Σεπτεμβρης

Τελείωσε και αυτό το καλοκαίρι.. 1^η Σεπτεμβρίου πλέον. Καλό μας μήνα.
Όχι δεν λέω καλό χειμώνα, είναι νωρίς πολύ νωρίς ακόμα. Η μήπως είναι αργά?
Αργά γιατί ο χειμώνας δεν έφυγε πότε από την ψυχή μου.

Ήταν ένα καλοκαιρι, οπου πηγα παντου. Όσο μου επέτρεψαν τα οικονομικά μου.
Αλλά τωρα παλι νιωθω πως δεν έγινε τίποτα τελικά. Σαν να ειμαι στο μηδέν και πάλι.
Μόνο οι φωτογραφίες είναι αποδειξη του ότι εφυγα και του που πήγα.
Ισως για αυτό να κραταω πάντα τα εισιτήρια.
Γιατι φοβαμαι πως το ταξίδι ήταν τελικά ένα ψέμα.
Μια παραλληλη πραγματικότητα, καποια φαντασιωση που θα ήθελα να ζήσω.

Φταιει άραγε το ότι θέλω να φευγω για να μην αντιμετωπίζω
όλα όσα θέλω να ξεχάσω?
Αλλά τελικά κάποια πράγματα τα έχεις πάντα εκεί. Οπου και να πας.
Γιατί τα κουβαλάς μέσα σου. Και έτσι ότι και αν κάνεις είναι σαν να μη έφυγες ποτε.

Η μήπως φταιει το πόσο έχουμε υπερεκτιμήσει το καλοκαιρι,
αλλα και κάθε είδους διακοπών?
Συνεχώς σχεδιαζουμε πλασματικές καταστασεις, οι οποιες σχεδόν ποτε δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα και έτσι μένουμε με τα απραγματοποίητα όνειρα.

Λένε πως κάθε τέλος είναι και ένας απολογισμος. Όμως είναι όντως το τέλος?
Γιατι πως λες ότι τελείωσε κάτι όταν μέσα σου νιώθεις ότι δεν έχει καν αρχίσει?

Δεν ξερω, αλλα είμαι από κείνους που δεν τους αρεσει το καλοκαιρι. 
Μισουν τον ηλιο, την ζέστη, το ολο ψεύτικο concept του πρέπει να σαι –να μαι - 
κεφατος γιατι είναι καλοκαιρι. Ε όχι ρε φιλε, δεν πάει ετσι.

Ίσως να φταίει ότι είμαι κορίτσι του χειμώνα καθότι
και γεννήθηκα στην καρδια του φθινοπώρου αλλα 
και η γιορτή μου είναι μέσα στο χειμώνα.
Ισως να φταίει γιατι ειμαι από την φυση μου απομακρη, ετσι όπως είναι ο χειμωνας.
Ισως απλώς να μη μου ταιριάζει το καλοκαιρι. 
Ετσι απλά όπως λεμε το ροζ δεν σου παει, ή ότι το πρασινο είναι το χρώμα σου.

Σεπτέμβρης λοιπον. Επιστροφη στα σχολεία, στις δουλειές,στο καθημερινό ψέμα
που ζουμε για να πεισουμε τον εαυτο μας ότι κάνουμε κάτι.
Ότι αξίζει να ζούμε.

Το δικό μου ψέμα περιλαμβανει ένα βήμα ακομα με την σχολή, 
μια σχολή που μισω, αλλά έτσι όπως τα έκανα δεν υπάρχει πισωγυρισμα,
ισως περιλαβει ένα ταξίδι ακόμα, κοντά στον ανθρωπο μου. 
Αν μου επιτρέψουν οι συνθήκες αυτή τη μοναδική μικρή απόλαυση.

Ίσως το ψέμα μου να περιλαβει και εργασια-μα όχι και χαρα,-
κοντα σε ένα άτομο που ποτε δεν το ένιωσα δίπλα μου όταν έπρεπε, 
αλλα όλοι οι αλλοι λένε ότι δεν πρεπει να είμαι σκληρη με τους αλλους 
και να τον αφησω έστω και τωρα. 
Καθυστερημένες προσφορές. Εκπτώσεις σε αισθήματα. Κι όμως συμβαίνει.

Το ψέμα μου ίσως θα περιλάβει ένα χαμόγελο, ένα προσωπείο. 
Μα σίγουρα θα περιλαμβάνει την αναμονή. 
Την αναμονή της στιγμής που το ψέμα μου θα γίνει η αλήθεια μου. 
Την αναμονή της στιγμής που θα μπορώ να είμαι και πάλι ελεύθερη δίπλα του. 
Ένα ασχημόπαπο που έγινε κύκνος έτοιμος να πετάξει.

Εσένα ποιο είναι το ψέμα σου?