Διλληματα

Πρεπει να ακούμε τις ανάγκες μας, το τι ζητάει το σώμα μας ή τις επιθυμίες μας, δηλαδή την καρδιά μας/ψυχή μας?

Το θέτω γενικά για αρχή, ώστε ο καθένας να τοποθετηθεί πρώτα όπως αυτός το νιώθει πιο κοντα στους δικούς του προβληματισμους.


Και σε δευτερο επιπεδο, θέτω την βάση, τη ουσία αν θέλετε του δικού μου χμμμ προβληματισμού (για να μη πώ τπτ άλλο)

Οπως το σκεφτόμουν εγώ λοιπον και ξεκίνησε αυτο το ωραιοτατο θέμα για φιλοσοφία.

Ειναι καλύτερο να ακούς τις ανάγκες του σωματος σου για την σεξουαλικότητα, που κακα τα ψέματα είναι σημαντικός παραγοντας ή τα συναισθηματα σου?
Λεγοντας συναισθηματα, εννοω πως θες κατι απολύτως συγκεκριμένο, το οποιο για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν το έχεις.

Τι είναι καλύτερο? Να ικανοποιησεις τις σεξουαλικες σου αναγκες "με τον πρωτο τυχόντα" άκόμα κι αν πιθανότατα μετά νιωσεις συναισθηματικά σκατα, γιατι ουσιαστικά θες και συντροφικοτητα μαζι γιατί δεν σε καλυπτει η στείρα σεξουαλική επαφή?

Η να αγνοεις τις αναγκες, και να επικεντρωθείς στην αναζητηση της συντροφικότητας, που οντας έχοντας, αυτό το συγκεκριμενο στο μυαλό σου, δεν αφήνεσαι να έχεις την ευκαιρία να το έχεις, οποτε μένεις χωρις τίποτα?


Και αν επιλέξεις το πρωτο, για ποσο καιρο μπορεις να είσαι έτσι πριν τελικά μισησεις τον εαυτό σου για αυτό που επέλεξες να κάνεις?

Και αν επιλέξεις το δευτερο, ποσο καιρο μπορεις να αντέξεις πριν το ίδιο σου το σώμα κάνει επανασταση, γιατι του στερεις κάτι τελειως φυσικό, όπως την ανθρωπινη επαφη?


Και τελικά παρόλο που δεν υπάρχει σωστό/λάθος σε μια τέτοια επιλογή, μήπως και τα δυο σε κρατάνε πίσω?
Και μήπως δεδομένου πως τελικά αυτό που αναζητάς είναι η συντροφικότητα, η οποια είναι εξ ορισμού δύσκολη (εως σχεδον ακατόρθωτη) να βρεθει, και με τις δυο επιλογες βρισκεσαι τελικά σε αδιέξοδο?

Στην πρωτη μεν γιατι επιλεγοντας μια τετοια τακτική, οι άλλοι δεν θεωρουν πως αναζητας κάτι σοβαρο, δεν σε περνουν στα σοβαρά, και μπαινεις σε ένα φαυλο κύκλο που θα σαι τυχερός αν βγεις.

Ενω στη δευτερη τα πραγματα περιπλέκονται κι αλλο.
Ισως έρθει κι δεν το δεις. Ισως έρθει και το δεις, και το αγνοήσεις γιατί εισαι αλλου. Ισως δεν έρθει ποτέ γιατί το γραφεις με μελανι στο κουτελο σου (οπως αλλοι γραφουν μαλακας εντος!) (στην τελευταια κατηγορια ειμαι εγω!)



p.s Προσωπικά στο παρελθόν εχω επιλέξει και τους δυο δρομους. Σε δύο διαφορετικες φασεις στην ζωη μου, για διαφορετικα προσωπα/λογους/καταστασεις. Μεχρι στιγμής δεν "μετανιωσα" για την επιλογή του δρόμου, όσο κι αν στην 1η περιπτωση, μετανιωσα για κάποιες επιμέρους αποφάσεις που θα μπορούσα να αποφύγω.

