Τέλη Μαρτίου

όπως είναι και ο τίτλος του blog ενός φίλου και συνμπλόγκερ.

Ή αλλιώς ο εναλλακτικός τίτλος, οι σειρές, το poltergeist, και τα άσχετα.

Τελειώνει ο Μάρτιος λοιπόν. Χάθηκα απο το νετ για λίγο αλλα οπως η Eλλαδα που ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. 
Ετσι και γω επανήλθα στη blogoσφαιρα! 

Χα! Χαρήηηηκατε πως έφυγα? Κουνια που σας κούναγε. :P
Απλώς το χω ρίξει στον House M.D και στις Charmed. 

Προκειται για τις δύο πιο αγαπημένες μου σειρές. Οκ κατα καιρούς πορώνομαι με διάφορες και τις βλέπω ή απλως γεμίζουν τις ώρες μου όταν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω αλλα με αυτές τις δυο κυριολεκτικά φευγω. Ξεχνιέμαι. Το ένα επεισόδιο φευγει μετά το άλλο, και δεν καταλαβαίνω καν πως περνάει η ώρα. Εννοω πως κυριολεκτικά έλιωνα. Σε φάση να πηγαίνει 2 η ώρα και να νομίζω πως μόλις είχε πάει 10! 

Βέβαια κάνω κι άλλα πράγματα :P 

Κοιμάμαι, πάω σχολή, 2 μέρες στο γραφείο, οικογενοιακές υποχρεωσεις, καμιά ταινια κανονική και φυσικά περιμένω να κατέβει ο επομενος κύκλος! Για αυτό και ακόμα δεν τα έχω δει όλα. Για την ακρίβεια όυτε τα μισά δεν έχω δει.


Εντωμεταξύ ποσο πιθανον είναι να έχω το poltegeist του τηλεφωνου σπίτι μου? Κτος απο το γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο κλείνει το montem  μονο του, ενω δεν το πειράζει κανείς (τσεκαρισμένο αυτό γιατί συμβαινει κι οταν είμαι μόνη μου σπίτι.) σήμερα δεν είχαμε ουτε τηλεφωνο!


Και μου λεει η μάνα μου οτι δν έχει τηλεφωνο, και να δω τι φταιει, και τελικα, ηταν βγαλμενο ενα καλωδιακι, πισω απο την πρίζα του τηλεφωνου στον τοιχο.

Δηλαδη εβγαλα την πριζα με το βισμα απο τον τοιχο.
Αυτό στην είκονα για όσους δεν καταλαβανε
Ξαναενωσα το καλώδιο απο πίσω και voila! Ειχαμε πάλι τηλέφωνο!


ΑΤΣΑ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥΥΥΥ!!! -κορίτσι για σπίτι όχι αστεια-


Να το έβγαλε ο γατος δεν παιζει, γιατι σιγα μην εβγαλε ο γατος μονος του την τάπα κι την ξαναέβαλε και στη θέση του. Ουτε η μάνα μου γιατι εκείνη μου γκρινιαζε οτι εγώ τα χάλασα που είμαι με τις ώρες στο νετ, και τώρα δεν έχει να πάρει τηλέφωνο, ουτε εγώ σαφώς, γτ εγώ είχα αφησει το νετ να κατεβάσω τον κυκλο, κι τσαντίστικα που διεκόπη το κατέβασμα μου. GKRRRRR 


 Οτι κουλό και περίεργο... Σε μένα μη σώσει!


Κατα τ αλλα είμαι οκ.
Μερες ήρεμες, με καφέ, πολλά χάδια με το γάτο μου, λίγες σκανδαλιές/ζημιες και αυτά. 

Ξέρετε εσείς! 

Σκέψεις και φλασσιές διάφορες, αλλα όλα αυτά αποτελούν ξεχωριστές αναρτήσεις απο μόνα τους!!




ps.  Μη ξεχάσω μεθαυριο να βγάλω το μάρτη μου!

E οχι? Ε οχι! Ε ναι!

Είναι περίεργο τελικά τι μπορεί να σου φτιάξει την διάθεση!

Κτος που είμαι τραγικά χαζή, και πηγα σχολή την μοναδική μερα της βδομάδας που ΔΕΝ έχω μάθημα
(ναι η σημερινή ήταν) ειχα στραβώσει γιατί με ξύπνησε η μάνα μου απο τις 7.30

-οκ ρε παιδιά, ένα ελάττωμα έχω και γω! (η κατα τ αλλα τέλεια κι καλα :P ΧΑ, ναι σιγά)
να κοιμάαααμαι με τις ώρες! Και τι ώρες! Τις λάθος ώρες! :P-

Εντωμεταξύ περιμενα το λεωφορείο μιση ωρα. Και σκεφτόμουν ΩΠΑ ρε φιλεεε δεν ξεκινήσαμε καλάαα.

Ε τελικά εξελίχθηκε πολύ καλύτερα!

Μου ρθε έμπνευση για ένα διήγημα για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που πάω. Μια άσκηση δηλαδή που μας έχει βάλει. Ακομα είμαι στην πολύ πολύ αρχή και θα το κάνουμε την πέμπτη! Γιατρέ μου προλαβαίνω? Ελπιζω πως ναι θα προλάβω, ελπίζω να μην βγει τεράστιο, και ελπίζω τέλος πως θα μου πει κι κανα καλο λόγο ο Μάρκος γιατί ολο με "μαλώνει¨ για τα λάθη μου. Κι γω που ήλπιζα πως έχω ταλέντοοο! :P


Μετά εκανα βόλτα στα μαγαζιά!

Τι καλύτερο απο μια κοπελιά σαν κι μένα να ψωνίζει.
Συνεχώς όμως. Παιζει να μαι κι shopaholic :P Σε άλλο θέμα αυτό όμως.
Οποτε χάζευα τις βιτρινες. (Thanks God, δεν κουβάλαγα πολλά λεφτα with me) και ερωτευτηκα τα μισα παπούτσια, τα 2/3 των τσαντών, οτι φουλαροειδές είδα, καθώς και μερικα μπλουζάκια/φορεματακια/παντελονακια/ρουχαλάκια. Φίρμα ή όχι. Δεν κολλάμε εκεί.
Τελικά κατέληξα, σε ενα απλο γκρι φορεματάκι, οχι πολυ μινι, ουτε πολυ μακρυ, που μου εκανε ενα συμπαθητικό ποδαρακι, σε συνδυασμό με τις μπότες μου, το οποίο είναι ότι πρέπει για τώρα την ανοιξη. Που ο καιρος είναι μια έτσι και μία γιουβέτσι. Ασε που το ουδέτερο του χρώμα είναι ιδανική παλέτα για ευφάνταστους συνδυασμούς!


