Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.

- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.

- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;

- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- ΌΤΙ Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

Της Ανθής Δοξιάδη-Τριπ

Για σενα. Πάντα στην καρδια μου. Παντα θα σ αγαπώ. Κ. μου...

Και για σένα Α. απλώς γιατί σ άρεσε... Κι εσύ ξέρεις... 

Λιστα

Χτες ή μηπως προχτες... -δεν θυμάμαι πια τετοιες λεπτομερειες όπως ο χρόνος, γιατι το δικό μου ρολόι έχει σταματήσει εδω και ενα χρόνο. Έχει σταματήσει στις μέρες που συζηταγαμε (εσυ ελεγες, κι γω απλως συμφωνουσα γτ δεν μπορουσα να κάνω αλλιως)  πως είναι καλυτερα να μην είμαστε πια μαζί, για τους α, β λογους που ξέρουμε...- Χτες λοιπον μου είπε η Α πως δεν ξέρει τι είμαι (τρελή) αλλά η ευτυχία μου εξάρταται απο τον Κ σε επικίνδυνο βαθμό.
      Και σκεφτόμουν, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως είχε άδικο.

10 + 1 στιγμές ευτυχίας μου λοιπόν. 

Οσο μικρές κι αν είναι αυτές.

1. Οταν ο Θέμος πηδάει στην αγκάλια μου, 

μου εχει μούτρα οταν φευγω, 

ερχεται μαζί μου στο μπάνιο και με παρακολουθει. 

Είναι τόσο ομορφο να σου δίνει κάποιος προσοχή και αγάπη χωρις να νιώθεις πως τον "παρακαλάς"

2. Οταν το βράδυ που πεφτω να κοιμηθώ ανεβαινει στην κοιλια μου και γουργουρίζει.

Και είναι το γουργουριτό του σαν ένα σ αγαπω, ή ενα νανουρισμα που τόσο εχω ανάγκη...

3. Οταν με γρατσουνάει. 

Θυμίζει τις παλιες μου συνήθειες που τόσο μου εχουν λειψει.

Ομως είδες? Δεν αθετώ την υποσχεση μου. 

4. Οταν αρέσει κάτι που έχω γράψει.

Το τελευταίο δεν το χεις δει καν ακόμα... Στο είχα πει οτι θελω να στο δειξω, αλλα μια ησουν με τους φιλους σου, μια δεν μπηκες, μια μπηκες ελάχιστα, και δεν το ζήτησες. Ισως να μη σε νοιαζει πια. Παλια δεν θα εφευγες χωρις να στο δωσω να το δεις. Δεν πειραζει. 

-1 ομως γιατι δν αρεσε στην μητερα μου. Μη σωσει κι αυτη κι δεν μου παρει μια μικρή χαρα που εχω.

5. Οταν τρωω σοκολατα.

-2 Η σοκολατα παχαινει.

6. Ο υπνος. 

Οταν κοιμαμαι ειμαι ευτυχισμενη. Νομίζω. Σπάνια θυμάμαι όνειρα αλλωστε, και δεν ξέρω τι σκεφτομαι. Ισως καπου μεσα μου να ελπιζω πως ειναι ενα κακό ονειρο κι πως θα ξυπνησω κι θα εισαι εδω. Η ισως να μη ξυπνησω και καθόλου. Ειναι ωραιος ο υπνος οπως και να χει.

7. Οταν ψωνίζω.

Βεβαια αυτο λεγεται κάπως και ειναι διαταραχή, αλλα δεν με νοιαζει καθόλου. Και τα τελευταια μου 50 ευρω να είναι θα τα δώσω για να ψωνίσω. Και μετα στο 50% των περιπτώσεων ή θα μετανιώσω, ή δεν θα τα φορέσω ποτέ γιατι δεν έχω που να το βάλω, ή θα κλαίω τα λεφτα μου γιατι δεν θα έχω για κάτι αλλο. Και φυσικά πάντα μετα θα λέω οτι δεν έχω τι να φορέσω.

