To be or not to be?

Ξερεις τις τελευταιες μέρες έχω χάσει την μπάλα. Εχω χάσει το μετρημα των μαλακιών που κανω.
Ειμαι σε ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου, που η αποσταση απο το να με "κακοχαρακτηρίσουν"
-το λιγότερο- μεχρι κι να χάσω κάποιες φιλιες ειναι τόσο λεπτή και υπαρκτή οσο ενα λάθος πάτημα.

Το χειρότερο ειναι όχι μόνο το οτι φέρομαι σαν ανώριμη/ανευθυνη/παιδι/για να μη προχωρισω σε άλλους χαρακτηρισμόυς, αλλα το οτι δεν μετανιωνω.

Και με τρομάζει αυτό. Γιατί σημαινει πως σκοτώνω το κοριτσι που είχα γίνει.
Γινομαι πιο "αδισταχτη" με ότι αυτό σημαινει.

Καλώς ή κακώς εγω ξέρω καλύτερα απο όλους ποσο παλευω την κάθε μέρα.
Ποσο προσπαθώ να έχω εκεινο το χαμογελο στα χειλη, και να ελπίζω κάποιες στιγμές να είναι αληθινό.

Παλευω σκληρα σχεδον ενα χρόνο τώρα, για να φτάσω στο σημειο που είμαι.
Στο σημείο που πραγματικά δεν με νοιάζει τίποτα.

Τωρα που εφτασα δεν ξέρω αν το θέλω, ή αν οι αλλοι με θέλουν ετσι.

Ισως να το δοκιμάσω για λίγο, κι αν δω πως δεν μου πάει να γυρισω στο πριν.

Σε αυτό που προσπαθώ να ξεχάσω.
Στο να αγαπώ εσένα.
Γιατί πραγματικά με έκανε καλύτερο ανθρωπο, όσο κι αν με πονάει.