχνοντας να βρω ποια είμαι πραγματικά 

ψάχνω να βρω πράγματα που μ αρέσουν καθημερινά.

Ακόμα και για "αρνητικά" σημεία της ζωής μου -ή έτσι τα έβλεπα ώς τώρα- 

αλλάζω την οπτική με την οποία τα αντιμετωπίζω

Τρανταχτά παραδείγματα είναι η σχολή και η δουλειά.

Για την μεν σχολή χαίρομαι γιατί επιτέλους είμαι ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ στους τίτλους τέλους

Κοινώς την τελειώνω! Πιστεύω πραγματικά, πως αν όλα πάνε καλά θα πάρω πτυχίο ΤΟ ΠΟΛΥ μέχρι το Σεπτέμβρη του 2011. Κι αυτό με χαροποιεί ακόμα πιο πολύ γιατί θα είμαι ελεύθερη να ακολουθήσω τα πραγματικά μου θέλω και όνειρα, όποια κι αν καταλήξουν να είναι αυτά!

Για την δε δουλειά, σκέφτομαι θετικά γιατί ξέρω πως δουλεύοντας τώρα εκεί, και δείχνοντας ένα θετικό και συνεργάσιμο πρόσωπο, με όλη την καλή διάθεση που έχω να βοηθήσω και να μάθω 5 πράγματα παραπάνω, ουσιαστικά δείχνω στα πρόσωπα που πρέπει να το δουν (aka familly)

πως έχω ωριμάσει αρκετά και δεν τα περιμένω όλα έτοιμα στο πιάτο. Έτσι όταν παρουσιαστούν ευκαιρίες σχετικές με τα πραγματικά μου θέλω θα είναι πιο εύκολο να τους πείσω να με στηρίξουν στις αποφάσεις μου, και να μη τις θεωρήσουν απλά καπρίτσια!

Η ουσία είναι πως κατά ένα μυστηριώδη τρόπο βρήκα το τρόπο να χαίρομαι.

Και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χαίρομαι. Δεν είναι ότι το λέω για να το πω. Είναι κάτι σαν φιλοσοφία ζωής και θετικής θεώρησης των πραγμάτων.

Ακόμα κι αν δω ή συμβεί κάτι άσχημο δεν το αφήνω να με επηρεάσει. 

Σκέφτομαι αυτά που με κάνουν χαρούμενη!

Σας θυμίζει κάτι?

Ναι! Είναι ένας συνδυασμός από μελωδία της ευτυχίας 

-θυμηθείτε το τραγουδάκι που έλεγε-

"When the dog bites
When the bee stings
When I'm feeling sad
I simply remember my favorite things
And then I don't feel so bad"

Αλλά και το παιχνίδι της χαράς!

-θυμηθείτε και πάλι εκείνο το παιδικό βιβλίο με το κοριτσάκι 

την Πόλυ(Άννα) που ότι και αν του συνέβαινε χαιρόταν πάντα.

Και πάντα προσπαθούσε να βρίσκει κάτι αστείο ή ευχάριστο ακόμα και σε δυσάρεστα γεγονότα.

Ε κάπως έτσι προσπαθώ να διαμορφώσω και την δική μου φιλοσοφία.

Believe me, κάνει καλό
Με μια πρώτη γεύση, όχι επειδή ξαφνικά η ζωή γίνεται καλύτερη και ευχάριστη, 

αλλά γιατί νιώθεις εσωτερικά καλύτερα, και αυτό είναι πιο σημαντικό.

Όμως παρατήρησα και το άλλο φαινόμενο.

Όσοι με γνωρίζουν, θα καταλάβουν γιατί την πρώτη μέρα δυσκολεύτηκα

πάρα πολύ να βρω κάτι να χαρώ.

Όμως αποφάσισα να συγκεντρωθώ σε κάτι πάρα πολύ απλό.

Τον γάτο μου.

Όλη την μέρα σκεφτόμουν τα μουτράκια του, τα καμώματα του, τα πάντα.

Και όσο τον είχα στο μυαλό μου χαιρόμουν.

Πραγματικά όμως. Δεν πίεσα τον εαυτό μου, σε φάση πρέπει να νιώσω χαρά! :P

Την άλλη μέρα ήταν λίγο πιο εύκολο να κρατήσω την χαρά που αντλούσα από το γάτο μου μέσα μου!

Την επόμενη ήταν ακόμα πιο εύκολο και μάλιστα βρήκα και κάτι ακόμα μικρο να χαρώ

Την μεθεπόμενη κάτι ακόμα.

Δεν περίμενα μεγάλα γεγονότα για να χαρώ. Αρκουσαν και τα μικρά! Μια φευγαλέα σκέψη, ένα ζωάκι, μια κουβέντα, το λεωφορείο που ήρθε αμέσως, μια βόλτα. Όλα αυτά!

Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Αλλά μπορεί να γίνει.

Ακόμα και τώρα δεν το κάνω εντελώς ασυναίσθητα αλλά ψάχνω πράγματα 

που μπορώ να νιώσω για αυτά χαρά και ευγνωμοσύνη.

Από κάτι απειροελάχιστο ως και κάτι μεγαλύτερο. 

Οτιδήποτε!

Δεν έχει σημασία ο λόγος. Αλλά το συναίσθημα που νιώθεις!

Εκτός από όλη αυτή την εσωτερική αλλαγή είναι και κάτι ακόμα.

Πριν αρκετό καιρό (κανα μήνα ) είχα συζητήσει με κάποια άτομα (και δεν ξέρω αν το θυμούνται)

το γεγονός ότι ένιωθα απλώς ΑΔΕΙΑ. 

Ανίκανη να δώσω το οποιοδήποτε συναίσθημα σε οποιονδήποτε.

Και μάλιστα είχα πει πως είμαι σε μια κατάσταση που νιώθω ότι έδωσα τόσα πολλά, 

που πλέον το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω.

