Τριχες Κατσαρές....

Ε λοιπόν ναι... Χτες είχα την ωραία κατά τα άλλα ιδέα να ανανεώσω το λουκ μου....

Αν λάβεις υπόψη πως είχα 9 ολόκληρα χρόνια να πλησιάσω ψαλίδι στην πλούσια κόμη μου εκτός από 1 η 2 σποραδικές επισκέψεις για την "ψαλίδα" καταλαβαίνεις την ιδιαίτερη σχέση  που είχα με το μαλλί μου. 

Ένα μαλλί αγαπημένο από πολλούς "Πω τι τέλειο μαλλί, μη το κόψεις ποτέ" βαρετό από άλλους " μα καλά ρε παιδί μου δε το χεις βαρεθεί? Κάντο κάτι" Μισητό από κάποιους κακεντρεχείς... " Πω κορίτσι μου χάλια είναι το μαλλί σου, πάνε να το σουλουπώσεις κάπως, πως μπορείς και κυκλοφορείς?" Ένα μαλλί που το μακραίνω από την τρυφερή ηλικία του γυμνασίου ή αλλιώς στα τελειώματα της γνώστης σε όλους «υποχρεωτικής/βασικής» εκπαίδευσης που είχα τη φαϊνή εξυπνάδα να κάνω το μαλλί μου  ‘‘αγορε’’, (δεν υπάρχουν ντοκουμέντα, μη τολμήσει κανείς να τα ζητήσει) και ήταν τόοοσο μεγάλο πλήγμα που ορκίστηκα...

Ποτέ πια ψαλίδι στο μαλλί....

Και φτάνουμε στο χτες…. Μετά από πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου και ξέροντας πως είμαι άτομο που βαριέται εύκολα γενικώς κατέληξα πως χρειαζόμουν επειγόντως μια ανανέωση γιατί είχα βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό. Και επειδή δυστυχώς για μένα δεν μπορώ να τον διώξω, μπορούσα όμως να τον ανανεώσω. Οπότε λέω να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο φόβο του μαλλιού μου….

Πάω που λέτε στο μαγαζι και μου λέει η τύπισσα

Τόσο καλά είναι?

Καλά είναι της λέω, μια χαρά.

Ε και χράααααααααααπ το κόβει όλο με μιας. Και μετά άρχισε το φιλάρισμα, το σου πα μου πες και το μαλλί κόνταινε επικίνδυνα. Το τόσο έγινε τόοοοοοσο.

Μου ρθε να βάλω τα κλάματα, γιατί ένιωσα σαν τον Σαμψών που η δύναμη του πήγαζε από τα μαλλιά του…. Γίνομαι γραφική το ξέρω αλλά μόνο αν έχεις κάνει απότομη αλλαγή στο μήκος των μαλλιών σου μπορείς να συνειδητοποιήσεις το συναίσθημα που αναφέρω…

Έτσι καθώς λοιπόν το μαλλί μου ήταν συντροφιά μου όλα αυτά τα χρόνια και τιμή μου και καμάρι μου να περιφέρω στους δρόμους της εκάστοτε πόλης την κόμη μου, κατά κάποιον τρόπο πέρασε μαζί μου όλη εκείνη την φάση της εφηβείας, που ίσως ακόμα να περνώ. Όλους εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες, η τους άλλους, που τελείωσαν πριν τους ζήσω…. Όλες εκείνες τις τρέλες, τις μεταμεσονύκτιες σκέψεις, τις καταθλίψεις…

Πλέον είμαι σε μια άλλη φάση της ζωής μου… Στα τελειώματα της προαιρετικής από το κράτος και της «υποχρεωτικής» για μένα εκπαίδευσης, αφού κατά βάση την μισητή σχολή μου την θεωρώ μέρος της. Ένιωθα σαν να έκλεισε ένας κύκλος και έπρεπε να απαλλαχτώ κατά κάποιον τρόπο από το παρελθόν μου. Πράγματι νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο μικρή, σαν να έφυγε από πάνω μου κάποιο βάρος που δεν χρειαζόταν πλέον να κουβαλάω…

Όμως ακόμα το γυρεύω, πάω να το πιάσω και δεν πιάνω τίποτα…  Το μαλλί μου χάνεται στην χούφτα μου…  Μου λείπει το μαλλί μέχρι τον κώλο, να χαϊδεύει τη μέση μου, να κουνάω το κεφάλι μου και να το νιώθω πέρα δώθε… Είπαμε δεν είναι εύκολο να αποχωριστείς κάτι που είναι τόσο εσύ…

Κατά τα άλλα..... Όχι ξανά ψαλίδι στο μαλλί. Για τα επόμενα 9 χρόνια τουλάχιστον!!

Μεγιές μου και ελπίζω να το συνηθίσω.
Να δω και πως θα ειναι τώρα που δεν θα είναι πλεον «κομμωτηρίου»

Με τον Α,

Σημέρα βγήκα με τον Α. Καλός μου φίλος, απο τους ελάχιστους που ξέρω απο την σχολη μου. Η ειρωνια της τύχης? Γνωριστικαμε διαδυκτιακώς και κολλησαμε. Λιγο το φευγάτο στυλ μας, λιγο η κατανοηση του ενος στα θεματα του αλλου, λιγο καποια κοινα του χαρακτηρα μας, και (πολύ)η κοινή μας απέχθεια για την σχολη....Δεν θελει πολλα να κολλησουν δυο ανθρωποι και να κάνουν καλή παρεα.... 

Θέλει?

Μελαγχολικη μερα ομως η σημερινη... Βλέπεις ο Α. μετακομιζει σε άλλη πολη καθως φετος πηρε την αποφαση να ξαναδωσει μηχανογραφικο και να προσπαθησει να περασει σε μια σχολη που τεριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασια του.

