1η Παραγραφος. The End.

Λέξεις. Συναισθήματα.

Πάθος. Πράξεις.

Μετάνοια.

Και πάλι απο την αρχή.

Θα μπορούσε να πεί κανείς, πως οι ζωές μας είναι σαν ένα βιβλίο.

Για άλλους είναι ένα άρλεκιν. Σεξ, βια, συναισθημα. Όλα επιδερμικά.

Για άλλους ένα ρομαντζο. Μια εξισσορόπησης της λογικής και της ευαισθησίας στο σήμερα.
Ισως με συγκαλυμμένη υπερηφάνεια και προκαταλήψεις.

Για άλλους οι  Financial Times. Απο το μηδέν χτίσαν αυτοκρατορίες.

Μα για τους περισσότερους απο μας, είμαστε απο κείνα τα βιβλια με τις συλλογές διηγημάτων.

Επιλεγμένες αναμνήσεις, ειτε καλές είτε άσχημες, που σκιαγραφούν το ποιοι είμαστε πίσω απο το προσωπείο που προβάλουμε.


Εσύ τι ιστορία έχεις να μας πεις σήμερα?

Μια συνήθισμένη μέρα (και καλά)

Είναι τελικά περίεργο πως  η ζωή μας δίνει σημάδια που μας επαναφέρουν
στους στόχους μας, δίνοντας μας αυτό που χρειαζόμαστε.
Αρκεί να έχεις την καρδιά σου ανοιχτή προς αυτά και να τα αναγνωρίζεις.
Είτε αυτό είναι  μια πληροφορία, είτε μια κίνηση, είτε ένα συμβάν. Οτιδήποτε.

Αυτές τις μέρες λοιπόν αισθανόμουν λίγο περίεργα.
Σαν να μην ήξερα αν αυτό που κανω είναι εντέλει το σωστό.

Ετσι καποια μηνύματα απο μια φίλη μου θυμίσανε πόσο τυχερή είμαι και οτι έχω πολύ αγάπη
γυρω μου απο πολλούς ανθρώπους (και ενα ζωάκι), και πως η αγάπη που δίνω σε κάποιο σημαντικό προσωπο για μένα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή που παίρνω απο όλους τους άλλους.
Και με έκανε να θυμηθώ πως δεν υπάρχει περίπτωση να αδιάσω απο συναισθήματα, όπως είχε περάσει -μεταξύ των άλλων- απο το μυαλό μου, γιατί ότι δίνεις έρχεται πίσω σε σένα, ακόμα κι αν δεν το βλέπεις/αναγνωρίζεις.

Και πως όσο το νιώθω ΕΓΩ σωστό καλώς πράττω όπως πράττω.

Κάποιες αυθόρμητες κινήσεις του Θέμουλη (το ζωάκι που λέγαμε), με συγκίνησαν, και με έκαναν να νιώσω και να παραδεχτώ πώς έχω ανάγκη την τρυφερότητα στην ζωή μου.
Δεν είμαι σκληρή, φυσικά και εχω συναισθήματα. Εκλαψα αυτες τις 2 μέρες, αλλα το διαφορετικό ήταν πως ένιωσα πως το κλάμα είχε κάτι το απελευθερωτικό.

Σαν να καθάρισα, από κατάλοιπα ξένα προς αυτό που θέλω να γίνω και προσπαθώ να είμαι τώρα, και μπορώ να συνεχίσω με πιο καθαρή και αγνή αγάπη.
Χωρίς να προβάλω τις βαθύτερες μου επιθυμίες μου σ αυτό.

Εξακολουθώ να επιθυμώ και να αγαπώ. Δεν αλλάζει αυτό. Αλλα δεν είμαι δέσμια των επιθυμιών μου.
Θέλω να γίνω κάτι καλύτερο, γιατί μπορω. Τόσο απλά.