Όμως τελικά ανακάλυψα πως δεν είναι καθόλου έτσι.

Έχω πάρα πολλά ακόμα μέσα μου.

Πάρα πολύ Αγάπη για να δώσω

και την δίνω!

Στον εαυτό μου (θα το αναλύσω σε άλλο ποστ αυτό) πρώτα απο ολα,

 προσπαθώ να την δώσω

στην οικογένεια μου και στους φίλους μου

μένοντας δίπλα τους όταν με χρειάζονται,

στον γάτο μου,

Και φυσικά την στέλνω σε εκείνον με τον οποίο είμαι ερωτευμένη. 

Τον Λύκο μου.

Και πραγματικά νιώθω υπέροχα αυτό και με γεμίζει.

Γιατί δίνω την αγάπη για μένα

(ακόμα και αν ακούγετε λίγο εγωιστικό αυτό)

Δίνω την αγάπη που έχω για να νιώσω καλά εγώ μέσα μου.

Να νιώσω ΓΕΜΑΤΗ

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί ανταποκριθούν

στο συναίσθημα και στην θετική ενέργεια που στέλνω

αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν με νοιάζει!

Δεν αγαπάω επειδή περιμένω ανταπόκριση 

-οπότε αν αυτή δεν έρθει πληγώνομαι-

Αγαπάω γιατί νιώθω χαρά με αυτό.

Και αυτό είναι κάτι που κανείς, κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει

Μόνο εγώ έχω την δυνατότητα να το στερήσω από τον εαυτό μου.

Και πιστεύω πως ίσως επειδή τώρα κάνω ότι κάνω για τον εαυτό μου,

και δεν μπαίνω σε διαδικασία "εκβιασμού" 

-αφού σ αγαπάω πρέπει να μ αγαπάς-

θα συμβούν τα καλύτερα!

(αυτά ήθελα να πω πάνω κάτω! Δεν ξέρω αν θα γράψω και part B επί του θέματος!)

 

Καλο Μηνα με ενα τραγουδάκι!

Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού
τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα
εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού 
που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα. 

Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά
και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω
φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά
να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο. 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω

και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ’ αφήσω 

καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου 

σαν παραμύθι να με βλέπεις στ’ όνειρό σου… 

Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά
με της αγάπης τη μαγιά κι άσπρο αλεύρι
να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά
να’ χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω

και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ’ αφήσω

καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου

σαν παραμύθι να με βλέπεις στ’ όνειρό σου….

Καλό μήνα !

Ειμαι Καλα.

Είμαι καλά. Οσο κοιτάω μέσα μου βλέπω πραγματα που κλασικά δεν μ αρεσουν, αλλα όμως βλέπω και πραγματα που μ αρεσουν. Και νιωθω καλά για αυτο.

Στο κάτω κάτω αυτη είμαι. Το σύνολο. Και στο κάτω κάτω νιωθω ξεχωριστή και αυτό είναι προσόν μου

Αν και να σου πω ένα μυστικό? Ολοι μας είμαστε ξεχωριστοί. Αρκει να ανοίξουμε τα μάτια μας να το δουμε... C' est ne pas?

INSIDE ME

Τελευταία σκέφτομαι πολύ σχετικά με τον εαυτό μου.
Τα θέλω μου, τα όρια μου, τα όνειρα μου.

Τα λάθη μου.

Συνειδητοποίησα πως επιθυμώντας τόσο πολύ να γίνω αποδεκτή από τους γύρω μου και να με συμπαθήσουν και να με αγαπήσουν και να γίνω κομμάτι της ζωή τους, άλλαζα και προσπαθούσα να γίνω αυτό που καλώς ή κακώς πίστευα πως θέλανε οι άλλοι να γίνω.

Κάτι που ανεξάρτητα απο το αν ήταν καλό ή κακό αυτο το "καινούργιο" ήταν κάτι που δεν ήμουν εγώ.

Κι έτσι με κάθε άτομο ή και "ομάδα" ατόμων που γνώριζα έπαιρνα και μια διαφορετική υπόσταση. Λιγο λιγο, η κάθε υπόσταση απο αυτές άφηνε το στίγμα της. Και πίστευα πως έτσι ήμουν εγώ.

Αν όμως έτσι ήμουν εγώ, γιατί ένιωθα το εγώ μου τόσο ξένο προς εμένα?

Κι έτσι έφτασα στη εσωτερική συνειδητοποίηση πως προσπαθώντας να ευχαριστήσω τους άλλους έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξέχασα πως η ουσία δεν ήταν να γίνω αυτό που θα θέλαν οι άλλοι να είμαι για να με αποδεχτούν, αλλα να αποδεχτώ πρώτα απο όλα εγω η ίδια τον εαυτό μου.

Γιατί πως να απαιτεί κανείς την αποδοχή απο τους τρίτους όταν ο ίδιος τρώγεται με τα ρούχα του?
Η αποδοχή άλλωστε πρέπει να έρχεται πρώτα απο μέσα μας. Και μετέπειτα απο τους άλλους.
Τότε μόνο είναι πραγματικη! Οταν εντέλει δεν την χρειάζεσαι.

Γιατί μεταξύ μας τώρα οταν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι, και τον σέβεσαι πρώτα απο όλα εσύ ο ίδιος δεν σε ενδιαφέρει τελικά τι θα πουν οι τρίτοι.

Φυσικά και δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα "Αυτή είμαι πραγματικά, και με αποδέχομαι"
Εχω πολυ δρόμο ακόμα προς την αυτογνωσία μου. Γνωρίζω πως δεν θα είναι ευκολο γιατί οι κακές συνήθειες δύσκολα αποβάλλονται, αλλα τελικά ξέρεις κατι?


