I have a little headache still, but I'm a little more coherent today. With a full day's rest, I'll be fine by (Saturday's game).

Λίγο άσχετος ο τίτλος αλλα δν πειράζει.
Ισως ειναι και σχετικός κατα μια εννοια.
Ειναι και εκείνος ο πονοκεφαλος που με επιασε την Πεμπτη το απογευμα, τα ξημερώματα της Παρασκευης και μια μικρή ζαλάδα απο τον πονοκέφαλο και το διάβασμα που έχω ως τώρα.
Ξέρεις, είναι ενα απο τα θέματα μου κι αυτό. Απο καιρό σε καιρό, χωρις κάποια λογική ή ιατρική εξήγηση, ξυπνάω την ώρα που κοιμάμαι, με ενα φριχτό φριχτο πονοκέφαλο. Σαν να με σφίγγει σφιχτά μια μεγγένη και πάει να σπάσει το κεφάλι μου.
Πιο πολύ είναι εκεινη η αδυναμία. Η αδυναμία να σκεφτώ ακόμα κι το πιο πρακτικο πραγμά όπως να σηκωθώ να βρω το depon, ενα ποτηρι νερό, να κάνω κατι για αυτό.
Απλώς ειμαι εκεί, πιανω το κεφαλι μου, κουλουριάζομαι και κλαιω.
Και περιμένω να σηκωθει κάποιος να μου φέρει depon. Και υστερα απο μισή/μια ώρα αφού το πάρω σιγά σιγά συνέρχομαι και ηρεμώ. Και ο ύπνος με παίρνει ξανα. Κι όταν ξυπνάω τίποτα δεν θυμίζει τον πόνο της προηγουμενης νυχτας.

Τωρα όμως...
Τώρα, έχω αυτό τον ¨γλυκό¨ -αν μπορείς να τον πεις έτσι- πονοκέφαλο όλη την ώρα.
Δεν είναι δυνατός, αντίθετα είναι σχεδόν ανεπαίσθητος.
Κι ενώ δεν με εμποδίζει απο το διαβασμα μου, ή ότι άλλο πρεπει να κάνω είναι εδώ.
Να μου θυμίζει διάφορα.

Να μου θυμίσει πως εσυ ελειπες....

miluji tě...