Δν ψάχνω μια προσωπική απαντηση. Την δική μου την ξέρω.
Θέλω αυτό το συγκρεκριμένο κι ας μονάσω!
Θέλω αυτό το μοναδικό για μένα όποιο κι αν είναι το τίμημα.


Περιμένω όμως τις δικές σας τοποθετήσεις επι του θέματος! Τόσο στο γενικό όσο και στο ειδικό!


Και μια ερωτηση.
Πιστευει κανείς πως υπαρχει κι άλλη λύση (μια μέση δηλαδή) και πως εγώ είμαι τον άκρων? Θέλω να την ακούσω.



ps. Το άνω ποστ μου, θα το βρείτε και στο forum. Απλώς έκανα ένα copy paste με ελάχιστες αλλαγές...

Και ρωτω: Τώρα τι?

Πάει η μεγάλη Βδομάδα, και τα τελειώσαν τα πάθη.
Του Χριστου βεβαιώς, γιατί τα ανθρωπινα τελειωμό δεν έχουν! (για να μη πώ τα δικά μου και με πειτε και εγωκεντρική γιατι το ακουσα κι αυτο βεβαιως βεβαιως!)

Νηστέψαμε με hot-dog, σουβλάκια, σοκολατες, και αυγα! (παρασύραμε και άλλους πραγματικους νηστευσαντες αλλα δεν βαριεεεσαι)

Είδαμε τον Ν. φιλο που σπουδάζει αλλού, και ήρθε για τις διακοπές. (Βεβαια μου αξίζει βρισιμο γιατί τον είδα μόνο μια φορα.)


Πηγαμε στην Ανάσταση! (Με το ζόρι και με κατι ρουχα που χα να βαλω απο όταν ήμουν στην dark φαση μου- για να δειτε σε τι καλη διαθεση ήμουν) αλλα δεν είχα λαμπάδα. Ο νουνός δεν μου πήρε φέτος. Το λέω γιατί μέχρι πέρσι μια χαρα είχα την λαμπαδιτσα μου! Δεν είχε βεβαια barbie πανω. Ακόμα χειροτερα ουτε κανέναν action man! (το bad boy των barbie μου όταν ήμουν μικρή! Σιγα μη τους είχα τον μονοχνωτο τον Ken!)αλλα ήταν μια λαμπαδα!

Κουκλια δεν είναι? Τεσπα όμως! Γιατί δεν ήταν εκεί το θέμα μας!  (Οχι πως ξέρω πιο είναι αλλα τέλος πάντων!) Οποτε απο την ανασταση και μετά αρχισε το φαι... Το τι φάγαμε δεν λέγεται. Για το τραπέζι το βραδυ της αναστασης να πω? Που στις 2 η ωρα τη νυχτα φάγαμε τον αμπακο, και μετά ξαγρύπνησα γτ που να κατέβει κάτω? Για το τραπέζι την κυριακη του Πασχα στο εξοχικο? Για το τραπεζι την Δευτερα,καθότι εχουμε πήξει στις Γεωργιες? Η για το οτι ακομα και τωρα τρωμε αρνι/κατσικι και να δουμε ποτε θα τελειώσουνε, γιατι μας στειλανε ενα αρνι κι ενα κατσικι απο το χωριο και τρεχα γυρευε. Κατάλαβες. Και να φανταστεις οτι εγω ΠΑΛΙ τρωω το λιγοτερο απο ολους.

Αυτό το πραγμα ρε παιδι μου δεν το καταλαβαινω. Πως τρωνε μερικοι τοοοοσο πολυ, αναγουλιάζω μόνο στην σκεψη! (γτ εγω όταν λέω έφαγα πολυ, εννοω έφαγα ενα νορμαλ γεμάτο πιατο απο τα μεγαλα. Γιατι υπο κ.σ  (κανονικες συνθηκες) τρωω σε πιατο φρουτου. -αλλα κιλά δεν λέω να χάσω πφ!-

Τι άλλο ήθελα να πω? Α ναι. Που λέτε έφαγα μια κριση -κρισαρα- περι αχρηστοσυνης μου, και περι (μη) σπουδαιοτητας-χα- της υπαρξης μου. Ηττα 1-0. Κωλοζωη. Αφου λοιπον εφαγα την κριση μου, και μετα δεν μπορουσα να αναπνευσω, και μετα εμπηξα τα κλαμματα σα 10χρονο, εκλαψα για όλα όσα ήθελα να κλαψω τόσο καιρο και αγωνιζόμουν να μην.