Εγώ είμαι ο μακροβιότερος συνοδοιπόρος στην ζωή μου. 
Έτσι συνειδητοποίησα πως πρώτα απο όλα πρεπει να βρω τον εαυτό μου.

Θα θελα οι φίλοι που έχω τώρα να με στηρίξουν σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση,
αν και κατα βάση είναι ένας δρόμος που πρέπει να διαβώ μόνη μου.

Ελπίζω τουλάχιστον στο τέρμα του δρόμου να έχω δίπλα μου άτομα που θέλουν να είναι μαζι μου για αυτο που τελικά -θα ανακαλύψω οτι- είμαι και όχι για αυτό που τόσο καιρό πρόβαλα στον καθένα και νομίζει οτι είμαι...

Λύκοι

 

Υπάρχουν νύχτες που οι λύκοι είναι σιωπηλοί 

και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει. 

George Carlin

Κι είναι η σιωπή του δικού μου λύκου, η σιωπή που τόσο με πονάει. 

Τυχερός αυτός που ξεχνάει, έτσι δεν είναι λύκε μου?

Αχ αυτή η σχολη,

Θελω πτυχιο τωρααααα!!!

ΔΙΑΛΕΙΨΕΙΣ

Διαλείψεις λοιπόν.

Ξέρετε που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται? Ε, το ίδιο και η περιεργη.

Με ξυπνησε η μήτερα μου κλασσικά στις 8, για να πάω στην δουλειά.
Τίποτα το περίεργο σ αυτό, εκτός που με ρώτησε γιατί ξύπνησα γύρω στις 6 με 6.30,
έφερα μια γύρα στο σπίτι και ξαναξάπλωσα. Εγώ δεν θυμόμουν τίποτα απο το συμβάν οπότε το απέδωσα πως το έκανα μέσα στον ύπνο μου. (κατι σαν, πως είναι όταν μέσα στον υπνο σου διαβαζεις ή απαντάς σε ενα sms και το πρωι δεν το θυμάσαι) και το αγνόησα.

Ομως ένιωθα σαν να μην έιχα ξυπνησει ακόμα, σαν να είχε σηκωθει ναι μέν το σώμα μου, αλλα ένιωθα πως κοιμόμουν, και το γεγονός οτι σηκώθηκα και ετοιμαζόμουν ήταν ένα ονειρο, το οποιο συνεχίστηκε και με την έξοδο μου απο το σπίτι, και κάποια στιγμή που δεν μπορώ να προσδιορίσω το συναίσθημα αυτό έφυγε, πιθανόν γιατί διάβαζα ένα θεατρικό έργο στη διαδρομή για το γραφείο.

Και εκεί αρχίζει το παράδοξο. Θυμάμαι οτι εφτασα στο γραφείο,
και μάλιστα οτι περασα πρώτα να πάρω καφε,
ομως τί έκανα σήμερα στην δουλειά? Απο τις 9.40 μέχρι τις 3?
Κάποια στιγμή θύμαμαι οτι ασχολιόμουν με εναν φάκελο, αλλα αυτόν εκανα ολη μέρα?

Θυμάμαι επισης οτι δυο φορές μου είπαν σήμερα οτι φαίνομαι κάπως, και αν είμαι αρρωστη.
Η πρώτη απο τον πατέρα μου, μου έκανε φοβερή εντύπωση, γιατι ο πατέρας μου δεν είναι άνθρωπος που προσέχει κατι τετοιο.
Η δευτερη παρατήρηση εγινε στις 14.50 απο τα κορίτσια, τα οποια προσθεσαν οτι το βλέμμα μου είναι λίγο θολό και αν είμαι άρρωστη και να φύγω νωριτερα (κανονικά μένω ως τις 4)

Πέρα απο αυτό δεν θυμάμαι καμία σκέψη μου ενώ ειμαι στο γραφείο. Πραγμα αρκετά περιεργο, αφου όλη την ώρα σκέφτομαι πράγματα. Ονειρα, πρέπει, διάφορα.

Και εδώ αρχίζει το ακόμα πιο παράδοξο.
Στις 15.00 εφυγα απο το γραφείο. Πραγμα που μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Στις 16.15 βρέθηκα σε μια παιδική χαρά κοντα στο σπίτι μου, στις κουνιες, έτοιμη να βάλω τα κλάμματα χωρις να ξέρω γιατι.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου στην διαδρομή, δεν θυμάμαι να πηγαινω στην παιδική χαρα, (γιατι παρεκλίνει κατα ελάχιστο απο την συνηθισμένη μου διαδρομη), δεν θυμάμαι ΤΙ σκεφτόμουν, και ΓΙΑΤΙ ήμουν σε τέτοια ψυχική κατάσταση (ετοιμη να κλάψω δηλαδη, βουρκωμένη)
Ακόμη το εισιτήριό μου ήταν χτυπημένο στις 15.17 που σημαίνει οτι έκανα 17 λεπτα να πάω απο το γραφείο στην στάση, ενω κανονικά κάνω 5-6 λεπτά (μαζί με την έκδοση του, και το ψάξιμο ψιλών)
Ακόμη η διαδρομη απο τον ηλεκτρικό μέχρι την στάση του λεωφορείου, αν υποθέσουμε οτι δεν έχει αναμονές είναι 20 λεπτα (με αναμονές παει παραπάνω σαφως) επομενως 15.17 + 20 = 15.37 + 2-3λεπτα μέχρι την παιδική χαρα = 15.40 το νώριτερο που ήμουν στην παιδική χαρά, η σε περιπτωση που μόλις είχα φτασει στην παιδική χαρά οταν "ξύπνησα" 16.15

Το ερώτημα είναι τι έκανα όλη αυτή την ώρα εκτός από την προφανή μετακίνηση μου? Τι σκεφτόμουν? Είδα κανέναν? Μίλησα με κανέναν? Έγινε κάτι?

