Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ειμαι Καλα.

Είμαι καλά. Οσο κοιτάω μέσα μου βλέπω πραγματα που κλασικά δεν μ αρεσουν, αλλα όμως βλέπω και πραγματα που μ αρεσουν. Και νιωθω καλά για αυτο.

Στο κάτω κάτω αυτη είμαι. Το σύνολο. Και στο κάτω κάτω νιωθω ξεχωριστή και αυτό είναι προσόν μου

Αν και να σου πω ένα μυστικό? Ολοι μας είμαστε ξεχωριστοί. Αρκει να ανοίξουμε τα μάτια μας να το δουμε... C' est ne pas?

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

INSIDE ME

Τελευταία σκέφτομαι πολύ σχετικά με τον εαυτό μου.
Τα θέλω μου, τα όρια μου, τα όνειρα μου.

Τα λάθη μου.

Συνειδητοποίησα πως επιθυμώντας τόσο πολύ να γίνω αποδεκτή από τους γύρω μου και να με συμπαθήσουν και να με αγαπήσουν και να γίνω κομμάτι της ζωή τους, άλλαζα και προσπαθούσα να γίνω αυτό που καλώς ή κακώς πίστευα πως θέλανε οι άλλοι να γίνω.

Κάτι που ανεξάρτητα απο το αν ήταν καλό ή κακό αυτο το "καινούργιο" ήταν κάτι που δεν ήμουν εγώ.

Κι έτσι με κάθε άτομο ή και "ομάδα" ατόμων που γνώριζα έπαιρνα και μια διαφορετική υπόσταση. Λιγο λιγο, η κάθε υπόσταση απο αυτές άφηνε το στίγμα της. Και πίστευα πως έτσι ήμουν εγώ.

Αν όμως έτσι ήμουν εγώ, γιατί ένιωθα το εγώ μου τόσο ξένο προς εμένα?

Κι έτσι έφτασα στη εσωτερική συνειδητοποίηση πως προσπαθώντας να ευχαριστήσω τους άλλους έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξέχασα πως η ουσία δεν ήταν να γίνω αυτό που θα θέλαν οι άλλοι να είμαι για να με αποδεχτούν, αλλα να αποδεχτώ πρώτα απο όλα εγω η ίδια τον εαυτό μου.

Γιατί πως να απαιτεί κανείς την αποδοχή απο τους τρίτους όταν ο ίδιος τρώγεται με τα ρούχα του?
Η αποδοχή άλλωστε πρέπει να έρχεται πρώτα απο μέσα μας. Και μετέπειτα απο τους άλλους.
Τότε μόνο είναι πραγματικη! Οταν εντέλει δεν την χρειάζεσαι.

Γιατί μεταξύ μας τώρα οταν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι, και τον σέβεσαι πρώτα απο όλα εσύ ο ίδιος δεν σε ενδιαφέρει τελικά τι θα πουν οι τρίτοι.

Φυσικά και δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα "Αυτή είμαι πραγματικά, και με αποδέχομαι"
Εχω πολυ δρόμο ακόμα προς την αυτογνωσία μου. Γνωρίζω πως δεν θα είναι ευκολο γιατί οι κακές συνήθειες δύσκολα αποβάλλονται, αλλα τελικά ξέρεις κατι?


Εγώ είμαι ο μακροβιότερος συνοδοιπόρος στην ζωή μου. 
Έτσι συνειδητοποίησα πως πρώτα απο όλα πρεπει να βρω τον εαυτό μου.

Θα θελα οι φίλοι που έχω τώρα να με στηρίξουν σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση,
αν και κατα βάση είναι ένας δρόμος που πρέπει να διαβώ μόνη μου.

Ελπίζω τουλάχιστον στο τέρμα του δρόμου να έχω δίπλα μου άτομα που θέλουν να είναι μαζι μου για αυτο που τελικά -θα ανακαλύψω οτι- είμαι και όχι για αυτό που τόσο καιρό πρόβαλα στον καθένα και νομίζει οτι είμαι...


Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Λύκοι

 
Υπάρχουν νύχτες που οι λύκοι είναι σιωπηλοί 
και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει. 
George Carlin



Κι είναι η σιωπή του δικού μου λύκου, η σιωπή που τόσο με πονάει. 



Τυχερός αυτός που ξεχνάει, έτσι δεν είναι λύκε μου?

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Αχ αυτή η σχολη,

Θελω πτυχιο τωρααααα!!!

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΔΙΑΛΕΙΨΕΙΣ

Διαλείψεις λοιπόν.

Ξέρετε που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται? Ε, το ίδιο και η περιεργη.

Με ξυπνησε η μήτερα μου κλασσικά στις 8, για να πάω στην δουλειά.
Τίποτα το περίεργο σ αυτό, εκτός που με ρώτησε γιατί ξύπνησα γύρω στις 6 με 6.30,
έφερα μια γύρα στο σπίτι και ξαναξάπλωσα. Εγώ δεν θυμόμουν τίποτα απο το συμβάν οπότε το απέδωσα πως το έκανα μέσα στον ύπνο μου. (κατι σαν, πως είναι όταν μέσα στον υπνο σου διαβαζεις ή απαντάς σε ενα sms και το πρωι δεν το θυμάσαι) και το αγνόησα.

Ομως ένιωθα σαν να μην έιχα ξυπνησει ακόμα, σαν να είχε σηκωθει ναι μέν το σώμα μου, αλλα ένιωθα πως κοιμόμουν, και το γεγονός οτι σηκώθηκα και ετοιμαζόμουν ήταν ένα ονειρο, το οποιο συνεχίστηκε και με την έξοδο μου απο το σπίτι, και κάποια στιγμή που δεν μπορώ να προσδιορίσω το συναίσθημα αυτό έφυγε, πιθανόν γιατί διάβαζα ένα θεατρικό έργο στη διαδρομή για το γραφείο.

Και εκεί αρχίζει το παράδοξο. Θυμάμαι οτι εφτασα στο γραφείο,
και μάλιστα οτι περασα πρώτα να πάρω καφε,
ομως τί έκανα σήμερα στην δουλειά? Απο τις 9.40 μέχρι τις 3?
Κάποια στιγμή θύμαμαι οτι ασχολιόμουν με εναν φάκελο, αλλα αυτόν εκανα ολη μέρα?

Θυμάμαι επισης οτι δυο φορές μου είπαν σήμερα οτι φαίνομαι κάπως, και αν είμαι αρρωστη.
Η πρώτη απο τον πατέρα μου, μου έκανε φοβερή εντύπωση, γιατι ο πατέρας μου δεν είναι άνθρωπος που προσέχει κατι τετοιο.
Η δευτερη παρατήρηση εγινε στις 14.50 απο τα κορίτσια, τα οποια προσθεσαν οτι το βλέμμα μου είναι λίγο θολό και αν είμαι άρρωστη και να φύγω νωριτερα (κανονικά μένω ως τις 4)

Πέρα απο αυτό δεν θυμάμαι καμία σκέψη μου ενώ ειμαι στο γραφείο. Πραγμα αρκετά περιεργο, αφου όλη την ώρα σκέφτομαι πράγματα. Ονειρα, πρέπει, διάφορα.