8. Η βροχή. 

Ειδικά αν ειναι δυνατη. Γινομαι τόσο μουσκεμα, 

κι βρεχει το πρόσωπο μου που δεν φαίνονται πια τα δάκρυα μου.

Κι είναι αυτή η μάσκα ένα δικό μου αστείο.

9. Το σπαμ στο facebook. 

Υποθέτω γιατί η επικοινωνία μου με τον κόσμο ειναι η ελάχιστη οπότε αν ειναι "αστειο" το σπαμ γελάω κάπως.

10. Οταν διαβαζω ενα καλό βιβλιο.

Βεβαια τα καλά βιβλια τα εχω πια διαβάσει.... 

Κι μαλλον ειναι επειδή μπαινω σε μια άλλη ζωή σε εναν άλλον κόσμο. Μακρυα απο την δική μου πραγματικότητα

+1. Οταν μου μιλάς. Οταν κανεις γλυκές κινησεις. Οταν μου λες πως μ αγαπάς. Οταν μου δινεις σημασία, όταν νιωθω πως με βάζεις στην ζωή σου. 

Και τα περνεις όλα πίσω οταν με αφήνεις στην σιώπη.

Αν ειναι μονο το ενα απο τα ανω αυτό που εχει άμεση σχέση με σενα, τοτε δεν εχει δικιο η Α. 

Ετσι δεν ειναι? 

Τι να πω...

Είναι μερικές φορές που οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εκπλήξεις.. 

Και από κει που δεν το περιμένεις, ενώ είναι μακρυά σου πια, γιατί δεν είχατε τύχη, σου δείχνουν την αγάπη που σου έχουν και πόσο σε νοιάζονται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι μεγάλο. Αρκεί ένα μήνυμα όταν είσαι θλιμμένη, μια κίνηση φροντίδας, μια προσπάθεια να σε κάνουν να νιώσεις λίγο καλύτερα γιατί ξέρουν ότι δεν έχεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Ένα από αυτά, είναι αυτό που οργάνωσες το Σαββάτο.

Αδυναμία μου. Πάντα από την στιγμή που σε γνώρισα φρόντιζες να μου γλυκαίνεις τα γενέθλιά μου.
Την πρώτη φορά, θυμάσαι? Σου έλεγα πως κανείς δεν μου έστειλε μήνυμα, κι όλοι μου είπαν μέσω forum τις ευχές, κι συ αυθόρμητα μου ζήτησες το νουμερό μου, και πριν τελειώσει η μέρα μου έστειλες sms και μου ξανά ευχήθηκες.... Ήταν μια υπέροχη χειρονομια...

Την δευτερη φορα τα γιορτασα μαζί σου, κι ήμουν ευτυχισμενη. Τόσο απλα.

Την τρίτη φορα μου έκανες την χάρη και μου πήρες τούρτα και κεράκι. Ακόμα το κραταω... :$

Όπως έχω κρατήσει κάθε αναμνηστικό από εσένα, από εμάς... :$

Τώρα αυτό. Μόνο κι μόνο επειδή νοιάζεσαι. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω. Μόνο να μ αγαπάς, να με νοιάζεσαι, να με φροντίζεις... Να είμαστε μαζί... Κι ας μην είμαστε τώρα πια...

Δεν ξέρω αν θα έχει κι άλλη έκπληξη στα γενέθλιά μου, αλλά ειμαι χαρούμενη για αυτό το μικρό.

Όσο για το τι θα ήθελα? Μια ευκαιρία να είμαι ξανά μαζί σου, μια ευκαιρια να σε κανω τόσο ευτυχισμένο όσο και συ, μια πρόσκληση...Ξέρεις...

Σ αγαπάω. Πάντα θα σ αγαπάω.

Η παραπονιάρα γατούλα σου.