Η αλήθεια είναι οτι προσπαθω να δειχνω τουλ στην φαμιλια μου οτι είμαι οκ. Ειμαι καλα κι τα σχετικα.
Αρκετά εχουν περάσει εξαιτίας μου, για να τους δωσω κι άλλα να ανησυχουν.

Βεβαια αυτό ακριβώς είναι κι αυτό που εν τέλη κουράζει.

Α ξέχασα να αναφέρω πως μέσα σε όλες αυτές της μέρες είχα κι ένα fail  ραντεβου, που καλύτερα να μην είχα. Πφ! Και μετά σου λεει ο άλλος (απο το σοι εννοω, όχι το ραντεβου) οτι μπορεις να έχεις όποιον θες. Ναι ουυυ το βλέπουμε πεστου.

Χμμμμ, α ναι τελείωσα και κάτι, που θέλω να σας δείξω σε επόμενη ανάρτηση. Δηλαδή το είχα τελειώσει εδώ και πολύ  καιρό απλώς βρήκα την ευκαιρία να το κορνιζάρω και να το ετοιμάσω εντελώς!

Τι αλλο... τι άλλο.  Ναι. Σωστά. Κατέληξα πολλάκις στο συμπερασμα οτι είμαι χοντρη.-κι ολο αυτό το φαι που ανέφερα δεν βοηθάει την κατασταση.- Γαμω τα κιλα μου γαμω. Σταθερά 50. Αντε να πάνε 51 ή 49 . Αλλα στα 40 (καλα οκ, έτσω 45)  δεν πάνε με τπτ.
 Χμφφφ!! Και πριν πει κανεις οτι ειμαι υπερβολική να τονίσω πως είμαι ένα κι ένα μίλκο.  Ε δν ειναι κατασταση αυτη! Ουφ!
Και το πιο τραγικό απο όλα ειναι πως όποτε στεναχωριεμαι για τα κιλα μου -καλη ώρα- ή επειδη εχω βγαλει ακμή τώρα στα γεράματα, πάω και το ρίχνω στην Νουτελα. Τραγικοοοο??


Αυτάαα τα ολιγα for now!

Αγάπη

Σ αγαπάω. 
Οι στιγμές περνάνε, η μία μετά την άλλη.
Και οι μερες γίνανε μήνες, χρόνια.

Αλλα στο είχα πει. Θα είμαι εδώ.
Ότι κι αν κάνεις.
Ακόμα κι αν κόψεις κάθε ελπίδα, δεν μπορείς να τεμαχίσεις τα όνειρα μου.
Αυτά βρίσκονται στη καρδιά μου.
Και όσο σε αγαπάω είναι ασφαλή.

Χρόνια μας  πολλά λοιπόν. Αλλος ένας μήνας.
Σαν να μη περασε μια μέρα.

Πόση άραγε αγάπη μπορεί να χωρέσει σε μια ψυχή?

Να είσαι καλά μόνο.
Αυτό θέλω.
Ακόμα και αν σημαίνει πως θα βρεις την ευτυχία στα μάτια κάποιας άλλης.


Φιλι γλυκό στο μουτράκι σου Λυκάκι μου!

Xronia Polla!

Να τον χαιρεσαι ψυχη μου. Τις καλύτερες μου ευχές για τον μικρό σου αδέρφο.

Αμφιβάλλω αν το δεις... Αλλα  whatever...

Η καλη η μέρα...

Αμα είναι κάτι να σε συγχύσει θα γίνει με το που ανοίξεις τομάτι σου...


Ξυπναω και γω και με πρήζουν οι δικοιμου....