Σε αυτό βοήθησε και ένα είδος θεραπευτικού διαλογισμου που μου είπε μια αλλη φίλη μου να πάμε
όπου ένιωσα να με γεμίζει ένα είδος δύναμης.
Τόσο η δύναμη της Αγάπης, που με έκανε να νίωσω πιο δυνατή και αισιόδοξη,
αλλά κυρίως η δυναμη της συγχώρεσης.
Γιατί ένιωσα λίγο πιο ελαφριά. Άλλωστε δεν μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι, αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις. Οχι μόνο τους άλλους, αλλα και τον ίδιο τον εαυτό σου, για τους προσωπικούς δαίμονες και περιορισμους που έχει ο καθένας.


Τέλος ή μέρα είχε και κατι ακόμα. Απο κείνα τα μικρά πράγματα που σου φτίαχνουν το κέφι με έναν "εγωιστικό" τρόπο γιατί είσαι αρεστή, αλλα είναι ανώδυνα. Όπως ένα χαμογελο απο έναν άγνωστο.

Ημουν λοιπόν στο μετρό στην κόκκινη γραμμή, και απεναντι μου ήταν ένας νεαρός με ντυσιμο κι υφάκι αλα Τσακ (Μπας) -στην εμφάνιση δεν έμοιαζε, σοζ άγνωστε.- ο οποιος με κοιτούσε, αλλα εγώ εκανα την πάπια :P κι έγραφα ένα sms σε μια φίλη μου. Καποια στιγμή, σηκωσα λιγο τα ματια μου, κι αυτός μου χαμογελασε. Εγω ατάραχη. (σκληρη γκόμενα :P) Φτάνω στη στάση, και κατεβαίνουμε. Όμως πήγαμε απο διαφορετικές κατευθύνσεις, γιατί παίρναμε τα αντίθετα τρένα της μπλε γραμμης.

Τελικά όμως στις αποβάθρες ήμασταν απέναντι. Ευτυχώς μου είχε κόψει να φορέσω τα γυαλια μου, γτ αλλιώς δεν θα εβλεπα τπτ :P Εγώ αδιάφορη συνέχισα να γράφω το sms στην φίλη μου (ήταν τεράαααστιο :P) Αυτός μία με κοιτουσε, μια προσπαθουσε να παρει τηλ, ουτε ξώ τι έκανε. Τελικά το τρένο του ήρθε 1ο. Μπήκε μέσα στο βαγόνι και απο κει που στάθηκε, με έβλεπε. Οποτε μου στελνει 2-3 φιλια στον αερα, κι γω του έσκασα ένα μειδίαμα αλα Queen B. (ψωνάρα). Ενώ το τρένο του εφευγε, προλαβα και τον είδα που γυρισε το κεφαλι του για μια τελευταία ματιά πριν χαθω απο το πεδίο όρασης του. (πολύ κινηματογραφικό. έλεος.)
Εκεί πήγε να πιάσει νευρικό γέλιο, αλλά ευτυχώς ήρθε το δικό μου τρένο και συνήλθα :P

1 λεξη τα χωράει όλα.

Ειναι μερικές φορές που ότι και να πεις δεν αρκεί για να περιγράψεις όσα σκεφτεσαι


Άλλες φορές όλο το νοήμα μπορει να συνοψιστεί σε 3 λεξούλες.


Σ'αγαπαω. Μου Λείπεις.

Και χαμογελάω γιατί εμένα μου είναι αρκετό.



Εσένα?

Στιγμές

Είναι κάτι στιγμές που θέλεις να φωνάξεις από ενθουσιασμό,
να εκτονώσεις όλη σου την εσωτερική δύναμη,
να βγεις έξω και να ροδοκοκκινήσουν τα μάγουλα σου,
ενώ τα μάτια σου λάμπουν από την ζωντάνια!

'Έτσι χωρίς να συμβαίνει τίποτα.
Δεν σε νοιάζει τι θα πουν γιατί ξέρεις πως είσαι αυθεντική.


Αλλωστε, το πιο σημαντικό πράγμα το ψυθίριζεις στον αέρα σαν μυστικό.

Κι ελπίζεις να φτάσει σε εκείνον σαν μια δροσερή αναπνοή, ένα τρυφερό χάδι.


Σ αγαπω!



Κι όλα είναι λίγο πιο φωτεινά!

Guess What! Εξεταστική!