12 Οκτωβριου 2007

Όχι δεν έγινε κάποιο λάθος, ούτε χτύπησε ο δαίμονας του τυπογραφείου.
Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που σου μίλησα λίγο πιο προσωπικά. Θυμάσαι?

Εγώ θυμάμαι. Παίζαμε "battles-games" σε ένα forum -πάει καιρός που σταμάτησα να μπαίνω εκεί. Μάλλον και εσύ τώρα πια, αν κι στις αρχές έμπαινες.. Και κάποια στιγμή μιλήσαμε μέσω πμ. Αλλά επειδή δεν βολευόμουν με τα πμ σε ρώτησα αν έχεις μσν. Χωρίς καν να μπορώ να υποψιαστώ τι θα ακολουθούσε.

Δεν μπορούσα να φανταστώ, όπως μου αποκάλυψες στην συνέχεια, οτι είχες ψάξει στο νετ για μένα και σου είχα αρέσει. Ημουν δυσπιστη απεναντι σου... Θυμάσαι? Μου έλεγες πως ενιωθες, και σε απέκρουα, πιστεύοντας πως αν με εβλεπες απο κοντά θα μετανιωνες, και θα αλλαζες γνώμη.

Όμως σιγά σίγα με κέρδισες. Έγινες η αδυναμία μου.
- Πόσο καιρό είχα να σε πω έτσι...
Επαναπαύτηκα στα κλασσικά (μωρο μου, νινακι μου, ψυχουλα μου..)-

Και από τότε μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Σε ένα κόσμο που είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ότι θα γίνω μέρος του. Ένα κόσμο που θα με δεχόταν και θα με αγαπούσαν για αυτό ακριβώς που ήμουνα.

Σε ξέρω 3 χρόνια. Μου έχεις δώσει τόσα πολλά, με έκανες καλύτερο άνθρωπο από πολλές απόψεις. Εχεις την σπάνια -ομολογουμένως- ιδιότητα να με κάνεις να βλέπω τα λάθη μου. Κι ας μου έχεις πάραπονο πως δεν σε ακούω. Απλώς είμαι λίγο πεισματάρικο νινάκι.

Θυμάμαι -είναι περιεργο τελικά τι θυμούνται οι ανθρωποι- πως όταν μια φορά δεν σου είχα πει τπτ, μου είχες κρατησει μουτράκια. Κι όταν σε ρωτησα γιατί μου είχες πει πως για σένα αυτη η "επέτειος" ήταν πιο σημαντική. Γιατί σου είχα δώσει μια ευκαιρία να με πλησιάσεις. Το θυμάσαι αυτό?


Θελω να πιστευω, πως σήμερα. 3 χρονια μετά ειναι η δική μου ευκαιρια να σε πλησιασω. Γιατί το είχα δει πολυ εγωιστικα... Δεν είχα νιαστεί για σένα, δεν ήμουν δίπλα σου όπως θα ήθελες. Αλλα σε πίεζα με τα δικά μου θέλω... Με αποτέλεσμα εγώ η ίδια να σε απομακρύνω άθελα μου από κοντά μου, όσο κι αν εσύ δεν το ήθελες. Έτσι δεν είναι?

-Εξακολουθώ να θέλω όσο τίποτα να έρθω εκεί να γιορτάσω τα γενέθλια μου πάντως, αν και καταλαβαίνω περισσότερο γιατί δεν μπορείς... Αλλά και πάλι είναι τα γενέθλια μου, έχω ένα μικρο δικαίωμα να είμαι εγωιστική όσο αφορά αυτή την μέρα :$ Σωστά?- Μακάρι να μη μου το στερούσες αυτό. Μια μοναδική μικρή απόλαυση που ήλπιζα να μου επιτρέψουν οι συνθήκες, μα κυρίως εσύ. :$

