Ισολογισμός Χρησης.

Ενας μήνας ακόμα εφυγε.
Καλοκαίρι αυριο λεει. Ιούνιος πια.

Ενας Μαιος που κλείνει με βροχές
και με την βραδυνή ψύχρα να παγώνει τα δακτυλα των ποδιών μου.

Ενας Μαιος που κλεινει με αγχος, γκρινια, απολογισμους.

Κι όμως όσο κι αν προσθετω και όσο και αν αφαιρώ κατι δεν μου βγαίνει σωστά στον ισολογισμό της ζωής μου.

Θα μου πεις απο τώρα? Κατα το δεκεμβρη είναι η ώρα, για αυτό δεν σου βγαίνουν.
Ομως πάντα θεωρούσα το καλοκαιρι νεκρή περιοδος.

-κι πάντα οτι αμα είναι να αρχίσεις κατι θα το κανεις κατα τον οκτώβρη.  Ο σεπτεμβρης είναι απλώς προσαρμογή-

Αυτό όμως δεν έχει σχέση με όσα έχω στο μυαλό μου.

Που λες λοιπόν κάτι λείπει απο τον ισολογισμό μου και με αναγκάζει να εχω λογαριασμους ανοιχτους.

Λογαριασμους με την σχολή, λογαριασμους με το παρελθον, λογαριασμούς με τα όνειρα μου, με τα θέλω μου. Υπάρχουν παντού κενά και ελλείψεις. Απο τις πιο μεγάλες ως τις πιο μικρές.

Και είναι ψυχοφθορο το να προσπαθείς να κλεισεις λογαριασμους που δεν μπορεις, δεν θελεις, δυσκολευεσαι (ο καθένας έχει και το ρήμα του) να κλείσεις.

Ομως αν δεν τους κλείσεις ποσο ευκολο είναι να ανοίξεις νέους λογαριασμούς, χωρις να εχουν τον κινδυνο να πιστωθουν πιο πολύ απο όσο αντέχεις?

Ποσο παρακινδυνευμένο είναι να βρεθείς σε μια κατάσταση πτώχευσης όταν παίζεις τυχερά παιχνίδια με την ίδια σου την ζωή? Οτι τύχει, αν τυχει.

Αλλα απο την άλλη στην προσωπική ζωή δεν χωράνε σχέδια και προβλέψεις. Χωράνε?

Το Τελος  της χρήσης δεν ήρθε ακόμα, αλλα μήπως το προλαμβανειν ειναι κατι που πρεπει να εφαρμοστει εδώ? Κοινως αν θέλω στο τέλος της χρησης να έχω να πω κάτι πρέπει οι ενεργειες μου, να στοχευσουν πριν είναι αργά για την επίτευξη του στόχου?



Επίσης μήπως η σχολή έχει αρχισει να με επηρρεάζει και στο τρόπο που σκέφτομαι? :P

Εισαι αυτο που μ αρεσει.....

Μια κρεπα σοκολαταααα!!



Με εχουν πιάσει τελευταία κάτι μεταμεσονύχτιες λιγουρες.

Που σημαίνει οτι κατα τις μια με δύο το βράδυ θέλω κατι γλυκό, τώρα το θέλω!

Απ τα καλύτερα πραγματα στη ζωή λοιπόν είναι να έχεις μια κρεπουλα απο χτες,
γιατί ήταν τεραστια, να την ζεσταινεις λιγο πάλι, ίσα να λιώσει η νυτελλα και να την τρως!

Δεν είναι σαν να την πήρες μόλις, αλλα ειναι ιδανικό για να ξεγαλάσεις τον ισοφάγο σου!


Κρεπουλα λοιπόν! Και τα κιλά θα τα κλάψω σε άλλη αναρτηση πάλι.





ps. Μη ξεχνιομαστε, αλλο ένα ραντεβου που "εδωσα πονο" μπηκε στη λίστα.

Νext στοχος, να γίνονται πιο συχνα!

Μιρλας συνέχεια.

Ο blogger κανει τσαλιμάκια,
η εξεταστικη ερχεται,
τα μυαλά φευγουν,
τα κιλα εδραιώνονται.



ΖΩ ΜΙΑ ΦΡΙΚΗ.