Μα τι χαζομάρα πια.
Εκει που πας να βάλεις σε μια τάξη την ζωή σου, και να βγεις απο το καβούκι σου.
Εκεί που κάθε κύτταρο του εγκεφάλου σου και του σώματος σου ζητάει άλλα πράγματα
όπως ΒΟΛΤΕΣ! ΤΑΞΙΔΙΑ! ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ! ΧΑΡΑ! ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΧΑΛΑΡΟ!
ΠΟΤΑΚΙ ΚΙ ΤΣΙΓΑΡΑΚΙ ΜΕ ΚΕΦΙ! Κι αλλα τετοια όμορφα, έρχεται η ζωή και σε γειώνει.

Στον καθένα αυτή η γείωση μπορεί να περιλαμβάνει κάτι διαφορετικό, όπως πχ ο ερχομός ενός καινούργιου προσώπου στην οικογενεια του, με τις όποιες ευθύνες αυτό έχει, ίσως η ανάληψη ενός σοβαρού project στην δουλειά, ισως κάποιο "σοκ" σε προσωπικό επίπεδο, οι παννελαδικές και αν ειναι γειωση και γενικώς αναλόγως την ηλικία, και την φάση που βρισκεται το άτομο, γειώνεται απο μια διαφορετική κατασταση!

Η δική μου, -ξέρω χεστήκατε- λέγεται Εξεταστική Χειμερινού Εξαμήνου.
Κακος μπελάς στο κεφάλι μας. Και λόγω ηλικιας -καλα δεν με πήρανε τα χρόνια, απλώς παραέκατσα σε αυτη την @$%#^ -σοζ παραφέρθηκα!- σχολή- λόγω ηλικίας λοιπόν λέω, δεν έχω και πολλές επιλογές μαθημάτων. Να δώσω τα ευκολα, τα πιο ευκολοδιαβαστα και τα σχετικα. 2 εχω, 2 θα δωσω. Τελος. Δεν έχει αναβολή.

Τι δύο όμως!
Στο ένα δεν ξέρω την τύφλα μου γιατί απλώς δεν είναι το φόρτε μου!
Είμαι χαζή όσον αφορά τα μαθηματικά! Τι να κάααανω?
Και το άλλο? Που ο καθηγητής με έχει κόψει ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ φορές και εγώ ακόμα εκεί! Το χρωστάω και χαίρομαι! -Ναι ου!-


Διαβάζουμε λοιπόν
-Ναι ρε, δεν βλέπεις? Σκοτωνόμαστε!-
Κάνουμε και την ευχή μας να έχουμε λίγο τύχη!
Και πάμε να πορευτούμε!-στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!-



Για την ώρα πάντως πάω να κάνω μια βουτιά στην μπανιέρα και να χαλαρώσω.

Ασυναρτησιες! Η μήπως όχι!

Σκεφτομουν αυτες τις μερες την ταση μας να αναβαλουμε πραγματα.
Εκεινο το ταξιδι που θελουμε χρονια, το να πουμε σε καποιον πως αισθανομαστε, να δωσουμε ενα δωρο, να φτιαξουμε κατι που πρεπει ή που θέλουμε, να παιξουμε, να ζησουμε την ζωη μας!
Ολο θετουμε προυποθεσεις.
Να γινω 18, να περασω σε μια σχολη, να τελειωσω την σχολη, να βρω δουλεια, να βρω μια καλυτερη δουλεια, να βρω την τελεια σχεση, την τελεια παρεα, να γινω πιο ετσι, πιο αλλιως...
Προσπαθουμε να καλουπωσουμε την ζωη μας, και κανοντας κατι τετοιο, ξεχναμε να ζησουμε!
Ξεχναμε να απολαμβανουμε τις μικρες στιγμες μας στο εδω και τωρα. Θελουμε τα μεγαλα, ομως τα μεγαλα αποτελουνται απο πολλα μικρα..

Τα δικα μου σχεδια?
Περιλαμβανουν ταξιδια, ενα πτυχιο, βολτες, ισως μια δουλεια τωρα, κατι εντελως δικο μου αργοτερα.
Μα πανω απο ολα περιλαμβανουν την χαρα.
Να θυμαμαι να γελαω καθε μερα!
Εστω κ λιγο!
Να θυμαμαι να δειχνω την αγαπη μου σε οσους νοιαζομαι.
Ακομα κ αν αυτοι δν ανταποκρινονται οπως ονειρευομαι!
Εκει ειναι το νοημα της ζωης!
Κ εχω σκοπο να την ζησω!