Όμως δεν θέλω να καταστρέψω την ευκαιρία που έχω ακόμα -ελπίζω- να είμαι κοντά σου. Και δεν θα επιμείνω. Φαντάζομαι ξέρεις καλύτερα από όλους πως θα επηρεάσει την ψυχολογία μου, γιατί απλώς με ξέρεις πολύ πολύ καλά για να μπορέσω να σου κρυφτώ :$

Αυταπατάτες

Σου έχει τύχει ποτέ εσένα? Να γράφεις τις λέξεις, κι ύστερα να τις σβήνεις ξάνα? Ελπίζοντας κάπου βαθιά μέσα σου πως δεν θα έχεις πλέον την ανάγκη να τις ξαναγράψεις?
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο το delete στην πραγματική ζωή. Να υπήρχε ενα κουμπί,  backspace, που θα έσβηνε αναμνήσεις, όνειρα, συναισθήματα. Να δημιουργούσε πάλι την ικανότητα να μπορεις να δημιουργησεις κατι νέο, απο την αρχή, σε κάτι άγραφο.

Πόνος. Πολύ πόνος. Πόνος που θες από επιλογή, θες επειδή δεν εξωτερικεύω όσα νιώθω, θες επειδή ξέρω πως κανείς δεν θα με καταλάβει, θες επειδή δεν θέλω να ακούσω τετριμμένα τύπου θα βρεθεί άλλος, πρέπει να το ξεχάσεις, άφησε το να φύγει, ξεπέρασε το επιτέλους, και κυρίως γιατί θέλω να σε προστατεύσω. Να σε προστατεύσω από την αντιπάθεια των δικών μου επειδή "με πλήγωσες", εμένα την ανεξάρτητη,την κύρια του εαυτού μου, την χειραφετημένη -και καλά- που δεν εξαρτάται συναισθηματικά από κανέναν, τον κρατάω μέσα μου. Πάντα μέσα μου. Πάντα να τον κρύβω. Όσο μπορώ.

Θέλω να αρνηθώ ολα όσα έγιναν. Καμια φορα το καταφέρνω. Πλάθω τον κόσμο μου με αυταπάτες και δείχνω ευτυχισμένη. Αλλωστε όλη μου η ζωή ήταν πάντα μια αυταπατάτη. Όμως και οι καλύτερες αυταπατες, στηρίζονται κάπου. Κι γω προσπαθω να στηριχθώ απο κάποια σου λέξη. Την όποια επικοινωνία κάθε φορά μου προσφέρεις. Και ξεγελάω τον εαυτό μου. Έχει διάβασμα, περνάει δύσκολη φάση, είναι εκεί οι γονείς σου, οι φίλοι σου, μετακομίζει, έχει εξετάσεις, άγχος, πάντα να δικαιολογώ. Προτιμώντας να παραβλέψω ότι πριν ένα χρόνο, πριν δυο χρόνια, τα παρέβλεπες εσύ.

Δεν μπορώ να ζητήσω παραπάνω. Κάθε φορά που το κάνω με βάζεις στην θέση μου. Διακριτικά, με τρόπο που να βλέπω ότι έχω άδικο, οτι μου έχεις δωσει ήδη πάρα πολλα, σε σχέση με οτι θα έκανε αλλος. Και κάθε φορά τελικά μένω μόνη μου να κλαίω. Ψαχνοντας να βρω τρόπο να στηριξω εκ νέου την αυταπάτη μου. Πρέπει να την δημιουργώ ξανά κι ξανά. Αν δεν την δημιουργήσω θα χαθώ. Ίσως όχι σωματικά, αφού μάλλον τελικά είμαι πολύ δειλή να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ψυχικά, και συναισθηματικά.

