Ατιτλο...

Ειναι κάποια βραδια, που στεκομαι εδώ χωρις να κανω τίποτα.
Δεν έχω όρεξη ούτε για καποια σειρά ή ταινια, ή  -ακομα χειρότερα- να διαβάσω.
Αφηνω το μυαλο μου να τρέξει μόνο του σε ένα δρόμο που με πληγώνει.
Νιώθω τα χείλη μου υγρά, και τα γλυφω. Αλμύρα.

Τοτε συνειδητοποιώ το δάκρυ.

Συνήθησα να στήνω τον εαυτό μου στο τοίχο. Να ειμαι επικριτική μαζί του.
Στο τέλος έκανα τον πόνο δρόμο διαφυγης που λέει ένα τραγουδι...
Προσπαθησα να ξεφύγω απο αυτο.
Ομως οι ουλές ειναι ακόμα εκεί να μου θυμίζουν το ποια είμαι.
Η ζυγαριά αιώνιος εχθρός και το καλοκαίρι ασπονδος φίλος.


Και ο καθρεφτης να θυμίζει πάντα αυτό που δεν θα γίνω ποτέ...

Το χαμόγελο απο συνήθεια σχηματίζεται στα χειλη.
Ενω τα μάτια προσπαθουν μα κρύψουν μια καθημερινή μαχη.
Με τον ιδιο μου τον εαυτο...