Ε μετά πήγα για καφέ! :P

Ναι μόνη μου! Και τι με αυτό? Ανεξαρτησία παιδάκι μου. Δεν χρειαζόμαστε οπωσδήποτε κάποιον να περνάμε καλά. Δεν αντιλέγω και με την παρέα περνάς καλά, ίσως και καλύτερα, αλλα κάποιες φορές θες να κάνεις βόλτες μόνη σου. Εγώ δηλαδή! Πήρα που λες λοιπόν τον ζεστό καφέ μου, έκατσα στο ακριανό τραπεζάκι, διπλα στο τζάμι που ενωνε τον εξωτερικό χώρο, με τον εσωτερικο. Οπότε που λές κοίταζα τα περιστέρια που πηγαινανε πέρα δώθε, φευγανε για λίγο και έρχονταν ξανά, όταν ξαφνικα ειδα ένα ζευγαρακι, ασπρομαυρα πουλιά να πηγαινουν περα δωθε στον ουρανό και να κάθονται για λίγο σε ενα δεντρο (που δεν ξέρω πως λέγεται, με κατι λεπτα -ξερα ακόμη- φυλλα) και υστερα να πετανε πάλι, μια χώρια, μια διπλα διπλα, στον δικό τους προσωπικό χορο.
Δεν ξέρω γιατί αλλα μου καρφώθηκε οτι ήταν χελιδόνια.
Δεν έχω δει ποτέ μου χελιδόνι. Επίσης δεν είμαι καλή να ξεχωρίζω πουλιά. Θα μπορούσε να ναι καρακάξα,ή οτιδήποτε άλλο ασπρόμαυρο πουλί υπάρχει.

Παρόλα αυτά εγω το βρήκα καλό οιωνό. Ακόμα καλύτερο που ήταν ζευγαράκι.
Θα ονειρεύομαι οτι ήταν όντως χελιδόνια.

Γιατί μπορει ένα χελιδόνι να μην φέρνει την Άνοιξη, τα δύο όμως φέρνουν το χαμόγελο.



Και υστερα? Μυστικο.

Κατι ιδιαιτερο, κάτι ελπιδοφορο. Κάτι δικό μου.




Και όλα αυτά σήμερα.
Που ξέρεις τι μέρα είναι?
22.
Τυχαιο? Δεν νομιζω!

Χιχιχιχ!

Ανθισμένη μου Μυγδαλιά...

                                                      Vincent Van Gogh

 Λίγο ακόμα θα ιδούμε(χ2)
τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν(χ3)

Λίγο ακόμα θα ιδούμε(χ2)
τα μάρμαρα να λάμπουν
να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα!

Η δική μου άργησε να ανθίσει, αλλά τα κατάφερε.

Έχω δυο μικρές αμυγδαλιές, στο μπαλκόνι μου 

(δηλαδή στο έδαφος είναι φυτευμένες, 

αλλά τα κλαδιά τους φτάνουν μέχρι το μπαλκόνι μου. 
Κάποτε το άγγιζαν κιόλας και τα κλαδιά τους μπλέκονταν με τα κάγκελα. 
Αλλα τα κόψαμε εκείνα τα κλαδιά, 
γιατι έρχονταν αρουράιοι και μπουκάρανε στο δωματιο μου... )

Ξυπνησα λοιπόν και βγήκα στο μπαλκόνι.
1 εικόνα = 1000 λέξεις λένε.
Ηθελα να μοιραστώ μερικές εικόνες μαζί σας. 

Η μια μου αμυγδαλιά τώρα βγάζει τα μπουμπουκάκια της...

Με φόντο τον δρόμο...

Και με φόντο το γρασίδι....

Η άλλη μου αμυγδαλια όμως...

ΑΝΘΙΣΕ!

Στον εεεμ... ημιακάλυπτο??

Και ένα ζουμαρισμένο πλάνο!

Λένε πως είναι μήνυμα αισιοδοξίας η ανθισμένη αμυγδαλιά.
Αισιοδοξώ λοιπόν 
πως θα ακουσώ ξανά το σ αγαπώ 
ενώ χάνομαι στο βλέμμα σου.
Δεν ξέρω, ίσως τα πάντα να είναι λάθος. 
Όσα νιώθω για σένα, όσα σκεφτομαι, το οτι ακόμα ελπίζω.
Το οτι ακόμα ονειρευομαι...


Αλλα δες αυτους τους στιχους. 
του Νίκου Καριπίδη.

"Μπλε αμυγδαλιές".

Κάποτε σκέφθηκα πως υπάρχουν
μπλε αμυγδαλιές
και τις υποσχέθηκα
στον εαυτό μου.
 
Μετά έμαθα πως δεν υπάρχουν
μπλε αμυγδαλιές.
Ώσπου να το μάθω
σπατάλησα μια ζωή.

Αν είχα κι άλλες δέκα ζωές
θα τις σπαταλούσα
για τις μπλε αμυγδαλιές,
για τις μπλε αμυγδαλιές
που δεν υπάρχουν.

Κι αν στη ζωή σου δεν ονειρεύεσαι
μπλε αμυγδαλιές,
άσχετα αν υπάρχουν ή όχι,
τότε η ζωή σου δεν θα αξίζει
τόσο όσο πιστεύεις ότι αξίζει.

Και υστερα έλα πες μου πως είναι λάθος 
να ονειρευομαι εσένα.

Την δική μου μπλε αμυγδαλιά.

Οτι και να κάνεις εγώ πάντα θα σε αγαπω. 

Συγχώρα με.

Δεν μπορώ να αλλάξω.

P.S. I LOVE YOU

19 σήμερα. Θυμάσαι?

Εγω ναι.

Πάντα θα θυμάμαι.

A hug? Please.

Σε μυρίζω στο αέρα του Χειμώνα

Με χαιδευεις οταν γίνεσαι βροχη.

Να γυρίσεις σαν θα 'ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή.

Οχι δεν θα κάνω ακόμα ενα καταθλιπτικό ποστ. 

Απλώς είχα την ανάγκη να εκφράσω πόσο πολύ μου λείπει μια αγκαλια.

Ενα άγγιγμα στο χέρι ή στο μάγουλο.

Πόσο μου λείπεις εσύ.

Αλλα λύκο δεν ήθελα? Ε φάτα τώρα. 

Γιατι ο λύκος είναι πάντα ελευθερος.

Και εσύ? Ελπίζω να σαι ελευθερος.

Οχι απο μένα. Ασε με εμένα.

Αλλα απο τα δεσμά που ο ίδιος έθεσες στον εαυτό σου

ή που άφησες άλλους να σου περάσουν.

Να προσέχεις Λυκάκι μου.

Fashion Addict Part 1- Αγαπημένα Κομμάτια.

Αφορμή για αυτό το -ελπίζω όμορφο- (μα τι ψωναρα που είμαι) ποστ
είχα ένα θέμα που άνοιξα πριν καιρό σε ένα μικρο forum.

-ανοίγει παρένθεση γκρίζας διαφήμισης.
To Thread ειναι  ΕΔΩ αλλά επειδή δεν ξέρω αν μπορείτε να το δείτε αν δεν είστε μέλη
η κεντρική σελίδα είναι ΑΥΤΗ. Ειμαστε παιδάκια που αγαπάμε την τρέλα, το fantasy, και το κουβεντολόι ως διάλλειμα απο όσα κάνουμε κάθε μέρα! -δουλειά, σχολή, πανελλαδικες- κλεινει η παρένθεση!-

10 + 1 Aγαπημένα Κομμάτια της Ντουλάπας μου λοιπόν! (και όχι μόνο!)