Αγχος. Μίρλα. Αγχος. Μίρλα. Αγχος....

Θελω διακοπές. Θέλω να βρεθώ πάλι μαζί σου.

Εχω ανάγκη να μου πεις πως θα τα πάω μια χαρά.

Εχω ανάγκη να με κοιτάξεις στα μάτια να με πεις μωρό σου.

Ερχεται η εξεταστική μου και οι αντοχές μου πέφτουν.
Κάθε προσπαθεια εκλογίκευσης καταρρέει.
Καθώς όλη μου η δυναμη και το πεισμα πρεπει να στραφεί στο διαβασμα μου
ξαφνικα βρισκομαι ακάλυπτη συναισθηματικά.

Εχω κουραστεί να βρίσκω οτι "προβλεπω" μπροστά μου.
Και αραγε τα βλέπω επειδή τα εχω προβλέψει, οπότε τελικά τα προβάλλω στο συμπαν
και το συμπαν μη σωσει και χασει καμια φοβια μου, αμέσως να την πραγματοποιησει. Τοοοοσες επιθυμιες στο ντουκου. Κωφευει! Αντε μην αρχίσω τώρα και με αυτο!
Η μήπως τελικά εχω αυτό που λέμε ενστικτο με το καμπανάκι κινδυνου που επειδικτηκα το αγνοω. Γιατί ετσι ειμαι μαζοχα και θελω να τρωω τα μουτρα μου, γιατι έτσι αλλη μια εμπειρια, γιατί ετσι, φαινεται μια χαρά τι στραβό θα μπορουσε να πάει τωρα... Αμ δεεε... Αν ειναι να παει στραβα θα φροντισει το χαζοσυμπαν για αυτο.

Κατσε να δεις πως το χε πει ο Κοελο (καλός μαλακας κι αυτός αλλα ας μη αρχίσω είπαμε)
"Όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα".
Αρχιδια και @@ Μπλε φιλαρακι.
Πφφφφφφ!!!!! Και μην ερθει κανεις και πει πως τα θελω και τα τραβαω γιατί θα του έρθει μια αναστροφη.

Γιατί πτυχίο θέλω, πτυχίο δεν βλέπω. Ανεκδοτο κατάντησε! Για να μην αναφέρω τώρα οοοολα τα υπολοιπα.


4 μαθηματα λοιπον.


Τωρα θα μου πεις για 4 μαθηματα μας τα έχεις πρήξει? Στρωσε τον κώλο σου και διαβασε.


Ε αγαπη μου γλυκιά αμα ήταν έτσι θα το χα το πτυχιο. Γιατι δεν ειναι  κάτσε διαβασε.
Ειναι να παρακαλας να πεσει κατι που ξές, να μην ειναι παπαρας ο καθηγητης, να μην εισαι ψυχολογικα σκατα την αποφραδα ημερα της εξετασης και ενα σωρο αλλα.


Οκ παω να συνεχισω την μικρο μου. Ευχαριστώ πολύ.

Ψυχή μου. Γιορταζες οποτε κι απο δω χρονια πολλά.

Καμια φορά αναρωτιέμαι πως μπορεί να γίνει πιο ευκολο για μένα.
Και μου ρχονται οι στιχοι της Ταξιδιάρας Ψυχής.
Ισως όμως να μην είμαι έτοιμη ακόμα.
Αν θα είμαι κάποτε? Δεν το ξέρω.
Γιατι σ αγαπησα κι ακόμα σ αγαπώ,
κι εχω αγάπη αρκετή και για τους δυο μας.



p.s Ασχετο με το παραπάνω κομμάτι της αναρτησης. Νιώθω σαν να με εχουν μουντζώσει. Ελεος. Αμα κατι πάει κατα πως το θέλω θα γκρεμιστεί κανάς φουρνος. Δν είναι ζωή αυτή.

ps.2 Μου είπαν εχω μείνει το 1/3. Ελεος μου την δίνουν αυτές οι υπερβολές. Δέχομαι να μου πουν οτι έχω χάσει σε σχέση με 1-2 χρόνια πριν, αλλα όχι και 1/3. Δεν είμαι τυφλή, βλέπω στους καθρέφτες τα χάλια μου. Οριστε μας.

