Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Άνθρωποι και Μάσκες



Όλοι μας κρύβουμε κάτω από μάσκες τον πραγματικό μας εαυτό. Αλλεπάλληλα προσωπεία που σχηματίζουν μια «κουρτίνα» πίσω από την οποία κρύβεται το πραγματικό μας πρόσωπο.  
Και έχουμε τόσες πολλές μάσκες…
Την μάσκα του επαγγελματία, του σπουδαστή, του φίλου ή της φίλης, του οικογενειάρχη, του συντρόφου, του συζύγου, του εραστή ή της ερωμένης.
Την μάσκα των σεξουαλικών προτιμήσεων, των θρησκευτικών πιστεύω μας,  των πολιτικών η μη πεποιθήσεων ή του εν γένει τρόπου ζωής μας.
Την μάσκα των καθημερινών μας επιλογών ή της κρυφής μας ζωής.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει για ανθρώπους από το star system, ή στις ειδήσεις, ή το έχουμε συναντήσει στο ευρύτερο αλλά και πιο κοντινό περιβάλλον όπου οι πράξεις τους έκρυβαν ένα άλλο εαυτό, ή όπου παράλληλα με την ζωή που όλη γνωρίζανε δρούσε και κινούνταν σε μια παράλληλη ζωή.
Ακόμα και η ηλεκτρονική μας ταυτότητα είναι μια μάσκα.
Μια μάσκα όπου πίσω από την σχετική ανωνυμία μας μπορούμε να πούμε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα αναφέραμε.
Το ερώτημα είναι αν δοκιμάζαμε να βγάλουμε όλες τις μάσκες, και να μέναμε με τη πραγματική αληθινή ταυτότητα, θα το αντέχαμε?
Η θα ήταν σαν ένα έντονό φως στα μάτια κάποιου που βρισκόταν για καιρό στο σκοτάδι και δεν μπορεί να το αντικρύσει? Σαν μια κρύα λεπίδα βουτηγμένη στο ζεστό πηχτό αίμα?
                Η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει σαν ένα χαστούκι από κει που δεν το περιμένεις.
Κάποιοι ίσως πουν πως την μάσκα την φοράς δεν σε φοράει.
Όμως αυτό ισχύει ή μήπως η κάθε μάσκα αφήνει και το αποτύπωμα της? Και έτσι λίγο πολύ όλο το είναι μας επηρεάζεται από τα καθημερινά βιώματα του, και τις μάσκες που επιλέγει το άτομο για να τα αντιμετωπίσει?
Κι αν είναι όντως έτσι σημαίνει πως ο καθένας το βράδυ όταν είναι μόνος του στο σπίτι, της βγάζει όλες και μένει μόνος με τον πραγματικό του εαυτό? Η μήπως μη όντας δυνατός να αντιμετωπίσει την αλήθεια του εαυτού του αντικρίζοντας τον καθρέφτη, επιλέγει μια ακόμα μάσκα αυτή την φορά για να αποφύγει όχι τους άλλους αλλά τον ίδιο τον εαυτό του?
Και τελικά γιατί έχουμε τόση πολύ ανάγκη να κρυβόμαστε πίσω από κάτι το πλασματικό?
Επειδή δεν αντέχουμε ΕΜΕΙΣ την αλήθεια?
Επειδή φοβόμαστε πως οι ΑΛΛΟΙ δεν θα αντέξουν την δική μας αλήθεια?
Επειδή έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη προσποίηση και είναι δύσκολο να αλλάζει κανείς συνήθειες?
Υπέροχες οι μάσκες δεν αντιλέγω...
Μα οι άνθρωποι έτσι αποτελούν απλώς μια απάτη
Για το κλείσιμο ένα τραγουδάκι από τις Τρύπες. 
Αγαπημένο Ροκ Συγκρότημα.
Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς


Πριν τυλιχτείς στις αλυσίδες της θλίψης
πριν αρνηθείς τις μαχαιριές της χαράς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς


Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς




5 αναταράξεις:

Ανώνυμος είπε...

polu wraies skepseis, v..
isws k na ginomaste oi maskes pou forame apo ena shmeio k meta... alla kai auto einai luphro..