1. Το "είμαι και πολύ σικ" outfit.

Αγαπώ αυτό το φόρεμα, αλλα πιο πολύ αγαπώ την στέκα.  Το συγκεκριμένο outfit, το χω βάλει σε λίγες περιπτώσεις ως τώρα και σε όλες έκανε θραυση! Με ρώτάγανε απο που τα πήρα και πόσα έδωσα. (όχι δεν σας λέω δεν θυμάμαι κιόλας, ναι ήταν αρκετούστικα.) Λατρευω τις λεπτομέρειες απο δαντέλα. Δίνει ένα ύφος απο μια άλλη εποχή. Και παρόλο που το κόψιμο στο πάνω μέρος, να φέρνει λίγο στο συντιρισμό, το μήκος του είναι αρκετά κοντό, ωστε να φέρνει την ισορροπια! 


2. Cats Vs Wolfes.

Τα δύο πιο αγαπημένα μου (ζευγάρια) σκουλαρίκια. Σημαίνουν πολλά για μένα. Πιο πολύ αυτό που αντιπροσωπεύουν δηλαδή. Ο δε λύκος σημαίνει ακόμα πιο πολλά γιατί είναι δώρο απο μια καλή μου φίλη. Τα γατάκια ειναι πάλι δώρο. Αλλα απο περιοδικο! :P


 
3. In her shoes

Σαν κάθε γυναίκα που λατρεύει τη μόδα και το στύλ έχω μια μανία με τα παππούτσια (ερωτευομαι τα μισά πατούμενα που βλέπω μπροστά μου) και τις τσάντες. Τα συγκεκριμένα με εχουν βγάλει ασπροπρόσωπη σε ποίκοιλες περιπτώσεις. Απο την οικογενειακή συγκέντρωση μέχρι κι το ξέφρενο  clubbing. Συνδιάζονται είτε μεταξύ τους είτε ξεχωριστα. Τα αγαπώ απλώς! Κι ας λέει η μάνα μου οτι ειναι πολύ ψηλα τα τακούνια!
 


4. Το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε 'σένα να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σ' εμένα

 Οκ, δεν μοιάζει και πολύ με παλιό. Αλλά είναι το αγαπημένο μου ακριβό (calvin klein παρακαλώ!)
παλτο. Δωρο του πατέρα μου στα 22 μου γενέθλια με την ελπίδα να αρχισω να ντύνομαι πιο πολύ σαν ανθρωπος. 2,5 χρονια μετα ομολογώ πως έστω και έμμεσα κατάφερε τον σκοπό του! Στην αρχή δεν το πολυφορούσα γιατί δεν ταίριαζε με το στύλ μου. Τώρα παρακαλώ να χει κρύο για να το βάλω! Στις βόλτες, στη δουλεια, στα ψώνια.


5. Κι αντιστροφα ο χρόνος μετράει....

 Τι άλλο? Ρολόγια. Αγαπημένα ρολόγια και τα δυο. Το ροζ (the Gucci one) είναι δώρο από τον πατέρα μου όταν μπήκα στην ΑΣΟΕΕ. Πανάκριβο δεν το συζητάω. Το πρώτο καιρό το φορούσα συνέχεια. Αλλα μετά μου λερώθηκε/μαυρισε το ροζ υφασμα. Και για να μη μου χαλάσει εντελως το έβγαλα.

Το 2ο είναι και αυτό δώρο αυτή τη φορά απο τον Κ. Αγαπημένο ρολόι, απλό και στιλάτο, ιδανικό για να το φοράω κάθε μέρα. Και κάθε φορά που κοιτάω την ώρα τον σκέφτομαι και χαμογελάω.




6. Τα "δες τι καβάτζωσα πάλι" shoes

Οι συγκεκριμένες μπότες ΔΕΝ είναι δικες μου! Είναι της αδερφής μου. Αλλα η αδερφή μου για διάφορους λόγους δεν τις φοράει πια. Οπότε σχεδόν τις οικοιοποιήθηκα. Βεβαια τις έχω βάλει μόνο μια φορα. Αφενώς γιατι αν δεν τις διπλώνω είμαι σα τον παππουτσωμένο γάτο, γιατί μου φτάνει μέχρι το μηρό, αφετέρου γιατί η αδερφή μου φοράει 2 νουμερα μεγαλύτερο παππούτσι απο μένα, οποτε κανω διάφορες πατεντούλες. Η sis μου πε να τις αγοράσω απο αυτήν για 90€! Δεν θά σαι καλά που θα δώσω 90€ για κάτι που δεν θα το βάλω ποτέ! Όμως είναι τελειες! Και μεταξύ μας τώρα αν θελήσω να τις πάρω για κανα βράδυ ή για καμιά φωτογράφιση η sis δεν θα το πάρει πρέφα!




7. Το "μήπως ξέχασες να βάλεις και κανά ρούχο" φόρεμα.

Η αλλιώς το μικρό sexy μαυρο φόρεμα που δεν πρέπει να λειπει απο καμία ντουλάπα. Ειναι όλο δαντέλα, super κοντό και super sexy. Το φόρεσα μόνο μια φορά ως φόρεμα. Μετά απο τον χωρισμό μου. Ακουσα την ατάκα που έβαλα ώς τίτλο απο την μάνα μου, η οποία νόμιζε οτι φόραγα κομπινεζον!!!??!!! :P Βρηκα το μπελά μου απο κάθε λογή κάγκουρα και λιγουρη. Παρόλα αυτα το φόρεμα μετράει, φυσάει και το αγαπώ! Αλλωστε δουλευει μια χαρα και μόνο ώς μπλουζάκι :P


 

8. Μου φαγες ολα τα δακτυλίδια και τώρα με χεις και κοιμάμαι στα σανίδια....

Τα τρία πιο αγαπήμενα μου δακτυλίδια. Το τριαντάφυλλο είναι εντυπωσιακό, μοναδικό και ρομαντικό. Οπως ακριβώς είμαι και γω! (ψωνάρα). Το φοράω επιλεκτικά. Συνήθως για ένα πιο εκλεπτυσμένο λουκ. (καραψωναρα) Το δευτερο, αυτό με το playboy είναι το καθημερινό μου. Δεν το βγαζω σχεδόν ποτέ. (μόνο οταν φοράω τα αλλα 2 το βγάζω) Είναι σε συγκεκριμένο δάκτυλο, κι τονίζει οταν κάνω την κλασσικη κίνηση (μα τι ευγενικός άνθρωπος που είμαι). Εχει συναισθηματική αξία για μένα καθώς είναι το μόνο πράγμα που έχω κρατήσει κι φοράω εμφανώς απο αυτά που φόραγα παλιά. Το τρίτο είναι δώρο. Απο τον Κ. Σημαινε αυτό ακριβώς που υποθέτει κανείς οτι μπορεί να σημαίνει. Κάποια εποχή το φορουσα συνέχεια. Τώρα μόνο σε κανά γάμο η σε βαπτίσια που υποστηρίζεται απο το ανάλογο ντυσιμο.