Μόλις "ξύπνησα" ξεκίνησα για το σπίτι μου και στο δρόμο έφαγα σκάλωμα με μια πολυκατοικία την οποία την βλέπω ΚΑΘΕ μέρα, αφου συνέχεια περνάω από κει και παρατήρησα ότι έχει γαλάζια κάγκελα και πανομοιότυπες μπλε τέντες σε όλα τα διαμερίσματα και σε όλους τους ορόφους, και μου δημιουργήθηκε μια περίεργη αίσθηση πως ή δεν ήταν εκεί η πολυκατοικία πριν, ή δεν είναι αυτός ο δρόμος. Η δεν ξέρω και γώ τι....
Ενω η λογική και τα ματια μου λένε πως και ο δρόμος είναι ο ίδιος,
και η πολυκατοικία μια χαρα έτσι ήταν πάντα...


Αμα βγάλει κανείς άκρη παρακαλώ να μου πει...

Δεν ξεχνω... Εσυ?

Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς
πάλι στο Αιγαίο να με βρεις.
Μα εσύ δεν ήρθες και κρατώ
το μικρό χτενάκι και απορώ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Στο Αιγαίο τόση μοναξιά,
με πληγώνει, Άννα, στην καρδιά.
Δεν ξανάρθε πλοίο στο νησί
ούτε το μαντήλι σου κι εσύ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις.

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς..

Remember!

Remember, remember, the 5th of November

Νοεμβρης.

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ'ένα τρένο
Αθήνα-Λάρισα ωραία Θεσσαλία
Στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία

Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ'ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ'ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

Νοέμβρης μήνας με καράβι ταξιδεύει
Χανιά-Ηράκλειο και κόλπο Μιραμπέλου
μεθυστικά στα πανηγύρια μνημονεύει
Αγ.Μηνά και Μιχαήλ του Αρχαγγέλου

Το Ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα
και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα,
το Ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα
και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα,
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

Νοέμβρης μήνας με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει
μέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν'αγριεύει
αφού ευχήθηκε στην πόλη που αγαπάει
τριάντα μέρες στη βαλίτσα του μαζεύει

Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ'ένα κουρασμένο λεωφορείο,
Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ'ένα κουρασμένο λεωφορείο,
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

Παντελής Θαλλασινός

Καλό μήνα λοιπόν. Χειμωνιάζει σιγά σιγά κι όλα ψυχραίνονται. Ελπίζω να μη ψυχρανθεί κι η ψυχή μου μέσα σε όλα τα άλλα, και να έχω το κουράγιο να κάνω κι εγώ ένα ταξίδι. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μάλλον είναι καιρός μου πια αφού στα γνώριμα μέρη δεν με θέλουν πια.

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.

- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.

- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;

- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- ΌΤΙ Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

Της Ανθής Δοξιάδη-Τριπ

Για σενα. Πάντα στην καρδια μου. Παντα θα σ αγαπώ. Κ. μου...

Και για σένα Α. απλώς γιατί σ άρεσε... Κι εσύ ξέρεις... 

Λιστα

Χτες ή μηπως προχτες... -δεν θυμάμαι πια τετοιες λεπτομερειες όπως ο χρόνος, γιατι το δικό μου ρολόι έχει σταματήσει εδω και ενα χρόνο. Έχει σταματήσει στις μέρες που συζηταγαμε (εσυ ελεγες, κι γω απλως συμφωνουσα γτ δεν μπορουσα να κάνω αλλιως)  πως είναι καλυτερα να μην είμαστε πια μαζί, για τους α, β λογους που ξέρουμε...- Χτες λοιπον μου είπε η Α πως δεν ξέρει τι είμαι (τρελή) αλλά η ευτυχία μου εξάρταται απο τον Κ σε επικίνδυνο βαθμό.
      Και σκεφτόμουν, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως είχε άδικο.

10 + 1 στιγμές ευτυχίας μου λοιπόν. 

Οσο μικρές κι αν είναι αυτές.

1. Οταν ο Θέμος πηδάει στην αγκάλια μου, 

μου εχει μούτρα οταν φευγω, 

ερχεται μαζί μου στο μπάνιο και με παρακολουθει. 

Είναι τόσο ομορφο να σου δίνει κάποιος προσοχή και αγάπη χωρις να νιώθεις πως τον "παρακαλάς"

2. Οταν το βράδυ που πεφτω να κοιμηθώ ανεβαινει στην κοιλια μου και γουργουρίζει.

Και είναι το γουργουριτό του σαν ένα σ αγαπω, ή ενα νανουρισμα που τόσο εχω ανάγκη...

3. Οταν με γρατσουνάει. 

Θυμίζει τις παλιες μου συνήθειες που τόσο μου εχουν λειψει.

Ομως είδες? Δεν αθετώ την υποσχεση μου. 

4. Οταν αρέσει κάτι που έχω γράψει.

Το τελευταίο δεν το χεις δει καν ακόμα... Στο είχα πει οτι θελω να στο δειξω, αλλα μια ησουν με τους φιλους σου, μια δεν μπηκες, μια μπηκες ελάχιστα, και δεν το ζήτησες. Ισως να μη σε νοιαζει πια. Παλια δεν θα εφευγες χωρις να στο δωσω να το δεις. Δεν πειραζει. 

-1 ομως γιατι δν αρεσε στην μητερα μου. Μη σωσει κι αυτη κι δεν μου παρει μια μικρή χαρα που εχω.

5. Οταν τρωω σοκολατα.

-2 Η σοκολατα παχαινει.

6. Ο υπνος. 

Οταν κοιμαμαι ειμαι ευτυχισμενη. Νομίζω. Σπάνια θυμάμαι όνειρα αλλωστε, και δεν ξέρω τι σκεφτομαι. Ισως καπου μεσα μου να ελπιζω πως ειναι ενα κακό ονειρο κι πως θα ξυπνησω κι θα εισαι εδω. Η ισως να μη ξυπνησω και καθόλου. Ειναι ωραιος ο υπνος οπως και να χει.