Οριστε... Κατι τετοιες μέρες το μόνο που θες είναι να τραβήξεις το πάπλωμα πάνω απο τοκεφάλι σου, να αλλάξεις πλευρό, και να ελπίσεις σε ένα καλό ονειρο!

(οπως καταλάβατε, μισώ το πρήξιμο!)

Χεχ!

Αγαπάω ένα αγόρι.
Μ αγαπάει κι εκείνος, το ξέρω.

Κι ας μη μου το έχει πει.

Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που κάνει.

Γκρινιάζει όταν τον αφήνω μόνο του για ώρες, μου κρατάει μούτρα, αλλα δεν κρατάνε πολύ.
Μετα απο λίγο το ξεχνάει,και είναι σαν να μην τον είχα αφήσει ποτε.

Δεν του αρέσουν οι αγκαλιες, το παίζει ανεξαρτησία, αλλα όταν έχω κρίση ζουζουνιας, δεν γκρινιάζει ποτε. Μ αφηνει να τον ζουπάω και να τον φιλάω για ώρες, μέχρι να τον αφήσω ήσυχο.

Δεν του αρέσει να τον δαγκώνω, αλλα δεν μου έχει επιτεθεί ποτέ. Καμιά φορά μου τραβάει τα μαλλιά, ή με δαγκώνει παιχνιδιάρικα,αλλα μόνο αν το κάνω την ώρα που κοιμάται.

Οταν πεφτω εγώ για υπνο, στέκεται εκεί,κοντά μου, περιμένοντας να με παρει ο υπνος. Σαν ένας φύλακας άγγελος, και τα πρωινά με χαϊδεύει,η παίζει με τα μαλλιά μου μέχρι να ξυπνήσω. Ενα γλυκό ξύπνημα!

Του αρέσει να τρώει μαζί μου, και ενίοτε να τσιμπολογάει απο το πιάτο μου.  Δεν εγκρίνει καθόλου όταν τρώω σοκολατοειδη, και με κοιτάει με ένα απαξιωτικό υφος!Προσέχει την διατροφή μου!

Όποτε του μιλάω, και μιλάω και πολύ, με κοιτάει. Με τα μεγάλα του μάτια καρφωμένα πάνω μου,να διαβάζει την ψυχή μου. Μένει εκεί να τελειώσω τους μονολόγους μου, χωρίς να φεύγει ή να με διακόπτει.

Του αρέσει να παιζει μαζί μου στην μπανιέρα, αν και μισει το να τραγουδάω. Είμαι παράφωνη, και αυτό δεν αλλάζει,όσο κι αν μ αγαπάει, αλλα παιζει με το νερό και τις σαπουνάδες απο το αφρόλουτρο, και μου δίνει φιλιά στην βρεγμενη μύτη μου!

Ζηλευει οταν καθομαι στο λαπτοπ μου και ερχεται και κάθεται δίπλα μου, ή ξαπλώνει, περιμένοντας να του δωσω σημασία. Οταν εκνευρίζεται πολύ πατάει το κουμπι που το κλείνει, και απαιτεί προσοχή!

Δεν δέχεται χάδια ή αγάπες απο καμία άλλη, και όταν πάνε να του τα επιβάλλουν με το ζόρι δειχνει ξεκάθαρα την δυσαρέσκεια του!



Δεν είναι ένας γλύκας? Το όνομα του Θέμος.

Είναι όμορφος και το ξέρει. Τον λατρεύω και το ξέρει. Του έχω αδυναμία και το ξέρει.
Για αυτό και κάνει σκανταλιές και αταξίες σα μικρό παιδί. Γιατι ξέρει οτι δεν μπορώ ούτε εγώ να του κρατήσω μούτρα. Αλλωστε κάνει όλα τα παραπάνω και με τουμπάρει!





ps.  Πρόκειται για τον γάτο μου!

Δε σου χα πει οτι

1. Σε είχα ερωτευτει πολύ πριν έρθεις Αθήνα να με δεις. Απλώς ήθελα να το αναβάλω. Φοβόμουν.
Φοβομουν πως αν με εβλεπες απο κοντά θα άλλαζες γνώμη και θα έχανα το ενδιαφέρον σου. Αν όμως ξενέρωνες πριν δείξω εγώ τα συναισθήματα μου θα ήμουν καλυμμένη. Θα το επαιζα αδιάφορη. Δεν θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορα.


