Τριχες Κατσαρές....

Ε λοιπόν ναι... Χτες είχα την ωραία κατά τα άλλα ιδέα να ανανεώσω το λουκ μου....

Αν λάβεις υπόψη πως είχα 9 ολόκληρα χρόνια να πλησιάσω ψαλίδι στην πλούσια κόμη μου εκτός από 1 η 2 σποραδικές επισκέψεις για την "ψαλίδα" καταλαβαίνεις την ιδιαίτερη σχέση  που είχα με το μαλλί μου. 

Ένα μαλλί αγαπημένο από πολλούς "Πω τι τέλειο μαλλί, μη το κόψεις ποτέ" βαρετό από άλλους " μα καλά ρε παιδί μου δε το χεις βαρεθεί? Κάντο κάτι" Μισητό από κάποιους κακεντρεχείς... " Πω κορίτσι μου χάλια είναι το μαλλί σου, πάνε να το σουλουπώσεις κάπως, πως μπορείς και κυκλοφορείς?" Ένα μαλλί που το μακραίνω από την τρυφερή ηλικία του γυμνασίου ή αλλιώς στα τελειώματα της γνώστης σε όλους «υποχρεωτικής/βασικής» εκπαίδευσης που είχα τη φαϊνή εξυπνάδα να κάνω το μαλλί μου  ‘‘αγορε’’, (δεν υπάρχουν ντοκουμέντα, μη τολμήσει κανείς να τα ζητήσει) και ήταν τόοοσο μεγάλο πλήγμα που ορκίστηκα...

Ποτέ πια ψαλίδι στο μαλλί....

Και φτάνουμε στο χτες…. Μετά από πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου και ξέροντας πως είμαι άτομο που βαριέται εύκολα γενικώς κατέληξα πως χρειαζόμουν επειγόντως μια ανανέωση γιατί είχα βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό. Και επειδή δυστυχώς για μένα δεν μπορώ να τον διώξω, μπορούσα όμως να τον ανανεώσω. Οπότε λέω να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο φόβο του μαλλιού μου….

Πάω που λέτε στο μαγαζι και μου λέει η τύπισσα

Τόσο καλά είναι?

Καλά είναι της λέω, μια χαρά.

Ε και χράααααααααααπ το κόβει όλο με μιας. Και μετά άρχισε το φιλάρισμα, το σου πα μου πες και το μαλλί κόνταινε επικίνδυνα. Το τόσο έγινε τόοοοοοσο.

Μου ρθε να βάλω τα κλάματα, γιατί ένιωσα σαν τον Σαμψών που η δύναμη του πήγαζε από τα μαλλιά του…. Γίνομαι γραφική το ξέρω αλλά μόνο αν έχεις κάνει απότομη αλλαγή στο μήκος των μαλλιών σου μπορείς να συνειδητοποιήσεις το συναίσθημα που αναφέρω…

Έτσι καθώς λοιπόν το μαλλί μου ήταν συντροφιά μου όλα αυτά τα χρόνια και τιμή μου και καμάρι μου να περιφέρω στους δρόμους της εκάστοτε πόλης την κόμη μου, κατά κάποιον τρόπο πέρασε μαζί μου όλη εκείνη την φάση της εφηβείας, που ίσως ακόμα να περνώ. Όλους εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες, η τους άλλους, που τελείωσαν πριν τους ζήσω…. Όλες εκείνες τις τρέλες, τις μεταμεσονύκτιες σκέψεις, τις καταθλίψεις…

Πλέον είμαι σε μια άλλη φάση της ζωής μου… Στα τελειώματα της προαιρετικής από το κράτος και της «υποχρεωτικής» για μένα εκπαίδευσης, αφού κατά βάση την μισητή σχολή μου την θεωρώ μέρος της. Ένιωθα σαν να έκλεισε ένας κύκλος και έπρεπε να απαλλαχτώ κατά κάποιον τρόπο από το παρελθόν μου. Πράγματι νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο μικρή, σαν να έφυγε από πάνω μου κάποιο βάρος που δεν χρειαζόταν πλέον να κουβαλάω…

Όμως ακόμα το γυρεύω, πάω να το πιάσω και δεν πιάνω τίποτα…  Το μαλλί μου χάνεται στην χούφτα μου…  Μου λείπει το μαλλί μέχρι τον κώλο, να χαϊδεύει τη μέση μου, να κουνάω το κεφάλι μου και να το νιώθω πέρα δώθε… Είπαμε δεν είναι εύκολο να αποχωριστείς κάτι που είναι τόσο εσύ…

Κατά τα άλλα..... Όχι ξανά ψαλίδι στο μαλλί. Για τα επόμενα 9 χρόνια τουλάχιστον!!

Μεγιές μου και ελπίζω να το συνηθίσω.
Να δω και πως θα ειναι τώρα που δεν θα είναι πλεον «κομμωτηρίου»