AXXXXXXXXXXXXXX ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ

Αυτα τραβαει ο κοσμος.... Αρρωστησαμε καλα καλα. Ψηθηκαμε και στον πυρετο χασαμε και ενα κιλο (ναιιιιιιιιιιιιιιι!!! Αλλα 4!!!! Για να μη λετε οτι μονιμως λεω 5 λολ!)

Ε κατα τ αλλα γιατρεεεεεεεεεεεεεεε μου εχω ενα βαρος... Πιφ.... Ενας βραχνας στο στηθος που δεν λεει να φυγει!

Καλα που υπαρχει το πισι....Θα χα κοψει την φλεβα μου

Και καθετα και οριζοντια και διαγωνια και οπως αλλιως θες!!

 

Τεσπα ! Αυτα τα λιγα! Εδω θα μαι για νεοτερα... Λεεεεεεεεεμε τωρα!

Γενεθλια...

Χμμμ... Χτες εγινα αισιως 21 ετων.... Γεραματα!!! λολ. Ευχαριστω τις αγαπουλες που με θυμηθηκαν Χαρης, Αγγελικη, Αγγελος, Κατερινα, Γιαννης Βαγγος,(ξαδερφος) Αγγελικη2 (Σις) Την μαμα μ(με ειπε σημερα, λολ δεν με ειδε χτες!) Τον φαδερ (ας παραβλεψω τις κακιστες σχεσεις μας) Την Αννα Τον Κωστη τους λοιπους stalkers απο μσν, φορυμ, και σιτε Ειναι πολλοι? Ειναι λιγοι? Δεν εχει σημασια... Ειναι αυτοι ομως που κανανε το κοπο να με θυμηθουν και να μου ευχηθουν Οσο γι αυτους που δεν με θυμηθηκαν Δεν πειραζει. Να ναι καλα... Φιλακια πολλα σε ολους!

Μοναξιές...

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί, κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει, γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτι σ αυτό το δρόμο είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,

είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται

Γι' αυτό ένα πάρτι στην Οδό των Ονείρων είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου, είναι ένα ξέφτισμα ζωής, ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,

κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.



update:  η μέρα που ποσταρα αυτό το τραγούδι ήταν
η μέρα που γνώρισα εκείνον που θα γινόταν η αγάπη της ζωης μου.

Σεπτεμβρης...

Βασικα χαθηκα, ειναι αληθεια. Δεν ξερω τι με κρατησε μακρυα απο δω... Ισως καποιες σκεψεις μου. Αυτες που ειχα κ εχω τον τελευταιο καιρο να μην ειναι για τα ματια αυτου του μπλογκ.... γιατι πιθανων να το δουν κι ατομα που δεν πρεπει... Τεσπα. γενικως αυτο το καιρο ειμαι καπως. μια ετσι μια αλλιως... Που θα παει.... Θα συνελθω... και θα επανελθω!!!

Ενα με το πατωμα.

Δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω κατα ποσο εχει σημασια για σας. Ισως και καμια. Δεν ξερω κι αν με νοιαζει κιολας αν εχει η οχι. Απλα καπου πρεπει να τα πω. Δεν ξερω γιατι. Αυτη τη στιγμη ειμαι εγω, η βοτκα, και τα τσιγαρα μου. Τριτο πακετο. Ναι το χω γαμησει. Αλλα οσο και τοσο οσο γαμημενη ειναι η ψυχολογια μου. Τελος. Δεν εχει νοημα να πω τιποτα αλλο.

Θλιμμενοι Κλοουν

Αρχίζοντας με στίχους,

Ένας κλόουν τραγουδάει

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

ύμνος που ψέλνεται με δάκρυα χαράς.

Κι εσύ συνέχεια ακούραστος κλόουν

προσφέρεις το γέλιο χωρίς να μιλάς.

Δεν έχεις ψεύτικη, κόκκινη μύτη

κι ούτε όψη αστεία

ούτε όψη αστεία.

Μονάχα η ματιά σου κάτι που κρύβει

μια ξεχασμένη αμαρτία

ξεχασμένη αμαρτία.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κάτω από σβησμένες επιγραφές.