2. Ομως τελικά σμίξαμε. Και εδώ ερχεται κατι άλλο που ποτέ δεν στο πα. Πολλές φορές σκεφτόμουν να φύγω. Να φύγω πριν πληγωθω. Ομως ήθελα να το ζήσω. Η μόνη φορα που αντιστάθηκα στις τάσεις φυγής μου. Επέλεξα να μείνω. Για μένα ησουν φωτιά.  Φωτιά αναζωογονητική, έδωσες ζωή, ζεστασιά στην ζωή μου, όμως τελικά κάηκα. Γλυκό το κάψιμο όμως. Δεν το μετανιώνω.


3. Αλλωστε ήσουν περίπου όπως σε είχα πλάσει στα όνειρα μου. Με ελάχιστες αποκλίσεις. Πριν καν σε γνωρίσω. Δεν ξέρω αν είχες δει μια ταινία Practical Magic που είχε μια σκηνή όπου το κοριτσάκι έκανε ένα ξόρκι σχετικά με τον άντρα των ονείρων της... Βέβαια εκείνη επέλεξε χαρακτηριστικά που πίστευε οτι δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα μόνο άτομο, αλλα δεν είναι εκεί το θέμα μας.

4. Ξέρεις καλώς η κακώς επηρεάζεις πολύ την καθημερινότητα μου. Εννοώ χωρίς καν να το επιδιώκω! Έχω ανακαλύψει μικρούς προσωπικούς θησαυρούς, έχοντας εσένα στο μυαλό μου. Με τον όρο θησαυρούς εννοώ πράγματα, ιστοσελίδες, τα όρια μου, ακόμα και μια προσωπική αναζήτηση. Προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη, να αντιμετωπίσω πραγματικά τα ελαττώματα μου, μπας και πάψω να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου. Και είναι αυτό ακριβώς που δείχνει όχι την έμμονη μου, όπως θα έλεγες εσύ, αλλά την σημασία που έχεις στην ζωή μου. Γιατί για μένα είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και μοναδικό που ακόμα και δια της απουσίας σου, με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Ακόμα κι αν έχω που κ που τα μικρά πισωγυρίσματα μου.

5. Έχω πολλά πράγματα, μικρά χαζά δωράκια για σένα. Ξέρεις αυθόρμητες αγορές της στιγμής, ή και πράγματα που είχα φτιάξει πριν, αλλά ποτέ δεν στα έδωσα. Ξέρεις ότι μ αρέσει να δίνω τα δωράκια από κοντά, να βλέπω αντιδράσεις, αλλά μετά όλα γίνανε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα. Δεν προλάβαμε άλλωστε να ζήσουμε τόσα ακόμα που θέλαμε. Πίσω στα πράγματα τώρα, θέλω πολύ να στα δώσω. Έστω και τώρα. Άλλωστε είναι δικά σου. Όμως δεν θέλω να το βρεις πιεστικό. Το ιδανικό θα ήταν να το βρεις γλυκό, τρυφερό και να σ αρέσουν. Αλλά ας μη ζητάω πολλά!

6. Είναι και αυτο το άλλο, που πότε δεν στο είπα ξεκάθαρα αλλα το ήξερες ανέκαθεν. Οτι είμαι πολύ πολύ πολύ πιο ευαίσθητη απο όσο θέλω να δείχνω. Και ρομαντική. Λατρευα τις μικρες κινήσεις σου, μια αγκαλιά ενώ βλέπαμε ταινία, ενα φιλί στα μαλλια, ένα χαμόγελο, κι το βλέμμα σου. Ενα βλέμμα που με αγκάλιαζε ολόκληρη! Ενα μπουκέτο λουλουδια, ένα cd με τραγούδια. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?