Χτες εγραψα ένα κομμάτι απο μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου, και
οκ, στο μυαλό μου ηταν πολυ πολυ καλύτερο αλλα έχει μια ιδιαιτερη σημασία για μένα.

Όχι με την εννοια οτι εξαντλησα τη σκέψη μου και τις ιδέες μου για να το γράψω,
ούτε με την έννοια ότι είναι απο τα καλύτερα που έχω γράψει.
Γιατί δεν είναι.

Απλώς κατα έναν περίεργο τρόπο είναι λίγο αυτοβιογραφικό αν και μάλλον ανήκει στη σφαίρα του
fantasy, και παρόλο που βασίζεται σε άλλες ιστορίες κατα κάποιον τρόπο δείχνει την πιθανα διαστρεβλωμένη άποψη μου μέσα απο τα μάτια των ηρώων. Θελει ακόμα αλλαγές όμως.

Πολλές.

Γιατι θέλω να δώσω ίσως αν τα καταφέρω μια πιο βαθιά εικόνα. Αλλα απο την άλλη ειναι τόσο βαρύ συναισθηματικά. Για μένα τουλάχιστον, απο την σκοπιά που το βλέπω, που ισως να μην χρειάζεται τιποτα άλλο.

Δεν ξέρω.

19 Μαιου.

Μου εδωσες όλο τον κόσμο.

Τοσες υποσχεσεις. Τοσα ονειρα.

Ηθελα να κρατήσει για πάντα.

Ομως ο λυκος μου μεγάλωσε. Και έπαψε να κάνει όνειρα.
Επρεπε να τα θυσιάσει. Για εκεινον. Για να επιζήσει.

Και τα ξέχασε.

Τα ξέχασε όμως?

Δεν ξέρω, δεν προκειται να μου πει.
Ισως να μη θελει καν πια να με ξέρει.

Ημουν... Ειμαι... Απλώς ένας μπελάς.

Ενας μπελάς που πάντα θα ονειρευεται οτι τρεχει πάλι διπλα στον λύκο της.

Χρονια πολλα. 19.5. 07

Δεν θα ξεχασω ποτέ αυτό που μου είπες εκείνη τη μέρα.
Τον αυθορμητισμό σου. Τα μάτια σου να λάμπουν.

Λυκε μου, οσο κι αν με αποφευγεις, δεν μπορεις να τρέξεις μακρυα απο όσα νιώθω.

Σ αγαπώ. Ακομα κι αν εσύ ξεχάσεις, κι μ' αρνηθείς.

Παντα θα σ αγαπω.

Σκεψεις.

Πεφτω. Πεφτω χαμηλά και βουλιάζω.

Γιατί μόνο έτσι θα μπορεσω να σηκωθώ ξανά.

Μια αγάπη και ένας γάτος.

12. Πάντα θα προσπαθώ να σε πλησιάσω και το ξέρεις.

Ισως τελικά να φοβάσαι.
Η ίσως να θέλω να πιστεψω πως είναι ο φόβος που σε κρατάει μακρυα.



Μέχρι να έρθει η μέρα που ελπίζω θα έρθει το Alzheimer :P -αστειάααακι!-

Μεχρι τότε όμως θα κοιμάμαι με τον γάτο μου αγκαλιά, ως ότου κάποιος ξανα να μου πει
πως ζηλευει το μικρο μου το γατι!

p.s. Το αν θα τον αφήσω στη ζήλια του, η θα τους αλλάξω στο κρεββατι μου είναι μια άλλη ιστορια!




Μαλλον το πρώτο, γιατι έτσι. Εχω ορεξούλες για κακίες!

The means red and others stuffs

Poor old cat. Poor slob. Poor slob without a name. l don't have the right to give him one.
We don't own each other. We just met one day. 
 l won't own anything until l find a place where me and things go together.
l'm not sure where that is, but l know what it's like.
lt's like Tiffany's.
Tiffany's? You mean the jewellery store?
That's right. l'm crazy about Tiffany's.
...

You know those days when you get the mean reds?

The mean reds. You mean like the blues?

No. The blues are because you're getting fat, and maybe it's been raining too long. You're just sad, that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid, and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?

Sure.

