3 ΧΡΟΝΙΑ

Ειναι τρία χρόνια και κάτι ψιλά που άνοιξα το συγκεκριμένο
και μοναδικό μου ιστολόγιο.
Σιωπηλό, έρημο, με κομήτες θεατές. 'Οπως ακριβως η ζωή μου.
Ακόμα και οι πιο συχνοι περαστικοί, παραμενουν σιωπηλοι, ανωνυμοι, αθέτοι.
Οπως ακριβως αυτοι εκει εξω.
Σπάνιες οι αναρτησεις οπως ειναι σπάνια όσα θελω να μοιραστώ.
Πολλα εγιναν αυτα τα χρόνια. Άνθρωποι ήρθαν και πέρασαν.
Ελπίδες και ονειρα πετάξαν σαν διαβατάρικα πουλιά.
Η μάχη με τον ίδιο μου εαυτο αέναη, σκληρη οπως πάντα.
Η σκοτεινή μου πλευρα-γιατι όλη εχουμε απο μία- παντα εκεί. Στις σκιες.
Να παραφυλάει μια στιγμή αδυναμίας.

Και εγώ είμαι ακομα εδω. Απλώς να υπάρχω.
Ακόμα εδώ. Στην ίδια πόλη. Στην ίδια σχολη. Στο ιδιο σπιτι.
Τίποτα δεν εχει αλλαξει, αλλα και τιποτα δεν ειναι οπως παλια.

Καμιά φορα κοιταω το είδωλο μου σε μια θολη αντανακλαση στο τζάμι,
ή σε μια τρεμάμενη σκια κάποια βραδια χωρις υπνο
και χάνομαι σε σκέψεις ενός παράλληλου κόσμου.

Καμια φορα ξεχνιεμαι, και νομιζω πως ζω όντως εκεί.
Καμια φορα μπερδευομαι και αναρωτιεμαι αν οι αναμνησεις ειναι πραγματικες.

Ποιος μπορει άλλωστε να το επιβεβαιώσει αφου είναι πάντα μοναχικές?
Η με άτομα που δεν εχει γνωρισει ποτε κανεις αλλος?

Ομως συγνώμη, σε ζαλιζω. Ξεφευγω απο το θέμα...
Αναρωτιόμουν λοιπόν. Μήπως τελικά θα έπρεπε να το κλεισω?
Η αν το κρατήσω πώς θα μπορούσα να του δώσω λίγη πνοή?

Ετσι να ζωντανέψει λίγο, να μην μοιαζει με ένα μοναχικό φαντασμα...