7. Σου εχω γράψει γράμματα. Γραμματα που ποτέ δεν στα έστειλα, κι ούτε θα στα στείλω άλλωστε. Εγραφα μέσα όσα ήθελα να σου πω και δεν σου έλεγα γιατί σε κούραζα, γιατί απο ένα σημειο και μετά δεν ήθελες να ακους. Κι έτσι τα έγραφα. Απλώς για μένα. Δεν έχει όμως νόημα να στα στείλω πιο πολύ είναι δικές μου σκέψεις, όνειρα, χαζομάρες. Απλά για να μην ξεχάσω!







(συνεχίζεται)

Dreams..

Ονειρευομαι ταξίδια.
Ταξίδια δίχως τέλος σε μέρη εξωτικά, ή και απλά.
Να μυρίσω αρώματα στην Πόλη,
να γευτώ γευσεις απο την Απώ Ανατολή,
να δω τα χρώματα του Σέλας στο Βόρειο Πόλο.
να ακούσω την ορμή του Νιαγάρα
να αγγίξω τον ουρανό στο Νεπάλ...



Ονειρεύομαι στιγμές...
στην ήσυχία του πουθενά στα  Falklands Islands
στον γρήγορο ρυθμό της Νέας Υόρκης
ένα κολύμπι στη γνωστή-άγνωστη Devil's pool στον καταρράκτη Βικτώρια στην Ζιμπάμπουε,
ή σε μια φάρμα με άλογα στην κεντρική Ευρώπη.


Ονειρευομαι....
Μια συνεχή φυγή απο όλα.
Οσα φοβάμαι, μισώ, αλλα ακόμα και απο όσα αγαπώ.

Ονειρευομαι γιατί αυτή η πόλη δεν με χωράει πια.
Δεν με αντέχει. Ούτε εγώ αυτή.

Και ξαφνικά στο ονειρο  μου έρχεσαι εσύ.
Σύντροφος στο φανταστικό ταξίδι μου.
Και τότε συνδητοποιώ πως εσύ δεν είσαι εδώ.
Και γώ ξυπνάω.

Καποια μέρα όμως πρέπει να φύγω. Μου το χρωστάω...

Βλακειες και @@ Μπλε!

Δεν μ αρέσει να γκρινιάζω συνέχεια.
Στ αλήθεια δεν μ αρέσει.

Πάντα ότι έχω (παράπονα, νευρα, ή κάποιο πρόβλημα) συνηθίζω να το παλευω μόνη μου.
Για πολλους λόγους.
Λίγο επειδή είμαι κλειστή, λίγο επειδη δεν θέλω να στεναχωρώ τους δικούς μου με τα δικα μου "ευτελή" προβλήματα, λίγο επειδή το βρισκω λάθος τρόπο να τραβάς την προσοχή, και λίγο απο άλλους λόγους πιο προσωπικους. Ισως ακόμα και για να προστατευσω οσους αγαπάω.

Αυτές τις μέρες όμως όλος μου ο οργανισμός βάρεσε διαλυση.
Πονάω παντου. Νιωθω κάθε σημειο του σωματος μου να πονάει. Το κεφάλι μου, τα μάτια μου, το ιγμόριο, ο σβέρκος (εξωτερικά), ο λαιμός(εσωτερικα), κάθε μυς και σπονδυλος της πλάτης πονάει, τον νιώθω. Μου κόβονται τα πόδια, σε σημείο που να μη μπορώ να σταθώ όρθια και μια δυο φορές χρειάστηκε, ή να καθήσω άρον-αρον ή να πιαστώ απο κάπου, να ρίξω στα χέρια το βάρος. Αυτες τις μέρες δεν είχα την δυναμη ουτε καν να πάρω αγκαλιά στα "ορθια" το γάτο μου, αλλα αντίθετα είχα κάτσει στον καναπέ και τον κανακευα εκεί.  Αν παω να σηκώσω κάποιο βάρος. πχ την λεκάνη με τα ρούχα για άπλωμα πονάνε τα χέρια μου, οι καρποί και οι μυς στα μπραστα. Και είναι και το μουδιασμα στα ακρα. Ξέρετε εκείνο το μηρμηγκιασμα. Που μετά δεν μπορεις να κουνήσεις/πατησεις το πόδι σου κάτω.

