Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ατιτλο...

Ειναι κάποια βραδια, που στεκομαι εδώ χωρις να κανω τίποτα.
Δεν έχω όρεξη ούτε για καποια σειρά ή ταινια, ή  -ακομα χειρότερα- να διαβάσω.
Αφηνω το μυαλο μου να τρέξει μόνο του σε ένα δρόμο που με πληγώνει.
Νιώθω τα χείλη μου υγρά, και τα γλυφω. Αλμύρα.

Τοτε συνειδητοποιώ το δάκρυ.

Συνήθησα να στήνω τον εαυτό μου στο τοίχο. Να ειμαι επικριτική μαζί του.
Στο τέλος έκανα τον πόνο δρόμο διαφυγης που λέει ένα τραγουδι...
Προσπαθησα να ξεφύγω απο αυτο.
Ομως οι ουλές ειναι ακόμα εκεί να μου θυμίζουν το ποια είμαι.
Η ζυγαριά αιώνιος εχθρός και το καλοκαίρι ασπονδος φίλος.


Και ο καθρεφτης να θυμίζει πάντα αυτό που δεν θα γίνω ποτέ...

Το χαμόγελο απο συνήθεια σχηματίζεται στα χειλη.
Ενω τα μάτια προσπαθουν μα κρύψουν μια καθημερινή μαχη.
Με τον ιδιο μου τον εαυτο...

4 αναταράξεις:

next_day είπε...

Κι εγώ μαζί σου στον αγώνα γατούλι μου!
Θα τα καταφέρουμε ρε!
Να κοίτα?? Η χθεσινή βραδιά πάει πέρασε... δύσκολα μα πέρασε! Ξημέρωσε!
Θα ξημερώσει και μέσα μας δεν μπορεί!

Φιλί Διαμαντένιο και διπλή αγκαλίτσα! ;)

SorroWords είπε...

Fili diamantenio kouklitsa mou!

den ksw an tha ksimerwsei telika omws....

Ανώνυμος είπε...

Ο πόνος είναι καλός ομορφιά μου.

Αργά ή γρήγορα θα περάσει. Δεν θα πονάς για πάντα ψυχή μου.

Φιλιά και καλό μηνα (:

SorroWords είπε...

Kalo mhna kouklitsa mou ki se sena!

Den kserw pia an tha perasei. Alla kourastika pia...