Μια συνήθισμένη μέρα (και καλά)

Είναι τελικά περίεργο πως  η ζωή μας δίνει σημάδια που μας επαναφέρουν
στους στόχους μας, δίνοντας μας αυτό που χρειαζόμαστε.
Αρκεί να έχεις την καρδιά σου ανοιχτή προς αυτά και να τα αναγνωρίζεις.
Είτε αυτό είναι  μια πληροφορία, είτε μια κίνηση, είτε ένα συμβάν. Οτιδήποτε.

Αυτές τις μέρες λοιπόν αισθανόμουν λίγο περίεργα.
Σαν να μην ήξερα αν αυτό που κανω είναι εντέλει το σωστό.

Ετσι καποια μηνύματα απο μια φίλη μου θυμίσανε πόσο τυχερή είμαι και οτι έχω πολύ αγάπη
γυρω μου απο πολλούς ανθρώπους (και ενα ζωάκι), και πως η αγάπη που δίνω σε κάποιο σημαντικό προσωπο για μένα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή που παίρνω απο όλους τους άλλους.
Και με έκανε να θυμηθώ πως δεν υπάρχει περίπτωση να αδιάσω απο συναισθήματα, όπως είχε περάσει -μεταξύ των άλλων- απο το μυαλό μου, γιατί ότι δίνεις έρχεται πίσω σε σένα, ακόμα κι αν δεν το βλέπεις/αναγνωρίζεις.

Και πως όσο το νιώθω ΕΓΩ σωστό καλώς πράττω όπως πράττω.

Κάποιες αυθόρμητες κινήσεις του Θέμουλη (το ζωάκι που λέγαμε), με συγκίνησαν, και με έκαναν να νιώσω και να παραδεχτώ πώς έχω ανάγκη την τρυφερότητα στην ζωή μου.
Δεν είμαι σκληρή, φυσικά και εχω συναισθήματα. Εκλαψα αυτες τις 2 μέρες, αλλα το διαφορετικό ήταν πως ένιωσα πως το κλάμα είχε κάτι το απελευθερωτικό.

Σαν να καθάρισα, από κατάλοιπα ξένα προς αυτό που θέλω να γίνω και προσπαθώ να είμαι τώρα, και μπορώ να συνεχίσω με πιο καθαρή και αγνή αγάπη.
Χωρίς να προβάλω τις βαθύτερες μου επιθυμίες μου σ αυτό.

Εξακολουθώ να επιθυμώ και να αγαπώ. Δεν αλλάζει αυτό. Αλλα δεν είμαι δέσμια των επιθυμιών μου.
Θέλω να γίνω κάτι καλύτερο, γιατί μπορω. Τόσο απλά.

Σε αυτό βοήθησε και ένα είδος θεραπευτικού διαλογισμου που μου είπε μια αλλη φίλη μου να πάμε
όπου ένιωσα να με γεμίζει ένα είδος δύναμης.
Τόσο η δύναμη της Αγάπης, που με έκανε να νίωσω πιο δυνατή και αισιόδοξη,
αλλά κυρίως η δυναμη της συγχώρεσης.
Γιατί ένιωσα λίγο πιο ελαφριά. Άλλωστε δεν μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι, αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις. Οχι μόνο τους άλλους, αλλα και τον ίδιο τον εαυτό σου, για τους προσωπικούς δαίμονες και περιορισμους που έχει ο καθένας.


Τέλος ή μέρα είχε και κατι ακόμα. Απο κείνα τα μικρά πράγματα που σου φτίαχνουν το κέφι με έναν "εγωιστικό" τρόπο γιατί είσαι αρεστή, αλλα είναι ανώδυνα. Όπως ένα χαμογελο απο έναν άγνωστο.

Ημουν λοιπόν στο μετρό στην κόκκινη γραμμή, και απεναντι μου ήταν ένας νεαρός με ντυσιμο κι υφάκι αλα Τσακ (Μπας) -στην εμφάνιση δεν έμοιαζε, σοζ άγνωστε.- ο οποιος με κοιτούσε, αλλα εγώ εκανα την πάπια :P κι έγραφα ένα sms σε μια φίλη μου. Καποια στιγμή, σηκωσα λιγο τα ματια μου, κι αυτός μου χαμογελασε. Εγω ατάραχη. (σκληρη γκόμενα :P) Φτάνω στη στάση, και κατεβαίνουμε. Όμως πήγαμε απο διαφορετικές κατευθύνσεις, γιατί παίρναμε τα αντίθετα τρένα της μπλε γραμμης.

Τελικά όμως στις αποβάθρες ήμασταν απέναντι. Ευτυχώς μου είχε κόψει να φορέσω τα γυαλια μου, γτ αλλιώς δεν θα εβλεπα τπτ :P Εγώ αδιάφορη συνέχισα να γράφω το sms στην φίλη μου (ήταν τεράαααστιο :P) Αυτός μία με κοιτουσε, μια προσπαθουσε να παρει τηλ, ουτε ξώ τι έκανε. Τελικά το τρένο του ήρθε 1ο. Μπήκε μέσα στο βαγόνι και απο κει που στάθηκε, με έβλεπε. Οποτε μου στελνει 2-3 φιλια στον αερα, κι γω του έσκασα ένα μειδίαμα αλα Queen B. (ψωνάρα). Ενώ το τρένο του εφευγε, προλαβα και τον είδα που γυρισε το κεφαλι του για μια τελευταία ματιά πριν χαθω απο το πεδίο όρασης του. (πολύ κινηματογραφικό. έλεος.)
Εκεί πήγε να πιάσει νευρικό γέλιο, αλλά ευτυχώς ήρθε το δικό μου τρένο και συνήλθα :P