The means red and others stuffs

Poor old cat. Poor slob. Poor slob without a name. l don't have the right to give him one.
We don't own each other. We just met one day. 
 l won't own anything until l find a place where me and things go together.
l'm not sure where that is, but l know what it's like.
lt's like Tiffany's.
Tiffany's? You mean the jewellery store?
That's right. l'm crazy about Tiffany's.
...

You know those days when you get the mean reds?

The mean reds. You mean like the blues?

No. The blues are because you're getting fat, and maybe it's been raining too long. You're just sad, that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid, and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?

Sure.

Well, when I get it the only thing that does any good is to jump in a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it; nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place that'd make me feel like Tiffany's, then - then I'd buy some furniture and give the cat a name!

Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που έχω αυτές τις μέρες. Πέρα απο τις μπλέ φυσικά γιατι κάθε μέρα νιώθω  fat fat FAT. Φοβάμαι αλλα δεν ξέρω τι. 
Ισως να  φοβάμαι την αλλαγή. Τις μισώ βασικά. Απο την άλλη πλήττω και στα ίδια. 
Ισως όλο αυτό να είναι μια κρίση πανικού, ξέρεις απο κείνες που ξαφνικά φοβασαι τα πάντα, ή και κατι πολύ πολυ συγκεκριμένο, που όμως οι άλλοι θα βρουν αστειο. Ετσι πιστευεις δηλαδή. Και οταν βρεθεις αντιμέτωπος με αυτό, αντιδράς με σπασμώδικες κινήσεις, προσπαθώντας να το αποφυγεις, ή να το αποτρέψεις.
Ισως να φοβάμαι να αφεθώ. Το έκανα και σε τι ωφέλησε? 
Ισως να φταίει το οτι δεν έχω ένα μέρος να το νιώθω δικό μου. Μόνο δικό μου. Και ασφαλές. Να νιώθω πως τίποτα άσχημο δεν πρόκειται να συμβει εκει...Πως όλα τα ασχημα- ασχημες σκέψεις, θλιβερες αναμνήσεις, δυσάρεστα γεγονότα μπορώ να τα κλειδωνω απέξω..

Ισως όπως λέει και η  Holly να είναι ένα μέρος σαν το Tiffany's. 
Και ίσως τότε να νιωθω πως έχω κάτι δικό μου. Πραγματικά δικό μου.
Βέβαια εγώ τον γάτο μου τον ονόμασα, κι όχι cat βεβαια, αλλα αυτό ειναι μια δική μου αυθαιρεσία!



Ισως όμως να φοβάμαι να ερωτευτώ ξανά, να φοβαμαι να με αγαπήσουν. Γιατί  μόνο όταν ανοιγεις εντελώς την καρδια σου είσαι τόσο ευάλωτος στο παραμικρό. Γιατί οταν αφήνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου του ανήκεις. Εχει την δύναμη πάνω σου. Και δεν έχει σημασία πόσο εγωιστης ήσουν πρίν, ή ποσο ανεξάρτητος. Εκείνος/εκείνη μπορεί να σε επηρεάσει τόσο που απο τίγρης να γίνεις γατούλα..  Κι αν αυτός αφήσει την καρδιά σου τοτε μέχρι να την πάρεις πίσω είσαι απλως μία "pour slob" ψυχή. Καποιες στιγμές σκέφτομαι πως είναι καιρός να γίνω α truly bitch. Τον κυνισμό και τον (αυτο)σαρκασμό τα έχω. Αρκεί λοιπόν να στοχεύσουν στα σωστά άτομα. (Δηλαδή όχι στον εαυτό μου.) Και απο την άλλη? Καπου βαθιά μέσα μου ελπίζω να ερθει κάποιος  και να μου πει...

- l won't let you do this.

- You won't?

- Holly, l'm in love with you.

- So what?

- So what? So plenty!

l love you. You belong to me.

-No. People don't belong to people.

-Of course they do.

- Nobody's putting me in a cage.

- l want to love you.

-lt's the same thing.

-No, it's not! Holly!

-l'm not Holly. l'm not Lula Mae, either.

l don't know who l am! l'm like cat, a no-name slob.

We belong to nobody. We don't even belong to each other.

Να έρθει και να με "εμποδίσει" απο αυτό. Να μου πεί πως μ αγαπάει στ αλήθεια, και πως θέλει να είμαι δικιά του. Να επιμείνει οταν αρνηθώ. Να είναι εκειγιατι δεν είμαι κι ο πιο ευκολος άνθρωπος.

Ισως να είμαι απλως μια δειλή, όπως της λέει ο Paul.

You know what's wrong with you, Miss Whoever-You-Are?
You're chicken. You've got no guts.
You're afraid to say, ''OK, life's a fact.''
People do fall in love. People do belong to each other,
because that's the only chance anybody's got for happiness.
You call yourself a free spirit, a wild thing.
You're terrified somebody's going to stick you in a cage.
Well, baby, you're already in that cage.
You built it yourself.
And it's not bounded by Tulip, Texas, or Somaliland.
lt's wherever you go.
Because no matter where you run, you end up running into yourself.

Ισως τελικά αυτό να είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα. Οτι τρέχω να ξεφύγω απο ότι πιστευω οτι θα με περιορίσει, αλλα τελικά το μονο που εν τέλει με περιορίζει είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Πάντα εκείνος. Θα με κρίνει αυστηρότερα απο όλους, θα με ρίξει στο περιθώριο, ή θα με αναδείξει στην "ψυχή" βραδιάς. Αναλόγως τα κέφια μου (και μετάξύ μας, πόσα ποτηράκια έχω πιει.) 

Τωρα θα μου πείτε γιατί σας έπρηξα με το Breakfast at Tiffany's. Η αλήθεια είναι πως βλέπω αυτό το όνειρο τελευταία. Την τελευταια σκηνη.

Εγώ στην θέση της Hollys, να ψάχνω το γάτο μου μέσα στην βροχή (και είπαμε του μοιάζει κιολας) και οταν τον βρισκω -τον γάτο- και γυρνάω προς το μέρος που στεκεται εκείνος....

υπάρχουν δυο εκδοχες. Μια καλή και μια κακή. Μαντέψτε ποια ειν ποια.

α)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται, και στην θέση του Paul είναι ο Κ. μου. Αλλα εκεί που πάει να με φιλήσει, και να έχουμε το happily ever after τέλος μας, ξυπνάω.

β)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται ή καλύτερα εκει που θα πρεπε να στεκεται, αλλα εχει φυγει. Και είμαι μόνη μου στην βροχή, να κλαίω και να έχω αγκαλιά ενα γατί βρεγμενο μεχρι το κοκκαλο...