Καλως ηρθα και πάλι

Ειναι 3 και ... το πρωι. Προσπαθώ να συγκεντώσω τις σκέψεις μου, και να δώσω ενα φιλί ζωής σε ένα νεκρο blog. Ενα blog που το ξεκινησα πριν δύο χρόνια, αλλα το άφησα. Δεν έχει σημασία ούτε γιατί το ξεκίνησα τοτε, ουτε γιατί το εγκατέλειψα στην συνέχεια.

Πλέον το ανανέωσα αρκετά. Σκεφτηκα να σβήσω όλες τις παλιές αναρτήσεις για να κάνω μια τελείως νεα αρχή. Απο την άλλη όμως πως να σβησεις πραγματα που εισαι εσύ? Ετσι εσβησα μόνο εκείνες που θεωρώ πως δεν ταιριάζουν με το σήμερα μου.

 Πως ειναι λοιπόν το σημερά μου?

Το μεγάλο θέμα που μου δίνει και τον χαρακτηρισμό φοιτήτρια. Μπαινω πλέον στον 6ο χρόνο αλλα ευτυχώς μόνο με 13 μαθηματα. Ειναι αρκετά λυτρωτικό με την εννοια πως στο 4ο χρόνο μου χρωσταγα καπου στα 40 μαθήματα, αλλα απο την άλλη ειναι αγχωτικό με την έννοια οτι τελικά δεν πηρα εγκαίρως την απόφαση να την παρατήσω εφόσον ειναι κατι το οποιο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μισώ.

Πλέον ομως είμαι στο σημείο που αν τα παρατησω μετα απο τόσο κόπο θα ειμαι απλώς χαζη. Και θα επιβεβαιωθει η καταρα μου οτι ποτέ δεν τελειωνω αυτα που αρχίζω...

Έτσι εχω παρει καποιες αποφασεις σε σχεση με την σχολή. Θα την τελειωσω, θα παρω το πτυχίο και θα το δωσω στους γονείς μου να το κανουν ό,τι θελουν και μετά θα κυνηγήσω αυτα που θέλω. Αυτα που αποφάσισα οτι μ αρεσουν και θέλω να ασχοληθώ μαζι τους.

Ένα απο αυτα ειναι και οτι θέλω να ακολουθήσω τον ανθρωπο μου εκει που βρίσκεται. Ειμαστε μαζι τόσο καιρο, και εχουμε περασει πολλά μαζι. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε μέχρι τέλους, αλλα είπαμε. Δινομαι ολοκληρώτικα σε αυτους που αγαπώ και αυτο κανω....

 Είμαι ακόμα καταθλιπτική. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που πέφτω ετσι χωρις λόγο και δεν υπάρχει κάτι που να με ανεβάζει. Είναι ενα λούκι που επιλέγω να το περναω μονη μου.

Εχω κόψει το καπνισμα. Ετσι χαρηκα με τον νεο νόμο, και εκνευριζομαι παραυρα οταν βλεπω οτι ο μεσος ελληνας καπνιζει ακομα. Το ίδιο και παντου. Απαραδεχτο.

Ονειρευομαι ακόμα. Νομίζω πάντα θα ονειρευομαι. Είναι αυτο που με κραταει οταν η πραγματικοτητα ειναι χάλια. Ειναι αυτο που μου δινει εμπνευση. Ειναι αυτο που κάπου μέσα μου με κρατάει παιδι.

Εχω κόψει τα κοψιματα. Οχι επειδη δεν νιώθω την αναγκη πια. Υπαρχουν στιγμες που απλώς το θελω. Σαν μια αμαρτια που ξερεις οτι ειναι λάθος ομως την ποθεις. Ως τώρα δείχνω πιο δυνατή απο αυτη.

Το χω υποσχεθεί.  (αλλωστε για το καλό μου είναι )

Μ αρεσουν οι σοκολατες. Τις λατρευω. Θα θελα να τρωγα μονο σοκολατα.
Εχω κόψει εδω και χρονια τα θαλασσινα. Ειναι αηδια. Μονο καλαμαρακια τρώω το καλοκαιρακι, αντε και κανα χταποδακι στο τσακιρ κεφι.

Μ αρεσουν ακόμα τα ταξιδια.
Μισω ακόμα την αθήνα.

Και η λιστα δεν εχει τελειωμο.

Φιλακια! xxx