9.  Το τελευταίο μου απόκτημα.

Αυτή η κατηγορία αλλάζει συνεχώς. Συνήθως παθαίνω ένα τραλαλα με ότι είναι το τελευταίο που έχω αποκτήσει. Το οποίο ή είναι παροδικό με την έννοια οτι δεν το ξαναφοραω  ή δίνει απλώς τη θέση του στο επόμενο κόλλημα αλλα παραμένει αγαπημένο κομματι. Αυτό ανήκει στην 2η κατηγορια. Ειναι δώρο απο τη μητέρα μου απο την Γερμανια. Ειναι ζεστο, γλυκούλι, και μ αρεσει τι θές τώρα! Κι ας μοιάζω με Eσκιμώα! Ακου κει Εσκιμώα!

10. Εισαι για πολύυυυ δέσιμο/πνίξιμο κοπελια! Φουλαρι addict!

KAI NAI. Το ομολογώ. Αυτό με το οποιο παθιάζομαι κυριολεκτικά ειναι τα κασκολ/μαντήλια/φουλάρια. Εχω μια κούτα μεγάλη γεμάτη και ποτέ δεν είναι αρκετα! Διακρίνονται σε ποικιλα σχέδια, χρωματα, υφάσματα. Απο διάφορες περιόδους της ζωης μου. Διακρινονται μάρκες (pepe jeans.gap, burberry, polo) δώρα (απο μαμά, φιλους, συναδέλφους της μαμάς, αδερφές, κολλητή, ξαδέρφια, πρώην, Κ. ) και αυτά που έχω πάρει μόνη μου :P Είναι απο του ενός ευρού, μέχρι άστο καλύτερα.
Καθένα απο αυτά τα φουλάρια έχει την ιστορία του. Το δάκρυ μου που σκουπισε, το γέλιο μου που ένιωσε, οι ώμοι που σκέπασε. Η μύτη που προστατευσε απο το κρύο. Οι συνθήκες αγορας ποικιλες. Απο το έβαλα στο μάτι, μαζεψα τα λεφτα και το πήρα, μεχρι το έφερε ο αερας στα πόδια μου, το έπλυνα και το κράτησα. Τα αγαπάω όλα, και όπως είπα ποτέ δεν είναι αρκετά. Μια εποχή δεν έβγαινα απο το σπίτι αν δεν φορουσα κάτι. Τώρα το έχω ξεπεράσει. Φοράω μόνο αν ταιριάζει με τα ρούχα μου!



+1 Τα "ΜΑ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΓΟΡΑΣΑ" shoes

Ok, τι να πώ. Ειναι απλώς θεικά ΑΛΛΑ. Πρώτον με χτυπάνε. Δευτερον δεν με βολευει το τακουνι τους. Οχι απο θέμα ύψους, αλλα απο θέμα εφαρμογής στην καμάρα. Τρίτον Δεν μπορω να τα βάλω γιατί ειναι χωρις φερμουαρ, κι χάλασα το ένα παππουτσι εκει που είναι η φτερνα και τώρα είναι που δεν μπαινει.. Τεταρτον ΠΟΥ ακριβώς να τα βάλω??? Λες και είμαι κάθε μέρα στο W ή στο DC.
Ντάξει δεν τα κλαίω τα λεφτάκια τους πάντως γιατί απο 110 που κάνανε εγώ τα πήρα 20!!!
3 πράγματα θα σου πώ μόνο. (factory outlet, εκπτώσεις, τελευταίο παππούτσι.)
Αλλα πραγματικά είναι τοοοοσο όμορφα!



Αυτά είχα να πώ η τρελή!
Αν θέλετε πάρτε το ως παιχνιδάκι και πείτε μας το δικό σας top αγαπημένων κομματιων!

Στόχος ή Στόκος :P

Ξέρεις ποιό είναι το προβλημά μου?
Οτι ξέρω οτι δεν μ αρέσουν κάποια πράγματα στην ζωή μου.
Ξέρω οτι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή.
Ομως δεν ξέρω τι θέλω συγκεκριμένα.
Το "θέλω να μαι ευτυχισμένη" ειναι μια γενικολογία 1ης τάξεως οπότε δεν πιάνεται.
Κατα συνέπεια αυτου, δεν μπορώ να θέσω στόχους.

Κι ΟΛΑ τα κείμενα αυτοβοήθειας/αυτοβελτειωσης/αυτό-κατι γενικά
ως πρώτο βήμα (ή δευτερο) έχουν την θέσπιση των στόχων.

Ομως εγώ δεν μπορώ θέσω κάτι ως στόχο.
Μιλάω κυρίως απο επαγγελματικής άποψης, αλλα και γενικότερα του τί θέλω να κάνω στην ζωή μου.

Αποτέλεσμα αυτής της ανικανότητας μου, κατέληξα να είμαι έρμαιο των θέλω, των επιθυμιών και των αντιλήψεων των άλλων σχετικά με το τι ειναι καλό/σωστο/εξυπνο/whatever.

Με άλλα λογια έμπλεξα σε μια σχολή που είμαι 7 χρόνια τώρα (διαρκει 4) και παλεύω να την τελειωσω. Μια σχολή που έχω μισήσει, αντιπαθήσει, και όλα τα σχετικά. Μια σχολή που βλαστημάω την ώρα και την στιγμή που μπήκα. Μια σχολή, οπου "πήρα" απο τύχη και επειδή κινήσε κι η μαμα λίγο τα νήματα μια θέση που θα μπορούσε να πάρει ένα άλλο άτομο που θα αγαπούσε αυτό το αντικείμενο.

Και η ζωή μου έχει ήδη δρομολογηθεί. Θα τελειωσω τις σπουδές(αργά η γρήγορα) και ύστερα θα πάω στο οικογενειακό γραφείο. Στην εταιρεία του πατέρα μου. Δεν έιναι καμιά μεγάλη/γνωστή εταιρία. Απλώς ξέρετε. Σ αυτές τις περιπτώσεις τα τέκνα ακολουθουν τα χνάρια των γονιών. Και επειδή καλώς ή κακώς οι αδερφες μου και τα ξαδέρφια μου σπουδάσαν ΚΑΙ αυτα σχετικό αντικείμενο με την εταιρία (και ας είναι άλλο αντικείμενο με το δικό μου) έχει δρομολογηθεί λίγο πολύ το μέλλον όλων μας. Να μπούμε λίγο/πολύ στην εταιρία. Μόνο που οι άλλοι σπουδάσαν αυτό που σπουδάσαν επειδή τους άρεσε.

Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να σηκώσω μπαιράκι. Γιατί για να σηκώσω μπαιράκι πρεπει να χω ρεαλιστικους, πραγματοποιήσιμους στόχους. Επιχειρήματα. Πάθος να τα υποστηρίξω. Το "δεν με γέμιζει και είμαι δυστυχισμένη" δεν αρκει.

Η μια μου αδερφή σήκωσε, προσπαθεί να το γυρισει στην εκπαιδευση. Ο πατέρας μου αντέδρασε. Η μάνα μου πήρε το μέρος της γιατί της μοιάζει. Αλλώστε και η μάνα μου το ίδιο είχε κάνει. Το χε γυρίσει στην εκπαίδευση εννοω. Αλλα η αδερφή μου ξέρει τι θέλει. Να ναι με παιδιά, να δημιουργεί μαζι τους, να ναι ανέμελη, τουλάχιστον πιο ανέμελη απο το σκληρό περιβάλλον του χώρου στο οποίο κινείται το γραφείο. Και γενικά όπως να χει η αδερφη μου απο πιτσιρικι ήταν το αντιδραστικο παιδί, ενω εγώ "ακουγα" τους γονείς μου.

Και τώρα τί?
Είμαι στα 25 -άκλιτα- και δεν έχω κάνει τ'ιποτα. Ένα 1ο πτυχίο, μία ξένη γλώσσα. Κάτι. Βιογραφικό μηδέν. Καπουτ. Μια λευκή σελίδα.

Και εντάξει δεν είμαι αχάριστη, κατανοώ πως πολλοί θα θέλανε να ναι στην θέση μου γιατί δεν υπάρχει δουλειά (με τα κυάλια) ή ασφάλεια με τους εργοδότες που μπλα μπλα μπλα, γιατί εγώ έχω έτοιμη δουλειά που άλλοι ψάχνουν μήνες, και είναι και η κρίση τώρα και τουλάχιστον είμαι ασφαλισμένη και όοοολα αυτα. Κατανοώ πως είμαι απείρως τυχερή και πραγματικά ΜΑΚΑΡΙ να έβρισκα κάτι που να μου άρεσε σε αυτό που κάνω. Αλλα απλώς δεν το έχω. Δεν μπορώ να είμαι πάνω απο αριθμούς, οικονομικές έννοιες, να γνωρίζω την μία και την άλλη οικονομική επίπτωση των επιλογών, να κρατάω ισοζυγία εσοδων-εξόδων (εδώ δεν έιμαι ικανή να υπολογίσω τα δικά μου, τα προσωπικά έσοδα, μιας ολόκληρης εταιρίας μου έλειπε.)
Ασε που επειδή είμαι άτομο που άμα του πουν κάτι έχω την τάση να αγχώνομαι πάαααααααρα πολυ και να παίρνω όλη την ευθύνη, και η φύση της εργασίας είναι τέτοια που άν κάνω κάτι λάθος, ζήτω που καήκαμε. Και όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι στην εταιρία.. Και δεν έχω καμία διάθεση να αγχώνομαι για κάτι που δεν μ αρέσει κιόλας.

Γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και σ αρέσει η ανάληψη ευθυνων είναι ένα καλό κομμάτι, δείχνουν οτι σε εμπιστεύονται, οτι σε χρειάζονται, και όσο να ναι το παιρνεις κάπως καλύτερα.

Δεν ξέρω ίσως να μαι λάθος και επιπόλαιη. H στόκος που λέω και στον τίτλο.
Ίσως να μαι απλώς πολύ ονειροπόλα. Και ο κόσμος είναι σκληρός. Δεν έχει θέσή για ονειροπόλους.
Πάντα μιλάω για τον επαγγελματικό τομέα έτσι.

Οι άλλοι τόμεις είναι άλλο ανέκδοτο απο μόνοι τους!

Οσο για το τί θα μου άρεσε?

Είναι πολλά.
Κι είναι όλα ουτοπικά.
Αν προσπαθήσω να το δώ ρεαλιστικά καταρρίπτονται όλα.
Μήπως όμως τελικά τα καταρριπτω πριν καν τα δοκιμάσω απο τον φόβο της αποτυχίας?
-άλλο μεγάλο θέμα αυτό-

Την Ιατρική, ένα δικό μου μαγαζι, να γίνω συγγραφέας.

Γιατί σαν να μή φτάναν όλα τα άλλα θέλω να χει και τις χρηματικές απολαβές για να μπορέσω να μαι επιτέλους οικονομικά ανεξάρτητη και να μπορώ να προσφερω στον εαυτό μου τις ανέσεις που έχω τώρα απο τους γονείς μου, αλλα και γιατί όχι, αν αυτό είναι δυνατόν να χω και περισσότερες...

12 + 1

"Εχω ενα μυστικό

...κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη
κανείς δεν το 'χει μάθει και ποτέ δεν θα το πω
Έχω ένα μυστικό που τη ζωή μου έχει αλλάξει
μα δεν το 'χω σκοπό ποτέ μου να σάς το πω"


Όχι ένα ούτε δύο ούτε τρία αλλα επτά μυστικά(!) είπα να μοιραστώ μαζί σας
αφού αυτοπροσκαλέστηκα στο blogoπαίχνιδο της γλυκιάς μου Διαμεντένιας Προβλήτας.


Να αρχίσω? Θέλετε να μάθετε?




1ο Μυστικό. Η μουσική ΔΕΝ είναι η ζωή μου. Σοκαριστίκατε? Μπορεί καμιά φορά να θελήσω να ανοίξω το youtube και να ακούσω επιλεγμένα τραγουδια, επιλεγμένων μουσικών/τραγουδοποιών αλλα όχι. Δεν ξυπνάω κάθε πρωί με μια μελωδία στο μυαλό μου. Ουτε εξαρτάτε η μερα μου απο ποιο τραγούδι θα τύχει στον αγαπημένο μου σταθμό. Οι διαδρομές μου τις περισσότερες φορές είναι μεσα στην σιωπή αφου δεν είμαι της φάσης να έχω ένα mp3.
Οχι μη βιαστείτε να κατηγορήσετε την ακοή μου για αυτό. Εχω γνωρίσει κωφά/βαρύκοα άτομα που η μουσική ειναι τα πάντα για αυτά, την αγαπάνε, προσπαθουν να την αντιληφθουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Μεσω των δονήσεων. Ομως σε μένα δεν ισχύει. Δεν μου λέει τπτ απολύτως.
ΑΝ έχω διάθεση θα ακούσω, μπορεί να ακούω και όλη μέρα. ΑΝ ΟΧΙ όμως μπορεί να περάσει και μια βδομάδα χωρις ούτε μια νότα. soooo what?

2o Μυστικό. Είμαι αρκετα αυτοκαταστροφική. Έχω κάνει απόπειρες. Πριν λίγο καιρό παραλίγο να κάνω άλλη μια. Ομως τελικά αποφάσισα πως δεν αξίζει. Πάλεψα πάρα πολύ για να φτάσω ως εδώ για να τα γκρεμίσω όλα. Ξανα. Κι έτσι αντί να κάνω αλλη μια απόπειρα, που ήλπιζα να ήταν και η επιτυχημένη, σιγά σιγά πατησα πραγματικά στα πόδια μου, και χαίρομαι την ζωή μου, όσο αυτή μου δίνει τα περιθώρια να χαρω! Ισως είναι αλήθεια αυτό που λένε οτι πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να ανέβεις ξανά. Ευχομαι μόνο να μην είναι πολύ αργά πια. :( Αργά όχι για μένα, γιατί εγώ μικρούλα είμαι ακόμα. Αργά για να μή χάσω σημαντικά άτομα απο την ζωή μου.