SorroWords είπε...

Εχεις δίκιο ανώνυμε, είναι λυπηρο αν σκεφτεις κανεις, πως τελικά μετα απο καιρό χάνεις την αληθινή σου υπόσταση, αν έχεις ποτε καταφέρει να την μάθεις, και γινεσαι ενα με τις μασκες σου. Αναρωτιεμαι, αν όταν πεθαινεις, το πρόσωπο που μένει ειναι το αληθινό σου, η απλως αλλη μια μάσκα? Η μάσκα του θανατου...?

Ανώνυμος είπε...

έγραψες για τις μάσκες τελικά=)
ωραίο το κειμενό σου, φέρνει τον άλλο αντιμέτωπο με τον εαυτό του...αυτόν που έχει βγάλει τις μάσκες...τουλάχιστον για λίγο με ανάγκασε να το κάνω....
Γιατί όλοι μας φοράμε μάσκες τελικά, όταν προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα διαφορετικά περιβάλλοντα όπου κινούμαστε, αλλά δυστυχώς και σε σχέσεις που πρώτα απ' όλα πρέπει να βασίστουν στην ειλικρίνεια. Φοβόμαστε πως οι άλλοι δεν θα αντέξουν την αλήθεια μας, όπως το είπες. Ή ότι δεν θα μπορέσουν να χειριστούν αυτό που κρύβουμε όπως πρέπει. Και προτιμούμε να το οχυρώσουμε.
Αλλά κρυβόμαστε και από τους εαυτούς μας τελικά. Δύσκολα βρίσκει κανείς το κουράγιο να κοιτάξει τον πραγματικό του εαυτό στον καθρέφτη..."σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη-γιατί το ξέρει, πως τόσο φως δεν θα τ' αντέξει..." Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο...

Εν τω μεταξύ αυτό το θέμα μου θύμισε στίχους πάλι...να κάτι που νομίζω σου αρέσει
"Και τώρα οι δυο μας ψιθυρίζεις στον καθρέφτη, κι ό,τι γεμίζει τη ζωή δεν το κοιτάς...χωρίς στολίδια δεν σε παίρνει να αναπνέεις, με ένα χαμόγελο κλεμμένης ομορφιάς..."

V είπε...

Dikaiwma tou ka8enos na foraei maskes gia tous allous. Omws pisteuw oti einai luphro otan forame maskes kai mprosta ston eauto mas.
To pio duskolo pragma nmzw einai na koitakseis ton xeirotero ex8ro s sta matia... ton kurio/kuria p se koitazei apto ka8reuth... na ton koitakseis kai na deis auto p pragmatika einai.
Egw, dn kserw. Apo mikros eixa ena 8ema me ton eauto m, kapoies fores eniw8a oti dn eimai egw autos p zw, alla enas parathrhths ths zwhs m pou thn blepei na feugei mprosta apo ta matia tou kai tromazei me osa exei kanei... alla polu perissotero me auta p dn exei kanei.
Teleutaia autes oi "kapoies fores" exoun arxisei kai ginontai polu suxnoteres.

SorroWords είπε...

@ V: Επίτρεψέ μου να θεωρώ πως κατά κάποιον τρόπο, το να κρύβεσαι από τους άλλους, είναι το ίδιο με το να κρύβεσαι από σένα. Γιατί ουσιαστικά αν κρύβεσαι από τους άλλους σημαίνει πως εσύ ο ίδιος δεν έχεις αποδεχτεί αυτό που είσαι.

@ Ανώνυμος : Η αλήθεια είναι ότι μόλις τώρα πρόσεξα το σχόλιο σου. Τα μυαλά μου και μια λύρα. Συμφωνώ με αυτά που λες, άλλωστε ουσιαστικά κάνεις μια σύνοψη των όσων είπα εγώ :P Ωραίοι και οι στίχοι και το απόσπασμα.