Love u all babies!!

Χαζο παιδι, χαρά γεμάτο.

Είναι στιγμές που γελάω, γελάω πολύ χωρίς λόγο, έτσι γιατί η ζωή μου είναι γεμάτη χρώματα!!!

Εχει πολύ κόκκινο. Κόκκινο για το πάθος! Για την αγάπη που έχω μέσα μου! Για την ωριμότητα  που έχω πλέον και την ορμή για μια νέα ζωή! Ένα χρώμα ζεστό, πλημμυρισμένο από ένταση, επανάσταση και συγκίνηση. Αλλωστε το κόκκινο είναι το κατ' εξοχήν χρώμα του ερωτικού πάθους, το χρώμα της φωτιάς, της δύναμη, της θερμότητας, του αίματος, της καύσης! Της ζωής!

Έχει Πορτοκαλί. Πορτοκαλί για τη χαρά που έχει έρθει στην ζωή μου, τον πλούτο, την ευτυχία, την αισιοδοξία που με πλημμυρίζει , την επιμονή που με χαρακτηρίζει, τη ζεστασιά, τη φιλία που προσφέρω σε όσους την δέχονται! Θερμό χρώμα, χρώμα ζωής που μετουσιώνει το κατώτερο σε ανώτερο.

Λίγο Κίτρινο. Κιτρινο για την δειλία που ίσως όλοι έχουμε, αλλα κίτρινο για τον πλούτο πού έχω, πνευματικό και υλικό, τη δημιουργία, τη χαρά και τη δόξα. Το κίτρινο ακόμα, θεωρείται από κάποιους το χρώμα της επικοινωνίας . Ετσι κίτρινο για τη διαύγεια σκέψης  που επιθυμώ να κατέχω! Κιτρινο για το  Ήλιου και της ζωής!

Μετά το κίτρινο, πολύ Μπλε! Μπλε για την ηρεμία και τη γλυκύτητα, την καθαρή σκέψη, τη λογική συμπεριφορά, και την καθαρότητα της ψυχής μου. Μπλέ για την ανάγκη μου για διαλογισμό και περισυλλογή. Αλλωστε το μπλέ ειναι το χρώμα του ουρανού και του αέρα, της σοφίας και της εσωτερικής αρμονίας.

Και φυσικά Πράσινο: Πρασινο για την ελπίδα, για την αναγέννηση και την ανάσταση του νέου μου εαυτου! Για την εσωτερική αρμονία και ισορροπία.

Εχω και μωβ! Μωβ για την πνευματική εξέλιξη που θέλω να επιτύχω, του οραματισμού της ζωής όπως την επιθυμώ. Μωβ γιατί είναι χρώμα των λίγων και όχι γιατί είναι χρώμα θλίψης!!!

Ελάχιστο μαυρό. Ίσα να μου θύμίζει το παρελθόν και πώς να το αποφύγω! Μαυρο για τον θάνατο του παλιού μου εαυτου. Αλλα και να υπογραμμίζει την σταθερότητα και την σοβαρότητα των αποφάσων μου! Μαύρο για την αυτάρκεια που επιθυμω να φτάσω.

Στον αντίποδα έχω ΑΣΠΡΟ.Ασπρο για την πίστη που έχω στον εαυτό μου, την ελπίδα, την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μου. Ασπρο για την καθαρότητα, την λαμψη και την αθωότητα της ψυχή μου! Γιατί το λευκό φως είναι αυτό που χαρίζει διαύγεια και μας βοηθάει να απαλλαγούμε από τις αρνητικές σκέψεις και τους παράλογους φόβους.