Διδάσκεις στον κόσμο μιαν άλλη θρησκεία

δίχως προφήτες και ιερές τελετές.

Κι όταν αργά γυρίζεις στο σπίτι

είσαι μόνος σου πάλι

μόνος σου πάλι.

Πνοή στο σκοτάδι ενώ τρίζουν οι τοίχοι

και ο πόνος κρατάει

ο πόνος κρατάει.

Οι μέρες περνούν κι η παράσταση ίδια

κι ένας εφιάλτης σε ξυπνά το πρωί.

Φοβάσαι πως κάποτε δε θα αντέξεις

και κλάψεις για λίγο μες στη σκηνή

Η νύχτα τελειώνει, στεγνώνουν τα χείλη

κι η καρδιά σου χτυπάει

η καρδιά σου χτυπάει.

Μία άλλη μέρα, η παράσταση αρχίζει

κι ένας κλόουν τραγουδάει

ένας κλόουν τραγουδάει

Οι στίχοι είναι από : http://users.sch.gr/adamopou/personal/blue/paixnidia.html

Και προσθέτοντας δικές μου σκέψεις....

Καποιες φορες σκεφτομαι πως νιωθω κι εγω σαν ενας μικρος κλοουν.

Που στο φως της μερας πρεπει να φοραω μια μασκα χαμογελου, και ηλιθιας σεξομανης κουκλας για να προκαλω την συμπαθεια των γνωστων, το γελιο στους φιλους και τον χλευασμο απ τους εχθρους.

Μα οταν κλεινομαι στους τεσσερις τοιχους του δωματιου μου, οταν η πολιτεια ησυχαζει

Οταν πια κανεις δεν με βλεπει.

Τοτε μενω μονη μου,αντιμετωπη με ολους τους εφιαλτες, ολη την θλιψη.

Και τα δακρυα, αυλακωνουν, ραγιζουν το γελαστο προσωπειο μου.

Δεν περιμενω να καταλαβουν γιατι νιωθω ετσι.

Στο κατω κατω ισως να μην εχει και σημασια.

Σημασια εχει να ναι οι αλλοι καλα. Να τους δινω εγω στιγμες γελιου.

Ειμαι σιγουρη οτι λειπει απο πολλους.

Βεβαια υπαρχουν και στιγμες που θα θελα να ναι καποιος εδω.

Να δει ποια ειμαι η τι ειμαι πραγματικα.

Να νιωσει τους φοβους μου και να τους παραμερισει.

Να γονατισει διπλα μου, καθως θα μαι γερμενη στα γονατα μου, και θα σκουπισει τα δακρυα μου με ενα φιλι. Φιλικο, ερωτικο, πατρικο. Οτι να ναι πια.

Αρκει να ναι αληθινο.

Καποιον που θα με αγαπησει για αυτο που πραγματικα ειμαι.

Και οχι για τον μικρο κλοουν στη σκηνη...

Ποιος ξερει, ισως ζηταω παραλογα πραγματα. Ισως καπου να κανει λαθος κι εγω...

ΕΜΜΟΝΕΣ

Καλα μιλαμε ο τυπος (οχι ο κιτρινος, ουτε ο κανονικος) μου χει γινει εμμονη ιδεα...

Ειναι το πρωτο πραγμα που σκεφτομαι οταν ανοιγω τα μαυρα ματακια μου.

(ματαρες δηλαδη. λολ)

Ειναι το τελευταιο πραγμα που σκεφτομαι πριν παω να γειρω το κορμι μου.

(Κορμαρα κιολας. λολ)

Ειναι αυτος τον οποιον ονειρευομαι τα μισα μου βραδια...

(Τα αλλα μισα δεν θυμαμαι τι κανω)

Τα τσιγαρα καπνιζονται, τελειωνουν. Και η μορφη του εκει.

Χαραγμενη στο μυαλο μου.

Και ποσο πια να αντεξω την απουσια του..

Και δεν ξερω καν αν ειναι απων επειδη δεν ενδιαφερεται.

Η επειδη εγω δεν του χω πει κατι.

Δεν ξερω καν αν εχει καταλαβει κατι.