Well, when I get it the only thing that does any good is to jump in a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it; nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place that'd make me feel like Tiffany's, then - then I'd buy some furniture and give the cat a name!

Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που έχω αυτές τις μέρες. Πέρα απο τις μπλέ φυσικά γιατι κάθε μέρα νιώθω  fat fat FAT. Φοβάμαι αλλα δεν ξέρω τι. 
Ισως να  φοβάμαι την αλλαγή. Τις μισώ βασικά. Απο την άλλη πλήττω και στα ίδια. 
Ισως όλο αυτό να είναι μια κρίση πανικού, ξέρεις απο κείνες που ξαφνικά φοβασαι τα πάντα, ή και κατι πολύ πολυ συγκεκριμένο, που όμως οι άλλοι θα βρουν αστειο. Ετσι πιστευεις δηλαδή. Και οταν βρεθεις αντιμέτωπος με αυτό, αντιδράς με σπασμώδικες κινήσεις, προσπαθώντας να το αποφυγεις, ή να το αποτρέψεις.
Ισως να φοβάμαι να αφεθώ. Το έκανα και σε τι ωφέλησε? 
Ισως να φταίει το οτι δεν έχω ένα μέρος να το νιώθω δικό μου. Μόνο δικό μου. Και ασφαλές. Να νιώθω πως τίποτα άσχημο δεν πρόκειται να συμβει εκει...Πως όλα τα ασχημα- ασχημες σκέψεις, θλιβερες αναμνήσεις, δυσάρεστα γεγονότα μπορώ να τα κλειδωνω απέξω..

Ισως όπως λέει και η  Holly να είναι ένα μέρος σαν το Tiffany's. 
Και ίσως τότε να νιωθω πως έχω κάτι δικό μου. Πραγματικά δικό μου.
Βέβαια εγώ τον γάτο μου τον ονόμασα, κι όχι cat βεβαια, αλλα αυτό ειναι μια δική μου αυθαιρεσία!



Ισως όμως να φοβάμαι να ερωτευτώ ξανά, να φοβαμαι να με αγαπήσουν. Γιατί  μόνο όταν ανοιγεις εντελώς την καρδια σου είσαι τόσο ευάλωτος στο παραμικρό. Γιατί οταν αφήνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου του ανήκεις. Εχει την δύναμη πάνω σου. Και δεν έχει σημασία πόσο εγωιστης ήσουν πρίν, ή ποσο ανεξάρτητος. Εκείνος/εκείνη μπορεί να σε επηρεάσει τόσο που απο τίγρης να γίνεις γατούλα..  Κι αν αυτός αφήσει την καρδιά σου τοτε μέχρι να την πάρεις πίσω είσαι απλως μία "pour slob" ψυχή. Καποιες στιγμές σκέφτομαι πως είναι καιρός να γίνω α truly bitch. Τον κυνισμό και τον (αυτο)σαρκασμό τα έχω. Αρκεί λοιπόν να στοχεύσουν στα σωστά άτομα. (Δηλαδή όχι στον εαυτό μου.) Και απο την άλλη? Καπου βαθιά μέσα μου ελπίζω να ερθει κάποιος  και να μου πει...

- l won't let you do this.

- You won't?

- Holly, l'm in love with you.

- So what?

- So what? So plenty!

l love you. You belong to me.

-No. People don't belong to people.

-Of course they do.

- Nobody's putting me in a cage.

- l want to love you.

-lt's the same thing.

-No, it's not! Holly!

-l'm not Holly. l'm not Lula Mae, either.

l don't know who l am! l'm like cat, a no-name slob.

We belong to nobody. We don't even belong to each other.

Να έρθει και να με "εμποδίσει" απο αυτό. Να μου πεί πως μ αγαπάει στ αλήθεια, και πως θέλει να είμαι δικιά του. Να επιμείνει οταν αρνηθώ. Να είναι εκειγιατι δεν είμαι κι ο πιο ευκολος άνθρωπος.

Ισως να είμαι απλως μια δειλή, όπως της λέει ο Paul.