3ο Μυστικό. Μιλάω ακατάπαυστα! Άμα δω πως ο άλλος έχει όρεξη, χρονο, και δεν θα με βρίσει αρχίζω και δεν έχω τελειωμό. Καμια φορά μιλάω και γρήγορα. Καμιά φορά ψευδίζω κιολας.
Οποτε ο άλλος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Με έχουν κοροιδέψει για τον τρόπο που μιλάω.
Πολλοι με εχουν ρωτήσει για την καταγωγή μου.(Ε Λ Ε Ο Σ) Με εχουν ρωτησει αν φοράω σιδεράκια, αν το ένα αν το άλλο. Αλλοι δεν έχουν πει τπτ, αλλα καταλαβαίνω πως δυσφορουν λίγο. -εχω μάθει να το αναγνωρίζω πια- Αλλοι μου έχουν πει οτι το βρίσκαν χαριτωμένο.
Κάθε φορά στεναχωριέμαι. Κι αμέσως σταματάω να μιλάω. Μου παίρνεις τις λέξεις με το τσιγκέλι.
Με ενοχλεί. Θα θελα να μιλάω χωρις ψευδισμα, χωρις τίποτα. Αλλα δεν γίνεται. Ισως αν έκανα πάλι λογοθεραπείες, αλλα πόσο να διορθωθεί πια?


4ο Μυστικο. Είμαι γλυκατζού. Τρελένομαι για γλυκά. Σοκολατάκια, παστακια, παστελάκια, κεικακια, νυτέλλες, μαρεγκες μεχρι και χαλβά τρωει η χάρη μου. Αυτά που δεν μ αρέσουν είναι τα σιροπιαστα. Τυπου κανταιφι κι τετοια. Μια γαλατόπιτα όμως ή γαλακτομπουρεκο τα τρώω! Ένα άλλο κόλλημα μου όμως είναι όποτε είμαι σε ξένο σπίτι κι μου λένε να με τρατάρουν λεω ΠΑΝΤΑ όχι. Αυτό που πρέπει να γίνετε είναι να το αφήνουν σε πεδίο προσβασης και να μου λένε άμα θέλεις πάρε. :P Αλλιώς ακόμα κι αν πραγματικά θέλω ΔΕΝ θα πάρω. Σκαλώνω! Κουλά κολλήματα που τρώω και γω ε?

5ο Μυστικό. Βαριέμαι ευκολα αλλα δεν μ αρεσουν και τα ξεβολεματα. Για αυτό έχω ξεκινήσει και σταματήσει άπειρα χομπυ, απειρες συνήθειας, γενικά. Θέλω να υπάρχει κινηση. Ανατροπή! Το μη συνηθησμένο μου τραβάει την προσοχή. Αν όμως δεν είναι ικανό να την κρατήσει θα μείνω στα ιδια κι στα ίδια. Προσπαθώ βέβαια τελευταία κάποια πράγματα να τα τελειώνω. Γιατί είναι απελπιστικό το συναίσθημα οτι δεν έχεις τελειώσει τπτ στην ζωή σου. Μια γλώσσα, μια σχολή, ένα χόμπυ. Ενα κάτι ρε παιδι μου. Ισως τελικά να φταίει οτι δεν έχω βρει ακόμα αυτό που πραγματικά με γεμίζει. Αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω.

6ο Μυστικο. Ειμαι της άποψης οτι υπάρχουν άνθρωποι. Οχι φύλα. Απο αυτό απορρέει το γεγονός οτι είμαι bi. Μπορεί να σκαλώσω, να ερωτευτω, να φασωθω και με τα δυο φύλα. Βεβαια καθότι δεν είμαι ανθρωπος που θα κάνω εν γνώση μου πιο δυσκολη την ζωή μου συνήθως δεν το προχωρω αν μoυ αρέσει κάποια. Μένει κρυφό και πλατωνικό. Αλλωστε τελικά, περισσοτερο με άντρες συναπτα σχέσεις αφού αυτοί είναι αυτοί που με πλησιαζαν. :P Δεν το επιδίωξα, αλλα τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν επιδιωσα και κάτι βαθύτερο με κάποια που μ αρεσε, κτος απο μια φορα που αυτή τελικά το χε πάρει ως παιχνίδι! :P Ετσι οι πιο πολύ δεν το καταλαβαίνουν απο μόνοι τους, κτος αν εγώ τους το πω. Βέβαια εδώ που τα λέμε ούτε κι όταν μ αρεσει κάποιος το καταλαβαίνουν, αντιθέτως νομίζουν πως μ αρεσουν διάφοροι μόνο κι μόνο επειδη έχω την τάση καμιά φορά να κάνω ναζια και ειμαι διαχυτικος τύπος! Μ αρεσει να αγγιζω, να χαιδευω, να πειράζω, να κοιτάω στα μάτια. Ετσι αυτό μπορεί να παρερμηνευτεί!

7ο Μυστικό. Δεν κάνω ευκολα φίλους. Ουτε κάν γνωριμίες. Ολο το δημοτικό/γυμνάσιο το εβγαλα δίχως να έχω μια κολλητή. Καμιά φορά εβρισκα παρέα για τα διαλλειματα, αν είχαν ορέξεις και οι άλλοι βέβαια, αλλα κτός σχολείου δεν είχα τπτ. Με κανέναν να μιλησω ή να πάω μια βολτα. Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι πολύ να κάνω παρέες, αλλα το προσπαθώ. Ισως κάπου να κάνω λάθη κι γώ! Δεν γνωρίζω. Απλώς συνήθως περιμένω απο τον άλλον να κάνει κίνηση μάλλον γιατί κατα βάθος πιστευω πως δεν θα με γουσταρει! :P Κολλήματα είπαμε!


+1 Μυστικό! Και ενα μυστικουλι που δεν είναι μυστικο! Δεν έχω μυστικα! Είμαι ανοιχτό βιβλιο για όποιον θέλει να με διαβάσει. Βεβαια δεν ξέρω τελικά αν αυτό ειναι καλό ή κακό! Εσείς τι λέτε?

Καλω όποιον θέλει να παίξει μαζί μου!  

Την Αναστασία,

Τον Glorfindel,

Τον Angelo,

την Νipenthes,  

την Black Fairy,

τον Παυσικραίπαλο 

και την Χρονοστιβάδα 

αλλα και όσους άλλους θέλουν να πάιξουν!

7 μυστικά, 7 καλεσμένους! Τυχαιο? Δεν Νομιζω!!! Χαχαχα!

Χρονια Πολλα Γυναίκα!

