Διαλείψεις λοιπόν.
Ξέρετε που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται? Ε, το ίδιο και η περιεργη.
Με ξυπνησε η μήτερα μου κλασσικά στις 8, για να πάω στην δουλειά.
Τίποτα το περίεργο σ αυτό, εκτός που με ρώτησε γιατί ξύπνησα γύρω στις 6 με 6.30,
έφερα μια γύρα στο σπίτι και ξαναξάπλωσα. Εγώ δεν θυμόμουν τίποτα απο το συμβάν οπότε το απέδωσα πως το έκανα μέσα στον ύπνο μου. (κατι σαν, πως είναι όταν μέσα στον υπνο σου διαβαζεις ή απαντάς σε ενα sms και το πρωι δεν το θυμάσαι) και το αγνόησα.
Ομως ένιωθα σαν να μην έιχα ξυπνησει ακόμα, σαν να είχε σηκωθει ναι μέν το σώμα μου, αλλα ένιωθα πως κοιμόμουν, και το γεγονός οτι σηκώθηκα και ετοιμαζόμουν ήταν ένα ονειρο, το οποιο συνεχίστηκε και με την έξοδο μου απο το σπίτι, και κάποια στιγμή που δεν μπορώ να προσδιορίσω το συναίσθημα αυτό έφυγε, πιθανόν γιατί διάβαζα ένα θεατρικό έργο στη διαδρομή για το γραφείο.
Και εκεί αρχίζει το παράδοξο. Θυμάμαι οτι εφτασα στο γραφείο,
και μάλιστα οτι περασα πρώτα να πάρω καφε,
ομως τί έκανα σήμερα στην δουλειά? Απο τις 9.40 μέχρι τις 3?
Κάποια στιγμή θύμαμαι οτι ασχολιόμουν με εναν φάκελο, αλλα αυτόν εκανα ολη μέρα?
Θυμάμαι επισης οτι δυο φορές μου είπαν σήμερα οτι φαίνομαι κάπως, και αν είμαι αρρωστη.
Η πρώτη απο τον πατέρα μου, μου έκανε φοβερή εντύπωση, γιατι ο πατέρας μου δεν είναι άνθρωπος που προσέχει κατι τετοιο.
Η δευτερη παρατήρηση εγινε στις 14.50 απο τα κορίτσια, τα οποια προσθεσαν οτι το βλέμμα μου είναι λίγο θολό και αν είμαι άρρωστη και να φύγω νωριτερα (κανονικά μένω ως τις 4)
Πέρα απο αυτό δεν θυμάμαι καμία σκέψη μου ενώ ειμαι στο γραφείο. Πραγμα αρκετά περιεργο, αφου όλη την ώρα σκέφτομαι πράγματα. Ονειρα, πρέπει, διάφορα.
Και εδώ αρχίζει το ακόμα πιο παράδοξο.
Στις 15.00 εφυγα απο το γραφείο. Πραγμα που μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Στις 16.15 βρέθηκα σε μια παιδική χαρά κοντα στο σπίτι μου, στις κουνιες, έτοιμη να βάλω τα κλάμματα χωρις να ξέρω γιατι.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου στην διαδρομή, δεν θυμάμαι να πηγαινω στην παιδική χαρα, (γιατι παρεκλίνει κατα ελάχιστο απο την συνηθισμένη μου διαδρομη), δεν θυμάμαι ΤΙ σκεφτόμουν, και ΓΙΑΤΙ ήμουν σε τέτοια ψυχική κατάσταση (ετοιμη να κλάψω δηλαδη, βουρκωμένη)
Ακόμη το εισιτήριό μου ήταν χτυπημένο στις 15.17 που σημαίνει οτι έκανα 17 λεπτα να πάω απο το γραφείο στην στάση, ενω κανονικά κάνω 5-6 λεπτά (μαζί με την έκδοση του, και το ψάξιμο ψιλών)
Ακόμη η διαδρομη απο τον ηλεκτρικό μέχρι την στάση του λεωφορείου, αν υποθέσουμε οτι δεν έχει αναμονές είναι 20 λεπτα (με αναμονές παει παραπάνω σαφως) επομενως 15.17 + 20 = 15.37 + 2-3λεπτα μέχρι την παιδική χαρα = 15.40 το νώριτερο που ήμουν στην παιδική χαρά, η σε περιπτωση που μόλις είχα φτασει στην παιδική χαρά οταν "ξύπνησα" 16.15
Το ερώτημα είναι τι έκανα όλη αυτή την ώρα εκτός από την προφανή μετακίνηση μου? Τι σκεφτόμουν? Είδα κανέναν? Μίλησα με κανέναν? Έγινε κάτι?
Μόλις "ξύπνησα" ξεκίνησα για το σπίτι μου και στο δρόμο έφαγα σκάλωμα με μια πολυκατοικία την οποία την βλέπω ΚΑΘΕ μέρα, αφου συνέχεια περνάω από κει και παρατήρησα ότι έχει γαλάζια κάγκελα και πανομοιότυπες μπλε τέντες σε όλα τα διαμερίσματα και σε όλους τους ορόφους, και μου δημιουργήθηκε μια περίεργη αίσθηση πως ή δεν ήταν εκεί η πολυκατοικία πριν, ή δεν είναι αυτός ο δρόμος. Η δεν ξέρω και γώ τι....
Ενω η λογική και τα ματια μου λένε πως και ο δρόμος είναι ο ίδιος,
και η πολυκατοικία μια χαρα έτσι ήταν πάντα...
Αμα βγάλει κανείς άκρη παρακαλώ να μου πει...