You know what's wrong with you, Miss Whoever-You-Are?
You're chicken. You've got no guts.
You're afraid to say, ''OK, life's a fact.''
People do fall in love. People do belong to each other,
because that's the only chance anybody's got for happiness.
You call yourself a free spirit, a wild thing.
You're terrified somebody's going to stick you in a cage.
Well, baby, you're already in that cage.
You built it yourself.
And it's not bounded by Tulip, Texas, or Somaliland.
lt's wherever you go.
Because no matter where you run, you end up running into yourself.

Ισως τελικά αυτό να είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα. Οτι τρέχω να ξεφύγω απο ότι πιστευω οτι θα με περιορίσει, αλλα τελικά το μονο που εν τέλει με περιορίζει είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Πάντα εκείνος. Θα με κρίνει αυστηρότερα απο όλους, θα με ρίξει στο περιθώριο, ή θα με αναδείξει στην "ψυχή" βραδιάς. Αναλόγως τα κέφια μου (και μετάξύ μας, πόσα ποτηράκια έχω πιει.) 

Τωρα θα μου πείτε γιατί σας έπρηξα με το Breakfast at Tiffany's. Η αλήθεια είναι πως βλέπω αυτό το όνειρο τελευταία. Την τελευταια σκηνη.

Εγώ στην θέση της Hollys, να ψάχνω το γάτο μου μέσα στην βροχή (και είπαμε του μοιάζει κιολας) και οταν τον βρισκω -τον γάτο- και γυρνάω προς το μέρος που στεκεται εκείνος....

υπάρχουν δυο εκδοχες. Μια καλή και μια κακή. Μαντέψτε ποια ειν ποια.

α)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται, και στην θέση του Paul είναι ο Κ. μου. Αλλα εκεί που πάει να με φιλήσει, και να έχουμε το happily ever after τέλος μας, ξυπνάω.

β)Και γυρνάω που λέτε εκει που στεκεται ή καλύτερα εκει που θα πρεπε να στεκεται, αλλα εχει φυγει. Και είμαι μόνη μου στην βροχή, να κλαίω και να έχω αγκαλιά ενα γατί βρεγμενο μεχρι το κοκκαλο...

Καλό μήνα με τραγούδια!

Καλό μήνα αγαπες μου! Για πότε μπήκε ο Μάης ούτε που το καταλαβα! Η αντιστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, τόσο για τις πανελλαδικές όσο και για την εξεταστική. Και μετά τι? Μετά καλοκαιρι. Μετα φθινόπωρο, Χειμώνας, και ξανά απο την αρχή.

Πφ. Περνάει ο καιρός μάτια μου, περνάει. Το μόνο που μένει ίδιο είναι αυτό που έχω στην καρδια μου. Δεν πειράζει. Το ήξερα άλλωστε! Αρκετά με μένα όμως!

Τρια τραγουδάκια για σάς ψυχούλες μου!


Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας



Ο Μάης έχει μυστικά-Παντελής Θαλασσινός

Ο Μάης είναι μια φωτιά, μια φλόγα μαγεμένη
έχει τη μέρα αγκαλιά, τη νύχτα ερωμένη
έχει και ήλιο κυνηγό που ξέρει από σημάδι
να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι!!




Και μετα απο τις τραγουδάρες, οι στιχοι απο ένα χαζοτράγουδο που δεν το ποσταρω!

Όποιος με κοιτά πιστεύει απλά
Πως είμαι τόσο τυχερή
Που δεν θα έπρεπε ποτέ
Να νιώσω λύπη

Μα όσοι με κοιτούν
Απλά κοιτούν
Στην επιφάνεια κολλούν
Και αγνοούν
Αυτό που αληθινά μου λείπει

Πως χωρίς εσένα είν’ η ζωή μου βαρετή
Μοιάζει με Έργο που δε βρίσκει θεατή
Και η μοναξιά μοιάζει με θάνατο αργό
Να ΄ξερες πόσο ανάγκη έχω να σε δω

Για αυτό...

Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Στολισμένη απ΄ τα Χριστούγεννα βιτρίνα
Έμεινα για σένα μέχρι Μάη μήνα

Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Ντύθηκα, στολίστηκα γιατί πιστεύω
Θα ΄ρθεις και θα μου χτυπήσεις να κατέβω

Πίσω απ΄ το χαμόγελό μου
Εγώ μονάχα ξέρω και ο Θεός
Το τι περνώ και το σταυρό
Που κουβαλάω...