Και τα καταφερε!

Και χαίρομαι για αυτον καθώς ηταν σε χειρότερη φαση απο μενα όσον αφορα την σχολή.

Ομως τωρα με ποιον θα μοιραζομαι τα μεσημερια μου γεματα κακίες για τους ανεγκεφαλους βλακες  καθηγητες μας? Με ποιον θα συζηταω για φευγάτα θέματα καλλιτεχνικης φυσεως μεταμεσονυχτια βραδια στα πλακώστρωτα δρομάκια του Θησίου?

Ναι οι υποσχεσεις οτι δεν θα χαθουμε ηταν αληθινες, αλλα παρόλα αυτα θα μου λειψει η ιδιαιρερη αποψη σου πανω στην ζωη και στα αλλα θέματα γενικοτερα.

Ειμαι και κλειστος χαρακτηρας γενικα γαμωτο οποτε παλι την βλεπω να την βγαζω μεσα και φετος....

Αντε να ρθουν τα χριστούγεννα!!! Να ξαναματαβρεθουμε μικρέ Α. Και θα πάμε σε εκεινο το μπαρ που μας αρεσε, θα φαμε το σουβλακι της γυριστρουλας και θα σχολιασουμε νεα θέματα στα πλακώστρωτα δρομακια ενώ θα σου γκρινάζω πως δεν ειμαι για περοάτημα!

Καλως ηρθα και πάλι

Ειναι 3 και ... το πρωι. Προσπαθώ να συγκεντώσω τις σκέψεις μου, και να δώσω ενα φιλί ζωής σε ένα νεκρο blog. Ενα blog που το ξεκινησα πριν δύο χρόνια, αλλα το άφησα. Δεν έχει σημασία ούτε γιατί το ξεκίνησα τοτε, ουτε γιατί το εγκατέλειψα στην συνέχεια.

Πλέον το ανανέωσα αρκετά. Σκεφτηκα να σβήσω όλες τις παλιές αναρτήσεις για να κάνω μια τελείως νεα αρχή. Απο την άλλη όμως πως να σβησεις πραγματα που εισαι εσύ? Ετσι εσβησα μόνο εκείνες που θεωρώ πως δεν ταιριάζουν με το σήμερα μου.

 Πως ειναι λοιπόν το σημερά μου?

Το μεγάλο θέμα που μου δίνει και τον χαρακτηρισμό φοιτήτρια. Μπαινω πλέον στον 6ο χρόνο αλλα ευτυχώς μόνο με 13 μαθηματα. Ειναι αρκετά λυτρωτικό με την εννοια πως στο 4ο χρόνο μου χρωσταγα καπου στα 40 μαθήματα, αλλα απο την άλλη ειναι αγχωτικό με την έννοια οτι τελικά δεν πηρα εγκαίρως την απόφαση να την παρατήσω εφόσον ειναι κατι το οποιο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μισώ.

Πλέον ομως είμαι στο σημείο που αν τα παρατησω μετα απο τόσο κόπο θα ειμαι απλώς χαζη. Και θα επιβεβαιωθει η καταρα μου οτι ποτέ δεν τελειωνω αυτα που αρχίζω...

Έτσι εχω παρει καποιες αποφασεις σε σχεση με την σχολή. Θα την τελειωσω, θα παρω το πτυχίο και θα το δωσω στους γονείς μου να το κανουν ό,τι θελουν και μετά θα κυνηγήσω αυτα που θέλω. Αυτα που αποφάσισα οτι μ αρεσουν και θέλω να ασχοληθώ μαζι τους.

Ένα απο αυτα ειναι και οτι θέλω να ακολουθήσω τον ανθρωπο μου εκει που βρίσκεται. Ειμαστε μαζι τόσο καιρο, και εχουμε περασει πολλά μαζι. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε μέχρι τέλους, αλλα είπαμε. Δινομαι ολοκληρώτικα σε αυτους που αγαπώ και αυτο κανω....

 Είμαι ακόμα καταθλιπτική. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που πέφτω ετσι χωρις λόγο και δεν υπάρχει κάτι που να με ανεβάζει. Είναι ενα λούκι που επιλέγω να το περναω μονη μου.

Εχω κόψει το καπνισμα. Ετσι χαρηκα με τον νεο νόμο, και εκνευριζομαι παραυρα οταν βλεπω οτι ο μεσος ελληνας καπνιζει ακομα. Το ίδιο και παντου. Απαραδεχτο.

Ονειρευομαι ακόμα. Νομίζω πάντα θα ονειρευομαι. Είναι αυτο που με κραταει οταν η πραγματικοτητα ειναι χάλια. Ειναι αυτο που μου δινει εμπνευση. Ειναι αυτο που κάπου μέσα μου με κρατάει παιδι.

Εχω κόψει τα κοψιματα. Οχι επειδη δεν νιώθω την αναγκη πια. Υπαρχουν στιγμες που απλώς το θελω. Σαν μια αμαρτια που ξερεις οτι ειναι λάθος ομως την ποθεις. Ως τώρα δείχνω πιο δυνατή απο αυτη.

Το χω υποσχεθεί.  (αλλωστε για το καλό μου είναι )

Μ αρεσουν οι σοκολατες. Τις λατρευω. Θα θελα να τρωγα μονο σοκολατα.
Εχω κόψει εδω και χρονια τα θαλασσινα. Ειναι αηδια. Μονο καλαμαρακια τρώω το καλοκαιρακι, αντε και κανα χταποδακι στο τσακιρ κεφι.

Μ αρεσουν ακόμα τα ταξιδια.
Μισω ακόμα την αθήνα.

Και η λιστα δεν εχει τελειωμο.

Φιλακια! xxx