Χρονια πολλά στην γυναίκα του σήμερα.
Στη γυναίκα που παλεύει για τα όνειρα της.
Στην γυναίκα που δεν αφήνει τίποτα να μειώσει την υπόσταση της.
Στην γυναίκα που υψώνει το ανάστημα της στην φαλλοκράτη προιστάμενο, στον αγενή γείτονα, στον βιαιο συντροφο φευγει πριν την ποδοπατήσουν.
Στην γυναίκα που αντιστέκεται αλλα και ονειρεύεται.
Στη γυναίκα που είναι ταυτόχρονα ένα σωρό πράγματα
Μητέρα, συζυγος, εργαζόμενη, νοικοκυρά, συντροφος, ερωμένη, κόρη.
Στην γυναίκα που δίνει τα πάντα για όσους αγαπάει.
Στην γυναίκα που είναι βράχος αλλα και γατούλα.

Χρονια πολλά στην γυναίκα της διπλανής πόρτας, στις γυναίκες που έχει ο καθένας στην ζωή του.

Χρονια πολλά, με ένα χαμόγελο, ένα λουλούδι, ένα κομπλιμέντο.
Αν και είναι μια μέρα απο αυτές που ενώ θα έπρεπε να τις γιορτάζουμε κάθε μέρα τις ξεχνάμε και τις θυμόμαστε μόνο μια φορά το χρόνο. Τουλάχιστον ας το τιμήσουμε.


Αγόρια πείτε ένα καλό λόγο στη μήτερα σας, στις αδερφές σας, στις φίλες σας, στις συναδέλφους/συμαθήτριες, στην σύντροφό σας.

Κορίτσια φροντίστε τον ευατό σας, να τον προσέχετε και να τον αγαπάτε! Φορέστε το πιο λαμπερό σας χαμόγελο και χαριστε στον εαυτό σας  μια όμορφη μέρα παρέα με όσους αγαπάτε!
Εσύ τι θα κάνεις σήμερα? ;)

Ο ήχος της σιωπής.

By: Arnold de Beer 

 Ξέρεις είναι ένα πράγμα που επηρεάζει την διάθεση μου σε τεράστιο βαθμό.

Μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση μου σε χρόνο dt

αλλά μπορεί να με εκνευρίσει, να με μιζεριάσει,
να με κάνει να κλαίω με λυγμούς
λες και έγινε το πιο καταστροφικό πράγμα στο κόσμο.
Μπορεί στα καλά καθούμενα να γίνει κάτι, και εκεί που δεν το περιμένει κανείς
-γιατί που να καταλαβουν οι αλλοι τι γίνεται στο κεφαλάκι μου-

να γίνω απο το σαρκαστικό, χαρωπό (ΧΑ) κορίτσι που όλοι ξέρετε (χαχαχαχαχχα)

σε ένα ράθυμο αντικοινωνικό κοριτσι που δεν του περνεις κουβέντα.
Μουτρα μέχρι εκει χαμω!

Μπορείς να το βρεις?

Όχι δεν είμαι τρελή (πολύ), ούτε κυκλοθυμική.(πολύ λέω)

Oχι δεν εννοώ να γινει μπλέξιμο με τα κερατώματα
του Δ. κ της Α. με το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Δεν είμαι τόοοοοσο bitch πια. Αν και Ν. γέλασα πραγματικά! :P

Τι είπες? Το sex?
Μμμμ ναι, δεν αντιλέγω, είχε και αυτό το ρόλο του,
αλλα είναι η εποχή τώρα που το έχουμε θέσει στο stand by,
οπότε όχι δεν είχα αυτό στο μυαλό μου!

Ντάξει ένα φλερτάκι απο μια όμορφη αδυνατη, sexy, εξυπνη
και ενδιαφέρουσα ύπαρξη
σίγουρα θα ήταν ενα ups στην ψυχολογία μου,
αλλα ρέ εδω σου λέω για τρελό συναισθηματικό σκαμπανέβασμα.

Για ποιον λες? Α τον γνωστό? Ναι σιγά που θα λεγα πάλι για αυτόν. 

Είπαμε. Μη το πάρει κι πάνω του στο τέλος. Ααααμα πια!

Επειδή δεν θα το βρεις, όσο κι αν ψάξεις θα στο πω.

Είναι ο ήχος της σιωπής.

Όχι δεν εννοω να μη μου μιλάει καποιος ( που θα ήθελα ή που δεν θα ήθελα)
ή την μοναξιά εν γένει όπως και αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Εννοώ κυριολεκτικά τον ήχο της σιωπής.

Ξέρετε όλοι λίγο πολύ -άλλωστε το έχω ξανααναφέρει
πως είμαι περήφανη στα αυτιά.


Ξέρω πως αρκετοί απο τους ακοούοντες πολλές φορές αναζητανε στιγμές απόλυτης ησυχίας.
Στιγμές που να μην ακούν ούτε καν την ίδια τους την ανάσα. (τρόπος του λέγειν)
Ενα μικρό διάστημα αναπαυλας στη καθημερινή ρουτίνα των ήχων.

Απο την άλλη νομίζω πως αρκετοί βαρήκοοι ή κωφοί,
δεν έχουν ιδιαίτερο προσωπικό προβλημα με την έλλειψη ήχου.
Και με αυτό εννοώ, ότι πέρα από την ανάγκη για επικοινωνία,
δεν έχουν τόσο πολύ έντονη την ανάγκη να ακούν τα πάντα κάθε λεπτό.
Ειτε γιατί η  ελλειψη ακοή τους είναι τέτοια
που δεν μπορεί να διορθωθεί (ή καθόλου ή σε μεγάλο βαθμο)
με κάποια μηχανική υποστήριξη
οπότε έχουν συνηθίσει στον σιωπηλό τους κόσμο,
είτε γιατί παρόλο που με μηχανική υποστήριξη-ακουστικά ακούνε κάπως,
προτιμούν να επικοινωνούν με την δική τους ομιλία,
(που θέλω πολύ κάποια στιγμή να μάθω κι γω)
και έτσι για τον α, β λόγο βγαζουν τα ακουστικά τους
και προτιμάνε να μένουν χωρίς ακουστικά
όταν θεωρούν πως δεν είναι απαραίτητο να τα φοράνε.
πχ είχα γνωρίσει νεαρό ατομο, που φορούσε ακουστικά ΜΟΝΟ οταν μιλουσε με κάποιον ακοουοντα.
Στον δρόμο ή στα ΜΜΜ ή σε αλλες περιπτώσεις το έβγαζε!