Και τελικά νομίζω ότι πονάω περισσότερο γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση μου σε σένα.  Η σε μένα. Δεν θυμάμαι πια... Πως δεν θα άφηνα τον πόνο μου να επηρεάσει εσένα, να σου προσφέρει επιπλέον πόνο. Ήθελα μόνο να σε προστατεύσω. Τελικά όμως ούτε αυτό κατάφερα. 'Όπως δε κατάφερα να μείνω δίπλα σου. Να είμαι αντάξια των προσδοκιών σου, και των προσδοκιών των ανθρώπων γύρω σου από σένα σχετικά με την σχέση σου.... Συγνώμη....

Οκτώβρης

Οκτώβρης. Ο μήνας των γενεθλίων μου.

Ελειψα έναν ολόκληρο μήνα εξαιτίας της χαζό-εξεταστικής.
Μισώ τόσο πολύ το συγκεκριμένο αντικείμενο που κάθε επαφή μου με αυτό οδηγεί σε "αρρώστια" είτε είναι απλώς ψυχολογική -κατάθλιψη, άγχος,- είτε πνευματική -ψυχική και πνευματική κούραση και αδυναμία συγκέντρωσης και (κατά)νόησης- είτε και σωματική -γιατί εξασθενεί όλο το ανοσοποιητικό μου και οτιδήποτε με κάνει και καταρρέω. Μια ιωσούλα, ένα "πειραγμένο" ποτό, ένα παραπάνω τσιγάρο.

Όμως τώρα τέλος. Έδωσα στον εαυτό μου δυο μέρες περιθώριο να αράξει, να επανέλθει στα συνηθισμένα του και τώρα είμαι ετοιμη, όσο ετοιμος μπορει να είναι κανεις, οταν το μελλον του είναι αγνωστο.
Τι θα κανω αυριο? Δεν ξερω. Σε μια βδομαδα? Δεν ξερω. Στις 19? Δεν ξερω.

Ξέρω τι θέλω να κάνω. Αλλά αυτό που θέλω χρειάζεται δράση και αντίδραση, χρειάζεται συνένοχο στο έγκλημα, χρειάζεται το θέλω εκείνου... Αν εκείνος δεν θέλει, εγώ τι νόημα έχει να θέλω αφού δεν μπορώ?

Θελω ακόμα να τελειωσω την σχολη. Ολοι μου λένε "εφαγες τον γαιδαρο στην ουρα θα κωλώσεις?" Ναι στην ουρα θα κωλωσω γιατι ειναι μαθήματα που δεν καταφερα να περασω. Ειναι μαθηματα απο 1ο και 2ο ετος, που δεν μπόρεσα να αντιμετωπισω. Ειναι επισης και το συναισθημα του ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΛΑ ΤΩΡΑ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΒΟΛΗ. Πραγμα που εν τελει τα κανει ολα χειρότερα. Γιατι ισως να λειτουργω καλυτερα σε ενα περιβαλλον που οκ, κανε οτι μπορεις, κι αμα δεν τα καταφερεις δεν πειραζει. Το χειροτερο ειναι οτι μονη μου πιεζω τον εαυτο μου. Οι δικοι μου δεν μου λενε τπτ για να μη στεναχωριεμαι. Αρα μονη μου μπαίνω στο λουκι. Και δεν ξέρω. Κουραστικα. 7ο ετος. Ολοι οσοι ήξερα φύγανε.Δουλειες, μεταπτυχιακά, οικογενεια. Κι εγω ακομα εδω. Κουράστικα γτ μισώ το αντικειμενο.

Δεν ειναι οτι δεν ξέρω τι θελω πια. Πλέον ξερω τι θα ήθελα, αλλα εχω κανει πολλα λάθη, πολλες λάθος επιλογές. Η ιδέα της ιατρικής που απο παιδάκι υπηρχε μέσα μου σε όλες της τις μορφες εχει μεστώσει μέσα μου, θελει να πάρει σάρκα κι οστα, αλλα μήπως ειναι πλέον αργα για τετοια πισωγυρισματα?

Θα δειξει. Ειναι αρχες οκτωβρη ακόμα... Θα δειξει πως θα παει... Ελπιζω...