Τι να πω...

Είναι μερικές φορές που οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εκπλήξεις.. 

Και από κει που δεν το περιμένεις, ενώ είναι μακρυά σου πια, γιατί δεν είχατε τύχη, σου δείχνουν την αγάπη που σου έχουν και πόσο σε νοιάζονται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι μεγάλο. Αρκεί ένα μήνυμα όταν είσαι θλιμμένη, μια κίνηση φροντίδας, μια προσπάθεια να σε κάνουν να νιώσεις λίγο καλύτερα γιατί ξέρουν ότι δεν έχεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Ένα από αυτά, είναι αυτό που οργάνωσες το Σαββάτο.

Αδυναμία μου. Πάντα από την στιγμή που σε γνώρισα φρόντιζες να μου γλυκαίνεις τα γενέθλιά μου.
Την πρώτη φορά, θυμάσαι? Σου έλεγα πως κανείς δεν μου έστειλε μήνυμα, κι όλοι μου είπαν μέσω forum τις ευχές, κι συ αυθόρμητα μου ζήτησες το νουμερό μου, και πριν τελειώσει η μέρα μου έστειλες sms και μου ξανά ευχήθηκες.... Ήταν μια υπέροχη χειρονομια...

Την δευτερη φορα τα γιορτασα μαζί σου, κι ήμουν ευτυχισμενη. Τόσο απλα.

Την τρίτη φορα μου έκανες την χάρη και μου πήρες τούρτα και κεράκι. Ακόμα το κραταω... :$

Όπως έχω κρατήσει κάθε αναμνηστικό από εσένα, από εμάς... :$

Τώρα αυτό. Μόνο κι μόνο επειδή νοιάζεσαι. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω. Μόνο να μ αγαπάς, να με νοιάζεσαι, να με φροντίζεις... Να είμαστε μαζί... Κι ας μην είμαστε τώρα πια...

Δεν ξέρω αν θα έχει κι άλλη έκπληξη στα γενέθλιά μου, αλλά ειμαι χαρούμενη για αυτό το μικρό.

Όσο για το τι θα ήθελα? Μια ευκαιρία να είμαι ξανά μαζί σου, μια ευκαιρια να σε κανω τόσο ευτυχισμένο όσο και συ, μια πρόσκληση...Ξέρεις...

Σ αγαπάω. Πάντα θα σ αγαπάω.

Η παραπονιάρα γατούλα σου.