7. Οταν ψωνίζω.

Βεβαια αυτο λεγεται κάπως και ειναι διαταραχή, αλλα δεν με νοιαζει καθόλου. Και τα τελευταια μου 50 ευρω να είναι θα τα δώσω για να ψωνίσω. Και μετα στο 50% των περιπτώσεων ή θα μετανιώσω, ή δεν θα τα φορέσω ποτέ γιατι δεν έχω που να το βάλω, ή θα κλαίω τα λεφτα μου γιατι δεν θα έχω για κάτι αλλο. Και φυσικά πάντα μετα θα λέω οτι δεν έχω τι να φορέσω.

8. Η βροχή. 

Ειδικά αν ειναι δυνατη. Γινομαι τόσο μουσκεμα, 

κι βρεχει το πρόσωπο μου που δεν φαίνονται πια τα δάκρυα μου.

Κι είναι αυτή η μάσκα ένα δικό μου αστείο.

9. Το σπαμ στο facebook. 

Υποθέτω γιατί η επικοινωνία μου με τον κόσμο ειναι η ελάχιστη οπότε αν ειναι "αστειο" το σπαμ γελάω κάπως.

10. Οταν διαβαζω ενα καλό βιβλιο.

Βεβαια τα καλά βιβλια τα εχω πια διαβάσει.... 

Κι μαλλον ειναι επειδή μπαινω σε μια άλλη ζωή σε εναν άλλον κόσμο. Μακρυα απο την δική μου πραγματικότητα

+1. Οταν μου μιλάς. Οταν κανεις γλυκές κινησεις. Οταν μου λες πως μ αγαπάς. Οταν μου δινεις σημασία, όταν νιωθω πως με βάζεις στην ζωή σου. 

Και τα περνεις όλα πίσω οταν με αφήνεις στην σιώπη.

Αν ειναι μονο το ενα απο τα ανω αυτό που εχει άμεση σχέση με σενα, τοτε δεν εχει δικιο η Α. 

Ετσι δεν ειναι? 

Τι να πω...

Είναι μερικές φορές που οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εκπλήξεις.. 

Και από κει που δεν το περιμένεις, ενώ είναι μακρυά σου πια, γιατί δεν είχατε τύχη, σου δείχνουν την αγάπη που σου έχουν και πόσο σε νοιάζονται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι μεγάλο. Αρκεί ένα μήνυμα όταν είσαι θλιμμένη, μια κίνηση φροντίδας, μια προσπάθεια να σε κάνουν να νιώσεις λίγο καλύτερα γιατί ξέρουν ότι δεν έχεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Ένα από αυτά, είναι αυτό που οργάνωσες το Σαββάτο.

Αδυναμία μου. Πάντα από την στιγμή που σε γνώρισα φρόντιζες να μου γλυκαίνεις τα γενέθλιά μου.
Την πρώτη φορά, θυμάσαι? Σου έλεγα πως κανείς δεν μου έστειλε μήνυμα, κι όλοι μου είπαν μέσω forum τις ευχές, κι συ αυθόρμητα μου ζήτησες το νουμερό μου, και πριν τελειώσει η μέρα μου έστειλες sms και μου ξανά ευχήθηκες.... Ήταν μια υπέροχη χειρονομια...

Την δευτερη φορα τα γιορτασα μαζί σου, κι ήμουν ευτυχισμενη. Τόσο απλα.

Την τρίτη φορα μου έκανες την χάρη και μου πήρες τούρτα και κεράκι. Ακόμα το κραταω... :$

Όπως έχω κρατήσει κάθε αναμνηστικό από εσένα, από εμάς... :$

Τώρα αυτό. Μόνο κι μόνο επειδή νοιάζεσαι. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω. Μόνο να μ αγαπάς, να με νοιάζεσαι, να με φροντίζεις... Να είμαστε μαζί... Κι ας μην είμαστε τώρα πια...

Δεν ξέρω αν θα έχει κι άλλη έκπληξη στα γενέθλιά μου, αλλά ειμαι χαρούμενη για αυτό το μικρό.

Όσο για το τι θα ήθελα? Μια ευκαιρία να είμαι ξανά μαζί σου, μια ευκαιρια να σε κανω τόσο ευτυχισμένο όσο και συ, μια πρόσκληση...Ξέρεις...

Σ αγαπάω. Πάντα θα σ αγαπάω.

Η παραπονιάρα γατούλα σου.

12 Οκτωβριου 2007

Όχι δεν έγινε κάποιο λάθος, ούτε χτύπησε ο δαίμονας του τυπογραφείου.
Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που σου μίλησα λίγο πιο προσωπικά. Θυμάσαι?

Εγώ θυμάμαι. Παίζαμε "battles-games" σε ένα forum -πάει καιρός που σταμάτησα να μπαίνω εκεί. Μάλλον και εσύ τώρα πια, αν κι στις αρχές έμπαινες.. Και κάποια στιγμή μιλήσαμε μέσω πμ. Αλλά επειδή δεν βολευόμουν με τα πμ σε ρώτησα αν έχεις μσν. Χωρίς καν να μπορώ να υποψιαστώ τι θα ακολουθούσε.

Δεν μπορούσα να φανταστώ, όπως μου αποκάλυψες στην συνέχεια, οτι είχες ψάξει στο νετ για μένα και σου είχα αρέσει. Ημουν δυσπιστη απεναντι σου... Θυμάσαι? Μου έλεγες πως ενιωθες, και σε απέκρουα, πιστεύοντας πως αν με εβλεπες απο κοντά θα μετανιωνες, και θα αλλαζες γνώμη.

