Άνθρωποι και Μάσκες

Όλοι μας κρύβουμε κάτω από μάσκες τον πραγματικό μας εαυτό. Αλλεπάλληλα προσωπεία που σχηματίζουν μια «κουρτίνα» πίσω από την οποία κρύβεται το πραγματικό μας πρόσωπο.  

Και έχουμε τόσες πολλές μάσκες…

Την μάσκα του επαγγελματία, του σπουδαστή, του φίλου ή της φίλης, του οικογενειάρχη, του συντρόφου, του συζύγου, του εραστή ή της ερωμένης.

Την μάσκα των σεξουαλικών προτιμήσεων, των θρησκευτικών πιστεύω μας,  των πολιτικών η μη πεποιθήσεων ή του εν γένει τρόπου ζωής μας.

Την μάσκα των καθημερινών μας επιλογών ή της κρυφής μας ζωής.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει για ανθρώπους από το star system, ή στις ειδήσεις, ή το έχουμε συναντήσει στο ευρύτερο αλλά και πιο κοντινό περιβάλλον όπου οι πράξεις τους έκρυβαν ένα άλλο εαυτό, ή όπου παράλληλα με την ζωή που όλη γνωρίζανε δρούσε και κινούνταν σε μια παράλληλη ζωή.

Ακόμα και η ηλεκτρονική μας ταυτότητα είναι μια μάσκα.

Μια μάσκα όπου πίσω από την σχετική ανωνυμία μας μπορούμε να πούμε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα αναφέραμε.

Το ερώτημα είναι αν δοκιμάζαμε να βγάλουμε όλες τις μάσκες, και να μέναμε με τη πραγματική αληθινή ταυτότητα, θα το αντέχαμε?

Η θα ήταν σαν ένα έντονό φως στα μάτια κάποιου που βρισκόταν για καιρό στο σκοτάδι και δεν μπορεί να το αντικρύσει? Σαν μια κρύα λεπίδα βουτηγμένη στο ζεστό πηχτό αίμα?

                Η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει σαν ένα χαστούκι από κει που δεν το περιμένεις.

Κάποιοι ίσως πουν πως την μάσκα την φοράς δεν σε φοράει.

Όμως αυτό ισχύει ή μήπως η κάθε μάσκα αφήνει και το αποτύπωμα της? Και έτσι λίγο πολύ όλο το είναι μας επηρεάζεται από τα καθημερινά βιώματα του, και τις μάσκες που επιλέγει το άτομο για να τα αντιμετωπίσει?

Κι αν είναι όντως έτσι σημαίνει πως ο καθένας το βράδυ όταν είναι μόνος του στο σπίτι, της βγάζει όλες και μένει μόνος με τον πραγματικό του εαυτό? Η μήπως μη όντας δυνατός να αντιμετωπίσει την αλήθεια του εαυτού του αντικρίζοντας τον καθρέφτη, επιλέγει μια ακόμα μάσκα αυτή την φορά για να αποφύγει όχι τους άλλους αλλά τον ίδιο τον εαυτό του?

Και τελικά γιατί έχουμε τόση πολύ ανάγκη να κρυβόμαστε πίσω από κάτι το πλασματικό?

Επειδή δεν αντέχουμε ΕΜΕΙΣ την αλήθεια?
Επειδή φοβόμαστε πως οι ΑΛΛΟΙ δεν θα αντέξουν την δική μας αλήθεια?
Επειδή έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη προσποίηση και είναι δύσκολο να αλλάζει κανείς συνήθειες?

Υπέροχες οι μάσκες δεν αντιλέγω...
Μα οι άνθρωποι έτσι αποτελούν απλώς μια απάτη…

Για το κλείσιμο ένα τραγουδάκι από τις Τρύπες. 

Αγαπημένο Ροκ Συγκρότημα.

Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς


Πριν τυλιχτείς στις αλυσίδες της θλίψης
πριν αρνηθείς τις μαχαιριές της χαράς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς


Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς