Ενα με το πατωμα.

Δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω κατα ποσο εχει σημασια για σας. Ισως και καμια. Δεν ξερω κι αν με νοιαζει κιολας αν εχει η οχι. Απλα καπου πρεπει να τα πω. Δεν ξερω γιατι. Αυτη τη στιγμη ειμαι εγω, η βοτκα, και τα τσιγαρα μου. Τριτο πακετο. Ναι το χω γαμησει. Αλλα οσο και τοσο οσο γαμημενη ειναι η ψυχολογια μου. Τελος. Δεν εχει νοημα να πω τιποτα αλλο.

Θλιμμενοι Κλοουν

Αρχίζοντας με στίχους,

Ένας κλόουν τραγουδάει

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

ύμνος που ψέλνεται με δάκρυα χαράς.

Κι εσύ συνέχεια ακούραστος κλόουν

προσφέρεις το γέλιο χωρίς να μιλάς.

Δεν έχεις ψεύτικη, κόκκινη μύτη

κι ούτε όψη αστεία

ούτε όψη αστεία.

Μονάχα η ματιά σου κάτι που κρύβει

μια ξεχασμένη αμαρτία

ξεχασμένη αμαρτία.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κάτω από σβησμένες επιγραφές.

Διδάσκεις στον κόσμο μιαν άλλη θρησκεία

δίχως προφήτες και ιερές τελετές.

Κι όταν αργά γυρίζεις στο σπίτι

είσαι μόνος σου πάλι

μόνος σου πάλι.

Πνοή στο σκοτάδι ενώ τρίζουν οι τοίχοι

και ο πόνος κρατάει

ο πόνος κρατάει.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κι ένας εφιάλτης σε ξυπνά το πρωί.

Φοβάσαι πως κάποτε δε θα αντέξεις

και κλάψεις για λίγο μες στη σκηνή

Η νύχτα τελειώνει, στεγνώνουν τα χείλη

κι η καρδιά σου χτυπάει

η καρδιά σου χτυπάει.

Μία άλλη μέρα, η παράσταση αρχίζει

κι ένας κλόουν τραγουδάει

ένας κλόουν τραγουδάει

Οι στίχοι είναι από : http://users.sch.gr/adamopou/personal/blue/paixnidia.html

Και προσθέτοντας δικές μου σκέψεις....

Καποιες φορες σκεφτομαι πως νιωθω κι εγω σαν ενας μικρος κλοουν.

Που στο φως της μερας πρεπει να φοραω μια μασκα χαμογελου, και ηλιθιας σεξομανης κουκλας για να προκαλω την συμπαθεια των γνωστων, το γελιο στους φιλους και τον χλευασμο απ τους εχθρους.

Μα οταν κλεινομαι στους τεσσερις τοιχους του δωματιου μου, οταν η πολιτεια ησυχαζει

Οταν πια κανεις δεν με βλεπει.

Τοτε μενω μονη μου,αντιμετωπη με ολους τους εφιαλτες, ολη την θλιψη.

Και τα δακρυα, αυλακωνουν, ραγιζουν το γελαστο προσωπειο μου.

Δεν περιμενω να καταλαβουν γιατι νιωθω ετσι.

Στο κατω κατω ισως να μην εχει και σημασια.

Σημασια εχει να ναι οι αλλοι καλα. Να τους δινω εγω στιγμες γελιου.

Ειμαι σιγουρη οτι λειπει απο πολλους.

Βεβαια υπαρχουν και στιγμες που θα θελα να ναι καποιος εδω.

Να δει ποια ειμαι η τι ειμαι πραγματικα.

Να νιωσει τους φοβους μου και να τους παραμερισει.

Να γονατισει διπλα μου, καθως θα μαι γερμενη στα γονατα μου, και θα σκουπισει τα δακρυα μου με ενα φιλι. Φιλικο, ερωτικο, πατρικο. Οτι να ναι πια.

Αρκει να ναι αληθινο.

Καποιον που θα με αγαπησει για αυτο που πραγματικα ειμαι.

Και οχι για τον μικρο κλοουν στη σκηνη...

Ποιος ξερει, ισως ζηταω παραλογα πραγματα. Ισως καπου να κανει λαθος κι εγω...

ΕΜΜΟΝΕΣ

Καλα μιλαμε ο τυπος (οχι ο κιτρινος, ουτε ο κανονικος) μου χει γινει εμμονη ιδεα...

Ειναι το πρωτο πραγμα που σκεφτομαι οταν ανοιγω τα μαυρα ματακια μου.

(ματαρες δηλαδη. λολ)

Ειναι το τελευταιο πραγμα που σκεφτομαι πριν παω να γειρω το κορμι μου.

(Κορμαρα κιολας. λολ)

Ειναι αυτος τον οποιον ονειρευομαι τα μισα μου βραδια...