Και να χει καταλαβει, θα μου το πει;

Η θα ναι διακριτικος οπως παντα. Και θα το αφησει στην δικια μου κριση;

Η κριση μου ομως ειναι θολωμενη. Δεν μπορω να δω καθαρα.

Θελω οσο τιποτα αλλο να του μιλησω, να τα βγαλω απο μεσα μου.

Και ομως κατι με κραταει. Ο φοβος. Ο φοβος μη καταρευσουν ολα τα αλλα...

Κι ομως οταν μου μιλας νιωθω πως ισως υπαρχει ελπιδα

(καλα ντε, δεν ειναι λογος αυτος να μη μου μιλας!)

Στα ματια σου, βλεπω τα σοκολατενια παλατια των ονειρων μου...

Και τα χειλη σου, σταζουν το πιο γλυκο δηλητηριο...

Ας το επινα. Κι ας ηταν να πεθανω στην αγκαλια σου...

(καλα αυτο παραηταν μελο!!)

Εχει γινει μερος της ζωης μου. Πλεον συνηθειες που χα (ακα sex) ΔΕΝ εχουν καμια σημασια.

(οχι δεν το λεω επειδη δεν εχω. ΔΕΝ θελω να χω)

Και αυτο επειδη εσυ δεν εισαι εδω...

Θα θελες ομως να σουν εδω;

Καμια φορα (συνεχεια δηλαδη) σκεφτομαι πως ειναι καλυτερα για μενα και μονο για μενα(γιατι γενικοτερα σκατα επιλογη ειναι) να του το πω. Γιατι ακομα και η πιο ασχημη χυλοπιτα θα ναι καλυτερη απ αυτη την εμμονη ιδεα του φανταστικου διλληματος που χω.

(want me or not want me)

Γιατι ειναι ανυποστατο. Την απαντηση την ξερω, ειναι αυτη που φοβαμαι.

Δεν με θες. Οχι ετσι οπως σε θελω εγω... :(

Kαι τωρα φιλε μου τι καταλαβες;;;;;

Λοιπον ειμαι σκατα, πατος. Μαλακιες. Δεν ξερω γιατι.

Με μολυβια προσπαθω να χαραξω εικονες και λεξεις στο χαρτι.

Για να μην παρω το μαχαιρι και χαραξω αναμνησεις στο σωμα μου.

Ατεχνα, Αμορφα ακομα, σα νεογνα...

Το ασχημοπαπο που γινε κυκνος (ωπα λαθος αυτο ειναι απο αλλο παραμυθι)

Σκατα. καθε φορα που νιωθω ψυχολογικα ενα με το πατωμα, νιωθω ταυτοχρονα και αταλαντη.

Δηλαδη μονιμως.

Ερωτηση : Τι ειναι το ταλεντο; Και πως καθοριζουμε το ποσο και αν ειναι ταλαντουχος καποιος;;;

Ελλαδα εχεις ταλεντο (σορρυ αυτο ειναι απο αλλο παραμ... εεε ανεκδοτο)

Ουφ πια. Στο τραγουδι ειμαι αχρηστη (η παραφωνια σε ολο το μεγαλειο)

Στο να συνθετω μοθσικη βαρετη (ολα πανε στον ιδιο μονοτονο ρυθμο..)

Στο χορο κλαφτα. Κλασσικο και μοντερνο. (Εδω δεν εχω ισορροπια οτα περπαταω, ο χορος με μαρανε)

Στη συγραφη τα βλεπετε. (Ενα χαος, βαρετη, και αναθεμα αν καταλαβαινετε και τιποτα.)

Ο καταλογος θα μπορουσε να συνεχιστει με οοοοοοοοοοοοοοοοολα οσα θα μπορουσε να χει καποιος ταλεντο, αλλα αλλη δουλεια δεν ειχατε να με ακουτε να γκρινιζω...

Και ξαναλεω ειμαι πατος. Σκατα. ΟΛΑ λειπουν. Σε αδεια ανευ αποδοχων. Μεχρι και η εμπνευση με παρατησε στα κρυα του λουτρου...

Μου λειπεις. (Το πλεον ασχετο, αλλα παντου υπαρχει ενας μυθος κι εσυ εισαι ο δικος μου... ΑΧ...)