Καποιου Οκτωβρη Την Αυγη.

Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά

Πόσο σ' αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ' ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή

Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή

Σε μια αμμουδιά,σ' ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική

Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί

Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νοιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί

Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν' αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις

Ίσως έπρεπε ν' αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν' αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή

Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από 'κείνου του φεγγαριού το φως

Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ

Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή,η σπίθα,η φωτιά
η γιορτή,η πληγή και η χαρά
τα σ' αγαπώ στα σκοτεινά

Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά

Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά

Σ' είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα 'ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
Θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Στο παρελθόν
πόσο σ' αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ' ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή...


Αυτή η ανάρτηση επρεπε να γινει χτες, αλλα μιας και χτες ήμουν εκτος σπιτιου  και δεν προλαβα να τη μοιραστώ μαζί σας, αναρτάται με μια μέρα καθυστέρηση.
Κατ αρχήν χωρίζεται σε 2 μέρη.

Κατ αρχήν, σαν κι εχτές ηταν ενας χρόνος ακομα. Ενας χρόνος απο τότε που σου μίλησα λιγο πιο προσωπικά απο την στιγμή που με είχες προσέξει.
Δυσκολευτηκες πολύ να με προσεγγίξεις. Δε ήταν οτι το επαιζα δυσκολή.
Απλως ήμουν -παντα είμαι- επιφυλακτική.
Μου εδειχνες με κάθε τρόπο οτι σ αρεσα. κι το επαιρνα στην πλάκα.
Ετσι είχα μάθει αλλωστε.

Ομως τα κατάφερες. Με πλησιασες. Με αγγιξες. Σε ερωτευτηκα. Οσο κι εσύ.
Σε αγαπησα. Σ αγαπώ...
Κι ακόμα νιώθω σαν εκεινο το κοριτσάκι που της πρωτοείπες οτι σου αρέσει.

Ξέρω τι είμαι. Ποια είμαι.
Ξέρω πως δεν είμαι η αντικειμενικα σουπεργκομενα, που κερδιζει τα βλεμματα όλων.

Ομως κερδισα εσένα.
Και ήταν αρκετο.
Ηταν πάνω απο αρκετο.

Τωρα που εσύ εφυγες-αλλα είσαι ακόμα εδώ- προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου ξανά.
Το έχω καταφέρει. Κατα πολύ.
Αλλα κάτι έχει αλλάξει πια.
Εγινα πιο ευαισθητη. Πιο ευαλωτη.
Αυτό που παλια δεν με ενοιαζε, τώρα με νοιαζει.
Οταν παλιά ήμουν κυνική στα θέματα των σχέσεων, κι ελεγα και τι εγινε κι αμα ειμαι μονη μου κι αμα δεν ειμαι, ας περασουμε ενα-δυο βραδια καλα, κι  παμε για αλλα, τωρα με νοιαζει.

Θελω εκείνον που θα θέλει να μείνει μαζι μου, που θα ανεχεται την μανιοκαταθλιπτική μου συμπεριφορα, που θα φροντιζει να διώχνει τις ασχημες flashies απο το χαζο κεφαλάκι μου.
Θελω εκείνον που θα με κοιτάει στα μάτια, κι στα μάτια του θα βλέπω όχι μόνο όλον τον κόσμο, αλλα κι αυτό που μπορώ να γίνω. Αυτόν που όχι μόνο θα τον κάνω εγώ καλύτερο ανθρωπο, αλλα θα κάνει εκείνος εμενα. Αυτόν που θα με αφήνει να τον φροντίζω, που θα με κάνει να νιώθω όμορφα.
Θέλω όχι τον τέλειο πριγκηπα των παραμυθιών ή των ονείρων, αλλα εκείνον τον ανθρωπο που οι καλές μας στιγμές θα επισκιάζουν τις ελάχιστες κακές. Εκεινον, που ακόμα κι στις κακές θα είναι εδώ να μου κραταει το χερι.

Και δυστύχως, δεν μπορώ να γυρίσω σε αυτό που ήμουν πριν. Αν μπορουσα, τωρα πιθανόν να ήμουν με τον x,y,w τυπο κι απλως να "περνουσα" καλα. Αλλα είδα κι την άλλη όψη. Κι μου άρεσε...
Τελος παντων. Δεν βαριεσαι. Δεν είναι όλα για όλους.


Για να φύγω λοιπόν απο όλο αυτό το ψυχοπλακωτικό.
Χτες ήταν σημαντική μέρα για μένα για εναν ακόμα λόγο.
Εδινα ένα μάθημα, ενα όχι αντικειμένικα δυσκολο μάθημα, αλλα για μένα απο τα πιο δυσκολα.
Το έχω δώσει απειρες φορες, το εχω διαβασει ξανα κι ξανα, κι όμως πάντα με κόβει.
Και τώρα που πλησιάζω στο πτυχίο, το νιώθω όλο και πιο πιεστικό...

Ημουν πολυ αγχωμένη. Σε σημείο που πάλι δεν εφαγα τπτ δυο μέρες. -οποτε οταν χτες το βραδυ εφαγα ενα αμφιβόλλου ποιοτητος σουβλάκι μάλλον με πείραξε, γτ το εβγαλα. -

Το ευχάριστο της υπόθεσης, που μου έδωσε ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ χαρά ήταν το ότι το Λυκάκι μου μου εστειλε μηνυμα.

Του είχα στειλει 1α εγώ. Και για τα δύο άνω θεματα (12/10, εξέταση) και μπορεί να μην είπε τπτ για το 1ο θέμα, αλλα μου εστειλε καλή επιτυχια κι καλά αποτελεσματα. Κι αυτα τα πραγματα τα μικρά ειναι εκεινα που έχουν σημασία για μένα.



Καλή μου επιτυχία λοιπόν, κι ευχομαι να φυγει φετος απο πάνω μου ο βραχνας της ασοεε.


ps. Τι ομορφο φεγγαρι είχε χτες. Κι ήταν κι μια "καλή" βραδια για Φθινωπορο!