Διλληματα

Πρεπει να ακούμε τις ανάγκες μας, το τι ζητάει το σώμα μας ή τις επιθυμίες μας, δηλαδή την καρδιά μας/ψυχή μας?

Το θέτω γενικά για αρχή, ώστε ο καθένας να τοποθετηθεί πρώτα όπως αυτός το νιώθει πιο κοντα στους δικούς του προβληματισμους.


Και σε δευτερο επιπεδο, θέτω την βάση, τη ουσία αν θέλετε του δικού μου χμμμ προβληματισμού (για να μη πώ τπτ άλλο)

Οπως το σκεφτόμουν εγώ λοιπον και ξεκίνησε αυτο το ωραιοτατο θέμα για φιλοσοφία.

Ειναι καλύτερο να ακούς τις ανάγκες του σωματος σου για την σεξουαλικότητα, που κακα τα ψέματα είναι σημαντικός παραγοντας ή τα συναισθηματα σου?
Λεγοντας συναισθηματα, εννοω πως θες κατι απολύτως συγκεκριμένο, το οποιο για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν το έχεις.

Τι είναι καλύτερο? Να ικανοποιησεις τις σεξουαλικες σου αναγκες "με τον πρωτο τυχόντα" άκόμα κι αν πιθανότατα μετά νιωσεις συναισθηματικά σκατα, γιατι ουσιαστικά θες και συντροφικοτητα μαζι γιατί δεν σε καλυπτει η στείρα σεξουαλική επαφή?

Η να αγνοεις τις αναγκες, και να επικεντρωθείς στην αναζητηση της συντροφικότητας, που οντας έχοντας, αυτό το συγκεκριμενο στο μυαλό σου, δεν αφήνεσαι να έχεις την ευκαιρία να το έχεις, οποτε μένεις χωρις τίποτα?


Και αν επιλέξεις το πρωτο, για ποσο καιρο μπορεις να είσαι έτσι πριν τελικά μισησεις τον εαυτό σου για αυτό που επέλεξες να κάνεις?

Και αν επιλέξεις το δευτερο, ποσο καιρο μπορεις να αντέξεις πριν το ίδιο σου το σώμα κάνει επανασταση, γιατι του στερεις κάτι τελειως φυσικό, όπως την ανθρωπινη επαφη?


Και τελικά παρόλο που δεν υπάρχει σωστό/λάθος σε μια τέτοια επιλογή, μήπως και τα δυο σε κρατάνε πίσω?
Και μήπως δεδομένου πως τελικά αυτό που αναζητάς είναι η συντροφικότητα, η οποια είναι εξ ορισμού δύσκολη (εως σχεδον ακατόρθωτη) να βρεθει, και με τις δυο επιλογες βρισκεσαι τελικά σε αδιέξοδο?

Στην πρωτη μεν γιατι επιλεγοντας μια τετοια τακτική, οι άλλοι δεν θεωρουν πως αναζητας κάτι σοβαρο, δεν σε περνουν στα σοβαρά, και μπαινεις σε ένα φαυλο κύκλο που θα σαι τυχερός αν βγεις.

Ενω στη δευτερη τα πραγματα περιπλέκονται κι αλλο.
Ισως έρθει κι δεν το δεις. Ισως έρθει και το δεις, και το αγνοήσεις γιατί εισαι αλλου. Ισως δεν έρθει ποτέ γιατί το γραφεις με μελανι στο κουτελο σου (οπως αλλοι γραφουν μαλακας εντος!) (στην τελευταια κατηγορια ειμαι εγω!)



p.s Προσωπικά στο παρελθόν εχω επιλέξει και τους δυο δρομους. Σε δύο διαφορετικες φασεις στην ζωη μου, για διαφορετικα προσωπα/λογους/καταστασεις. Μεχρι στιγμής δεν "μετανιωσα" για την επιλογή του δρόμου, όσο κι αν στην 1η περιπτωση, μετανιωσα για κάποιες επιμέρους αποφάσεις που θα μπορούσα να αποφύγω.

Δν ψάχνω μια προσωπική απαντηση. Την δική μου την ξέρω.
Θέλω αυτό το συγκρεκριμένο κι ας μονάσω!
Θέλω αυτό το μοναδικό για μένα όποιο κι αν είναι το τίμημα.


Περιμένω όμως τις δικές σας τοποθετήσεις επι του θέματος! Τόσο στο γενικό όσο και στο ειδικό!


Και μια ερωτηση.
Πιστευει κανείς πως υπαρχει κι άλλη λύση (μια μέση δηλαδή) και πως εγώ είμαι τον άκρων? Θέλω να την ακούσω.



ps. Το άνω ποστ μου, θα το βρείτε και στο forum. Απλώς έκανα ένα copy paste με ελάχιστες αλλαγές...