(Τα αλλα μισα δεν θυμαμαι τι κανω)

Τα τσιγαρα καπνιζονται, τελειωνουν. Και η μορφη του εκει.

Χαραγμενη στο μυαλο μου.

Και ποσο πια να αντεξω την απουσια του..

Και δεν ξερω καν αν ειναι απων επειδη δεν ενδιαφερεται.

Η επειδη εγω δεν του χω πει κατι.

Δεν ξερω καν αν εχει καταλαβει κατι.

Και να χει καταλαβει, θα μου το πει;

Η θα ναι διακριτικος οπως παντα. Και θα το αφησει στην δικια μου κριση;

Η κριση μου ομως ειναι θολωμενη. Δεν μπορω να δω καθαρα.

Θελω οσο τιποτα αλλο να του μιλησω, να τα βγαλω απο μεσα μου.

Και ομως κατι με κραταει. Ο φοβος. Ο φοβος μη καταρευσουν ολα τα αλλα...

Κι ομως οταν μου μιλας νιωθω πως ισως υπαρχει ελπιδα

(καλα ντε, δεν ειναι λογος αυτος να μη μου μιλας!)

Στα ματια σου, βλεπω τα σοκολατενια παλατια των ονειρων μου...

Και τα χειλη σου, σταζουν το πιο γλυκο δηλητηριο...

Ας το επινα. Κι ας ηταν να πεθανω στην αγκαλια σου...

(καλα αυτο παραηταν μελο!!)

Εχει γινει μερος της ζωης μου. Πλεον συνηθειες που χα (ακα sex) ΔΕΝ εχουν καμια σημασια.

(οχι δεν το λεω επειδη δεν εχω. ΔΕΝ θελω να χω)

Και αυτο επειδη εσυ δεν εισαι εδω...

Θα θελες ομως να σουν εδω;

Καμια φορα (συνεχεια δηλαδη) σκεφτομαι πως ειναι καλυτερα για μενα και μονο για μενα(γιατι γενικοτερα σκατα επιλογη ειναι) να του το πω. Γιατι ακομα και η πιο ασχημη χυλοπιτα θα ναι καλυτερη απ αυτη την εμμονη ιδεα του φανταστικου διλληματος που χω.

(want me or not want me)

Γιατι ειναι ανυποστατο. Την απαντηση την ξερω, ειναι αυτη που φοβαμαι.

Δεν με θες. Οχι ετσι οπως σε θελω εγω... :(

Kαι τωρα φιλε μου τι καταλαβες;;;;;

Λοιπον ειμαι σκατα, πατος. Μαλακιες. Δεν ξερω γιατι.

Με μολυβια προσπαθω να χαραξω εικονες και λεξεις στο χαρτι.

Για να μην παρω το μαχαιρι και χαραξω αναμνησεις στο σωμα μου.

Ατεχνα, Αμορφα ακομα, σα νεογνα...

Το ασχημοπαπο που γινε κυκνος (ωπα λαθος αυτο ειναι απο αλλο παραμυθι)

Σκατα. καθε φορα που νιωθω ψυχολογικα ενα με το πατωμα, νιωθω ταυτοχρονα και αταλαντη.

Δηλαδη μονιμως.

Ερωτηση : Τι ειναι το ταλεντο; Και πως καθοριζουμε το ποσο και αν ειναι ταλαντουχος καποιος;;;

Ελλαδα εχεις ταλεντο (σορρυ αυτο ειναι απο αλλο παραμ... εεε ανεκδοτο)

Ουφ πια. Στο τραγουδι ειμαι αχρηστη (η παραφωνια σε ολο το μεγαλειο)

Στο να συνθετω μοθσικη βαρετη (ολα πανε στον ιδιο μονοτονο ρυθμο..)

Στο χορο κλαφτα. Κλασσικο και μοντερνο. (Εδω δεν εχω ισορροπια οτα περπαταω, ο χορος με μαρανε)

Στη συγραφη τα βλεπετε. (Ενα χαος, βαρετη, και αναθεμα αν καταλαβαινετε και τιποτα.)

Ο καταλογος θα μπορουσε να συνεχιστει με οοοοοοοοοοοοοοοοολα οσα θα μπορουσε να χει καποιος ταλεντο, αλλα αλλη δουλεια δεν ειχατε να με ακουτε να γκρινιζω...

Και ξαναλεω ειμαι πατος. Σκατα. ΟΛΑ λειπουν. Σε αδεια ανευ αποδοχων. Μεχρι και η εμπνευση με παρατησε στα κρυα του λουτρου...

Μου λειπεις. (Το πλεον ασχετο, αλλα παντου υπαρχει ενας μυθος κι εσυ εισαι ο δικος μου... ΑΧ...)