Ανα διαστήματα ανακατεύομαι, κι με πιανει το στομάχι μου, αλλα το αγνοω, και περνάει.
Το ξεχνάω δηλαδή. Οκ ξέρω πως δεν είναι κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης αλλα τι να κάνω.
Δεν φαίνεται να είμαι άρρωστη. Και ουτε θέλω απο μόνη μου να πω κάτι τέτοιο. Αφήνω τους άλλους αν μπορούν να το δουν.  Πιο πολύ όμως το βλέπουν ως δικαιολογία για να μην κάνω αυτά που πρέπει να κάνω. Σ αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι το έχω παρακάνει στον ύπνο. Αν δεν ξυπνούσανε με το ζόρι θα μπορουσα να κλείνω 15ωρα και 20αωρα σερί. Απλως ύπνος. Αντε και να σηκωθώ μέσα στον υπνο μου μια φορά να πάω wc και πάλι πίσω στο κρεββάτι. Ενας υπνος είτε χωρις όνειρα, χωρις καν την αισθηση του οτι ξεκουράζεσαι , είτε με εφιάλτες.

Χτες είχα επιπλέον τρέμουλο και υποθερμία. Με το ζόρι εφτασα στους 36. Κρύωνα απίστευτα. Κι μόνο χτες μ αφήσανε ήσυχη. Σήμερα ήμουν οκ. Άρα ήμουν καλα. Αρα πρέπει να επανέλθω.

Σήμερα στο δρόμο προς την σχολή μου την έδινε ο καθένας που κοιταζε, ή που νομιζα πως κοιταζε προς το μέρος μου. Ακόμα κι αν απλώς τυχαινε γιατί ήμουν απέναντι του, εκνευριζόμουν. Ενιωθα πως δεν ήθελα να υπάρχει άνθρωπος στα 5 μέτρα γύρω μου. Δεν άντεχα να νιωθω αλλες παρουσιες κοντά μου, να ακουω τις φωνές τους. Τίποτα. Ηθελα να μην υπάρχουν. Ακατόρθωτο δηλαδη. Στην Αθήνα ζω, τι περιμένες? Περιττό να αναφερω πως η κατάσταση στο τρολει ήταν ακόμα χειροτερα και ειχα κατσει στην πορτα, για να νιώθω πως ανα πάσα στιγμή μπορω να το σταματήσω και να κατέβω, ενώ ταυτόχρονα κοιτουσα έξω και απλώς προσπαθούσα να μη σκεφτομαι. Οκ, είναι γνωστό πως που κ που με πιανουν κρίσεις αλλα όχι έτσι. Προσπαθώ να τις κοντρολάρω, να μην επηρρεάζουν την ζωή μου και την καθημερινότητα μου. Ομως σήμερα το μόνο που ήθελα ήταν να γυρισω σπίτι. Να μείνω μόνη μου.

Θα περάσει. Είμαι σίγουρη οτι θα περάσει. Πρέπει να περάσει άλλωστε.
Απλώς υπομονή. Και άλλη μια μέρα θα ξημερώσει αυριο!



update: Η μέρα μου χτες εκλεισε βγάζοντας τα εντερα μου και ξερνώντας οτι ελαχιστο είχα φάει σημερα... Τοθλ μ αφησανε το πρωι ήσυχη να κοιμηθώ...

Ψεματα... Ή αλήθεια?

Πρωταπριλια σημερά! Είπατε κανα ψεμματάκι?

Καμιά φαρσουλα? Ετσι για το έθιμο βρε παιδι μου!

Εγώ δεν είμαι πολύ του ψεμματος.. Καλώς ή κακώς.

(Προτιμώ τον όρο απόκρυψη της αλήθειας :P)

Καλό μήνα λοιπόν και δύο τραγούδάκια για σας!

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το Σ'Αγαπώ,
Πώς να πιστέψεις....

Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα....

p.s Μεταξύ μας. Τα μεγαλύτερα ψέματα τα λέω εγώ στον εαυτό μου.
Αλλα αυτά δεν πληγώνουν κανέναν.