Αυταπατάτες

Σου έχει τύχει ποτέ εσένα? Να γράφεις τις λέξεις, κι ύστερα να τις σβήνεις ξάνα? Ελπίζοντας κάπου βαθιά μέσα σου πως δεν θα έχεις πλέον την ανάγκη να τις ξαναγράψεις?
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο το delete στην πραγματική ζωή. Να υπήρχε ενα κουμπί,  backspace, που θα έσβηνε αναμνήσεις, όνειρα, συναισθήματα. Να δημιουργούσε πάλι την ικανότητα να μπορεις να δημιουργησεις κατι νέο, απο την αρχή, σε κάτι άγραφο.

Πόνος. Πολύ πόνος. Πόνος που θες από επιλογή, θες επειδή δεν εξωτερικεύω όσα νιώθω, θες επειδή ξέρω πως κανείς δεν θα με καταλάβει, θες επειδή δεν θέλω να ακούσω τετριμμένα τύπου θα βρεθεί άλλος, πρέπει να το ξεχάσεις, άφησε το να φύγει, ξεπέρασε το επιτέλους, και κυρίως γιατί θέλω να σε προστατεύσω. Να σε προστατεύσω από την αντιπάθεια των δικών μου επειδή "με πλήγωσες", εμένα την ανεξάρτητη,την κύρια του εαυτού μου, την χειραφετημένη -και καλά- που δεν εξαρτάται συναισθηματικά από κανέναν, τον κρατάω μέσα μου. Πάντα μέσα μου. Πάντα να τον κρύβω. Όσο μπορώ.

Θέλω να αρνηθώ ολα όσα έγιναν. Καμια φορα το καταφέρνω. Πλάθω τον κόσμο μου με αυταπάτες και δείχνω ευτυχισμένη. Αλλωστε όλη μου η ζωή ήταν πάντα μια αυταπατάτη. Όμως και οι καλύτερες αυταπατες, στηρίζονται κάπου. Κι γω προσπαθω να στηριχθώ απο κάποια σου λέξη. Την όποια επικοινωνία κάθε φορά μου προσφέρεις. Και ξεγελάω τον εαυτό μου. Έχει διάβασμα, περνάει δύσκολη φάση, είναι εκεί οι γονείς σου, οι φίλοι σου, μετακομίζει, έχει εξετάσεις, άγχος, πάντα να δικαιολογώ. Προτιμώντας να παραβλέψω ότι πριν ένα χρόνο, πριν δυο χρόνια, τα παρέβλεπες εσύ.

Δεν μπορώ να ζητήσω παραπάνω. Κάθε φορά που το κάνω με βάζεις στην θέση μου. Διακριτικά, με τρόπο που να βλέπω ότι έχω άδικο, οτι μου έχεις δωσει ήδη πάρα πολλα, σε σχέση με οτι θα έκανε αλλος. Και κάθε φορά τελικά μένω μόνη μου να κλαίω. Ψαχνοντας να βρω τρόπο να στηριξω εκ νέου την αυταπάτη μου. Πρέπει να την δημιουργώ ξανά κι ξανά. Αν δεν την δημιουργήσω θα χαθώ. Ίσως όχι σωματικά, αφού μάλλον τελικά είμαι πολύ δειλή να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ψυχικά, και συναισθηματικά.

Και τελικά νομίζω ότι πονάω περισσότερο γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση μου σε σένα.  Η σε μένα. Δεν θυμάμαι πια... Πως δεν θα άφηνα τον πόνο μου να επηρεάσει εσένα, να σου προσφέρει επιπλέον πόνο. Ήθελα μόνο να σε προστατεύσω. Τελικά όμως ούτε αυτό κατάφερα. 'Όπως δε κατάφερα να μείνω δίπλα σου. Να είμαι αντάξια των προσδοκιών σου, και των προσδοκιών των ανθρώπων γύρω σου από σένα σχετικά με την σχέση σου.... Συγνώμη....