Βλακειες και @@ Μπλε!

Δεν μ αρέσει να γκρινιάζω συνέχεια.
Στ αλήθεια δεν μ αρέσει.

Πάντα ότι έχω (παράπονα, νευρα, ή κάποιο πρόβλημα) συνηθίζω να το παλευω μόνη μου.
Για πολλους λόγους.
Λίγο επειδή είμαι κλειστή, λίγο επειδη δεν θέλω να στεναχωρώ τους δικούς μου με τα δικα μου "ευτελή" προβλήματα, λίγο επειδή το βρισκω λάθος τρόπο να τραβάς την προσοχή, και λίγο απο άλλους λόγους πιο προσωπικους. Ισως ακόμα και για να προστατευσω οσους αγαπάω.

Αυτές τις μέρες όμως όλος μου ο οργανισμός βάρεσε διαλυση.
Πονάω παντου. Νιωθω κάθε σημειο του σωματος μου να πονάει. Το κεφάλι μου, τα μάτια μου, το ιγμόριο, ο σβέρκος (εξωτερικά), ο λαιμός(εσωτερικα), κάθε μυς και σπονδυλος της πλάτης πονάει, τον νιώθω. Μου κόβονται τα πόδια, σε σημείο που να μη μπορώ να σταθώ όρθια και μια δυο φορές χρειάστηκε, ή να καθήσω άρον-αρον ή να πιαστώ απο κάπου, να ρίξω στα χέρια το βάρος. Αυτες τις μέρες δεν είχα την δυναμη ουτε καν να πάρω αγκαλιά στα "ορθια" το γάτο μου, αλλα αντίθετα είχα κάτσει στον καναπέ και τον κανακευα εκεί.  Αν παω να σηκώσω κάποιο βάρος. πχ την λεκάνη με τα ρούχα για άπλωμα πονάνε τα χέρια μου, οι καρποί και οι μυς στα μπραστα. Και είναι και το μουδιασμα στα ακρα. Ξέρετε εκείνο το μηρμηγκιασμα. Που μετά δεν μπορεις να κουνήσεις/πατησεις το πόδι σου κάτω.

Ανα διαστήματα ανακατεύομαι, κι με πιανει το στομάχι μου, αλλα το αγνοω, και περνάει.
Το ξεχνάω δηλαδή. Οκ ξέρω πως δεν είναι κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης αλλα τι να κάνω.
Δεν φαίνεται να είμαι άρρωστη. Και ουτε θέλω απο μόνη μου να πω κάτι τέτοιο. Αφήνω τους άλλους αν μπορούν να το δουν.  Πιο πολύ όμως το βλέπουν ως δικαιολογία για να μην κάνω αυτά που πρέπει να κάνω. Σ αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι το έχω παρακάνει στον ύπνο. Αν δεν ξυπνούσανε με το ζόρι θα μπορουσα να κλείνω 15ωρα και 20αωρα σερί. Απλως ύπνος. Αντε και να σηκωθώ μέσα στον υπνο μου μια φορά να πάω wc και πάλι πίσω στο κρεββάτι. Ενας υπνος είτε χωρις όνειρα, χωρις καν την αισθηση του οτι ξεκουράζεσαι , είτε με εφιάλτες.

Χτες είχα επιπλέον τρέμουλο και υποθερμία. Με το ζόρι εφτασα στους 36. Κρύωνα απίστευτα. Κι μόνο χτες μ αφήσανε ήσυχη. Σήμερα ήμουν οκ. Άρα ήμουν καλα. Αρα πρέπει να επανέλθω.

Σήμερα στο δρόμο προς την σχολή μου την έδινε ο καθένας που κοιταζε, ή που νομιζα πως κοιταζε προς το μέρος μου. Ακόμα κι αν απλώς τυχαινε γιατί ήμουν απέναντι του, εκνευριζόμουν. Ενιωθα πως δεν ήθελα να υπάρχει άνθρωπος στα 5 μέτρα γύρω μου. Δεν άντεχα να νιωθω αλλες παρουσιες κοντά μου, να ακουω τις φωνές τους. Τίποτα. Ηθελα να μην υπάρχουν. Ακατόρθωτο δηλαδη. Στην Αθήνα ζω, τι περιμένες? Περιττό να αναφερω πως η κατάσταση στο τρολει ήταν ακόμα χειροτερα και ειχα κατσει στην πορτα, για να νιώθω πως ανα πάσα στιγμή μπορω να το σταματήσω και να κατέβω, ενώ ταυτόχρονα κοιτουσα έξω και απλώς προσπαθούσα να μη σκεφτομαι. Οκ, είναι γνωστό πως που κ που με πιανουν κρίσεις αλλα όχι έτσι. Προσπαθώ να τις κοντρολάρω, να μην επηρρεάζουν την ζωή μου και την καθημερινότητα μου. Ομως σήμερα το μόνο που ήθελα ήταν να γυρισω σπίτι. Να μείνω μόνη μου.

Θα περάσει. Είμαι σίγουρη οτι θα περάσει. Πρέπει να περάσει άλλωστε.
Απλώς υπομονή. Και άλλη μια μέρα θα ξημερώσει αυριο!



update: Η μέρα μου χτες εκλεισε βγάζοντας τα εντερα μου και ξερνώντας οτι ελαχιστο είχα φάει σημερα... Τοθλ μ αφησανε το πρωι ήσυχη να κοιμηθώ...