Ακόμα και ροζ! Ροζ για την θηλυκότητα μου, και για την τρυφερότητα που έχω μέσα μου να δώσω!, 

Λίγο γαλάζιο φυσικα! Για την αρμόνια και την ηρεμία που κρατάω μέσα μου! Γαλάζιο για την αθανασία του πνεύματος, της σοφίας, της γνώσης, το σεβασμό. Γαλάζιο για όλα τα υγιη συναισθήματα που νιώθω, χωρίς ιδιοτέλεια και δόλο! Γαλάζιο για την αφοσίωση στα ονειρα μου και στα πιστεύω μου! Γαλάζιο για την σταθερότητα αυτών!

Προσθέτω και Βιολετί. Βιολετί για  την ηρεμία και την συμφιλίωση με τον εαυτό μου και για την πνευματική ισορροπία

Φυσικά Τιρκουάζ!! Τιρκουάζ για την εσωστρέφεια που κράτησα,  αλλα και για την αναγέννηση, για την πρόοδο και για την απέχθεια στους περιορισμούς ή την καταπίεση. Χρώμα φρεσκάδας και ανανέωσης!

Ακόμη έχω και φούξια!  Φούξια για την τόλμη και την φιλοδοξία να κυνηγήσω τα όνειρα μου,  για την αυτογνωσία, τα ελεγχόμενα πλέον πάθη μου και τα  συναισθήματα μου!

Ελάχιστο πράσινο σκούρο λοιπον!  Πράσινο σκούρο ίσα να ενδυναμώσει τον θετικό εγωισμό που κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει. Τον εγωισμο που προέρχεται από τον αυτόσεβασμο! Πράσινο και για το κύρος που θέλω να έχουν τα λόγια και οι πράξεις μου!

Τελειώσαμε? Όχι ακόμα!

Η ζωή μου έχει κι άλλα χρώματα όπως Μπλε σκουρο. Μπλε σκούρο λοιπόν για την συναισθηματική ηρεμία, τη γαλήνη, την ευχαρίστηση και την ανάκτηση δυνάμεων! Για την ηθική και την τίμια αντιμετώπιση των προβλημάτων επιβίωσης, την σοβαρότητα, την ευθύνη, την γνώση, και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου!

Πορφυρό. Πορφυρό για τον σεβασμό τοσο στον εαυτό μου όσο και τους άλλους, αλλα και για το μυστήριο που κρύβω! Πορφυρό για την  αλήθεια, τη δικαιοσύνη, αλλα και  τις καλλιτεχνικές μου τάσεις.

Μια πινελιά καφέ! Καφέ για την σταθερότητα στις νέες μου συνήθειες και στις πεποιθήσεις, και για την  αξιοπιστία μου.

Και ένας ελαφρύς τόνος του  Γκρι.  Γκρι για την ικανότητα μου να βρίσκω συμβιβαστικές λύσεις όπου χρειάζεται, για την σκληρότητα που πρέπει να δείχνουμε σε ορισμένες καταστάσεις, αλλά και την απομόνωση που καμιά φορά έχω ανάγκη!

Φυσικά απο την ζωή μου δεν θα μπορούσαν να λείπουν χρώματα όπως το Χρυσό και το Ασημί!!!

Χρυσό για την προστασία απο αρνητικές εξωτερικές επιδράσεις και την άρνηση της ζωής  καθώς και την αρνητικότητα τρίτων προσώπων και δυσαρμονικών συναισθημάτων! Γιατί το χρυσό ειναι ο Ηλιος, και ο Ηλιος ειναι ζωή! Και κάτω απο το φως του, όλα τα άσχημα διαλύονται!

Ασημί για την αποδέσμευση από κάθε τι που δηλητηριάζει την ζωή μου! Ασημί για την Σελήνη που κάθε φορά χάνεται για να εμφανιστεί πάλι σε όλη της την δόξα σαν πανσεληνος! Ασημί για τον καθρέπτη που αντανακλά οτι υπάρχει μπρος του!

Τα χρώματα της ζωής μου δεν τελειώνουν εδώ! Ειναι πολλά! Πάρα πολλα! Είναι το φως που στο διαφορετικό πρίσμα που έχω τώρα στην ματιά μου  διαθλάται, σε αααααααπειρα χρώματα, σε θετικές σκεψεις! Σε λόγους χαρας!

Είμαι εδώ! Κι είμαι καλά! Τι καλύτερο?