Και εδώ αρχίζει το ακόμα πιο παράδοξο.
Στις 15.00 εφυγα απο το γραφείο. Πραγμα που μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Στις 16.15 βρέθηκα σε μια παιδική χαρά κοντα στο σπίτι μου, στις κουνιες, έτοιμη να βάλω τα κλάμματα χωρις να ξέρω γιατι.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου στην διαδρομή, δεν θυμάμαι να πηγαινω στην παιδική χαρα, (γιατι παρεκλίνει κατα ελάχιστο απο την συνηθισμένη μου διαδρομη), δεν θυμάμαι ΤΙ σκεφτόμουν, και ΓΙΑΤΙ ήμουν σε τέτοια ψυχική κατάσταση (ετοιμη να κλάψω δηλαδη, βουρκωμένη)
Ακόμη το εισιτήριό μου ήταν χτυπημένο στις 15.17 που σημαίνει οτι έκανα 17 λεπτα να πάω απο το γραφείο στην στάση, ενω κανονικά κάνω 5-6 λεπτά (μαζί με την έκδοση του, και το ψάξιμο ψιλών)
Ακόμη η διαδρομη απο τον ηλεκτρικό μέχρι την στάση του λεωφορείου, αν υποθέσουμε οτι δεν έχει αναμονές είναι 20 λεπτα (με αναμονές παει παραπάνω σαφως) επομενως 15.17 + 20 = 15.37 + 2-3λεπτα μέχρι την παιδική χαρα = 15.40 το νώριτερο που ήμουν στην παιδική χαρά, η σε περιπτωση που μόλις είχα φτασει στην παιδική χαρά οταν "ξύπνησα" 16.15

Το ερώτημα είναι τι έκανα όλη αυτή την ώρα εκτός από την προφανή μετακίνηση μου? Τι σκεφτόμουν? Είδα κανέναν? Μίλησα με κανέναν? Έγινε κάτι?

Μόλις "ξύπνησα" ξεκίνησα για το σπίτι μου και στο δρόμο έφαγα σκάλωμα με μια πολυκατοικία την οποία την βλέπω ΚΑΘΕ μέρα, αφου συνέχεια περνάω από κει και παρατήρησα ότι έχει γαλάζια κάγκελα και πανομοιότυπες μπλε τέντες σε όλα τα διαμερίσματα και σε όλους τους ορόφους, και μου δημιουργήθηκε μια περίεργη αίσθηση πως ή δεν ήταν εκεί η πολυκατοικία πριν, ή δεν είναι αυτός ο δρόμος. Η δεν ξέρω και γώ τι....
Ενω η λογική και τα ματια μου λένε πως και ο δρόμος είναι ο ίδιος,
και η πολυκατοικία μια χαρα έτσι ήταν πάντα...


Αμα βγάλει κανείς άκρη παρακαλώ να μου πει...

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Δεν ξεχνω... Εσυ?

Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς
πάλι στο Αιγαίο να με βρεις.
Μα εσύ δεν ήρθες και κρατώ
το μικρό χτενάκι και απορώ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Στο Αιγαίο τόση μοναξιά,
με πληγώνει, Άννα, στην καρδιά.
Δεν ξανάρθε πλοίο στο νησί
ούτε το μαντήλι σου κι εσύ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις.

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς..


Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Remember!

Remember, remember, the 5th of November

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Νοεμβρης.

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ'ένα τρένο
Αθήνα-Λάρισα ωραία Θεσσαλία
Στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία

Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ'ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ'ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

Νοέμβρης μήνας με καράβι ταξιδεύει
Χανιά-Ηράκλειο και κόλπο Μιραμπέλου
μεθυστικά στα πανηγύρια μνημονεύει
Αγ.Μηνά και Μιχαήλ του Αρχαγγέλου

Το Ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα
και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα,
το Ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα
και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα,

Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

Νοέμβρης μήνας με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει
μέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν'αγριεύει
αφού ευχήθηκε στην πόλη που αγαπάει
τριάντα μέρες στη βαλίτσα του μαζεύει

Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ'ένα κουρασμένο λεωφορείο
,
Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ'ένα κουρασμένο λεωφορείο,
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...
Παντελής Θαλλασινός

Καλό μήνα λοιπόν. Χειμωνιάζει σιγά σιγά κι όλα ψυχραίνονται. Ελπίζω να μη ψυχρανθεί κι η ψυχή μου μέσα σε όλα τα άλλα, και να έχω το κουράγιο να κάνω κι εγώ ένα ταξίδι. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μάλλον είναι καιρός μου πια αφού στα γνώριμα μέρη δεν με θέλουν πια.