Όμως σιγά σίγα με κέρδισες. Έγινες η αδυναμία μου.
- Πόσο καιρό είχα να σε πω έτσι...
Επαναπαύτηκα στα κλασσικά (μωρο μου, νινακι μου, ψυχουλα μου..)-

Και από τότε μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Σε ένα κόσμο που είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ότι θα γίνω μέρος του. Ένα κόσμο που θα με δεχόταν και θα με αγαπούσαν για αυτό ακριβώς που ήμουνα.

Σε ξέρω 3 χρόνια. Μου έχεις δώσει τόσα πολλά, με έκανες καλύτερο άνθρωπο από πολλές απόψεις. Εχεις την σπάνια -ομολογουμένως- ιδιότητα να με κάνεις να βλέπω τα λάθη μου. Κι ας μου έχεις πάραπονο πως δεν σε ακούω. Απλώς είμαι λίγο πεισματάρικο νινάκι.

Θυμάμαι -είναι περιεργο τελικά τι θυμούνται οι ανθρωποι- πως όταν μια φορά δεν σου είχα πει τπτ, μου είχες κρατησει μουτράκια. Κι όταν σε ρωτησα γιατί μου είχες πει πως για σένα αυτη η "επέτειος" ήταν πιο σημαντική. Γιατί σου είχα δώσει μια ευκαιρία να με πλησιάσεις. Το θυμάσαι αυτό?


Θελω να πιστευω, πως σήμερα. 3 χρονια μετά ειναι η δική μου ευκαιρια να σε πλησιασω. Γιατί το είχα δει πολυ εγωιστικα... Δεν είχα νιαστεί για σένα, δεν ήμουν δίπλα σου όπως θα ήθελες. Αλλα σε πίεζα με τα δικά μου θέλω... Με αποτέλεσμα εγώ η ίδια να σε απομακρύνω άθελα μου από κοντά μου, όσο κι αν εσύ δεν το ήθελες. Έτσι δεν είναι?

-Εξακολουθώ να θέλω όσο τίποτα να έρθω εκεί να γιορτάσω τα γενέθλια μου πάντως, αν και καταλαβαίνω περισσότερο γιατί δεν μπορείς... Αλλά και πάλι είναι τα γενέθλια μου, έχω ένα μικρο δικαίωμα να είμαι εγωιστική όσο αφορά αυτή την μέρα :$ Σωστά?- Μακάρι να μη μου το στερούσες αυτό. Μια μοναδική μικρή απόλαυση που ήλπιζα να μου επιτρέψουν οι συνθήκες, μα κυρίως εσύ. :$

Όμως δεν θέλω να καταστρέψω την ευκαιρία που έχω ακόμα -ελπίζω- να είμαι κοντά σου. Και δεν θα επιμείνω. Φαντάζομαι ξέρεις καλύτερα από όλους πως θα επηρεάσει την ψυχολογία μου, γιατί απλώς με ξέρεις πολύ πολύ καλά για να μπορέσω να σου κρυφτώ :$

Αυταπατάτες

Σου έχει τύχει ποτέ εσένα? Να γράφεις τις λέξεις, κι ύστερα να τις σβήνεις ξάνα? Ελπίζοντας κάπου βαθιά μέσα σου πως δεν θα έχεις πλέον την ανάγκη να τις ξαναγράψεις?
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο το delete στην πραγματική ζωή. Να υπήρχε ενα κουμπί,  backspace, που θα έσβηνε αναμνήσεις, όνειρα, συναισθήματα. Να δημιουργούσε πάλι την ικανότητα να μπορεις να δημιουργησεις κατι νέο, απο την αρχή, σε κάτι άγραφο.

Πόνος. Πολύ πόνος. Πόνος που θες από επιλογή, θες επειδή δεν εξωτερικεύω όσα νιώθω, θες επειδή ξέρω πως κανείς δεν θα με καταλάβει, θες επειδή δεν θέλω να ακούσω τετριμμένα τύπου θα βρεθεί άλλος, πρέπει να το ξεχάσεις, άφησε το να φύγει, ξεπέρασε το επιτέλους, και κυρίως γιατί θέλω να σε προστατεύσω. Να σε προστατεύσω από την αντιπάθεια των δικών μου επειδή "με πλήγωσες", εμένα την ανεξάρτητη,την κύρια του εαυτού μου, την χειραφετημένη -και καλά- που δεν εξαρτάται συναισθηματικά από κανέναν, τον κρατάω μέσα μου. Πάντα μέσα μου. Πάντα να τον κρύβω. Όσο μπορώ.

Θέλω να αρνηθώ ολα όσα έγιναν. Καμια φορα το καταφέρνω. Πλάθω τον κόσμο μου με αυταπάτες και δείχνω ευτυχισμένη. Αλλωστε όλη μου η ζωή ήταν πάντα μια αυταπατάτη. Όμως και οι καλύτερες αυταπατες, στηρίζονται κάπου. Κι γω προσπαθω να στηριχθώ απο κάποια σου λέξη. Την όποια επικοινωνία κάθε φορά μου προσφέρεις. Και ξεγελάω τον εαυτό μου. Έχει διάβασμα, περνάει δύσκολη φάση, είναι εκεί οι γονείς σου, οι φίλοι σου, μετακομίζει, έχει εξετάσεις, άγχος, πάντα να δικαιολογώ. Προτιμώντας να παραβλέψω ότι πριν ένα χρόνο, πριν δυο χρόνια, τα παρέβλεπες εσύ.

Δεν μπορώ να ζητήσω παραπάνω. Κάθε φορά που το κάνω με βάζεις στην θέση μου. Διακριτικά, με τρόπο που να βλέπω ότι έχω άδικο, οτι μου έχεις δωσει ήδη πάρα πολλα, σε σχέση με οτι θα έκανε αλλος. Και κάθε φορά τελικά μένω μόνη μου να κλαίω. Ψαχνοντας να βρω τρόπο να στηριξω εκ νέου την αυταπάτη μου. Πρέπει να την δημιουργώ ξανά κι ξανά. Αν δεν την δημιουργήσω θα χαθώ. Ίσως όχι σωματικά, αφού μάλλον τελικά είμαι πολύ δειλή να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ψυχικά, και συναισθηματικά.