Όσο για σένα, δεν σε έχω ξεχάσει!
Πάντα υπάρχει μια θέση εδώ αν σ αρεσει ;)
Να δούμε μαζί της ζωές μας μέσα στο χρώμα!

Ο χρόνος του Γενάρη

Ο χρόνος του Γενάρη-Παντελής Θαλασσινός

Οι νύχτες του Γενάρη έχουν στόμα
και λένε παραμύθια τις γιορτές
τσακίζουνε του μπουκαλιού το πώμα
και πίνουν να μεθάνε οι ποιητές

-R-
Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν
Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη
σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή
στιχάκια γράφουν σ' ένα Καλαντάρι
και στις καρδιάς τα φύλλα μιαν ευχή

Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα δάφνη
παράθυρα της μνήμης ανοιχτά
αναπολεί τον ποιητή Καβάφη
την Αλεξάνδρεια αποχαιρετά.

Thiiiis? Laaaaaast Year!!!

Το 1o post του 2011!

Οπότε να ευχηθούμε Καλή Χρόνια με πολύ-πολύ αγάπη,υγεία πάνω απο όλα, 

ευτυχία, επιτυχίες, σοφία, και θάρρος για να αντιμετωπίσουμε τις όποιες προκλήσεις που θα μας φέρει η νέα χρονιά. Ας ελπίσουμε πως τα προσωπικά βιώματα του καθένα μας, θα είναι η βάση και η αφετηρία  μιας νέας χρονιάς γεμάτης αισιοδοξίας, και να τα βγαλουμε πέρα στους καιρους που έρχονται σε όλους τους τομεις!

Τα ωραια των γιορτών.

Πρωτοχρονιά έκανα με την κολλητή μου, τον άντρα της, και το μωράκι τους!

Ήσυχα πράγματα, χωρις πολλα-πολλά αλλα far far better, απο την περσινή πρωτοχρονιά που την είχα βγαλει μόνη μου σπιτι, μπεκροπίνοντας και κλαίγοντας! 

Το φλουρί της βασιλόπιτας, έτυχε στο κομμάτι της Δουλειάς, καλή φάση αν σκεφτεις πως αυτό που όλοι μας χρειαζόμαστε είναι μια καλή, σταθερή, μόνιμη δουλειά!

Μετά, ανήμερα τη πρωτοχρονιά γιορτάσαμε στην γιαγια μου, καλοφάγαμε, ανταλλάξαμε δωράκια, και κοψαμε και αλλη βασιλόπιτα! Το φλουρί επεσε στον νοικοκύρη! Στη γιαγια δηλαδή. Κομπλέ.

Την επόμενη μέρα, τραπεζώσαμε εμείς την γιαγιά, και κατι φίλες της μαμάς. Κι άλλα δωράκια!

Κι άλλη μια βασιλόπιτα!

Και το φλουρί επεσε στο Γατίνι μου!!

Άρα ως μαμά του έχω την μισή του τύχη!

+ κάτι άλλους συνειρμούς που δεν τους λέω γιατί θα με περάσουν όλοι για παλαβή!

Χαχαχαχ!!!

Οι μέρες ήταν όμορφες, με τα καλά τους, τις ‘ατυχίες‘ τους, τα της τελευταίας στιγμής!

Έτσι ακριβώς όπως είναι η ζωή!

Τις ευχαριστήθηκα αυτές τις γιορτές. Και εύχομαι του χρόνου να είναι έτσι και καλύτερα!

Να έχω το άτομο που έχω στην καρδιά μου, κοντά μου, 

ή έστω και πάλι στην ζωή μου, έτσι όπως το θέλω.

Δεν πτοούμαι! Η καλή μου διάθεση κρατάει πολύ καλά, και το απολαμβάνω.

Βεβαια, κάποιοι έχουν αμφιβολίες περ αυτού, (πχ η μανα μ :P)

αλλα είναι το τελευταίο που με νοιάζει!

Όπως έχω ξαναπεί, είμαι καλά, χαρούμενη, και ερωτευμένη για μένα και μόνο!

Και δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα! :P

Άλλωστε η καλή μου η διάθεση είναι αυτή που κάνει τους άλλους να ανυσηχούν!!

Χιχιχιχιχι!!! :P