Μέρες στο σπίτι

Έχουν αυτές οι μέρες κάτι το περίεργο.

Εκείνη την πλήξη που είχαν τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο εξοχικό.
Που ούτε για παιχνίδι μπορούσες να πας, ούτε στην θάλασσα, μόνο έπρεπε να μείνεις σιωπηλός
να ξεκουραστούν οι μεγάλοι. Άλλες φορές έβλεπες τηλεόραση.
Baywatch, Beverly Hills η όποια άλλη σειρά εποχής.
Αλλιώς χανόσουν σε ονειροπολησεις, σε απραγματοποίητα παιδικά όνειρα και επιθυμίες.
Και περίμενες να έρθει το απόγευμα όπου ζαβλακωμένος απο την ζέστη, επιθυμουσες ένα παγωμένο υποβρύχιο.



Μα είναι ακόμα χειμώνας.
Και γω δεν είμαι πια παιδί.
Δεν ξέρω τι με επιασε.
Ανόητοι Συνειρμοί.

Είναι αυτές τις μέρες, απο την παρασκευή που τελείωσα την εξεταστική, ίσως λόγω οτι βαρεσα καταρευση, ίσως γιατί δεν έχω την όρεξη να κάνω τίποτα, που απλως κοιμάμαι και χαζευω.
Και οι ώρες περνανε τόσο πληκτικα, αλλα απο την άλλη δεν έχω την διάθεση να κάνω κάτι να το
αλλάξω.

Δεν είναι κάτι στενάχωρο. Αντιθέτως, είναι ένα διαστημα ενδοσκοπικού χαρακτήρα μάλλον. Δινω χρόνο σε μένα. Κάνοντας κάτι ευχάριστο, όπως ένα ζεστο μπάνιο με αφρολουτρο με άρωμα σοκολατα και πορτοκαλι, η όπως διαβάζοντας ένα βιβλιο με τον Θέμο στα πόδια μου, τρώγωντας μπισκοτάκια.
Η μη κάνοντας τίποτα απολύτως.
Ισως να ήταν καλή η στιγμή να κάνω έναν διαλογισμό, αλλα δν ξέρω, θέλω κάτι πιο επίπεδο τώρα. Κατι πιο υλικό.


Σιγά σιγά οι μέρες περνάνε και πρέπει να έρθω πάλι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Η εξεταστική τελείωσε. Θα πρέπει να επιστρέψω στο γραφείο. Θέλω όμως?

Την απάντηση την ξέρω, όμως τι άλλο θα μπορούσα να κάνω? Χρειάζομαι λεφτά.
Όχι γιατί δεν έχω, ευτυχώς ποτέ δεν είχα τέτοια θέματα, αλλα γιατί αναγνωρίζω πως
δεν γίνεται πάντα να παίρνω απο τα έτοιμα των γονιών μου. Το θέμα είναι τι κάνω μόνη μου.


Και όλα τα άλλα θα πάρουν άλλη μια παράταση ακόμα.