Και τελικά νομίζω ότι πονάω περισσότερο γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση μου σε σένα.  Η σε μένα. Δεν θυμάμαι πια... Πως δεν θα άφηνα τον πόνο μου να επηρεάσει εσένα, να σου προσφέρει επιπλέον πόνο. Ήθελα μόνο να σε προστατεύσω. Τελικά όμως ούτε αυτό κατάφερα. 'Όπως δε κατάφερα να μείνω δίπλα σου. Να είμαι αντάξια των προσδοκιών σου, και των προσδοκιών των ανθρώπων γύρω σου από σένα σχετικά με την σχέση σου.... Συγνώμη....

Οκτώβρης

Οκτώβρης. Ο μήνας των γενεθλίων μου.

Ελειψα έναν ολόκληρο μήνα εξαιτίας της χαζό-εξεταστικής.
Μισώ τόσο πολύ το συγκεκριμένο αντικείμενο που κάθε επαφή μου με αυτό οδηγεί σε "αρρώστια" είτε είναι απλώς ψυχολογική -κατάθλιψη, άγχος,- είτε πνευματική -ψυχική και πνευματική κούραση και αδυναμία συγκέντρωσης και (κατά)νόησης- είτε και σωματική -γιατί εξασθενεί όλο το ανοσοποιητικό μου και οτιδήποτε με κάνει και καταρρέω. Μια ιωσούλα, ένα "πειραγμένο" ποτό, ένα παραπάνω τσιγάρο.

Όμως τώρα τέλος. Έδωσα στον εαυτό μου δυο μέρες περιθώριο να αράξει, να επανέλθει στα συνηθισμένα του και τώρα είμαι ετοιμη, όσο ετοιμος μπορει να είναι κανεις, οταν το μελλον του είναι αγνωστο.
Τι θα κανω αυριο? Δεν ξερω. Σε μια βδομαδα? Δεν ξερω. Στις 19? Δεν ξερω.

Ξέρω τι θέλω να κάνω. Αλλά αυτό που θέλω χρειάζεται δράση και αντίδραση, χρειάζεται συνένοχο στο έγκλημα, χρειάζεται το θέλω εκείνου... Αν εκείνος δεν θέλει, εγώ τι νόημα έχει να θέλω αφού δεν μπορώ?

Θελω ακόμα να τελειωσω την σχολη. Ολοι μου λένε "εφαγες τον γαιδαρο στην ουρα θα κωλώσεις?" Ναι στην ουρα θα κωλωσω γιατι ειναι μαθήματα που δεν καταφερα να περασω. Ειναι μαθηματα απο 1ο και 2ο ετος, που δεν μπόρεσα να αντιμετωπισω. Ειναι επισης και το συναισθημα του ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΛΑ ΤΩΡΑ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΒΟΛΗ. Πραγμα που εν τελει τα κανει ολα χειρότερα. Γιατι ισως να λειτουργω καλυτερα σε ενα περιβαλλον που οκ, κανε οτι μπορεις, κι αμα δεν τα καταφερεις δεν πειραζει. Το χειροτερο ειναι οτι μονη μου πιεζω τον εαυτο μου. Οι δικοι μου δεν μου λενε τπτ για να μη στεναχωριεμαι. Αρα μονη μου μπαίνω στο λουκι. Και δεν ξέρω. Κουραστικα. 7ο ετος. Ολοι οσοι ήξερα φύγανε.Δουλειες, μεταπτυχιακά, οικογενεια. Κι εγω ακομα εδω. Κουράστικα γτ μισώ το αντικειμενο.

Δεν ειναι οτι δεν ξέρω τι θελω πια. Πλέον ξερω τι θα ήθελα, αλλα εχω κανει πολλα λάθη, πολλες λάθος επιλογές. Η ιδέα της ιατρικής που απο παιδάκι υπηρχε μέσα μου σε όλες της τις μορφες εχει μεστώσει μέσα μου, θελει να πάρει σάρκα κι οστα, αλλα μήπως ειναι πλέον αργα για τετοια πισωγυρισματα?

Θα δειξει. Ειναι αρχες οκτωβρη ακόμα... Θα δειξει πως θα παει... Ελπιζω...

Σεπτεμβρης

Τελείωσε και αυτό το καλοκαίρι.. 1^η Σεπτεμβρίου πλέον. Καλό μας μήνα.
Όχι δεν λέω καλό χειμώνα, είναι νωρίς πολύ νωρίς ακόμα. Η μήπως είναι αργά?
Αργά γιατί ο χειμώνας δεν έφυγε πότε από την ψυχή μου.

Ήταν ένα καλοκαιρι, οπου πηγα παντου. Όσο μου επέτρεψαν τα οικονομικά μου.
Αλλά τωρα παλι νιωθω πως δεν έγινε τίποτα τελικά. Σαν να ειμαι στο μηδέν και πάλι.
Μόνο οι φωτογραφίες είναι αποδειξη του ότι εφυγα και του που πήγα.
Ισως για αυτό να κραταω πάντα τα εισιτήρια.
Γιατι φοβαμαι πως το ταξίδι ήταν τελικά ένα ψέμα.
Μια παραλληλη πραγματικότητα, καποια φαντασιωση που θα ήθελα να ζήσω.

Φταιει άραγε το ότι θέλω να φευγω για να μην αντιμετωπίζω
όλα όσα θέλω να ξεχάσω?
Αλλά τελικά κάποια πράγματα τα έχεις πάντα εκεί. Οπου και να πας.
Γιατί τα κουβαλάς μέσα σου. Και έτσι ότι και αν κάνεις είναι σαν να μη έφυγες ποτε.

