Θλιμμενοι Κλοουν

Αρχίζοντας με στίχους,

Ένας κλόουν τραγουδάει

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

ύμνος που ψέλνεται με δάκρυα χαράς.

Κι εσύ συνέχεια ακούραστος κλόουν

προσφέρεις το γέλιο χωρίς να μιλάς.

Δεν έχεις ψεύτικη, κόκκινη μύτη

κι ούτε όψη αστεία

ούτε όψη αστεία.

Μονάχα η ματιά σου κάτι που κρύβει

μια ξεχασμένη αμαρτία

ξεχασμένη αμαρτία.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κάτω από σβησμένες επιγραφές.

Διδάσκεις στον κόσμο μιαν άλλη θρησκεία

δίχως προφήτες και ιερές τελετές.

Κι όταν αργά γυρίζεις στο σπίτι

είσαι μόνος σου πάλι

μόνος σου πάλι.

Πνοή στο σκοτάδι ενώ τρίζουν οι τοίχοι

και ο πόνος κρατάει

ο πόνος κρατάει.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κι ένας εφιάλτης σε ξυπνά το πρωί.

Φοβάσαι πως κάποτε δε θα αντέξεις

και κλάψεις για λίγο μες στη σκηνή

Η νύχτα τελειώνει, στεγνώνουν τα χείλη

κι η καρδιά σου χτυπάει

η καρδιά σου χτυπάει.

Μία άλλη μέρα, η παράσταση αρχίζει

κι ένας κλόουν τραγουδάει

ένας κλόουν τραγουδάει

Οι στίχοι είναι από : http://users.sch.gr/adamopou/personal/blue/paixnidia.html

Και προσθέτοντας δικές μου σκέψεις....

Καποιες φορες σκεφτομαι πως νιωθω κι εγω σαν ενας μικρος κλοουν.

Που στο φως της μερας πρεπει να φοραω μια μασκα χαμογελου, και ηλιθιας σεξομανης κουκλας για να προκαλω την συμπαθεια των γνωστων, το γελιο στους φιλους και τον χλευασμο απ τους εχθρους.

Μα οταν κλεινομαι στους τεσσερις τοιχους του δωματιου μου, οταν η πολιτεια ησυχαζει

Οταν πια κανεις δεν με βλεπει.

Τοτε μενω μονη μου,αντιμετωπη με ολους τους εφιαλτες, ολη την θλιψη.

Και τα δακρυα, αυλακωνουν, ραγιζουν το γελαστο προσωπειο μου.

Δεν περιμενω να καταλαβουν γιατι νιωθω ετσι.

Στο κατω κατω ισως να μην εχει και σημασια.

Σημασια εχει να ναι οι αλλοι καλα. Να τους δινω εγω στιγμες γελιου.

Ειμαι σιγουρη οτι λειπει απο πολλους.

Βεβαια υπαρχουν και στιγμες που θα θελα να ναι καποιος εδω.

Να δει ποια ειμαι η τι ειμαι πραγματικα.

Να νιωσει τους φοβους μου και να τους παραμερισει.

Να γονατισει διπλα μου, καθως θα μαι γερμενη στα γονατα μου, και θα σκουπισει τα δακρυα μου με ενα φιλι. Φιλικο, ερωτικο, πατρικο. Οτι να ναι πια.

Αρκει να ναι αληθινο.

Καποιον που θα με αγαπησει για αυτο που πραγματικα ειμαι.

Και οχι για τον μικρο κλοουν στη σκηνη...

Ποιος ξερει, ισως ζηταω παραλογα πραγματα. Ισως καπου να κανει λαθος κι εγω...