Γενεθλια...

Χμμμ... Χτες εγινα αισιως 21 ετων.... Γεραματα!!! λολ. Ευχαριστω τις αγαπουλες που με θυμηθηκαν Χαρης, Αγγελικη, Αγγελος, Κατερινα, Γιαννης Βαγγος,(ξαδερφος) Αγγελικη2 (Σις) Την μαμα μ(με ειπε σημερα, λολ δεν με ειδε χτες!) Τον φαδερ (ας παραβλεψω τις κακιστες σχεσεις μας) Την Αννα Τον Κωστη τους λοιπους stalkers απο μσν, φορυμ, και σιτε Ειναι πολλοι? Ειναι λιγοι? Δεν εχει σημασια... Ειναι αυτοι ομως που κανανε το κοπο να με θυμηθουν και να μου ευχηθουν Οσο γι αυτους που δεν με θυμηθηκαν Δεν πειραζει. Να ναι καλα... Φιλακια πολλα σε ολους!

Μοναξιές...

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί, κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει, γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτι σ αυτό το δρόμο είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,

είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται

Γι' αυτό ένα πάρτι στην Οδό των Ονείρων είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου, είναι ένα ξέφτισμα ζωής, ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,

κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.



update:  η μέρα που ποσταρα αυτό το τραγούδι ήταν
η μέρα που γνώρισα εκείνον που θα γινόταν η αγάπη της ζωης μου.