Happy Birthday

Την Δευτερα που πέρασε ειχα τα γενεθλια μου.

Όπως και περσι πήρα την απόφαση, να ταξιδέψω μέχρι την μαγευτική Prague.

Λάτρευω την Πραγα σα χώρα. Για πολλούς λόγους. Για την Γοτθικη κουλτούρα της, επειδή ειναι γενετειρα του αγαπημένου Κάφκα και άλλους λόγους.

Αλλα ο κύριος λόγος που ανέβηκα, ηταν για να γιορτάσω τα γενεθλια μου μαζι με το μωρο, που σπουδάζει εδω. Και σίγουρα δεν μετανιωσα για αυτο.

Ως κλασσικη τύπισα που ότι θυμάμαι χαίρομαι ήθελα τα κλασσικα :P Τουρτα, κεράκια, τραγουδάκια. Ξέρετε εσεις. Οποτε πηραμε που λέτε μια μικρουλα τουρτίτσα, απο κείνες τις ατομικές.

Και μετα ψαχναμε οοοοολο τον κόσμο να βρούμε κερακια..

Κεράκια όμως πουθενά! Μεχρι που βρήκαμε κατι κουτακια με κερακια αριθμους

Και αφου ψάξαμε οοοοολα τα κουτάκια δεν βρηκαμε τα νουμερα που ήθελα.... Σνιφ σνιφ!!

Μέχρι που το μωρό είχε την φαινή ιδέα να πάρουμε ενα κεράκι ΜΗΔΕΝ!

Κάπως έτσι δηλαδη...

Και για του λόγου το αληθές...

Να και η δική μου τουρτα!

Και κάπως ετσι βγήκε και το μηνυμα που εχω αυτες τις μερες στο φατσοβιβλιο!

Μεγαλώσαμε και σοβαρότης Μηδέν!!

Απο την άλλη ευχαριστώ και πάλι οσους με θυμηθήκαν και μου ευχηθηκαν πίσω στην Ελλαδα και επικοινώνησαν μαζι μου.

Ιδιαιτερα την Ρίκα για το γλυκό της μομεντο που εβγαλε φωτογραφια και μου έδειξε!

Ευχαριστω και πάλι αυτόν που φροντισε να έχω γλυκά και χαρούμενα γενεθλια.

Το Λυκάκι μου!

Χρονια μου πολλα λοιπον, και του χρόνου πάλι!

Image by Property#1 via Flickr

 Άγγιξε με. Αγκαλιασε με. Η ανάσα σου στο λαιμό μου κανει την καρδια μου να χτυπάει. Δυο χρόνια τώρα. Απο την μέρα που μου πρωτομίλησες. Παραδομένη σε σενα. Επικύνδυνο παιχνίδι, που εύχομαι να μη με πληγωσει ποτέ. Σ αγαπώ. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο κτος απο την αγαπη σου.

Μου λειπεις. Θα σε δω συντομα παλι και αυτο μου δινει χαρα. Μεχρι τοτε... Διαδικτυακό φιλάκι Λυκάκι μου!

Διακοπές θέλω.
Βαρέθηκα.
Βαρέθηκα την εξεταστική, την σχολή, τα μαθήματα που εχουν μεινει.
Βαρεθηκα την ρουτίνα μου, που με κραταει μακρυα απο αυτα που αγαπάω.
Βαρέθηκα να μην βγαίνω και να μην εχω όρεξη να βγω.
Βαρέθηκα πολλες μικρολεπτομέρειες που ολα οδηγουν σε ενα συμπερασμα.
Βαρέθηκα την ζωη μου.
Ξέρω οτι παιζει να ακούγομαι τερμα μίζερη,
και πιθανόν το μιζερόμετρο να εχει χτυπήσει κόκκινο ήδη.
Αλλά ειλικρινά ειμαι σε μια τελειως weird φαση οπου δεν θελω να κανώ πραγματικα τίποτα.
Οσο αρρωστημένο κι αν ειναι αυτό.
Απλώς χρειάζομαι διακοπές.
Κάπου ήρεμα, μακρυα απο δω.
Καπου να υπάρχει χρονος και εμπνευση να βγαλω πολλες φωτογραφιες.
Καπου που να ξυπνάω καθε μερα διπλα στην αγάπη μου.
Κάπου που να μπορώ να γραφω ιστορίες χωρις να σκεφτομαι τις υποχρεώσεις μου.
Καπου που θα νιώθω ξεχωριστή
Καπου που θα νιώθω οτι κάνω κατι σωστα.
Που θα νιωθω πως κατι το κατέχω απόλυτα, πως το έχω κανει δικό μου, εχω την γνώση του αντικειμένου, πως θα είμαι κατι σαν ειδήμων.
Μια ζωη ειμαι μετρια σε ολα.
Το Βαρέθηκα.
Ειναι παράλογο αυτό?
Μου λένε πως και αλλοι ειναι μέτριοι, κάποιοι ισως και κάτω του μέτριου ομως ειναι ευτυχισμενοι.
Δεν ξέρω, ίσως ειναι λάθος δικό μου.
Ίσως επειδή δεν τα έχω καλα με τον εαυτό μου να τρώγομαι με τα ρουχα μου....
Δεν ξέρω...
Απλως βαρέθηκα.



Είναι τόσο κακό και δύσκολο αυτό που ζητάω?