Διασπαρτα...

Εχω να γραψω ενα μήνα και κατι
Σας έλειψα?

Ξερεις, η ζωή για αλλη μια φορα προχωρησε,
και αυτή τη φορά με παρεσυρε μαζι της.
Αλλα δεν εχω συνηθισει σε αυτό.
Κι τωρα προσπαθώ να προσδιορισω τι είναι αυτό που θελω πραγματικά...
Και δεν το κάνω για να το κάνω απλώς να γεμίσω τις στιγμές μου.


Συνειδητοποιω, πως δεν αφησα καθολου χρονου για μενα. Για να κατσω 5 λεπτα μονη μου.

Εγω που καποτε περνουσα ώρες ολοκληρες...

Συνειδητοποιώ, πως εξαντλώ τον εαυτο μου, με το βραδινό ξενύχτι, κι στα καπάκια πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά, αλλα δεν με ενοχλεί, γιατι οι ωρες περνάνε ευχάριστα χωρις καν να το καταλαβω

Ειναι οι μερες μου γεματες γλυκες στιγμες, τρυφεροτητα, κι ολα αυτα που  καταβαθος  ολοι ζηταμε
κι εμενα μου φαινονται τοσο ξενα....


Μου λέει οτι θα θελε να ναι μαζί μου απο χρόνια πριν, που ήμουν τοσο καιρο, πως με ερωτευτηκε, πως δεν θελει να με χασει. Κι εγω απλως στεκομαι εκει, Ανικανη να αφησω τον εαυτο μου να δεθει...

Εχω πληγωθεί πολύ. Πολυ περισσότερο απο οσο εχω αφήσει τον καθένα να καταλάβει.... Κι τωρα δεν μπορω απλως να μου δώσω μια ευκαιρία...