Η μήπως φταιει το πόσο έχουμε υπερεκτιμήσει το καλοκαιρι,
αλλα και κάθε είδους διακοπών?
Συνεχώς σχεδιαζουμε πλασματικές καταστασεις, οι οποιες σχεδόν ποτε δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα και έτσι μένουμε με τα απραγματοποίητα όνειρα.

Λένε πως κάθε τέλος είναι και ένας απολογισμος. Όμως είναι όντως το τέλος?
Γιατι πως λες ότι τελείωσε κάτι όταν μέσα σου νιώθεις ότι δεν έχει καν αρχίσει?

Δεν ξερω, αλλα είμαι από κείνους που δεν τους αρεσει το καλοκαιρι. 
Μισουν τον ηλιο, την ζέστη, το ολο ψεύτικο concept του πρέπει να σαι –να μαι - 
κεφατος γιατι είναι καλοκαιρι. Ε όχι ρε φιλε, δεν πάει ετσι.

Ίσως να φταίει ότι είμαι κορίτσι του χειμώνα καθότι
και γεννήθηκα στην καρδια του φθινοπώρου αλλα 
και η γιορτή μου είναι μέσα στο χειμώνα.
Ισως να φταίει γιατι ειμαι από την φυση μου απομακρη, ετσι όπως είναι ο χειμωνας.
Ισως απλώς να μη μου ταιριάζει το καλοκαιρι. 
Ετσι απλά όπως λεμε το ροζ δεν σου παει, ή ότι το πρασινο είναι το χρώμα σου.

Σεπτέμβρης λοιπον. Επιστροφη στα σχολεία, στις δουλειές,στο καθημερινό ψέμα
που ζουμε για να πεισουμε τον εαυτο μας ότι κάνουμε κάτι.
Ότι αξίζει να ζούμε.

Το δικό μου ψέμα περιλαμβανει ένα βήμα ακομα με την σχολή, 
μια σχολή που μισω, αλλά έτσι όπως τα έκανα δεν υπάρχει πισωγυρισμα,
ισως περιλαβει ένα ταξίδι ακόμα, κοντά στον ανθρωπο μου. 
Αν μου επιτρέψουν οι συνθήκες αυτή τη μοναδική μικρή απόλαυση.

Ίσως το ψέμα μου να περιλαβει και εργασια-μα όχι και χαρα,-
κοντα σε ένα άτομο που ποτε δεν το ένιωσα δίπλα μου όταν έπρεπε, 
αλλα όλοι οι αλλοι λένε ότι δεν πρεπει να είμαι σκληρη με τους αλλους 
και να τον αφησω έστω και τωρα. 
Καθυστερημένες προσφορές. Εκπτώσεις σε αισθήματα. Κι όμως συμβαίνει.

Το ψέμα μου ίσως θα περιλάβει ένα χαμόγελο, ένα προσωπείο. 
Μα σίγουρα θα περιλαμβάνει την αναμονή. 
Την αναμονή της στιγμής που το ψέμα μου θα γίνει η αλήθεια μου. 
Την αναμονή της στιγμής που θα μπορώ να είμαι και πάλι ελεύθερη δίπλα του. 
Ένα ασχημόπαπο που έγινε κύκνος έτοιμος να πετάξει.

Εσένα ποιο είναι το ψέμα σου?

3 ΧΡΟΝΙΑ

Ειναι τρία χρόνια και κάτι ψιλά που άνοιξα το συγκεκριμένο
και μοναδικό μου ιστολόγιο.
Σιωπηλό, έρημο, με κομήτες θεατές. 'Οπως ακριβως η ζωή μου.
Ακόμα και οι πιο συχνοι περαστικοί, παραμενουν σιωπηλοι, ανωνυμοι, αθέτοι.
Οπως ακριβως αυτοι εκει εξω.
Σπάνιες οι αναρτησεις οπως ειναι σπάνια όσα θελω να μοιραστώ.
Πολλα εγιναν αυτα τα χρόνια. Άνθρωποι ήρθαν και πέρασαν.
Ελπίδες και ονειρα πετάξαν σαν διαβατάρικα πουλιά.
Η μάχη με τον ίδιο μου εαυτο αέναη, σκληρη οπως πάντα.
Η σκοτεινή μου πλευρα-γιατι όλη εχουμε απο μία- παντα εκεί. Στις σκιες.
Να παραφυλάει μια στιγμή αδυναμίας.

Και εγώ είμαι ακομα εδω. Απλώς να υπάρχω.
Ακόμα εδώ. Στην ίδια πόλη. Στην ίδια σχολη. Στο ιδιο σπιτι.
Τίποτα δεν εχει αλλαξει, αλλα και τιποτα δεν ειναι οπως παλια.

Καμιά φορα κοιταω το είδωλο μου σε μια θολη αντανακλαση στο τζάμι,
ή σε μια τρεμάμενη σκια κάποια βραδια χωρις υπνο
και χάνομαι σε σκέψεις ενός παράλληλου κόσμου.

Καμια φορα ξεχνιεμαι, και νομιζω πως ζω όντως εκεί.
Καμια φορα μπερδευομαι και αναρωτιεμαι αν οι αναμνησεις ειναι πραγματικες.

Ποιος μπορει άλλωστε να το επιβεβαιώσει αφου είναι πάντα μοναχικές?
Η με άτομα που δεν εχει γνωρισει ποτε κανεις αλλος?

Ομως συγνώμη, σε ζαλιζω. Ξεφευγω απο το θέμα...
Αναρωτιόμουν λοιπόν. Μήπως τελικά θα έπρεπε να το κλεισω?
Η αν το κρατήσω πώς θα μπορούσα να του δώσω λίγη πνοή?

Ετσι να ζωντανέψει λίγο, να μην μοιαζει με ένα μοναχικό φαντασμα...