Άλλωστε ακόμα και τα ακουστικά θέλουν εκπαίδευση κυρίως οταν μιλάμε για εκ γενετής κωφωση/βαρηκοια, γιατί ο ήχος που τελικά δίνουν καμιά φορά μπορεί να γίνει ενοχλητικός.
(φαινόμενο βέβαια που από όσο μπορώ να ξέρω και να εκφέρω γνώμη έχει μειωθεί με τα ψηφιακού τύπου ακουστικά)

Ο καθένας είναι διαφορετικός σαν άτομο και προσωπικότητα και κάνει τις δικές του ξεχωριστές επιλογές.  Αλλωστε η σχέση που έχει ο καθένας με την ακοή του διαφέρει απο άτομο σε άτομο

(Παρένθεση. Θα ήθελα, αν το διαβάσει αυτό το κείμενο, άλλος με προβλήματα ακοής, ή που να έχει επαφές με άτομα με προβλήματα ακοής να μου πει και την δική του οπτική γωνία επί του θέματος γιατί μπορεί αυτά που προείπα να είναι λάθος και να μην έχω μια σωστή ολοκληρωμένη εικόνα.
Και μόνο συζητώντας, μαθαίνεις.)

Και επανέρχομαι σε μένα τώρα. Εγώ λοιπόν όταν δεν ακούω τρελαίνομαι.
Αν πχ μείνω από μπαταρία, η βουλώσει το αυτί μου, ή απλώς σκαλώσει στιγμαία το ακουστικό μου
παθαίνω ΚΡΙΣΗ. Κρισάρα όμως.
Οσοι με έχουν δει σε φάση αλλαγής μπαταρίας, βλέπουν ενα μικρό δειγμα της άμεσης μεταβλητότητας της διάθεσης μου!

Πόσο μάλλον την παρασκευη, που επι 1 μέρα έμεινα χωρις ακουστικό
γιατί δεν το εβρισκα, γιατι δεν ήταν εκεί που το αφησα.
(το γεγονός οτι το άλλο πρωί το βρήκα ακριβώς εκεί που έπρεπε να είναι το αφήνω ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ)
ειχα φτασει σε σημειο να κλαίω με λυγμούς.
Οχι μόνο γιατι είναι και πανάκριβο τρόμαρα του και φοβήθηκα μην χάθηκε
και θα την "ακουγα" απο τους δικούς μου
αλλα και γιατί δεν αντέχω την έλλειψη ακοής.
Ακόμα κι αν ειμαι εντελώς μόνη μου στο σπίτι, χωρίς περίπτωση να μίλησω με κάποιον
ή όρεξη να βάλω μουσική θέλω να ακούω.
Την ανάσα μου, τον ήχο του αυτοκινήτου απέξω, το συρσιμο της καρέκλας του αποπάνω
(ηχομόνωση σε αυτό στο σπίτι σούπερ, δεν το συζήταω)
ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Πολλές φορές μάλιστα κοιμάμαι με το ακουστικό όλη νύχτα.
Εκτός κι αν για κάποιο λόγο γίνεται πολύ φασαρία και δεν μπορω να κοιμηθω!

Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός οτι μεγάλωσα σε περιβάλλον ακουόντων
(οικογένεια, σχολείο, φιλοι, τα παντα)
ή στην μανία μου να μη φαίνεται οτι υστερώ καπου, αφου έχω μια τάση να παλευω για το καλύτερο δυνατό που μπορώ να κάνω και να το πετυχαίνω!
Εδώ άλλωστε κολλάει και το γεγονός, οτι σπάνια αναφέρω απο μόνη μου
το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου σε άτομα που δεν χρειάζεται να το μαθουν.
Οχι γιατί ντρέπομαι για αυτό, όπως ίσως πολλοί νομίσουν,
αλλά γιατί είναι ένας τρόπος για μένα να τσεκάρω την "χαμαιλαιοντική" μου φύση και να δώ πόσο ευκολα ή όχι προσαρμόζομαι στο περιβάλλον μου.
Και κατα πόσο μπορώ να το "ξεγελάσω" οτι δεν έχω κανένα προβλημα.
Δεν το καταφέρνω απόλυτα, αν και εκεί που τελικά χανω πόντους δεν είναι η ακοή αλλα η ομιλια!

Τιιι να πει κανειιιιις! :P

Εχω λοιπόν παλέψει πάρα πολύ στην ζωή μου,
και εγώ και η στενή μου οικογένεια(μαμα, γιαγια, παππους, sisters) για να μάθω να επικοινωνω με τον κόσμο και το περιβαλλον μου και εχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασια για μένα να μη χανω την επαφη με αυτο.

Ετσι, ακόμα και το παραμικρό ενόχλημα μπορει να μου φέρει δυσφορία,
μέχρι να μου χαλάσει εντελώς η διάθεση :P

Περίεργος που είναι ο κόσμος ε? :P

Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης!

Καλό μήνα σε όλους!
Θυμήθηκα σήμερα το κλασσικό παλιό έθιμο.
Την ασπροκόκκινη κλώστη δεμένη που φορούσαμε σαν παιδιά, κάθε 1η Μαρτη.
Λεγόταν πως την βγάζαμε στο τέλος του μήνα, ή όταν βλέπαμε το 1ο χελιδόνι, ή αν το πάσχα έπεφτε Μάρτιο, το καίγαμε με την λαμπάδα το βράδυ της ανάστασης.

Εγώ όμως το φόραγα μέχρι Ιούνιο-Ιούλιο, όπου αν δεν είχε φθαρεί εντελώς στο εντωμεταξύ χανόταν στην θάλασσα με το κολύμπι.

Μικρή έκανα πολλά δικά μου η αλήθεια είναι. Ό,τι μου κάπνιζε το κανα!

Εσείς ξέρατε πως τα χρώματα του Μάρτη συμβολίζουν κάτι? Η κόκκινη κλωστή του συμβολίζει την αγάπη για το κάθε τι ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο.

Ε! Εγώ δεν το ήξερα!

Και καθότι το ασπροκόκκινο ήταν καμπανάκι μέσα μου γιατί μου θύμιζε γνωστή αντίπαλη ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) ομάδα,
έφτιαχνα δικό μου μαρτάκι! Ο θεός να τα κάνει! Που υποστήριζε την δική μου ποδοσφαιρική ομάδα! Πόσο τρελή?

Δηλαδή έφτιαχνα κάτι σαν αυτό!

Όμως δεν εμεινα σε αυτό! Αργότερα το χα δει σαν παιχνίδι, η αν θες τα πρώτα αυτοσχέδια κοσμήματα/βραχιολάκια. Οπότε έφτιαχνα σε διάφορους ευφάνταστους συνδυασμούς, ξοδεύοντας όοολες τις κλωστές της μαμάς! Παράδειγμα? Vouala!

Το φορούσα μεμονωμένα

ή όλα μαζί!

Μια τελευταία φωτο! Η αγάπη μου! 

Ο άντρας που κρατάει ζεστά τα πόδια μου τα βράδια, με τις δημιουργίες μου!

Κι ένα τραγουδάκι όπως πάντα!


Απόψε μη μιλάς
σε είδα να χορεύεις
μια νύχτα, μια φωτιά
στην καταιγίδα να γυρεύεις

Μες στην ομίχλη ετούτη
τη ζωή σου τριγυρνάς
κάτι από μένα κόψε
και ίσως τότε δεν πονάς

Απόψε μη μιλάς . . .

Στου Μάρτη τους χειμώνες
Τη ζωή σου τριγυρνάς
Κάτι από μένα κόψε
Και ίσως τότε δεν πονάς